Skóry owcze PDF

Preview

Summary

Download Skóry owcze PDF

Description

Pozyskiwanie i obróbka skór owczych Skóry owcze są dodatkowym surowcem pozyskiwanym szczególnie przy mięsnym użytkowaniu tych zwierząt. Wykorzystywanie skór owczych  w lecznictwie zapobiegawczym, wykorzystywane przy schorzeniach,  wyprawione na futra służą do produkcji: ocieplających podpinek, obszyć ubraniowych, pokrowców samochodowych, przykryć tapczanowych i fotelowych oraz dywanów,  wyprawione na welury futrzarskie są używane na kożuchy (skóra właściwa na zewnątrz), futra (włos na zewnątrz) oraz służą do produkcji galanterii skórzanej, np. płaszczy, kurtek, kamizelek, rękawiczek i spódnic. Skóra owcza jest zróżnicowana w zależności od :  Typu użytkowego Skóra z owiec o użytkowości wełnistej wyróżnia się dużym rozwojem, ścisłością i większą grubością w porównaniu z innymi typami użytkowymi. U owiec mięsnych skóra jest luźna i nie występuje u nich fałdzistość. Owce ras mlecznych i kożuchowych charakteryzują się skórą cienką ścisłą i wytrzymałą.  Płci Wpływ płci widoczny jest u owiec dorosłych. Skóry tryków są większe, cięższe, grubsze i bardziej ścisłe niż maciorek. Skóra matek, które wielokrotnie się kociły jest cieńsza i luźna na bokach.  Wieku Skóry od młodych zwierząt (jagniąt) są cienkie, bardzo elastyczne i mają wyrównaną grubość na całej powierzchni. Wraz z wiekiem skóra grubieje i zwiększa się jej wytrzymałość na rozerwanie i rozciąganie. W celu pozyskania wartościowych skór zalecanym okresem uboju jagniąt merynosa polskiego, polskich owiec nizinnych i długowełnistych jest wiek 4-5 m-cy, a w przypadku polskiej owcy górskiej i owcy wrzosówki 7-8 m-cy. Starsze zwierzęta dostarczają zbyt ciężkiej i grubej skóry, natomiast młodsze mają zbyt cienką okrywę włosową, nietrwałą i o małej powierzchni skórę.  Warunków utrzymania Owce wypasane na pastwiskach mają skórę dobrze rozwiniętą, ścisłą, mocną i elastyczną. Owce z chowu alkierzowego mają skórę luźną i mało elastyczną. Pozyskiwanie skór owczych  wykrwawienie zwierzęcia,  profilowanie skóry,  oddzielenie skóry od tuszy zwierzęcia (bez użycia noża!),

 skórę należy ostudzić w przewiewnym miejscu, bez dostępu promieni słonecznych w temp. 520°C Topografia skóry

Suszenie skór

Metody konserwacji skór owczych

Konserwację przeprowadza się po schłodzeniu skóry metodą solenia. Zalecana metoda solenia ma dwie odmiany. Przy krótkim okresie składowania skór wykorzystuje się w konserwacji gruboziarnistą sól kamienną, przy dłuższym składowaniu mieszankę tej soli (97%) z kwasem borowym (2%) i naftalenem (1%). Solą lub mieszanką naciera się dokładnie całą mizdrę, nie pomijając żadnych zachyłków skóry. Ilość użytej mieszanki powinna wynosić 40% ciężaru skóry świeżej (niekonserwowanej), tj. na 1 skórę o średniej masie ponad 4 kg przypada około 2 kg mieszanki lub soli. Składowanie zakonserwowanych skór polega na układaniu ich w stosach, na pomostach pokrytych grubą warstwą soli. Każdą ze skór dokładnie rozkłada się mizdrą do góry i posypuje dodatkowo solą. Stosy skór powinny mieć do 2 m wysokości. Zasolone skóry tracą białka bezpostaciowe i ok. 20-30% wody, chłoną sól w ilościach 10-15%. Sól hamuje rozwój bakterii. Kwas borowy i naftalen są środkami odkażającymi. Proces solenia trwa od 7 do 14 dni. Garbowanie skór Skóra prawidłowo wysolona powinna mieć mizdrę czystą, matową i bez miejsc mokrych, ponadto skóra dobrze zakonserwowana może być przechowywana w okresie od 1 do 6 miesięcy. Skóry surowe (zakonserwowane) są poddawane procesowi garbowania. Garbowanie skór owczych ma na celu uzyskanie takich właściwości skóry i włosa, które umożliwią zastosowanie ich do uzyskania wyrobów futrzarskich, kożuchowych oraz galanteryjnych. Przedmiotem garbowania skór owczych pozbawionych okrywy włosowej jest tkanka kolagenowa skóry właściwej, zaś skór futrzarskich owczych - tkanka kolagenowa skóry właściwej z zachowaniem naskórka i okrywy włosowej. Garbowanie polega na wprowadzeniu garbnika (dwuchromianu) do tkanki skóry i jego wniknięcia w głąb struktury kolagenu i tworzeniu się nowych wiązań pomiędzy jego włóknami. Wady skór owczych Skóry owcze surowe mają różnego rodzaju wady zarówno od strony lica, jak i okrywy włosowej, co w znacznym stopniu ogranicza właściwe wykorzystanie tego surowca. Wady skór owczych można podzielić na trzy rodzaje:  powstałe za życia zwierzęcia,  w czasie uboju i skórowania,  w czasie konserwacji. Rodzaje skór owczych wg Polskiej Normy  skóry z owiec - skóra zdjęta z dojrzałego zwierzęcia płci żeńskiej (maciorki) lub ze skopa (kastrata); odznacza się równomierną grubością tkanki skórnej w części środkowej, lekkim zgrubieniem w części karkowej, wyraźnym ścienieniem w częściach bocznych i wyraźnie wykształconymi pachwinami; okrywa włosowa na ogół strzyżona,  skóry z tryków - skóra zdjęta z dojrzałego zwierzęcia płci męskiej, niekastrowanego, charakteryzująca się grubą tkanką skórną w części karkowej i znacznie cieńszą i luźniejszą tkanką w części środkowej skóry; okrywa włosowa na ogół strzyżona,

