Title | K - Rehabilitacja osób ze złożoną niepełnosprawnością |
---|---|
Course | Rehabilitacja osób ze złożoną niepełnosprawnością |
Institution | Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu |
Pages | 27 |
File Size | 525.9 KB |
File Type | |
Total Downloads | 51 |
Total Views | 131 |
Opracowanie zagadnień na kolokwium zaliczeniowe z przedmiotu Rehabilitacja osób ze złożoną niepełnosprawnością u dr. Wojciechowskiej....
REHABILITACJA OSÓB ZE ZŁOŻONĄ NIEPEŁNOSPRAWNOŚCIĄ dr Aneta Wojciechowska WPROWADZENIE DO REHABILITACJI OSÓB GŁUCHONIEWIDOMYCH 1. Definicja i klasyfikacja głuchoślepoty Głuchoślepota - równoczesne, poważne uszkodzenie słuchu i wzroku. Osoba głuchoniewidoma ma wówczas duże trudności w poruszaniu się i komunikowaniu się z otoczeniem, korzysta z pomocy tłumacza-przewodnika, używa form zastępczych w komunikowaniu się. Pomocą osobom głuchoniewidomym w Polsce zajmuje się Towarzystwo Pomocy Głuchoniewidomym (TPG). Głuchoniewidomych dzieli się według: stopnia uszkodzenia zmysłów słuchu i wzroku lub okresu życia, w którym głuchoślepota wystąpiła. Dziecko głuchoniewidome - dziecko, które ma trudności w rozumieniu mowy bez użycia aparatu słuchowego, a uszkodzenie wzroku jest na tyle duże, że uniemożliwia mu lubznacznie utrudnia posługiwanie się zwykłym drukiem. Ograniczenia te zmniejszają możliwości dziecka w zakresie uczenia się, wykonywania czynności życia codziennego, samodzielnego poruszania się oraz porozumiewania się z otoczeniem. Klasyfikacja osób głuchoniewidomych ze względu na: ● Stopień uszkodzenia wzroku i słuchu: ○ osoby całkowicie głuchoniewidome z całkowitą głuchotą i ślepotą ○ osoby głuchoniewidome z całkowitą głuchotą i słabowzrocznością ○ osoby głuchoniewidome z niedosłuchem i całkowitą ślepotą ○ osoby głuchoniewidome z niedosłuchem i słabowzrocznością ● Czas wystąpienia zaburzeń wzroku i słuchu: ○ osoby głuchoniewidome od urodzenia lub wkrótce po nim ○ osoby głuchoniewidome z wrodzonym uszkodzeniem słuchu i nabytym/ujawnionym w późniejszym okresie życia uszkodzeniem wzroku ○ osoby głuchoniewidome z wrodzonym uszkodzeniem wzroku i nabytym/ujawnionym w późniejszym okresie życia uszkodzeniem słuchu ○ Osoby głuchoniewidome z nabytym/ujawnionym w późniejszym okresie życia (równocześnie, bądź nie) uszkodzeniem słuchu i wzroku ● Podział według Alvareza: ○ Osoby głuchoniewidome o niskim poziomie funkcjonowania i poziomie intelektualnym. Są to osoby, które wymagają realizacji programu edukacyjnegow specjalnych warunkach. ○ Osoby głuchoniewidome o przeciętnym lub wysokim poziomie funkcjonowania oraz o przeciętnym lub wysokim poziomie intelektualnym. Są to osoby, które mają potencjalne możliwości prowadzenia niezależnego lub częściowo niezależnego życia i włączenia się w życie zawodowe i społeczne. 2. Etiologia głuchoślepoty Etiologia jednoczesnego uszkodzenia wzroku i słuchu jest różna. Wczesnepoznanieprzyczyn głuchoślepoty ma ogromne znaczenie dla profilaktyki i rehabilitacji osób głuchoniewidomych. Biorąc pod uwagę przyczyny uszkodzenia wzroku i słuchu, osoby głuchoniewidome można podzielić na dwie grupy: ● osoby, u których przyczyna głuchoślepoty była ta sama, równocześnie uszkadzając oba te zmysły
