Philip Johnson PDF

Preview

Summary

Download Philip Johnson PDF

Description

Philip Johnson, pochodzący z Cleveland w Ohio, architekturą zajął się stosunkowo późno, bo w wieku 36 lat, kiedy to zaprojektował swój pierwszy budynek. Podróże do Europy stały się powodem jego fascynacji architekturą. W 1928 roku doszło do spotkania z Miesem van der Rohe, który był w tym czasie w trakcie pracy nad pawilonem na wystawę w Barcelonie. Było to objawienie dla Johnsona i początek ich współpracy oraz współzawodnictwa. Fascynacja obiektami van der Rohe spowodowała powstanie później, w fazie modernistycznej, wielu projektów będących niemalże kopiami stylu niemieckiego architekta. W 1935 roku na potrzeby Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Nowym Jorku, w związku z wystawą prac Le Corbusiera i Miesa van der Rohe, stworzył z Henrym-Russellem Hitchcockiem termin „styl międzynarodowy”. Uznawany był za jednego z najbardziej wpływowych architektów późnego modernizmu i postmodernizmu. Współpracował z Richardem Fosterem, Johnem Burgee, a następnie z Alanem Ritchiem, z którymi prowadził biura. W późniejszych latach czerpał inspiracje z minionych epok, w dążeniu do nadania budynkom niepowtarzalnej formy. Zajmował się również urbanistyką, tworząc sfery piesze i przestrzenie publiczne. Philip Johnson, doceniony przez środowisko, został w 1979 pierwszym laureatem nagrody Pritzkera, która jest największym wyróżnieniem w branży architektury.

SZKLANY DOM

W 1949 roku, jako początkujący architekt, Johnson stworzył, prosty, geometryczny i jednocześnie niesamowicie awangardowy, tzw. Szklany Dom, w którym dążył do stworzenia formy idealnej. Prawdopodobnie jego najbardziej znany projekt był momentem przełomowym w karierze młodego Johnsona. Obiekt stał się jednym z symboli architektury modernizmu, ale powszechnie uznawany jest za inspirowany Farnsworth House Miesa van der Rohe. Dom, który architekt budował dla siebie, ukryty jest za kamiennym murem. Usytuowany na zboczu, wpisuje się w krajobraz New Canaan, a jego szklana bryła

gwarantuje mieszkańcom ucieczkę od gwaru miasta i bliskość natury. Poszczególne tafle połączone są jedynie cienkimi profilami stalowymi, a cała konstrukcja pomalowana została na czarno, co nadaje budynkowi charakteru i elegancji. Specyficznym wyglądem przypomina on szklane pudełko, w którym jedynym miejscem intymnym, niedostępnym dla obserwatora z zewnątrz, jest łazienka w ceglanym walcu, umieszczonym w środku jako punkt centralny domu, w który wbudowano także kominek, skierowany w stronę pokoju. Charakterystyczna jest tu prostota formy, oszczędność w detalach i dekoracjach oraz minimalistyczne rozwiązanie wnętrza. Część wypoczynkową wyposażono w meble projektu Miesa van der Rohe, którego twórczością zafascynowany był Johnson. Szklany Dom nie jest jedynym elementem wchodzącym w skład rezydencji. Pojawił się również Dom Gości – masywna, ceglana bryła niemal całkowicie pozbawiona okien, która stanowi antytezę Szklanego Domu. W kolejnych latach wybudowano również pływający pawilon na stawie oraz galerie malarstwa i rzeźby, które mieszczą dzieła twórców dwudziestego wieku. Pracownia Johnsona to niewielki budynek, ascetycznie wyposażony. W 1997 roku budynek został wpisany na listę National Historic Landmark. Po śmierci Johnsona posiadłość udostępniona została turystom przez organizację National Trust for Historic Preservation.

