Jak rozwiązywać kazusy prawo cywilne PDF

Preview

Summary

Kazusy prawo cywilne...

Description

Podstawowe wiadomości o wymaganiach technicznych w egzaminie kazusowym I. Analiza kazusów w prawie cywilnym W konkretnych sytuacjach dnia codziennego osoby podejmujące róŜnorakie decyzje powinny kierowa ć się przepisami prawa, prawnik za ś udzielając pomocy prawnej ma za zadanie minimalizowa ć ryzyko wystąpienia w przyszłości potencjalnych konfliktów (np. przez odpowiednie formułowanie umów, proponowanie odpowiedniej konstrukcji stosunku prawnego itp.). Gdy dojdzie juŜ do sporu, prawnik powinien przygotowa ć odpowiednią argumentację opartą na obowiązującym prawie. Z tego względu prawnicy muszą posiada ć umiejętność stosowania prawa oraz przedstawiania proponowanych przez siebie rozwiązań w zrozumiałym języku. Jako przygotowanie do przyszłej pracy prawnika słuŜą ćwiczenia z kazusami. W prawie cywilnym prawnik spotyka się zazwyczaj z sytuacją, w której jakiś podmiot (osoba fizyczna lub prawna) uwa Ŝa, Ŝe przysługuje mu prawo przeciwko innemu podmiotowi. Często zdarza się, Ŝe klient przedstawia adwokatowi lub radcy prawnemu stan faktyczny i prosi go o ocenę sytuacji prawnej. Klient chce się takŜe dowiedzieć, czy moŜe on Ŝądać czegoś od drugiej strony sporu, czy teŜ to ona ma takie prawo względem niego.1 Pytania dotyczą uprawnień, czyli roszczeń lub uprawnień prawokształtujących, które przysługują jednej osobie przeciwko drugiej lub teŜ zarzutów kierowanych przeciwko roszczeniom lub uprawnieniom prawokształtującym. Aby określić sytuację klienta, prawnik, któremu zostanie przedstawiony stan faktyczny, będzie musiał postawić sobie następujące pytania dotyczące stron konfliktu:

Gdy jedna ze stron wypiera się, bądź kwestionuje swoje obowiązki, oponent moŜe skierowa ć do sądu powództwo. Zgodnie z zasadami procesu cywilnego powód ma obowiązek określić czego oraz od kogo się domaga. W sprawach cywilnych sędzia rozstrzyga tylko o zasadności dochodzonego uprawnienia, ewentualne inne wynikające ze stanu faktycznego stosunki prawne nie mają dla niego znaczenia.2 Zadaniem sądu (tak samo jak uprzednio prawników pytanych przez klientów) jest zbadanie, czy ze stanu faktycznego wynika uprawnienie, na które powód się powołuje.3 Kazusy podawane na egzaminie (egzamin kazusowy) przedstawiane są z punktu widzenia sędziego, co oznacza, Ŝe juŜ zawierają one Ŝądanie jednej ze stron. Np.: „Paweł Ŝąda od Karoliny naprawienia wyrządzonej szkody w wysoko ści 50.000 zł. Czy roszczenie Pawła jest uzasadnione?”

Student rozwiązujący kazus na egzaminie nie musi więc juŜ wykonywa ć pracy adwokatów i radców przygotowujących proces, polegającej na ustaleniu i sformułowaniu, komu przysługuje jakie uprawnienie (w jakiej wysokości) i przeciwko komu.

II. Stan faktyczny, wymogi egzaminacyjne KaŜdy kazus omawiany na zajęciach z prawa cywilnego zawiera ć będzie opis stanu faktycznego, a więc pewnej sytuacji Ŝyciowej. Zazwyczaj bywa, Ŝe w postępowaniu sądowym strony przedstawiają róŜne wersje zdarzeń. Strona wywodząca z pewnego faktu korzystne dla siebie następstwa, musi udowodnić jego prawdziwość w razie, gdyby druga strona mu zaprzeczała. Tak na 2