osoby, u których przyczyny były różne i w różnym okresie życia osoby doznały uszkodzeń tych zmysłów Omawiając pierwszą grupę przyczyn należy stwierdzić, że jednoczesne uszkodzenie wzroku i słuchu spowodowane jest: ● Czynnikami dziedzicznymi - przekazywanie dziecku przez rodziców uszkodzonych genów (zespół Ashera) ● Czynnikami wrodzonymi mogącymi pojawić się w okresie prenatalnym lub okołoporodowym - choroby matki w czasie ciąży (różyczka, toksoplazmoza, cytomegalia, choroby weneryczne, odra i inne), niedotlenienie wewnątrzmaciczne lub okołoporodowe, urazy okołoporodowe ● Czynnikami nabytymi - choroby wieku dziecka (zapalenie opon mózgowych, zapalenie mózgu, szkarlatyna), urazy głowy. Najczęstsze czynniki powodujące równoczesne uszkodzenie wzroku i słuchu - wcześniactwo, choroby zakaźne matki w czasie ciąży, leki przyjmowane w czasie ciąży, urazyokołoporodowe, uszkodzenia mózgu, antybiotyki przyjmowane przez dziecko we wczesnym okresie rozwoju, nieprawidłowa reakcje na szczepionki, toksoplazmoza, genetycznie uwarunkowane zespoły słuchowo-wzrokowe. Zespół wrodzonej różyczki (Zespół Gregga) - zespół wad wrodzonych, który wywołany jest przez zakażenie wewnątrzmaciczne płodu wirusem różyczki. Składa się z patologii trzech układów: słuchu, wzroku i serca, które przebiegają różnorodnie, począwszy od lekkiej dysfunkcji, do ciężkiego niedorozwoju narządu. Mogą tworzyć kombinacje zaburzeń albo powodować patologię jednego narządu. Najczęstszym występującym pojedynczo objawem jest niedosłuch. Wszystkie objawy zespołu wrodzonej różyczki tworzą triadę Gregga: ● niedosłuch odbiorczy - uszkadza komórki zmysłowe ucha, leczenie tego powikłania jest niezwykle trudne, a często niemożliwe ● zaćma - zmętnienie soczewki wymagające w przyszłości jej usunięcia i zastąpienia sztuczną ● wady serca - struktury płodowe, takie jak przewód tętniczy czy przegrody w sercu, nie ulegają zamknięciu, leczenie tych wad uzależnione jest od ich wielkości i wpływu na stan dziecka Zespół Ushera - jedna z najbardziej znanych chorób w środowisku osób głuchoniewidomych. Charakteryzuje się wrodzonym, odbiorczym uszkodzeniem słuchu różnego stopnia oraz postępującym uszkodzeniem wzroku na tle barwnikowego zwyrodnienia siatkówki. W zespole Ushera uszkodzeniu ulega ucho wewnętrzne, stąd osoby dotknięte zespołem mają trudności w odbiorze dźwięków, zwłaszcza wysokich, oraz mowy. Ponadto występują trudności ze zlokalizowaniem źródła dźwięku oraz efektywnym słuchaniu przy współwystępującymhałasie. Wyróżnia się cztery typy choroby: ● Typ 1 - głęboka głuchota odbiorcza od urodzenia na wszystkich częstotliwościach, zaburzenia równowagi, brak funkcji przedsionka, opóźnienie rozwoju psychomotorycznego, głęboki niedorozwój mowy ● Typ 2 - umiarkowana lub ciężka głuchota ● Typ 3 - głęboka, postępująca głuchota odbiorcza, mogą występować problemy z równowagą, niezborność przedsionkowo-móżdżkowa ● Typ 4 - głęboka głuchota odbiorcza, opóźnienie rozwoju umysłowego Zespół Charge (Zespół Halla-Hittnera) - choroba genetyczna, której przyczyną jest mutacja genu CHD7. Defekt objawia się w drugim miesiącu ciąży, kiedy rozwijają się organy dotknięte przez syndrom CHARGE. Nazwa choroby to akronim, którego poszczególne litery odpowiadają najbardziej charakterystycznym objawom: ●
● ● ●
● ● ●
C (coloboma) - szczelina oka, czyli różnego rodzaju rozszczepy w obrębie narządu wzroku (np. rozszczep siatkówki, rozszczep tęczówki itp.) H (heart defects) - choroby serca, najczęściej jest to zespół Fallota A (atresia choanae) - zrośnięcie nozdrzy tylnych, czasem dochodzi też do rozszczepu podniebienia R (retarded growth) - zaburzenia wzrostu i rozwoju intelektualnego G (genital hypoplasia) - niedorozwój narządów rozrodczych E (ear anomaly) - niedosłuch i deformacja małżowin usznych 3. Konsekwencje uszkodzenia narządów wzroku i słuchu dla rozwoju i życia człowieka