DA MONSTA W swojej posiadłości w New Canaan, Johnson zaprojektował również pawilon dla gości, który służy jako wejście do obiektu, dla zwiedzających. Budynek powstały w 1995 roku, przypominający swoim wyglądem rzeźbę, nazwano Da Monsta. Nazwa pochodzi z przekształcenia słowa „monster”. Johnson wierzył, że budynek ma w sobie cechy żywej istoty. Jego konstrukcja ze wzmocnionego stalową siatką betonu, pokryta jest wodoodpornym akrylem w kolorze czarnym i czerwonym. System był na tyle elastyczny w czasie budowy, by pozwolić Johnsonowi na zmiany kształtu i krawędzi, zanim powstała ostateczna forma. Tylko dwa otwory – szklane wejście i małe okno w poczekalni nie przybierają kształtów obłych. Johnson przyznał, że wpłynął na niego niemiecki ekspresjonizm Franka Stella. W minimalistycznym wnętrzu ściany pomalowane są na biało, a podłoga jest z betonu.

WNĘTRZE SEAGRAM BUILDING

Seagram Building jest wynikiem współpracy Miesa van der Rohe i Philipa Johnsona . Ten 38 piętrowy wieżowiec, mierzący 157 metrów wysokości, znajduje się w Nowym Jorku, na Manhattanie. Projekt budynku został stworzony przez Ludwiga Miesa van der Rohe, natomiast koncepcję holu, restauracji Four Seasons, a także innych elementów wnętrza wykonał Philip Johnson. Ten prostopadłościenny budynek, o elewacji ze szkła i brązu, powstał dla przedsiębiorstwa Seagram, produkującego napoje alkoholowe. Mies van der Rohe powierzył Philipowi Johnsonowi aranżację wnętrz o rozplanowanej już powierzchni, do której musiał się on dostosować. Szczególnie trudnym zadaniem, z którym Johnson ostatecznie poradził sobie znakomicie, było zagospodarowanie przestrzeni, na której umieszczona została restauracja. Umieścił w niej między innymi oświetlony płytki basen, który szczególnie wieczorem sprawia spektakularne wrażenie. Oryginalnym akcentem jest także rzeźba Richard'a Lippold'a, która została wykonana z metalowych rur. Uwagę zwraca również niezwykła zakrzywiona ławka, zrobiona z niklu. Ogólna dekoracja restauracji Four Seasons jest stała, ale pewne jej elementy ulegają okresowym zmianom, co stanowi nawiązanie do nazwy tego miejsca. W pomieszczeniach udało się uzyskać maksymalne oświetlenie naturalne z zewnętrznych tafli szklanych, wykonanych z barwionego szkła o specjalnych właściwościach izolujących, które wówczas było jeszcze niezmiernie drogie, gdyż pozostawało w fazie doświadczalnej. Materiał ten został użyty w celu ochrony przed promieniowaniem słonecznym i nadmiernym ciepłem. Zastosowano również weneckie żaluzje, jednakże można je ustawić w ograniczonej liczbie pozycji, co ma na celu zachowanie spójności wizualnej z zewnątrz. Wnętrza oświetlane są również przez panele. Trzy piętra wieńczące wieżę są ciemne, gdyż znajdują się w nich pomieszczenia techniczne i instalacje.

KUNSTHALLE BIELEFELD W latach 1963-68 Philip Johnson zaprojektował muzeum sztuki nowoczesnej i współczesnej Kunsthalle Bielefeld, w Niemczech, w stylu międzynarodowym, którego był prekursorem. Jest to jedyne muzeum Johnsona w Europie. Prosta kubiczna forma, wolnostojącego pawilonu, na planie kwadratu, zaskakuje swoim kształtem. Elewację tworzą duże płaskie powierzchnie masywnych ścian, wycięcia w bryle i niesymetrycznie rozmieszczone okna. Zrezygnowano z wszelkiej dekoracji, a forma jest minimalistyczna. Ściany zewnętrzne pokryte są płytami z czerwonego piaskowca. Powierzchnia tego budynku to 1200 m². Zawiera on szereg galerii rozmieszczonych na trzech piętrach z audytorium, biblioteką oraz pomieszczeniami gospodarczymi w podziemiu. Na zewnątrz, otaczają pawilon utwardzone i obsadzone tarasy na różnych poziomach. Służą jako rozszerzenie galerii.

