Symbolizm syntetyczny PDF

Preview

Summary

Nabizm - symbolizm syntetyczny - omówienie malarstwa...

Description

Symbolizm syntetyczny - Nabizm 1889 – 1899 Nabizm były grupą młodych francuskich artystów działających w Paryżu od 1889 do 1899 roku. Większość z ich członków była studentami Académie Julian w Paryżu pod koniec 1880 roku. Artystów łączył wspólny podziw dla Paula Gauguina i Paula Cézanne'a oraz determinacja w odnowieniu sztuki malarskiej. Inspirowali się również drzeworytami japońskimi i angielskimi prerafaelitami. Współpracowali z czasopismem La Revue blanche. Swoje obrazy umieszczali m.in. na wystawach Związku Artystów Niezależnych, w galerii Le barc de Boutteville. W marcu 1899 roku artyści odbyli ostatnią wystawę i rozeszli się. Przez całe swoje istnienie Nabizm byli rodzajem półpoważnego, półtajnego stowarzyszenia, które używało humorystycznych pseudonimów i prywatnego słownictwa. Nawet nazwa grupy była tajna do 1897 roku. Pracownię nazwali „ergasterium”(greckie labolatorium), a swoje listy kończyli inicjałami E.T.P.M.V. et M.P., oznaczający En ta paume, mon verbe et ma pensée ("W twojej dłoni, moje słowo i moje myśli"). Nabiśici wzięli swoją nazwę od hebrajskiego terminu, który pochodzi od słowa nabis, oznaczającego proroka. Termin ten utworzył (lekarz, poeta, intelektualiska) Henri Cazalis, który dokonał porównania między sposobem, w jaki malarze ci starali się ożywić malarstwo (jako „prorocy sztuki współczesnej”) i sposobem, w jaki starożytni prorocy odmłodzili Izrael. Przyświecała im idea odświeżenia malarstwa. I choć zgodnie uważali, że dzieło sztuki nie jest realistycznym odzwierciedleniem natury, ale zbiorem metafor i symboli, którymi zechce posłużyć się artysta, to ostatecznie, każdy z artystów zachował swój niepowtarzalny styl. Cechami wspólnymi były jednak: - przygaszone kolory, - przybrudzone tonacje, - posługiwanie się płaskimi plamami barwnymi, przy jednoczesnym stosowaniu wyraźnych konturów, - odrzucali zasady akademickiego malarstwa uważając je za sztuczne i przesadnie odtwarzające pejzaże natury, - SYNTETYCZNA forma

- Paul Sérusier (1863 - 1927) - Talizman Paul Sérusier urodził się w zamożnej rodzinie, uczył się w Lycée Condorcet w Paryżu. Studiował filozofię, grekę i łacinę. Tam też poznał Maurice’a Denisa. W 1885 wstąpił do Académie Julian. Podróż do Poin-Aven w Bretanii w 1888 dokonała przełomu w jego życiu i działalności artystycznej. Poin Aven, było miejscem, gdzie kolonia kilkunastu artystów z dala od wpływów i zgiełku Paryża poszukiwała nowych bodźców twórczych. Poznał wtedy Paula Gauguina i otrzymał od niego wiele porad dotyczących malarstwa. Dzięki nim powstał obraz Talizman – dzieło założycielskie i symboliczne dla nabizmu. Początkowo nazywał się Las miłości – namalował go w lasku w Pont-Aven. Praca ta miała pomagać innym nabistom w tworzeniu według pierwszych wrażeń wizualnych, wyłaniając czyste kolory przedmiotów i nie dbając o kopiowanie rzeczywistości.