Rodzaje zaburzeń słuchu ● Zaburzenia przewodzeniowe - powstaje przy uszkodzeniu tzw. przewodzącej części analizatora słuchowego (ucha zewnętrznego i środkowego). Części teprzewodzą głos w ten sposób, że fale powietrzne o dużej amplitudzie i małej energii zostają przekształcone w drgania mechaniczne o małej amplitudzie i dużej energii. Ten mechanizm przenoszenia ma szczególne znaczenie dla tonów niskich. Jeżeli funkcja przewodzącego organu ucha jest zaburzona (np. przez zaczopowaniedrogi słuchowej, stany zapalne kosteczek słuchowych), wtedy dziecko źle słyszy tony ciche i niskie. Trudno mu usłyszeć głos, zanikają w mowie nieakcentowane i końcowe sylaby, zmieniony jest akcent, dynamika i melodia mowy. Odbiór zbyt cichych elementów mowy jest utrudniony przez to, że pozostałe, głośniejsze części jakby je "zagłuszają". Jeżeli zaburzenie nie dotyczy obszaru formantów, dziecko posiada zdolność odróżniania poszczególnych dźwięków i rozumienia mowy. Niedosłuch przewodzeniowy można określić jako zaburzenie ilościowe. Siła dźwięku jest zmniejszona przy zachowaniu zdolności rozróżniania podstawowych elementów języka. ● Zaburzenia odbiorcze - polega na uszkodzeniu części odbiorczej analizatora słuchowego (ucha wewnętrznego i nerwu słuchowego), a więc organów, które przetwarzają drgania dźwiękowe na impulsy nerwowe, co powoduje niedosłuch lub głuchotę typu odbiorczego. Przy tym zaburzeniu brak jest możliwości słyszenia w zakresie tonów wysokich, co wpływa na gorszą słyszalność dźwięków spółgłoskowych,a więc na większą trudność w rozumieniu mowy. Obniżona zdolność słyszenia tonów wysokich w pewnych wypadkach zanika całkowicie. Jeżeli zaburzenie dotyczy pola słuchowego dźwięków mowy, źle są zróżnicowane dźwięki. Dziecko dotknięte zaburzeniem percepcji słuchowej traci zdolność akustycznego różnicowaniadźwięków, a więc i słów. Wskutek tego może ono nie rozumieć słów i zdań. Słyszy ono relatywnie dobrze tony niskie, a także głos osoby mówiącej z względnie dużej odległości, jednak postrzega poszczególne elementy mowy, które nie są różnicowane. Dziecko z zaburzeniem odbiorczym gorzej rozpoznaje tony wysokie niż niskie oraz źle słyszy w otoczeniu pełnym szmerów, kiedy zdolność różnicowania musibyćbardzo dobra.Słowa mówione są lepiej odróżniane niż szeptane. Przy tym zaburzeniu słuchu istnieje przeważnie zaburzenie jakościowe, ponieważ odbierane dźwięki są silnie zdeformowane. Osoby z zaburzeniem odbiorczym nie mają możności pełnego kontrolowania własnej mowy, ponieważ zniekształcenie dźwięków sprawia, iż niesą one w stanie odróżnić dźwięku wymówionego poprawnie od wymówionego błędnie. ● Zaburzenia mieszane - są następstwem uszkodzenia części przewodzeniowej i odbiorczej analizatora słuchowego. Dziecko takie słyszy nie tylko mniej, ale również niewyraźnie. Czasem towarzyszy temu upośledzenie możliwości identyfikacji kierunku słyszenia. Centralne zaburzenia słuchu powstają w następstwie uszkodzenia części korowej analizatora słuchowego. Jest ona zlokalizowana obustronniewokolicachpłata skroniowego, od którego prowadzą drogi słuchowe do jąder korowych obu półkul. W związku z tym jest możliwe jednostronne uszkodzenieobszaru korowegoprzygłuchocie
