Nieumyślne spowodowanie śmierci PDF

Preview

Summary

Nieumyślne spowodowanie śmierci, art. 148...

Description

Nieumyślne spowodowanie śmierci – art. 155 k.k. •

Podmiotem przestępstwa określonego w art. 155 może być każdy człowiek, w sytuacji gdy przestępstwo to popełnione jest przez działanie (przestępstwo powszechne).

•

W wypadku zaniechania podmiotem tego przestępstwa może być jedynie osoba, na której ciążył prawny, szczególny obowiązek zapobiegnięcia śmierci drugiego człowieka (zob. art. 2) – przestępstwo indywidualne.

•

Znamiona charakteryzujące czynność sprawczą, w wypadku przestępstwa określonego w art. 155, wyznaczają zakresowo szersze pole niż w wypadku przestępstwa określonego w art. 148 § 1. Zachowanie sprawcy polega na powodowaniu śmierci drugiego człowieka. Zakresem tego typu czynu zabronionego objęte zostały, w formie sprawczej, wszystkie

zachowania dające podstawę do obiektywnego przypisania skutku, a więc także te, które – w odniesieniu do art. 148 § 1 – traktowane byłyby jako podżeganie lub pomocnictwo (tzw. szerokie ujęcie sprawstwa, kom. A. Zoll).

Przykład: •

Sprawczym popełnieniem przestępstwa z art. 155 będzie nakłonienie przez X nietrzeźwego kierowcy do prowadzenia samochodu, co skończyło się śmiercią człowieka.

•

Także sprawczym spowodowaniem śmierci będzie pozostawienie przez ojca broni w miejscu dostępnym dla dziecka i zastrzelenie przez nie w zabawie swojego kolegi.

•

Jest to tzw. niewłaściwe podżeganie i pomocnictwo do przestępstw nieumyślnych.

•

W takich przypadkach nie można osoby nakłaniającej nietrzeźwego kierowcy do prowadzenia samochodu lub pozostawiającej broń w miejscu niedostępnym dla dzieci traktować jako podżegacza lub pomocnika, ponieważ (zgodnie z art. 18 §2 i §3) zachowanie podżegacza lub pomocnika musi od strony podmiotowej cechować umyślność.

•

Z uwagi na nieumyślny charakter przestępstwa z art. 155 należy w pierwszej kolejności ustalić, że doszło do naruszenia reguł ostrożności, o których jest mowa w art. 9 § 2.

•

Zachowanie sprawcy musi stanowić podstawę przypisania określonego w art. 155 skutku w postaci śmierci człowieka.

•

Musi więc być przyczynowe dla nastąpienia śmierci oraz sprawca musiał naruszyć wymaganą w danych okolicznościach regułę postępowania, która miała zapobiec nastąpieniu śmierci w tych okolicznościach, w jakich ona rzeczywiście nastąpiła.

•

Skutek musi być obiektywnie przewidywalny jako normalne następstwo naruszenia reguły postępowania albo sprawca musiał dysponować nadzwyczajną wiedzą o możliwości nietypowego przebiegu przyczynowości.

•

Konieczne jest ustalenie naruszenia reguły postępowania z dobrem, a także ustalenie, czy zachowanie np. osoby trzeciej nie jest przesłanką wykluczającą przypisanie.

Przykład: Wręczenie kluczyków samochodowych nietrzeźwemu kierowcy pozostaje w związku przyczynowym ze śmiercią człowieka potrąconego przez tego kierowcę. Nie będzie podstaw do przypisania skutku, jeśli okaże się, że pieszy (ofiara) wtargnął na jezdnię w sposób, w którym także trzeźwy kierowca nie byłby w stanie uniknąć wypadku. •

Stronę podmiotową tego przestępstwa charakteryzuje nieumyślność, a zatem sprawca nie chce, a nawet nie godzi się na spowodowanie śmierci człowieka, chociaż przewiduje taką możliwość lub może ją przewidzieć:

1. sprawca przewiduje możliwość spowodowania śmierci, ale myśli, że tego uniknie (świadoma nieumyślność), 2. nie przewiduje możliwości spowodowania śmierci, ale obiektywnie rzecz biorąc powinien przewidzieć (nieświadoma nieumyślność). •

„Nieumyślność w działaniu sprawcy polega na zaniedbaniu powinności przewidywania takich skutków zadanego uderzenia, choć przewidzenie ich leży w granicach powinności i możliwości. Skutek ten często występuje w podobnych sytuacjach, zatem jest dostępny dla wiedzy przeciętnie rozgarniętego dojrzałego człowieka” – wyrok SA w Krakowie z 29.05.2007 r., sygn. II AKa 81/07....