 skóry jagnięce - skóra zdjęta z niedojrzałego zwierzęcia płci męskiej lub żeńskiej, charakteryzująca się równomierną grubością tkanki skórnej z nieznacznym ścienieniem w częściach bocznych oraz miękkim; na ogół z niestrzyżonym włosem,  skóry golców - skóry owcze zdjęte ze zwierzęcia niezależnie od wieku, płci i rasy, o wysokości włosa do 10 mm. Wg wielkości skóry dzielimy na:  Jagnięce do 35 dm2,  Jagnięce pozostałe małe 36-50 dm2,  owiec i tryków średnie 51-70 dm2,  owiec i tryków duże ponad 70 dm2. Podział skór owczych ze względu na sposób użytkowania Skóry garbarskie pozbawione okrywy włosowej Skóry garbarskie zwykłe pochodzą od różnych ras owiec. Na skóry te przeznacza się aktualnie w wielu krajach również skóry jagnięce charakteryzujące się pięknym rysunkiem lica. Poddane odwłosieniu otrzymują wyprawę odpowiednią dla wysokiej jakości wyrobów galanteryjno - odzieżowych (kurtki, spódnice, płaszcze, paski, rękawiczki) lub wyprawiane są na zamsz i podszewki. Skóry futrzarskie z włosem 

Skóry futrzarskie nieszlachetne

Pochodzą od owiec o wełnie jednolitej. W odniesieniu do naszego pogłowia, oznacza to głównie skóry z owiec merynosowych, polskich owiec nizinnych, polskich owiec długowełnistych i owiec ras mięsnych. Skóry (długość włosa powyżej 10 mm) poddaje się procesom uszlachetniania i przeznacza do tworzenia różnego rodzaju konfekcji. W tej grupie najwartościowsze są skóry z jagniąt, które w większym stopniu nadają się na futra, ponieważ odznaczają się odpowiednią grubością, sprężystością, połyskiem i grubością włosa i należy zaznaczyć, że cechy te są wyrównane na całej powierzchni. 

Skóry kożuchowe

Do najbardziej wartościowych owiec o użytkowości kożuchowej zalicza się polską wrzosówkę i rosyjską owcę romanowską. Skóry tych owiec są uznawane za jedne z najlepszych na świecie, zarówno do wyrobu kożuszków welurowych, jak i kurtek Mogą też być wykorzystywane w wyrobie futer i okryć dwustronnych. O wartości tych skór decyduje ich niska masa całkowita i niewielka grubość. Mają jednak niewielką powierzchnię. Są one wyjątkowo elastyczne i wytrzymałe na rozciąganie. Bardzo dobra ciągliwość i dobre wskaźniki wytrzymałościowe skóry i okrywy włosowej mają duże znaczenie w ocenie skór welurowych, ponieważ kożuch powinien być przede wszystkim lekki, ciepły, trwały i nie mieć tendencji do szybkiego spilśniania się. Ponadto, na kożuchy nadają się również skóry pochodzące od polskiej owcy górskiej. 

Skórki futerkowe szlachetne - smuszki

 Pozyskuje się od jagniąt karakułowych. Bezpośrednio po urodzeniu skóra jagniąt odznacza się specyficznym zespołem włosowym, w kształcie zwiniętego i przylegającego do niej loku oraz charakterystyczną dla danej odmiany barwą. Zarówno budowa zespołów włosowych, jak i barwa włosów ulega zmianie z wiekiem. Loki w ciągu kilku dni rozwijają się, a okrywa z czasem zaczyna siwieć. Dlatego jagnięta karakułowe użytkowane smuszkowo ubija się w pierwszych dniach życia....