Dzieciństwo PDF

Preview

Summary

Download Dzieciństwo PDF

Description

Osamotnione dzieciństwo w rodzinie dysfunkcyjnej Poczucie samotności emocjonalnej- polega na negatywnej ocenie samego siebie jako partnera relacji społecznych i ujawnienie dystansu polegającego na obniżonym nastroju i innych negatywnych emocjach lub uczuciach. Poczucie samotności społecznej – odnosi się do przezywania izolacji i marginalizacji, braku możliwości zidentyfikowania swojej roli w określonym układzie społecznym oraz pewności swojego znaczenia dla partnerów relacji społecznych Samotność egzystencjalna- jest poczuciem braku identyfikacji z wartościami , normami i celami życiowymi, brakiem zakotwiczenia się w świecie czy szerszym kontekście społecznym i przeżywaniem braku integracji z ludźmi Samotność to stan pożądany w życiu człowieka. Natomiast osamotnienie oznacza negatywne przezywanie przezywana samotność. Osamotnienie stanowi ograniczenie rozwoju jednostki , zaburzenie jej normalnego funkcjonowania, obciążenie życiowego doświadczenia, trudne przeżycie w sytuacji, która często wydaje się jednostce nie do pokonania ( dubas) W zależności od czasu trwania wyróżnia się osamotnienie:  Chwilowe, przemijające, przejściowe  Chroniczne ( nie ma jednego rodzica)  Całkowite ( nie ma obojga rodziców) 

  

Osamotnienie w sensie emocjonalnym- osłabienie więzi emocjonalnej z jedną lub wieloma osobami nie pozwala na poczucie własnej wartości , sensu życia, bycia potrzebnym i kochanym. Człowiek zaczyna izolować się od innych, boi się nawiązywać nowe kontakty , często znajduje substytuty pozwalające mu mieć poczucie, ze przynależy do kogoś. Osamotnienie społeczne – spotyka częściej dzieci porzucone , niechciane, niekochane Osamotnienie moralne- rzadziej dotyczy ono dziecka , oznacza ono osamotnienia w poglądach , wartościach i braku poparcia otoczenia, społeczeństwa. Osamotnienie fizyczne- oddalenie się dziecka osób bliskich ( np. wyjazd na kolonie)

Główne symptomy według J. Maciaszkowa:  Zaburzenia życia emocjonalnego, polegające na wystąpieniu zahamowań utrudniających nawiązanie i utrzymywanie przez dziecko więzi emocjonalnych  Zaburzenia nerwicowe i charakterologiczne  Systematycznie utrzymujące się trudności w przystosowaniu się do wymagań środowiska szkolnego – wagary  Przebywanie w towarzystwie zdemoralizowanych kolegów , picie alkoholu , zachowania agresywne, narkomania , dokonywanie czynów karalnych, prostytucja.

Wnioski dotyczące osamotnienia dziecka w rodzinie z problemem alkoholowym: o

o o

Struktura rodziny ma Duzy wpływ na poczucie osamotnienia dziecka w rodzinie , jeśli jednak dziecko przebywa w rodzinie pełnej , ale z problemem alkoholowym może przeżywać większe poczucie osamotnienia , niż w rodzinie niepełnej Dziecko czuj się osamotnione na skutek doświadczanej biedy, pogarszającej się sytuacji materialnej, mieszkaniowej Destrukcyjne zachowania między rodzicami wprowadzają u dziecka stan niepokoju , stresujące i bolesne przeżycia prowadzące do osamotnienia

o o o o

Dzieci w rodzinie z problemem alkoholowym z powodu braku zainteresowania ze strony rodziców czują się niekochane Postawy rodziców , zwłaszcza wymagająca i zaniedbująca wywołuje u dzieci gniew, złość, agresje Przemoc w rodzinie staje się tajemnicą, dziecko pozostaje samo w tym cierpieniu Problemy w szkole , rodzice nie pomagają dzieciom w odrabianiu lekcji

