Monologo ni Ibarra - Nili Me Tangere monologue PDF

Preview

Summary

Nili Me Tangere monologue...

Description

FIL 22-23 (Ang Buhay at mga Sinulat ni Dr. Jose Rizal) (1) -Magandang umaga mga panauhin. (courtesy) Natutunan ko sa Alemanya na isang uri ng paggalang ang pagpapakilala ng sarili. Ako nga pala si Juan Crisostomo Ibarra y Magsalin. --Masaya akong makita kayo, at mas masaya ako dahil nakabalik na muli ako sa aking Inang Bayan matapos ang pitong taon kong pag-aaral sa Europa. ---Huwag po sana kayong magkamali na nakalimutan ko na ang bayang ito. Sa katunayan, ang isip ko'y laging nasa bayan sa araw-araw nung ako'y nasa Europa pa. Higit sa lahat, umuwi ako upang malaman ang pagkamatay ng aking ama. -Ah, Padre Damaso! Kayo po pala. Nagagalak akong makita ang isang matalik na kaibigan ng aking ama! --Mukhang nagkamali po ata ako. Hindi po ata kayo si Padre Damaso, ngunit masaya po akong makilala kita. Halina't kumain na po muna tayo. ---Reberensya, huwag po sana kayo magsalita ng ganyan! ----Wala pa rin pa lang pagbabago ang mga kura dito. Kapitan, patawad ngunit kailangan ko nang umalis dahil marami pa akong gagawin. Salamat po. (2) -Nalaman ko kay Tenyente Guevarra ang kinahantungan ng aking ama. Nakulong siya dahil prinoktektahan lamang niya ang isang musmos mula sa isang malupit na kolektor. --Mga walang awang Kastila! Nakulong ang aking ama gayong ginawa lamang niya ang tama! ---Ngunit nawala saglit ang pait na iyon nang makita ko muli ang aking Maria. Sabi niya sa akin ay nalimutan ko na raw siya. Maaari ko ba siyang malimutan? Ah, Maria. Napakapalad ko talaga dahil ikaw ay aking nakilala. Salamat nga pala sa bulaklak. Alam kong matutuwa ang aking mga magulang sa langit sa iyong munting alay. (3) -Mas lalong naging malinaw sa akin ang tunay na kinahantungan ng labi ng aking ama. Nasaan ang hustisya? Ang inosenteng labi ng aking ama, itinapon lamang sa lawa! --Hindi ko napigilan ang aking galit at inatake ko si Padre Salvi, ngunit naniniwala naman ako sa kanyang pagpapatotoo. Wala na rin akong magagawa dahil wala na ang labi, kaya kailangan ko na lamang itong kalimutan.

(4) -Unti-unting nawala ang poot nang mag-picnic kami ni Maria kasama ng kanyang mga kaibigan. Sana ganun na lang ang buhay. Kaunting lungkot, at mas maraming masayang pagkakataon ang nawa'y dumarating sa atin. --(Lapit to Elias, pat) Hinding-hindi ko rin malilimutan noong sagipin ko si Elias mula sa mabangis na buwaya. Sadyang mapaglaro talaga ang buhay. Hindi mo alam kung kailan ito manggugulo. Magugulat ka na lamang.

(5) -Ika-onse ng Nobyembre. Pista ng San Diego de Alcala. Napakaraming bisita. May katuwaan, tugtugan, paputok, kainan, at moro-moro. Nakinig ako ng misa, ngunit hindi ko naman inasahan na patatamaan rin pala ako ni Padre Damaso sa kanyang mensahe. --Tila nag-iba ang aking tingin kay Ginoong Tasyo. Eto ang isang matalinong tao, ngunit tinutulan ang pagpapatayo ng aking paaralan? Ngunit hindi ako nagpapigil. Para naman ito sa kabataan ng San Diego, hindi ba? ---Sa kabilang banda, laking pasasalamat ko kay Elias nang ako'y iligtas niya mula sa isang pagtatangka ng aking buhay. Ngunit nanaig pa rin ang tama! Nahulog ang aking mga kalaban sa sarili nilang patibong! (Smirk) ----Sa isa na namang pagkakataon ay tama lamang na tambangan ko ang bastos na Padreng ito dahil sa kanyang kawalang-respeto sa aking ama. Ngunit dahil sa bugso kong iyon ay tuluyang naputol ang relasyon namin ni Maria. Maria … (6) -Nakulong ako, ngunit hindi kailanman makukulong ang liwanag ng katotohanan! Salamat sa aking kaibigan na si Elias nang tulungan niya akong makatakas mula sa kulungan, ngunit dahil sa kanyang kabayanihan, buhay niya ang naging kapalit. Kawawang Elias! Tuluyan na siyang nilamon ng buwaya! CRISOSTOMO IBARRA, Bow....