centralnej. Zaburzenie centralne często występuje jednocześnie z zaburzeniem odbiorczym, zwłaszcza po zapaleniu opon mózgowych, w wypadku niedotlenienia, po różyczce lub w wypadku konfliktów Rh. Jeśli dziecko zupełnie nie różnicuje i nie rozpoznaje dźwięków mowy, które nie mogą dotrzeć do centrum integrującego, jego mowa nie rozwija się. 5 czynności wzrokowych (rodzajów widzenia): ● Widzenie centralne - umożliwia widzenie do bliży, widzenie małych przedmiotów (w tym liter i cyfr). Sprawność widzenia centralnego określana jest ostrością wzroku. Przy uszkodzeniu widzenia centralnego osoba ma problemy z czytaniem pisaniem. Uczy się patrzeć pozaplamkowo, szukając tym samym odpowiedniej pozycji głowy. ● Widzenie obwodowe - umożliwia widzenie dużych przedmiotów, przedmiotów będących w ruchu, zjawisk, widzenie o zmierzchu i nocą, zapewnia również orientację w przestrzeni. Uszkodzenie widzenia obwodowego utrudnia widzenie o zmierzchu, zauważanie przeszkód nad głową, nisko położonych, znajdujących się po bokach, co znacznie utrudnia samodzielne, bezpieczne poruszanie się. ● Widzenie stereoskopowe - widzenie obuoczne, umożliwia widzenie głębi. Uszkodzenie jednego oka powoduje widzenie jednooczne i trudności z poczuciem głębi. Mózg potrzebuje około roku, aby sobie z tym poradzić. ● Widzenie barw - umożliwia rozróżnianie kolorów. Uszkodzenie widzenia barw może skutkować daltonizmem czy widzeniem w różnych odcieniach szarości. ● Widzenie nocne - w odbieraniu bodźców świetlnychbiorą udziałtylkopręciki, czopkisą nieaktywne. Człowiek widzi świat pozbawiony barw. Spada możliwość rozpoznawania szczegółów obrazu. Klasyfikacja zaburzeń wzroku:
Konsekwencje uszkodzenia wzroku: ● Konsekwencje fizyczno-zdrowotne - od urodzenia rozwija się szereg wadliwych postaw poznawczych, emocjonalnych i społecznych. Szybkie narastanie stałego psychicznego napięcia w oczekiwaniu na rzeczy i zjawiska nieznane. Trwałe napięcie psychiczne, obserwowane u niewidomych w każdej fazie życia, jest wyniszczające. Świadomość niebezpieczeństw związanych z przejawianiem aktywności ruchowej skłania niewidomych do ograniczania ruchów, co sprawia, że żyją oni w stanie permanentnej hipokinezy, będącej źródłem często zmęczenia. Swoista postawa oraz sposób poruszania się: skrzywienie kręgosłupa (lordoza szyjna, kifoza piersiowa, lordoza
●
●
lędźwiowa), wyciągnięte do przodu ramiona, cofnięta głowa i tułów. Zła statyka ciała, zwiększone zużycie energii podczas ruchu, znużenie wtórne, czerwoność, drażliwość.Im później nastąpiła utrata wzroku tym te zjawiska przebiegają w bardziej śladowej postaci. Konsekwencje orientacyjno-poznawcze - zubożony odbiór informacji o świecie, utrata informacji lub dysponowanie informacjami drugorzędnymi. Osoby niewidome bardzo często stosują mechanizm kompensacji braku wzroku składający się z pozostałych zmysłów. Nowe zespoły dotykowo-kinestetyczno-słuchowo-węchowe pełnią podstawową rolę w odbiorze informacji i późniejszym jej wykorzystywaniu. Treść spostrzeżeń niewidomych w porównaniu do widzących jest uboższa o spostrzeżenia z udziałem wzroku, zwłaszcza o barwę i przestrzeń. Rozwój abstrahowania, różnicowania, klasyfikowania, schematyzowania i szukania analogii. Analogia jest źródłem lepszego rozumienia rzeczywistości. Konsekwencje psychospołeczne - zaburzone poczucie własnej wartości. Dla kształtowania korzystnego poczucia własnej wartości kwestią kluczową jest akceptacja braku wzroku na zasadzie - wiem, co straciłem bezpowrotnie, wiem, co jeszcze mi pozostało i wiem, że z tym, co mi pozostało, mogę żyć pełnią życia - z szansami na sukcesy, przeżywanie radości, z szerokim zakresem samodzielności i osobistej wolności (vs zależności od innych). Akceptacja utraty wzroku jest warunkiem zbierania o sobie pozytywnych informacji oraz odbioru komunikatów z otoczenia, umożliwiających funkcjonowanie wspólnotowe, wespół z widzącymi.