Dziecięca bieda- między marginalizacją a automarginalizacją 2 sposoby określenia związków między biedą, a wykluczeniem: 1. Przedstawienie relacji między pojęciami w sposób przyczynowo-sekwencyjny, ukazujący przechodzenie z ubóstwa w stan wykluczenia społecznego lub wskazujący na zależność prowadzącą od wykluczenia do popadnięcia w ubóstwo 2. Charakter deskryptywny, interpretowany jako„wzorce zawarte jeden w drugim” lub stopień zachodzenia siebie; wskazuje na możliwość występowania wśród osób wykluczonych tych, którzy doświadczają biedy i odwrotnie- wśród biednych może znaleźć się mniejsza bądź większa grupa osób wykluczonych Raport Centrum Badawczego Innocent (2000)- wydobył problem ubóstwa dzieci i młodzieży w krajach unijnych na światło dzienne, wskazując na pogłębianie się tego zjawiska Kolejny raport (2005)- podkreślono tendencję wzrostową udziału dzieci żyjących w biedzie w większości rozwiniętych krajów w trakcie ostatniej dekady XX w. Badania Eurostat w sprawie ochrony socjalnej i integracji społecznej (2007):   

16% ludności żyje w sferze ubóstwa, przy czym dzieci aż 19% Najmniej biednych dzieci zyje w Szwecji- 9% Najwiecej biednych dzieci w Polsce- 29%

Problem doświadczania przez dzieci i młodzież ubóstwa jest problemem często bagatelizowanym, nadmiernie upraszczanym, pomijanym, co rzutuje na niski poziom wiedzy w tym zakresie. Doświadczenie ubóstwa w okresie dojrzewania może determinować przebieg tej metamorfozy, a konsekwencje z nim związane mogą wpływać na dalsze funkcjonowanie jednostki.

3 podejścia teoretyczne, stosowane w wyjaśnianiu zaburzeń rozwojowych u dzieci (J. Brooks-Gunn) Badacze przyjmują pryzmat: 

 

Koncentrujący sie na dziecku jako indywiduum, np. teorię ryzyka i odporności, wyjaśniającą gorsze osiągnięcia dzierci w pewnych warunkach biologicznych i środowiskowych, teoria kontynuacji i dyskontynuacji w procesie rozwoju, koncepcja okresów krytycznych w normalnym rozwoju, zaczerpnięta z nauk biologicznych Koncentrujący się na rodzinie dziecka- głównie podjeścia dot, alokacji rodzinnych zasobów oraz inwestowania w dzieci, czyli w kapitał ludzki Ekologiczny, rozważający sytuację dziecka w kontekście szerszego środowiska- w podejściu ekosystemowym uwaga skupiona jest na oddziaływaniach między systemami oraz między jednostkami, a systemami

Schemiat materialno-niematerialnego koła biedy (R. Lister)- podkreśla związek równorzędności i współzależności między materialnymi a relacyjno-symbolicznymi aspektami biedy.

Badanie przeprowadzone przez autorkę tekstu w Olsztynku (2009)    

Grupa 16 osób od 10 do 15 roku życia ludzie wywodzący się z rodzin doświadczających ubóstwa dłużej niż 5 lat badania przeprowadzone metodą indywidualnych przypadków osoby badane wywodziły się z rodzin ubogich, długotrwale korzystających z pomocy społecznej i doświadczających materialnych aspektów życia w niedostatku

Wyniki badań ukazujące mechanizm automarginalizacji dzieci i młodziezy żyjących w biedzie:      

