Alfabet lorma PDF

Preview

Summary

Alfabet lorma opis i wprowadzenie...

Description

twórca Nazwa alfabetu pochodzi od nazwiska pisarza, eseisty, krytyka literackiego i dziennikarza Heinricha Landesmanna, który wydawał swoje publikacje pod pseudonimem Heronymus Lorm. Urodził się on w 1821 roku na Morawach, należących wówczas do Austrowęgier. Zmarł mając 81 lat. Lorm większość życia spędził w Wiedniu, gdzie w dzieciństwie, dzięki zamożności rodziców rozwijał swój niezwykły ponoć talent muzyczny, pod kierunkiem najlepszych twórców tamtych czasów. Niestety tylko do 16 roku życia, gdyż wtedy z niewiadomych przyczyn całkowicie stracił słuch w ciągu zaledwie dwóch dni. Swoje zawodowe życie związał z działalnością literacką. W wieku 44 lat stracił również wzrok. Miał już wówczas własną rodzinę - żonę i dwoje dzieci. Przez kolejne lata życia był osobą całkowicie głuchoniewidomą, ale nieustannie czynną zawodową. Z tego czasu pochodzi alfabet złożony z punktów i linii. Opracował go wraz ze swoją córką Marie. Lorm posługiwał się nim przez 21 lat, aż do śmierci.

CO TO Osoba mówiąca („nadawca”) dotyka palcami swej prawej dłoni tych miejsc na lewej dłoni „odbiorcy” (osoba głuchoniewidoma), w których usytuowane są litery, cyfry i znaki składające się na przekazywaną informację. Zasadnicza idea opisywanej metody porozumiewania się jest już zawarta w jej nazwie. Wszystkie litery, cyfry oraz znaki niezbędne do przekazywania informacji są rozmieszczone w ściśle określonych miejscach lewej dłoni i stanowią punkty.

Praktyka wykazuje, że nie jest trudne opanowanie alfabetu do dłoni. Osoba widząca znająca dobrze pismo może się go nauczyć w ciągu 2 - 4 godzin, ale osobie głuchoniewidomej zabiera to zwykle więcej czasu. FILM GRAFIKA

Dla kogo

Alfabet przeznaczony jest głównie dla ludzi, którzy przed utratą słuchu zdążyli opanować język naturalny (np. mowę dźwiękową, sztukę pisania i czytania oraz liczenia). A zatem znają litery i cyfry, głoski i liczby, słowa, zdania, znaki interpunkcyjne, potrafią posługiwać się podstawowymi działaniami matematycznymi.

Alfabet jest dla osób, które nie miały bliskich kontaktów z osobami głuchoniemymi, stąd też nie znają ani języka migowego ani alfabetu palcowego (tzw. daktylografii). W nowej dla siebie sytuacji, jaką jest np. nagła lub postępująca utrata słuchu lub wzroku, osobie takiej trudniej byłoby nauczyć się gestów bądź ruchów dłoni potrzebnych do wskazywania liter (umowne dla liter układy palców). Jednakże nie oznacza to, że inni głuchoniewidomi nie mogliby posługiwać się alfabetem punktowym do dłoni. Głusi tracący wzrok, którzy znają alfabet palcowy, bez trudu opanują alfabet do dłoni, ale w praktyce chętniej stosują daktylografię odbierając ją przy pomocy dotyku.

Jak każda z metod porozumiewania się alfabet punktowy do dłoni głuchoniewidomych ma swoje zalety i wady. Jest wolniejszy od języka miganego, ale za to jest znacznie prostszy, co sprawia, że łatwiej się go nauczyć. Z drugiej zaś strony alfabet jest szybszą techniką od innych metod porozumiewania się, takich jak np. kreślenie liter drukowanych na dłoni. Jeśli zaś chodzi o szybkość przekazywania informacji alfabet punktowy porównywalny jest z alfabetem palcowym głuchych, a po osiągnięciu biegłości w posługiwaniu się nim może być od niego szybszy. Dzięki możliwości zastosowania specjalnej rękawiczki wydaje się alfabetem bardziej uniwersalnym i szczególnie przydatnym w przypadku kontaktu osoby głuchoniewidomej z kimś, kto nie zna żadnego sposobu porozumiewania się z takimi ludźmi.