Uważał, że istnieje związek między sztuką i nauką ukazujący się w tym, że w obu tych dziedzinach objawia się Bóg. Poszukiwał, jak mówił, „niezmiennych zasad w sztuce”. Niektóre dzieła, a także rozważania teoretyczne Paula Sérusiera i innych nabistów nazwane są „poszukiwaniem absolutu” naznaczonym mistycyzmem, który objawia się m.in. w prostocie i pragnieniu ukazania uniwersalnego piękna. Obraz przedstawia krajobraz nadrzeczny w rejonie Bretanii. Brzeg rzeki po obu stronach porasta gęsty szpaler buków. Na dalszym planie jest młyn. Najistotniejszą kwestią w obrazie Talizman jest kolorystyka i sposób jej opracowania na tak niewielkiej powierzchni. Cała kompozycja zbudowana jest z różnokształtnych, różnokolorowych plam barwnych, w formie pionowych smug, kładzionymi dynamicznymi ruchami płaskiego pędzla. Artysta nakładał farbę grubymi warstwami, zatrzymując w ich strukturze wyraźny ruch narzędzia. Zrezygnował z tradycyjnego, walorowego modelunku światłocieniowego, odtwarzając go wyłącznie za pomocą koloru i plamy barwnej. Czysty, niemal wyciśnięty z tubki kolor, brak zaznaczonego światłocienia, zredukowanie kształtu drzew, budynku do płaskich form czyni z obrazu kompozycję dynamiczną , nacechowaną dużym ładunkiem ekspresji. Talizman został uznany za ikonę, gdy tylko Sérusier po powrocie z wakacji pokazał je swoim kolegom po fachu z Académie Julian (m in. Maurice Denisowi i Pierre Bonnard). Entuzjastycznie przyjętą pracę natychmiast okrzyknięto założycielskim dziełem świeżo uformowanej, awangardowej grupy nabistów, zaś Paula Sérusiera uczyniono jej formalnym przywódcą. Chociaż Talizman uznany został za dzieło istotne dla środowiska nabistów, to nigdy nie został wyeksponowany na znaczącej wystawie za życia artysty. Widziano w nim raczej eksperyment, niż kompletne dzieło sztuki.

- Maurice Denis (1870 - 1943) - Manifest 1890 (teoria) Denis ukończył paryskie Lycée Condorcet. Uczęszczał do École des Beaux-Arts, gdzie uczył się w pracowni Jules’a Josepha Lefebvre’a. Od 1888 uczył się także w Académie Julian, gdzie poznał Pierre′a Bonnarda, i Paula Sérusiera. Za pośrednictwem Sérusiera zapoznał się z pracami Paula Gauguina i jego uczniów, zwanych Szkołą z Pont-Aven.

Artykuł M. Denisa (piszącego pod nazwiskiem Pierre Louis) z sierpnia 1890 pt. Definicja neotradycjonizmu drukowany w piśmie Sztuka i Krytyka (fr. Art et Critique) uważany był za manifest artystyczny tego kierunku. W swoim programie artystycznym artyści zauważyli, że w sztuce rzeczywistość ulega podwójnej deformacji: subiektywnej – ukazującej indywidualne uczucia twórcy i obiektywnej – łączącej w sobie poszukiwania artystyczne. Słynna pierwsza linia eseju brzmiała: „Pamiętaj, że zdjęcie, zanim stanie się koniem bojowym, aktem kobiecym lub jakąś anegdotą, jest w istocie płaską powierzchnią pokrytą kolorami ułożonymi w określonej kolejności”. Ten pomysł nie był oryginalny dla Denisa; został niedawno wysunięty przez Hippolyte'a Taine'a w Filozofii sztuki, gdzie Taine napisał: „Obraz jest kolorową powierzchnią, na której różne tony i różne stopnie światła są umieszczone z pewnym wyborem; to jest jego intymna istota." Jednak to wyraz Denisa zwrócił uwagę artystów. Jak wyjaśnił Denis, nie miał na myśli, że forma obrazu jest ważniejsza niż temat.

Napisał: „Głębokość naszych emocji bierze się z wystarczalności tych linii i kolorów, by się wytłumaczyć… wszystko jest zawarte w pięknie dzieła”. W swoim eseju nazwał ten nowy ruch „neo-tradycjonalizmem”, w opozycji do „progresywizmu” neo-impresjonistów, kierowanych przez Seurata.