wszyscy badani doświadczyli braku szacunku, upokorzenia, wstydu i napiętnowania w środowisku rodzinnym, szkole w relacji nauczyciel- uczeń a także uczeń-uczeń badani upokorzenie w środowisku rodzinnym utożsamiali z przymuszaniem przez rodziców do brania udziału w różnych strategiach zaradczych biedzie hasła-klucze wymieniane przez badanych: „mieć- (to co inni) znaczy być”, „wyglądać znaczy być na fali”, „liczyć się, znaczy bywać” naznaczanie społeczne dzieci i młodzieży można rozpatrywać w kategorii piętna, nakładanego w trojaki sposób: przez to co słyszą, przez to co widzą i przez to, czego doświadxzają napiętnowanie możne odbywać się na poziomie indywidualnym i instytucjonalnym nałożenie się na siebie relacyjno-symbolicznych aspektów doswiadczania biedy naznaczających dzieci i młodzież jako „mniej wartościowych” prowadzi do dwóch skrajnych reakcji: o uwewnętrznienie- prowadzi do zaburzenia tożsamości, obniżenia poczucia własnej wartości, wycofania się czy automarginalizacji o stawianie oporu- objawia się jako negacja, odrzucenie czy agresja w stosunku do naznaczających zarówno na płaszczyźnie kontaktów indywidualnych jak i tych o charakterze instytucjonalnym; może być postrzegane jako mechanizm obronny przed eskalacją doświadczeń związanych z relacyjno symbolicznymi aspektami doświadczania biedy

 

badani często wycofują się z relacji z rówieśnikami, unikają różnych sytuacji szkolnych, w których mogliby doświadczyć relacyjno-symbolicznych aspektów biedy automarginalizacja stanowi więc mechanizm obronny, chroniący badanych przed przykrymi doświadczeniami, których chcieliby uniknąć

Paulina Broża Socjalizacja dziecka w rodzinie biednej – problem dziedziczenia biedy i możliwości jego przezwyciężenia Badania pokazuję, że spiralę może przerwać wczesna interwencja w rozwój dziecka i przede wszystkim dobra edukacja. Niestety faktem jest, że system edukacji nie pomaga dzieciom biednym, a wręcz przyczynia się do pogłębiania nierówności. Szkoła wymaga od dzieci biednych zachowań i postaw odmiennych od tych, które były “normalne” w ich domach. Bywa, że pobyt w szkole przynosi dzieciom upokorzenie przez rówieśników, znajdujących się w lepszej sytuacji materialnej niż oni. Brak markowych ubrań, kosmetyków, niemożność wyjścia z kolegami na pizzę czy do kina spycha biedniejsze dzieci na margines towarzyski. Dzieci często są wyszydzane przez rówieśników za to, że ich rodzice korzystają z pomocy społecznej. Niechęć do szkoły powodowana wielorakimi czynnikami powoduje, że dzieci te stosunkowo wcześnie kończą edukację. “Skrócone dzieciństwo i młodość, szybkie wkraczanie w dorosłość, wcześnie podjęta praca zarobkowa i równie wczesne wchodzenie w związki małżeńskie - to cechy dobrze znane badaczom biedy” (Subocz, 2006, s.30). Bardzo ważne jest zmienianie postaw nauczycieli wobec dzieci biednych, że nie są oni głupi czy niewydolni, lecz że są oni często ich jedyną szansą na wydostanie się z biedy i szansą na lepsze życie. Niestety, jak pokazały badania Z. Kwiecińskiego nauczyciele nie oceniają dzieci zgodnie z ich wiedzą, ale według statusów społecznych posiadanych przez ich rodziców. Badania wykazały, że nauczyciele niemal dwukrotnie zaniżają uczniów z warstwy niższej w kategorii ocen pozytywnych i prawie dziewięciokrotnie zawyżają ich udział w kategoriach ocen niskich. Dużą rolę spełnia również dożywianie dzieci w szkole. Głodne dzieci nie są bowiem w stanie skupić się na zajęciach, są rozdrażnione, bywają agresywne, ich praca umysłowa charakteryzuje się mniejszą efektywnością. Tak więc szkoła, ponieważ jest drugą wielką agendą socjalizacyjną, powinna, oprócz niepodlegających podważaniu funkcji kształcących wypełniać wobec dzieci (szczególnie tych pochodzących ze środowisk zaniedbanych) także funkcje opiekuńcze i kompensacyjne wobec zaniedbanego pod względem kulturowym środowiska rodzinnego, tak, by w przyszłości miały szansę na lepszy los...