IDS TOWER Wieżowiec ten, o oryginalnej i niebanalnej formie znajduje się w Minneapolis, w USA. Został zaprojektowany we współpracy z Johnem Burgee i wzniesiony w latach 1968-1973. Jest częścią kompleksu IDS Centre, w którego skład wchodzą również ośmiopiętrowy budynek biurowy, dziewiętnastopiętrowy hotel i dwa budynki handlowe posiadające 2 piętra. Pomiędzy budynkami znajduje się przeszklony dach. Wieżowiec IDS góruje nad miastem, kształtując jego krajobraz, gdyż ma 241 metrów wysokości i 57 pięter. Po dzień dzisiejszy jest najwyższym budynkiem w Minneapolis. Tytuł ten zdobył pokonując Foyshay Tower, który przez 43 lata dominował nad panoramą miasta. Posiada również 5 podziemnych kondygnacji.

Dzięki użyciu szkła, które odbija otaczającą je przestrzeń, elewacja budynku nigdy nie wygląda tak samo. Zmienia się w zależności od pory dnia i roku, a wykorzystanie. doskonałej jakości, szlachetnych, materiałów sprawiło, że budynek zachował wspaniały wygląd.

SHELDON MUSEUM

Muzeum Sztuki Sheldon znajduje się w centrum kampusu Uniwersytetu NebraskaLincoln i stanowi kluczową rolę, jako źródło edukacji i kultury. Jest to memoriał Mary Frances Sheldon, która swój majątek przeznaczyła dla uniwersytetu w celu wybudowania muzeum sztuki. Powstały w 1963 roku budynek, poprzez pojawienie się łukowatych portyków i smukłych kolumn, przypomina swoją formą greckie świątynie i sygnalizuje odejście od stylu międzynarodowego. Wejście do Sheldon to dwupiętrowa Wielka Sala, która znajduje się w centrum budynku. Wnętrze zdobione jest drogimi materiałami. Duże wklęsłe płyty na suficie Wielkiej Sali pokryte są złotem, aby zapewnić kontrast z marmurową powierzchnią. Sala stanowi oszałamiającą oprawę dla spotkań i wydarzeń kulturalnych. Stosunkowo niewielkie przestrzenie galerii mają zapewnić kameralną atmosferę w odbiorze prezentowanych dzieł.

KREEGER MUSEUM Muzeum Kreeger znaj w Waszyngtonie zostało zaprojektowane przez Philippa Johnsona i Richarda Fostera. Pierwotnie była to rezydencja dla Dawida i Carmen Kreeger, związanych ze środowiskiem

artystycznym, miłośników sztuki. Obecnie znajduje się tam prywatne muzeum. Wymagania programowe dla rezydencji obejmowały kilka punktów. Pierwszym z celów było wyeksponowanie dziewiętnasto i dwudziestowiecznych obrazów i rzeźb należących do małżeństwa. Stworzenie pomieszczenia przeznaczonego do grania i słuchania muzyki dla właściciel oraz gości, a także zaprojektowanie przestrzeni mieszkalnej, która da właścicielom prywatność, będzie otwarta na krajobraz i dobrze naświetlona. Integrację rodziny miały zapewnić basen, korty tenisowe oraz altany. Istotne było również oddzielenie pomieszczeń dla pracowników. W efekcie końcowym powstała willa o łącznej powierzchni 24 tysięcy metrów kwadratowych, wznosząca się na zalesionym obszarze 5, 5 hektara. Wcześniejsze podróże Johnsona, do Włoch, Grecji, Egiptu oraz na Bliski Wschód, bez wątpienia odbiły swoje piętno na tym projekcie. Doskonale widać to w użytych materiałach i proporcjach budynku. Elewacja pokryta jest trawertynem, wapieniem podobnym do zastosowanego w rzymskim Koloseum. Doskonale widoczny jest modułowy podział. Do części mieszkalnej prowadzi ogromny, okrągły dziedziniec. Wejście to zostało wyeksponowane, w przeciwieństwie do garażu i prywatnego ogrodu, które projektant celowo ukrył. Budynek ten harmonijnie współgra z otaczającą go przestrzenią.