Por. Mądrzak/Krześ, Postępowanie Cywilne, wyd. 3, § 21 nb. 83. Nie jest więc w zasadzie istotne, jaką ocenę sytuacji prawnej zawiera pozew. Ocena prawna jest zadaniem sądu, powód musi tylko dostarczyć koniecznych informacji o faktach. Uwagi prawnicze w pismach stron postępowania mogą więc co najwyŜej słuŜyć jako źródło inspiracji dla sądu, nie są jednak dla niego wiąŜące („Da mihi facta, dabo tibi ius.“ / „Facta probantur, iuria novit curia.“, por. Mądrzak/Krześ, 3

Kto domaga się? Czego? Od kogo? Na jakiej podstawie prawnej?

ibid., § 49 przed Nb. 233, Nb. 83. ). Por. jednak Wyrok SN z dn. 14 stycznia 2004 1

Por. Radwański, Prawo Cywilne, Część Ogólna, § 1 nb. 201 i.n.

r. I CK 42/03 Lex nr 172790.

1

przykład pozwany, który powołuje się na to, Ŝe roszczenie powoda wygasło, poniewaŜ świadczenie zostało wykonane, musi w przypadku zakwestionowania przez powoda wykonania świadczenia, przedstawić odpowiednie dowody (np.: dowód ze świadków czy z dokumentów). W sytuacji za ś, gdy zarówno powód jak i pozwany są zgodni co do danego faktu, nie prowadzi się postępowania dowodowego. Przy ostatecznym rozstrzygnięciu sprawy dla sądu istotne są tylko te fakty, które albo z góry były bezsporne albo zostały udowodnione. Taki wła śnie stan faktyczny zawierają kazusy omawiane na zajęciach oraz występujące na egzaminie. Za stan faktyczny, egzaminowany winien przyjmowa ć jedynie to, co zostało podane w kazusie, jako Ŝe tylko to moŜna uzna ć za bezsporne lub udowodnione. PowyŜsze oznacza takŜe ograniczenie rozwa Ŝań i odpowiedzi do stanu prawnego obj ętego zakresem faktycznym kazusu (tzn. Ŝe nie naleŜy rozpatrywa ć problemów niezawartych w stanie faktycznym). Jeśli na przykład w kazusie nie ma mowy o tym, Ŝe dłuŜnik zapłacił, to naleŜy przyjąć, Ŝe tego nie zrobił.

Aby rozwiązać kazus naleŜy najpierw zapozna ć się w całości ze stanem faktycznym, jeśli jest on skomplikowany powinno się zanotowa ć najistotniejsze dane. JeŜeli występują w nim więcej niŜ dwa podmioty, wskazane jest sporządzenie szkicu prawnych zachowa ń stron sporu. Przy rozwiązywaniu kazusu na egzaminie wymaga się odpowiedzi na następujące pytania: A. Jaka jest potencjalna prawokształtującego? (2 punkty)

podstawa

roszczenia

(uprawnienia

B. Jakie przesłanki musza by ć spełnione, aby roszczenia (uprawnienia prawokształtującego) to było zasadne? (2 p.) C. Czy przesłanki są spełnione? (3 p.) D. Czy roszczenie (uprawnienie prawokształtujące) jest zasadne? (T/N) (1 p.)

Udzielając poprawnych odpowiedzi na punkty A, B i D, moŜna zaliczyć kazus, nawet przy braku głębszej wiedzy dotyczącej związanych z nim problemów dogmatycznych. Dlatego naleŜy stara ć się napisa ć chocia Ŝ kilka słów odpowiedzi na pytania A i B.

Koniecznym, ale nie wystarczającym warunkiem dla osiągnięcia dobrych wyników jest znajomość ustaw4 i dogmatyki. Niezb ędne jest równieŜ opanowanie techniki rozwiązywania kazusów, która polega na stosowaniu stale tej samej metody oraz pozyskanie umiejętności argumentowania i pisemnego wyraŜania się. Aby być dobrze przygotowanym do egzaminu naleŜy ćwiczyć się w pisemnym rozwiązywaniu kazusów. Wskazane jest przy tym przeznaczenie na kaŜdy kazus tylko tyle czasu, ile dane jest na egzaminie (120 min na 6 kazusów, 20 min na kazus).

