Pozyskiwanie skór strusi PDF

Preview

Summary

Download Pozyskiwanie skór strusi PDF

Description

Pozyskiwanie i obróbka skór ze strusia Pozyskiwanie skór od strusi. Zaleca się zdejmowanie skóry z zawieszonej tuszy, za pomocą ostrego noża po pozyskaniu piór. Rozpoczyna się od wewnętrznej powierzchni jednego z uda posuwając się w górę wzdłuż linii A-B. Następnie w poprzek klatki piersiowej (B-C) do wewnętrznej powierzchni drugiego uda (C-D) i do jego końca, dalej należy ciąć okrężnie wokół każdej nogi

Wykonuje się wycięcie wokół modzela piersiowego (E), a następnie tnie wzdłuż linii łączącej modzel z klatką piersiową (E-F) i dalej od modzela piersiowego, dogłowowo, wzdłuż środkowej linii szyi (E-G). Następnie cięcie wokół szyi przy samej głowie (G-H). Ściąganie skóry zaczyny się od kloaki. Konserwowanie skóry surowej  Przygotowanie roztworu tzw. solanki 200 l wody dodać 2,5 l wybielinki chlorowej, 4,5 kg soli kuchennej i 250 g boraksu (Na2B4 x 10 H2O)  Skórę zanurzyć w roztworze i pozostawić na 2 do 5 dni  Po wyjęciu skóry usuwa się z niej resztki mięsa i tkanki tłuszczowej - mizdrowanie  Następnie skórę należy osuszyć ciepłym (nie gorącym) powietrzem przez co najmniej 24 godziny  Skórą rozciągamy na drewnianym lub plastikowym pomoście o wymiarach 1,5 na 2,5 m

 Solimy solą w ilości co najmniej połowy masy skóry  Po nasoleniu skórę składa się w kwadrat i umieszcza w bawełnianym lub płucianym worku  Następnie skórę należy zapakować do podwójnej torby foliowej i dostarczyć do zakładu garbarskiego Przy dłuższym składowaniu skóry zaleca się, by po 7-10 dniach od pierwszego solenia usunąć sól „starą” – strzepnąć i ponownie posolić skórę. Prawidłowo zakonserwowana skóra może być przechowywana w temperaturze 4-10°C nawet przez 6 miesięcy. Metody solenia (Targowski, 2000) A. Solenie na mokro (mokrosolenie) Polega na zanurzeniu skóry na 24-48 h w roztworze solanki (sól do wody jak 1:3). Wyjęciu skóry z solanki i rozłożeniu na płasko lub zawieszeniu by ją podsuszyć B. solenie na sucho (suchosolenie) Polega na wypłukaniu skóry w wodzie. Rozłożeniu jej na betonowej posadzce ze spadkiem, umożliwiającym odpływ cieczy. Następnie nacieranie skóry solą od strony mizdry i posypywanie minimalną warstwą soli (4,5-5 kg soli). Skórę układa się jedna na drugą na stos zawsze mizdrą do góry. Suszenie przy wilgotności 50% zabezpiecza to surowiec przed rozwijającymi się bakteriami. Przy dłuższym przechowywaniu zalecane jest podsuszanie skór. Z uwagi na szybki rozwój bakterii „suchosolenie” należy przeprowadzić nie później niż w ciągu 12 godzin od uboju. Przechowywanie skór W przypadku konieczności przechowywania skór przed garbowaniem należy je składować w suchym i chłodnym miejscu. Skóry powinny być o zbliżonej wielkości i wadze Garbowanie, farbowanie Najlepsze pod względem jakości skóry powinny być barwione na jasne kolory, a najgorsze na kolor czarny. Garbowanie strusiej skóry z uwagi na rożną grubość i „specyficzną” strukturę powierzchni jest dosyć skomplikowane stąd koszt garbowania stanowi około 20% jej wartości rynkowej (Europa Zachodnia) Klasyfikacja skór strusich (RPA) Klasa A1  120-145 dm2  Grubość 0,85 mm do wyrobu torebek  Grubość 1,25 mm do wyrobu obuwia  Grubość 1,45 mm do wyrobu pasków Pęcherzyki powinny być „średniej wielkości” o zaokrąglonym kształcie (nie wydłużone) dobrze zasklepione, a cała skóra bez widocznych perforacji. Liczba pęcherzyków wynosi średnio 1460 (10321762), optymalny kształt uzyskuje się gdy ptaki mają 14 miesięcy. Wygarbowana skóra nie może mieć

żadnych uszkodzeń, które obniżają jej wartość – blizny po okaleczeniu, ubytki po pasożytach, uszkodzenia wywołane działaniem słońca  Dyskwalifikujące wady wygarbowanej skóry: nierówność wybarwienia i plamy tłuszczowe, brak odporności na odbarwienia podczas tarcia, przycięcia i dziury, liczne perforacje po piórach, miejscowe zaschnięcia, zaparzenia skóry....