J. F. KENNNEDY MEMORIAL W 1970 roku powstało zaprojektowane przez Johnsona J. F. Kennedy Memorial Plaza – miejsce pamięci prezydenta Kennedy’ego. Prosty betonowy pomnik, na planie kwadratu, dominuje na placu w Dallas. Bryła ma 9 m wysokości i 15 m szerokości. Na północ i południe skierowane są dwa wąskie pionowe otwory, które umożliwiają wejście do środka. Ściany składają się z 72 betonowych prefabrykatów, z których większość wydaje się unosić nad ziemią bez widocznego wsparcia. Pomnik stoi na 8 z nich, przedłużonych do ziemi. W każdym rogu betonowe panele ozdobione są identycznymi betonowymi kręgami. Przestrzeń w środku monumentalnej bryły, przeznaczona do refleksji i pamięci, nie jest zadaszona. Wewnątrz znajdują się granitowe, kwadratowe płyty. Był to pierwszy pomnik zaprojektowany przez Johnsona.

PENNZOIL PLACE Kompleks dwóch wieżowców w Huston w Stanach Zjednoczonych, który Philip Johnson zaprojektował wraz z Johnem Burgee , S.I. Morris Associates, Eli Attia Architects, Wilson, Morris, Crain & Anderson. Budowa trwała w latach 1972-1975, a wzniesienie budynku kosztowało 50 milionów dolarów. Wieże wznoszą się na wysokość 159 metrów, mają po 36 pięter i przyjmują kształty trapezów, ze względu na ukośnie ścięte wierzchołki. Ciemne i ostre kanty dachów wieżowców są pochylone pod kątem 45 stopni. Na powstanie tej idei wpływ wywarł jeden z inwestorów, który pragnął by siedziba firmy miała dostojny wygląd, ale nie przybierała kształtu pudełka. W środowisku architektów przełamanie tafli szkła w górnej części budynku przez Philipa Johnsona i zarazem odejście od modernistycznej koncepcji prostopadłościennego wieżowca, spopularyzowanego przez Miesa van der Rohe, było niezwykle znaczące i stało się wprowadzeniem do postmodernizmu. Główne surowce użyte do wykonania kompleksu to szkło, stal i beton. Lustrzane wieże pokryte są płytami szklanymi barwionymi na brązowo oraz ciemno brązowymi płytami aluminiowymi. Konstrukcję tworzą zespawane z sobą stalowe pręty, zwyczajnej betonowej konstrukcji wspartej na wzmocnionej betonowej siatce o szerokości około 2,5 metra. Wieże odsunięte są od siebie o około 3 metry i połączone w podstawie szklaną piramidą sięgającą 8 piętra. Całkowita powierzchnia każdej z wież wynosi ok. 60 tysięcy metrów kwadratowych, znajdują się tam głównie pomieszczenia biurowe, a także lokale gastronomiczne i handlowe. Pennzoil Place otrzymało wiele nagród, m.in. złoty medal od AIA, a w 1977 roku został honorowo odznaczony za swój kształt przez American Institute of Architect. Dzięki iluzjom optycznym w zależności od punktu widzenia Pennzoil Place przedstawia różne formy. Na niektórych zdjęciach wygląda jak dwie wysokie i smukłe wieże, na innych jako dwie spiralne wieże, a na jeszcze innych jako pojedyncza wieża.