III. Przykład: (prosty) kazus i jego rozwiązanie Kazus: 9-letni Darek jedzie w Krakowie tramwajem bez biletu. Kiedy D dojeŜdŜa do celu, kontroler Ŝąda okazania biletu; kiedy zaś okazuje się, Ŝe Darek go nie ma, Ŝąda zapłaty za bilet. Czy roszczenie o zapłatę za bilet jest zasadne?

A. Jaka jest potencjalna podstawa roszczenia? Umowa przewozu między D i MPK, art. 774 kc5 B. Jakie przesłanki muszą być spełnione, aby roszczenie to było zasadne? 1. Zawarcie umowy przewozu pomiędzy Darkiem i przewoźnikiem. 2. Umowa wa Ŝna mimo braku zdolności do czynności prawnych Darka - Umowa zawarta w drobnych sprawach Ŝycia codziennego - Umowa wykonana C. Czy przesłanki te zostały spełnione? 1. Do zawarcia umowy wymagane są zgodne oświadczenia woli obu stron (por. art. 70 § 1 kc). Tutaj nie miało miejsca ani wyra źne oświadczenie ze strony Darka, ani ze strony MPK albo ich przedstawicieli. Darek poprzez wej ście do tramwaju w sposób dorozumiany (art. 60 kc) w tych okolicznościach wyraził wolę przejazdu MPK.

4

Tak samo jak sędzia korzysta w swojej pracy z tekstu ustaw, tak samo studenci mogą (i powinni) sięgać do niego podczas egzaminu. 5 Ewentualne znaczenie szczególnych przepisów prawa przewozowego zostaje tu pominięte ze względów dydaktycznych.

2

MPK pozwalając pasa Ŝerom na wsiadanie do swoich tramwajów, daje do zrozumienia, Ŝe zamierza ich przewieźć i w ten sposób wyra Ŝa wolę zawarcia umowy. 2. NaleŜy się zastanowić, czy umowa była wa Ŝna. Zasadniczo oświadczenie woli dziewięcioletniego Darka jako osoby nie posiadającej zdolności do czynności prawnych (art. 12 kc) jest bezskuteczne (art. 14 kc), chyba Ŝe przytoczony stan faktyczny spełnia przesłanki zawarte w art. 14 § 2 kc: Art. 14 § 2 kc dotyczy umów powszechnie zawieranych w drobnych, bieŜących sprawach Ŝycia codziennego. NaleŜą do nich te usługi, z których korzysta większość osób; ceny za nie mogą być wygórowane i muszą one słuŜyć do zaspokojenia potrzeb zwykłych ludzi. Wymagania te są spełnione w przypadku przewozu tramwajem. Kolejną przesłanką wa Ŝności umowy zawartej przez Darka jest jej wykonanie przez obie strony. W tym wypadku MPK przewoŜąc Darka wykonało swój obowiązek Darek jednak nie zapłacił za tę usługę, tzn. nie spełnił świadczenia. Dlatego teŜ nie moŜna uzna ć umowy za wykonaną. Tak więc przesłanki art. 14 § 2 kc nie zostały spełnione i tym samym umowa nie była waŜna. D. Czy uprawnienie jest zasadne? (T/N) N

IV. Objaśnienie: poszczególne kroki analizy kazusów Ad. A. „Jaka jest potencjalna podstawa roszczenia / uprawnienia prawokształtującego?” W tym punkcie naleŜy poda ć źródło uprawnienia. W większości wypadków chodzi tu o roszczenia, rzadziej o prawa podmiotowe kształtujące (te wnikają z wyra źnych przepisów). Rodzaje uprawnień Roszczenia

Uprawnienia prawokształtujące (np. uchylenie się od skutków oświadczenia woli, wypowiedzenie umowy)