Jak korzystać Rozmieszczenie liter na dłoni nie jest przypadkowe, uwzględnia ono częstotliwość (wysoką frekwencję zbiegów liter w wyrazach), z jaką pewne kombinacje liter występują w wyrazach. Przykładowo, w języku polskim w bezpośrednim sąsiedztwie litery „Z” znajdują się litery: „R”, „S”, „C”, „D”).

Również wybór lewej dłoni dla rozmieszczenia liter nie jest przypadkowe, bowiem przekazywanie informacji wymaga większej sprawności manualnej niż jej odbiór. Dotyczy to oczywiście osób praworęcznych. Jeśli lewa dłoń głuchoniewidomego jest niesprawna to nic nie stoi na przeszkodzie, by w komunikacji wykorzystać dłoń prawą. Podczas dialogu rozmówcy powinni znajdować się obok siebie i być zwróceni twarzami w tym samym kierunku, przy czym osoba głuchoniewidoma winna znajdować się z prawej strony - jej lewa dłoń będzie się wówczas stykać z prawą dłonią osoby „mówiącej”.

Chcąc przekazać osobie głuchoniewidomej jedno słowo dotykamy palcem wskazującym prawej dłoni tych miejsc na lewej dłoni, w których usytuowane są znaki (litery tworzące dane słowo). Jeżeli informacja składa się z kilku słów musimy odpowiednio zasygnalizować koniec poszczególnych słów, tj. zaznaczyć odstępy między słowami (wyrazami). Robimy to dotykając całą swoją dłonią dłoń rozmówcy. Z chwilą osiągnięcia pewnej wprawy w posługiwaniu się alfabetem punktowym do dłoni stosowanie odstępów między wyrazami stanie się zbędne, wówczas wystarczą krótkie pauzy, podobnie jak w mowie ustnej. Zanim to jednak nastąpi, w trakcie nauki oraz by uniknąć nieporozumień, należy zaznaczać wyraźne pauzy, w sposób zrozumiały dla użytkownika rozgraniczać słowa.

Układ liter na dłoni uwzględnia częstotliwość występowania w polskim słownictwie pewnych kombinacji liter. Pozwala to przyspieszyć przekazywanie informacji dzięki możliwości „pisania” całych fragmentów wyrazów bez odrywania palca od dłoni odbiorcy. Przykładowo, na palcu wskazującym mieszczą się, poczynając od góry, litery: „N”, „I”, „E”, co tworzy bardzo często spotykane w polskich wyrazach zbiegi liter: „- ni”, „nie”, „-in”, np.: ania, nizina, zranienie, pielenie, palenie, itp. Informacja przekazywana ustnie bądź pisemnie składa się zwykle ze zdań. Tak samo jest w przypadku posługiwania się alfabetem punktowym do dłoni. W jego skład wchodzą znaki przestankowe stosowane w sposób analogiczny jak w piśmie, ale dodatkowo został wprowadzony

znak

umowny,

który

umożliwia

sygnalizowanie

wielkich

liter

początkujących zdanie lub imię własne (podobnie jak w alfabecie Braille`a). Stosowanie znaku wielkiej litery nie jest konieczne, ale by rozgraniczyć zdania należy zasygnalizować to „kropką”. Kropka umieszczona jest na czubku palca środkowego, nad literą „L”., natomiast

znak wielkiej litery zaznaczamy przez pociągnięcie z boku palca wskazującego poczynając od jego czubka aż do nasady kciuka. Stosowanie znaku wielkiej litery jest wskazane wtedy gdy zależy nam na podkreśleniu, że dane słowo jest imieniem własnym lub nazwą....