KAPLICA DZIĘKCZYNIENIA

Thanks-Giving Square, park zaprojektowany przez Johnsona, powstał w 1976 roku, by promować ideę dziękczynienia jako uniwersalną wartość. Oferuje on ciche, spokojne miejsce do odpoczynku w centrum Dallas. Na 3 hektarach pojawiły się baseny, fontanny kaskadowe. Najbardziej charakterystyczną cechą parku jest Kaplica Dziękczynienia. Mała, biała wieża w formie spirali to miejsce medytacji i modlitwy. Oparta jest na wielu historycznych wzorcach, włączając wieżę w Samarze z IX wieku. Do wejścia prowadzi rampa. Od góry, w miejscu świetlika, spirala pokryta jest witrażem „Glory Window”, który stanowi 67 paneli i jest jednym z największych zamontowanych poziomo witraży na świecie. Wielobarwne smugi światła tworzą wszechobecną mistyczną atmosferę w ciemnej kaplicy, w jej ascetycznym wnętrzu.

KRYSZTAŁOWA KATEDRA Kryształowa katedra została zaprojektowana we współpracy z Johnem Burgee. Powstała w Orange Country w stanie Kalifornia w USA. Budowa została rozpoczęta w roku 1980, a zakończono ją w roku 1997. Wstępny kosztorys zakładał, że całkowity koszt wzniesienia budynku wyniesie 6 milionów dolarów. Ostatecznie jednak wzrósł on prawie trzykrotnie, przekraczając sumę 17 milionów dolarów. Budynek ma wysokość 10 pięter i 120 m długości. Natomiast wieża, która dominuje nad całością wznosi się na 22 piętra. Katedra ta jest monumentalnym budynkiem, którego wnętrze jest w stanie pomieścić 2900 osób. Do jej budowy zostało wykorzystane 10 tysięcy prostokątnych szyb, tak zwanych szkieł dymnych, które przytwierdzono do stalowej konstrukcji w sposób niezwykły. Szklane tafle bowiem nie zostały do niej przykręcone jak w przypadku innych tego typu budowli,

lecz przyklejono je przy użyciu specjalnego sylikonu. Ten sposób montażu dał z pozoru kruchej budowli wyjątkową wytrzymałość. Obliczenia wykazują, że powinna ona przerwać nienaruszona trzęsienie ziemi o sile nawet do 8 stopni w skali Richtera. Katedra należała pierwotnie do Kościoła Reformowanego w Ameryce, założonego przez charyzmatycznego pastora Roberta H. Schullera. Była miejscem, w którym głoszono "słoneczną teologię", którą symbolizowało przeszklenie budynku. Odbywały się tam nagrania i inne formy społecznego przekazu, a kazania transmitowane były w telewizji. Gdy nastąpił spadek zainteresowania i zarazem dochodów tego miejsca budynek został wystawiony na sprzedaż. W połowie listopada 2011 roku Kryształowa Katedra została sprzedana za kwotę 57,4 milionów dolarów rzymskokatolickiej diecezji Orange. Wówczas jej wygląd zewnętrzny, który stał się już symboliczny dla Kalifornii pozostał niezmieniony, ale wnętrze uległo wielu modyfikacjom. Zachowało jednak swój nowoczesny charakter, który niewielu osobą kojarzy się z katedrą. Co ciekawe, została w nim nakręcona jedna ze scen filmu "Star Trek". Wewnątrz katedry znajdują się jedne z najdroższych i najlepszych organów na świecie, które zbór otrzymał od Hazel Wright. Zostały one stworzone przez Fratelli Ruffatti, który współpracował z Virgil Voxem. Po renowacji i rozbudowie mają one dwieście siedemdziesiąt głosów. Kryształowa katedra jest budowlą unikalną i niezwykłą. Całość, choć monumentalna zachowuje wyjątkową lekkość. Budynek ten zwraca na siebie uwagę poprzez, prostotę i oszczędność środków wyrazu, a także przez innowacyjny sposób konstrukcji, który daje jej niesamowitą wytrzymałość.

101 CALIFORNIA STREET Mieszczący się w samym sercu dzielnicy finansowej San Francisco, 101 California Street to 48-piętrowy budynek obejmujący 116 tysięcy m2 powierzchni wykorzystywanej w celach biurowych. Jego budowa rozpoczęła się w 1979 roku, a zakończyła w 1982. Wieża ma kształt cylindryczny i ma prawie 183 metry wysokości. Wejście do budynku przypomina wejście do 101 Park Avenue w Nowym Jorku Johnsona, wybudowanego w tym samym roku. 7-piętrowe przeszklone lobby otoczone jest ogrodem. Na trójkątnym granitowym placu, który kontrastuje z taflą szkła, znajdują się klomby i fontanna. Budynek 101 California wyposażony jest w sumie w 32 windy.