WYBRANE PROBLEMY ROZWOJU, WYCHOWANIA I NAUCZANIA DZIECKA GŁUCHONIEWIDOMEGO 1. Skutki głuchoślepoty w sferze orientacji w przestrzeni i poruszaniu się Wpływ głuchoślepoty na rozwój motoryczny dziecka - Rodzaje bodźców zmysłowych wykorzystywanych do spostrzegania i orientowania się w przestrzeni: Mapy poznawcze - specyficzny koordynator aktywności organów zmysłowych dotyku i powonienia, procesów działania i lokomocji. Są to struktury umysły, będące percepcyjnymi reprezentacjami przestrzeni. Są efektem uczenia się znaków środowiska oraz uczenia się ruchów. Co człowiekowi dają mapy poznawcze - umożliwiają tworzenie hipotez dotyczących skuteczności określonych zachowań przestrzennych, które jest możliwe dzięki tworzeniu własnych planów działania, lokomocji i aktywności przestrzennej. są efektem spostrzegania,a nie tylko procesem percypowania. Stanowią nie tylko odzwierciedlenie środowiska, ale też odzwierciedlenie zachowań w jego przestrzeni. Elementy i kategorie poruszania się: ● ścieżki - drogi poruszania się ● krawędzie - granice w linearnej ciągłości przestrzeni ● rejony - średniej skali obszary ● węzły - strategiczne punkty ułatwiające orientacje na danym obszarze ● landmarki - obiekty o spektakularnym wyglądzie
Mapy poznawcze różnią się od map poznawczych osób w pełni sprawnych ze względu na: ● selektywność procesów poznawczych ● inne nastawienie do otoczenia zewnętrznego ● konieczność “wyczulenia” innych sprawnych zmysłów do selekcji informacji ● mechanizm selekcji informacji oparty na innym oczekiwaniu skutków (następstw) określonego rodzaju warunków dyskryminujących zachowanie ● inny odbiór obiektów lub ich cech, co wpływa na zapamiętywanie i na reprezentację poznawczą w umyśle Sprawności konieczne do poruszania się w przestrzeni: ● sprawności motoryczne - ruchy podstawowe, chodzenie, skakanie, wchodzenie-schodzenie, wspinanie się ● sprawności sensoryczne - rozróżnianie dotykiem stóp, dłoni, rozróżnianie powonieniem ● sprawności posługiwaniem się pojęciami przestrzennymi - części ciała, relacji przestrzennych kierunku, rozróżnianie kształtu i wielkości ● sprawności związane z poruszaniem się - zwroty i zachowanie orientacji, trailing-prowadzenie dotykiem, wykorzystanie punktów orientacyjnych, poruszanie się w terenie Kształtowanie przestrzeni pod kątem jej łatwego opanowania - Sposoby poruszania się głuchoniewidomych w przestrzeni: ● Posługiwanie się laską - laska używana przez osoby głuchoniewidome i niewidome różni się od lasek podpórczych. Jest to biała laska, o wiele dłuższa, cieńsza i lżejsza. Istnieją dwie techniki posługiwania się laską przez osoby głuchoniewidome: ○ Technika dotyku ślizgowego - polega na przesuwaniu przed sobą laski trzymanej stale na powierzchni chodnika, ścieżki, jezdni. W ten sposób osoby starają się uzyskać jak najwięcej informacji o cech terenu, po którym się poruszają i wykryć ewentualne przeszkody. Aby laska nie zahaczała o otwory czy nierówności można zastosować specjalne nasadki. ○ Technika dotykowa - polega na przenoszeniu laski z lewej strony na prawą i odwrotnie, po niskim łuku tuż nad nawierzchnią, dotykaniu i uderzaniu nią w nawierzchnię w punktach krańcowych. Niektóre osoby głuchoniewidome starają się wykonywać bardzo szeroki łuk, chcą uzyskać jak najwięcej informacji o otoczeniu znajdującym się po ich lewej i prawej stronie. ● Korzystanie z psa-przewodnika - po odpowiedniej ocenie ustala się, czy osoba głuchoniewidoma może korzystać i współpracować z psem oraz jakie są jejspecyficzne potrzeby. Następnie wybiera się odpowiedniego psa, który jest tresowany pod kątem potrzeb osoby głuchoniewidomej. Po okresie wspólnego szkolenia i zżywania w szkole następuje dalsze szkolenie w miejscu zamieszkania. ● Elektroniczne przyrządy do poruszania się - pozwalają one na wykrywanie punktów orientacyjnyc...