Sprawozdanie Ld50 PDF

Preview

Summary

Download Sprawozdanie Ld50 PDF

Description

SPRAWOZDANIE TEMAT: Wyznaczanie dawki LD50 na podstawie danych eksperymentalnych CEL: Zapoznanie się z wykorzystywanymi zwierząt w badaniach naukowych i metodami wyznaczania dawki LD50. Tabelka: nr 10, BHT 1. Charakterystyka związku BHT:

Najczęściej jest używane w mieszankach z BHA, galusanami i synergentami. Dobrze wchłania się z przewodu pokarmowego i odkłada się w tkance tłuszczowej. Jest metabolizowane wolniej niż BHA i w mniejszym stopniu wydalany z moczem. Może również działać szkodliwie, gdy podawany w większych dawkach: może powodować rozrost tarczycy, zwiększa masę płuc i nerek; wpływa niekorzystnie na metabolizm witaminy K obniżając jej wchłanianie i tym samym zmniejsza krzepliwość krwi, przyczyniając się do wewnętrznych i zewnętrznych krwotoków; u zwierząt działa teratogennie, powodując większą śmiertelność potomstwa; może powodować odczyny alergiczne. Z tych względów BHT jest dodawany do opakowań artykułów szybko jełczejących niż bezpośrednio do żywności. Ze względu na szkodliwe skutki BHT przy długoterminowym narażeniu zezwala się na dodawanie tego przeciwutleniacza jedynie do tłuszczów i gumy do żucia i w dawkach mniejszych niż BHA. Produktów z BHT nie powinno podawać się małym dzieciom. 2. Metoda Behrensa

Dawka (mg/kg m.c.)

Liczba zwierząt w doświadczeniu dla poszczególnych dawek

Wyliczona, zgodnie z założeniami metody, liczba zwierząt

Padłych przy Przeżywających danej dawce i daną dawkę i mniejszych większe 900 6 0 23 0 1125 6 0 17 0 1406 4 2 11 2 1758 3 3 7 5 2197 1 5 4 10 2796 2 4 3 14 3439 1 5 1 19 Dawka LD50 wynosi 1758 mg/kg masy ciała (śmiertelność 41,67%  50%) Przeżywających

Padłych

Całkowita dla danej dawki 23 17 13 12 14 17 20

Śmiertelność %

0 0 15,38 41,67 71,42 87,35 95

3. Metoda Kräbera Dawka (mg/kg m.c.) 900 1125 1406 1758 2197 2796 3439

Liczba zwierząt padłych 0 0 2 3 5 4 5

z

d

z*d

1 2,5 4 4,5 4,5

281 352 439 599 643 suma

281 880 1756 2695,5 2893,5 8506

LD50 =3439[mg/kg m.c.] – (8506:6) = 2021 mg/kg masy ciała

4. Metoda Thompsona przy użyciu tablicy Wella Dane: Dmin = 1125 mg/kg masy ciała M =1046/1125 = 1,25 r: 0, 2, 3, 5 f = 0,80000 logLD50 = log1125 + (log1,25) * (0,8000+1) = 3,05+(0,1) * (1,8) = 3,05+0,18 = 3,23 LD50 = 1698 mg/kg masy ciała

WNIOSKI: Na podstawie dawki można określić klasę toksyczności. Faloidyna jest najbardziej toksyczna, bo ma najniższa dawkę – 2 mg/kg masy ciała, która może wywołać śmierć osobnika (związek ten jest toksyną zawarta np. w muchomorze, grzybie niejadalnym). Natomiast difenyl jest najmniej toksyczną substancją z powyższych, potrzebne jest 2399-3467 mg/kg masy ciała tego związku, aby wywołać śmierć zwierzęcia. Ponadto difenyl jest mniej toksyczny dla szczura niż królika. Związek BHT to syntetyczny przeciwutleniacz. Budowa związku warunkuje toksyczność. Substancje, które są dobrze rozpuszczalne w wodzie mniej się kumulują w organizmie i są dla niego mniej toksyczne, natomiast substancje rozpuszczalne w tłuszczach kumulują się w większej

ilości, co warunkuje ich większą toksyczność. Obecność grup funkcyjnych również ma znaczenie w określaniu toksyczności związku, gdyż np. gr - OH warunkuje mniejszą toksyczność w stosunku do grupy -NH, która toksyczność podwyższa. Na toksyczność związku wpływa izomeria strukturalna (położenie) - ogólnie można przyjąć, że związki o ugrupowaniu para są przeważnie toksyczne, meta mniej, a orto rzadko tylko wykazują toksyczność. Zmienność gatunkowa ma również ma znaczenie, ponieważ każdy gatunek ma inny szlak metaboliczny. Płeć również warunkuje toksyczność w stosunku do danego związku, związane jest to również gospodarką hormonalną zwierzęcia. Samiec i samica danego gatunku mogą w różny sposób reagować na dany związek. Fosfamidon jest bardziej toksyczny dla samicy szczura niż dla samca. Chlorfonwinfos jest mniej toksyczny samicy królika niż dla samca. BHT – odmienne wartości, ponieważ szczury miały różną dietę. Szczury A spożywały dietę dobrze zbilansowaną, natomiast szczury B miały dietę ubogą w białko. W sytuacji, gdy dieta nie uwzględnia odpowiedniej ilości białka, reakcje zachodzące z danym związkiem nie są tak wydajne jak przy dobrze zbilansowanej diecie. Metoda Kräbera jest według mnie najdokładniejszą metodą wyznaczania dawki LD 50, ponieważ konieczne jest

zastosowanie wielu dawek, wśród których powinna być dawka powodująca śmierć wszystkich zwierząt oraz dawka niedziałająca. Metoda ta pozwala na otrzymanie dostatecznie dokładnego wyniku przy silnym rozproszeniu poszczególnych wartości....