SONY TOWER Wieżowiec ten, którego koncepcję Philip Johnson stworzył z Johnem Burgee, powstał w dzielnicy Nowego Jorku na Manhattanie. Budowa tego 37 piętrowego wieżowca, wznoszącego się na wysokość 197 metrów, została rozpoczęta w roku 1981, a zakończoną ja w 1984 roku. Budynek uzyskał wyjątkową uwagę w mediach i znalazł się ona na okładkach najważniejszych pism w Stanach Zjednoczonych, Wielkiej Brytanii i Hongkongu. Został uznany za ikonę przez samego Franka Gehry'ego. Najsłynniejsza jest okładka "Time" z 1979 roku, która ukazuje budzącego respekt Johnsona, trzymającego w ręku model swojego najsłynniejszego dzieła. W 1995 roku David Bowie wspomniał o Johnsonie w swojej piosence. Wyróżnić można trzy elementy wieży: bazę, trzon i zwieńczenie. Jej środkowa część zachowuje wygląd charakterystyczny dla wysokich biurowców, ale baza i zwieńczenie są elementami, które oddalają gmach od modernistycznych drapaczy chmur. Zwieńczenie, o kształcie zbliżonym do trójkąta z okrągłym otworem po środku wzbudziło wiele kontrowersji. Zgodne z wizją architekta miały się z niego wydobywać

kłęby pary z urządzeń grzewczych budynku. Bardzo szybko doszukano się inspiracji meblami Thomas Chippendale z wieku XVIII i okrzyknięto budynek "komodą w stylu Chippendale". Formy niższych pięter naśladują natomiast florencką Kaplicę Pazzich Filippo Brunelleschiego.

LIPSTICK BUILDING Lipstick Building to 34-kondygnacyjny drapacz chmur znajdujący się na Manhattanie. Został zaprojektowany przez Johnsona we współpracy z John Burgee Architects. Budowę ukończono w 1986 roku. Budynek zyskał swoją nazwę ze względu na swój niespotykany kształt, który wyróżnia go z otoczenia. Na trzech poziomach, bloki budynku ustępują w ramach regulacji zagospodarowania przestrzennego, w celu zwiększania dostępności światła do poziomu ulicy. Rezultatem jest niezwykła forma i kształt. Budynek stoi na kolumnach, które działają jako wejście do ogromnego postmodernistycznego hallu. Kolumny są wysokie na 2 piętra i oddzielają ulicę od lobby. Windy i schody ewakuacyjne znajdują się w tylnej części budynku, dzięki czemu uzyskano pustą przestrzeń w hallu wysokim na 9 metrów. Elewacja budynku to ściana z czerwonego granitu i stali nierdzewnej, co jest odejściem od tradycyjnej architektury Nowego Jorku. Okna otoczone są szarymi ramami. Krzywizna budynku umożliwia odbijanie się światła od powierzchni, w różnych miejscach.

CANADIAN BROADCASTING CENTRE Budynek znajduje się w centrum Toronto. Proces planowania i projektowania obiektu trwał 12 lat. Prace budowlane zostały rozpoczęte w roku 1988, a zakończyły się w roku 1992, a koszt budowli wyniósł 381 milionów dolarów. Centrum jest siedzibą Canadian Broadcasting Corporation i punktem sterującym dla telewizji anglojęzycznych i stacji radiowych o Jest także domem dla nadawców North American Broadcasters Association.

Canadian Broadcast Centre składa się z 13 kondygnacji o niezwykle funkcjonalnie zorganizowanej przestrzeni. Uwagę przykuwa konstrukcja budynku, niewątpliwie odnosząca się do dekonstruktywizmu, którym w tym czasie zafascynowany był Filip Johnson. Elewację budynku, którą stanowi ści...