- Muzy, 1893 Pomimo, iż słynna wypowiedź Maurice Denis dziś uznawana jest za kluczową dla teorii współczesnego malarstwa, jej autor przez większość swojej aktywności twórczej pozostał wierny kompozycjom figuralnym. Muza to jedna z licznych kompozycji przedstawiających Marthę Meurier- pianistkę, miłosć i towarzyszkę życia malarza. Utożsamiając Marthę z symbolem czystości i miłości, od 1891 roku umieszczał ją w licznych malowidłach i obrazach. Na obszernym, prostokątnym płótnie, artysta namalował w technice olejnej scenę inspirowaną mitologią klasyczną, osadzoną we współczesnym mu świecie rozgrywającą się przed tarasem jego własnego domu. Namalował dziesięć kobiet, rozmieszczonych pod drzewami w kilku grupach. Symbolizują one dziewięć muz greckich, opiekunek różnych dziedzin sztuk. Artysta usytuował ponadprogramową, dziesiątą postać w głębi, na najdalszym planie obrazu. To co wyróżnia przedstawione postaci, to brak tradycyjnych atrybutów i zupełnie współczesny wygląd, ubiór oraz uczesanie. Obraz jest malowany płaskimi plamami, równymi pociągnięciami pędzla, bez zaznaczania śladu pracy narzędzia. Modelunek światłocieniowy został zredukowany do minimum, i występuje jedynie w obszarach twarzy kobiet na pierwszym planie obrazu, oraz w obrębie odsłoniętych pleców jednej z nich. Taki sposób odejścia od naśladowania rzeczywistości, w połączeniu z mocnym konturowaniem poszczególnych elementów obrazu, zamienia całościową kompozycję w twór przypominający barwny gobelin. Kolorystyka obrazu zamyka się zasadniczo w odcieniach pomarańczu, czerni, rozbielonej żółci, złota i brunatnej czerwieni, tworząc harmonijną, ciepłą paletę barw. Tak uzyskany efekt w obrazie jest poniekąd spójny z filozofią wyznawaną przez Mauirce Denisa, pragnącego odtwarzać sztukę dekoracyjną o wysokiej wartości duchowej.

- Pierre Bonnard (1867 - 1947) - Kobiety w ogrodzie, 1891 (japonizm) Studiował prawo, a następnie malarstwo w École des Beaux-Arts i w Académie Julian. Sztuka graficzna Japonii, znana jako japonizm, szczególnie drzeworyty, miała istotny wpływ na Nabis. Styl został spopularyzowany we Francji przez marszanda Siegfrieda Binga, który udał się do Japonii, aby zbierać odbitki Hokusai i innych japońskich artystów, i publikował miesięcznik o sztuce Le Japon Artistique. Pierre Bonnard był pod szczególnym wpływem stylu japońskiego; jego przydomek wśród Nabisów brzmiał „Le plus japonard”. W jednej serii czterech obrazów, Kobiety w ogrodzie, Bonnard zaadaptował japoński format zwany kamemono z wąskim pionowym płótnem. Modelami są jego siostra Andrée i jego kuzyn Berthe Schaedin. Cztery postacie są przedstawione w zakrzywionych, serpentynowych pozycjach, takich jak te na japońskich

grafikach. Twarze kobiet odwracają wzrok od artysty; a listowie za nimi dominują na obrazach. Pierwotnie wymyślił to dzieło jako japoński ekran, ale ostatecznie zdecydował się podzielić je na cztery obrazy, a dla podkreślenia dekoracyjności dodał malowaną obwódkę wokół płócien.

inni: - szkoła Pont Aven Pont – Aven było miejscem, gdzie kolonia kilkunastu artystów z dala od wpływów i zgiełku Paryża poszukiwała nowych bodźców twórczych. Surowy krajobraz Bretanii, prostota sztuki ludowej, niezmanierowane środowisko rdzennych mieszkańców sprzyjają inspiracjom. W reprezentowanych przez nich tendencjach symbolicznych poszukiwali podstaw i inspiracji w sztuce archaicznej i ludowej, z których wątki pojawiają się w ich pracach. Stosowali łączną metodę syntetyzmu i kluazonizmu zapoczątkowaną w 1887 (É. Bernard i L. Anquetin), a ostatecznie ukształtowaną przez Gauguina w 1888. Wyjazd Gauguina na Tahiti w 1891 zakończył działalność grupy, choć niektórzy członkowie podtrzymywali jej tradycje. Kluazonizm polegał na malowaniu czystymi plamami koloru, obwiedzionymi konturem, co przypominało średniowieczne witraże i emalie komórkowe (fr. émail cloisonné). Syntetyzm wyrażał się w odejściu od studium natury, zaniechaniu zasady perspektywy i zdecydowanym uproszczeniu formy sięgającym deformacji; miało to służyć wydobywaniu symbolicznego znaczenia przedstawianego obiektu....