Źródłem stosunku zobowiązaniowego, z którego wynikają roszczenia, są w kazusach przede wszystkim czynności prawne, głównie umowy („ex contractu”), lub normy prawne, które niezaleŜnie od zaistnienia czynności prawnej dają uprawnienia („ex lege”). Przygotowując się do rozwiązywania kazusów (w myślach i na podstawie szkicu) naleŜy przejrzeć ustawę (tzn. przede wszystkim kc). Tylko niewielka część ustawowych przepisów zawiera podstawy uprawnień, większość z nich stanowi jedynie normy pomocnicze. Podstawy uprawnień moŜna rozpozna ć po tym, Ŝe jest w nich mowa o tym, iŜ jedna strona moŜe się od drugiej czegoś „domaga ć” (np.: art. 182 § 2) lub „Ŝądać” (np.: art. 186), albo, Ŝe jednej stronie coś „przysługuje” (art. 222 § 2). Pytanie kazusowe na egzaminie jest zazwyczaj sformułowane bardzo dokładnie. MoŜe brzmieć ono np. „Karol domaga się od Pawła zwrotu zapłaconej ceny. Czy słusznie?” albo „Katarzyna domaga się od Pauliny odszkodowania w wysokości 1000,- zł za poniesione straty.” Wówczas jako podstawa roszczenia mogą zostać wzięte pod uwagę tylko takie przepisy, w których występują takie same sformułowania (w pierwszym przykładzie byłby to art. 494 kc, nie za ś art. 471). Co innego jeŜeli wymagana jest na przykład „zapłata” pewnej kwoty. Studenci niekiedy błędnie rozumieją zadanie, w którym proszeni są o podanie podstawy roszczenia / uprawnienia prawokształtującego, i w odpowiedzi na punkt A podaj ą przepis, który uwa Ŝają za najwa Ŝniejszy dla analizy kazusu. Jeśli na przykład A i B zawarli umowę sprzeda Ŝy, kupuj ący B uchylił się potem od skutków oświadczenia woli, a sprzedawca A – nie uznając tego uchylenia – nadal domaga się zapłaty ceny sprzedaŜy, to jako podstawę roszczenia nie naleŜy podać art. 84, 86 czy 88 kc, tylko samą umowę sprzedaŜy (art. 535). Przepisy dotyczące uchylenia się od skutków oświadczenia woli naleŜy poda ć dopiero w punktach B i C – i wtedy trzeba badać, czy roszczenie zapłaty ceny istnieje lub nie.

Jest moŜliwy przypadek tzw. zbiegu roszczeń (np. w jakimś kazusie za podstawę moŜe słuŜyć zarówno art. 415 – o naprawienie szkody z tytułu deliktu, jak i art. 471 – naprawienie szkody tytułu nienaleŜytego wykonania zobowiązania). Na egzaminie naleŜy poda ć tylko jedną podstawę, najlepiej tę, której przesłanek jest najwięcej spełnionych. Jeśli są spełnione przesłanki dwóch podstaw (tzw. zbieg), wystarczy poda ć tylko jedną z nich. W jakiej kolejności naleŜy sprawdzać podstawy w kodeksie? Pierwszeństwo w kształtowaniu stosunków prywatno-prawnych ma wola stron, przede wszystkim więc naleŜy się zastanowić, czy została zawarta jakaś umowa, a jeŜeli tak, to jakie prawa z niej wynikają (roszczenia „ex contractu”). Dopiero w przypadku braku umowy bierze

3

się pod uwagę podstawy roszczeń „ex lege”: Najpierw te, które zakładaj ą stosunki podobne do umowy, takie jak roszczenia wynikające z prowadzenia cudzych spraw bez zlecenia lub z culpa in contrahendo, następnie te wynikające z czynu niedozwolonego i podobnych („ex delictu”) i w końcu te wynikające z bezpodstawnego wzbogacenia.

Podstawy roszczeń Z czynności prawnej

z ustawy

-z umowy -z jednostronnej czynności prawnej

- z culpa in contraendo,art. 72 § 2 kc, - z prowadzenia cudzych spraw bez zlecenia, art. 752 kc i.n. - z czynu niedozwolonego, art. 415 kc i.n., - bezpodstawnego wzbogacenia, art. 405 kc i.n. (np. przesunięcie majątkowe bez tytułu), - inne.

konstytutywne orzeczenia sądowe - rozwód, - zniesienie współwłasności

Sformułowanie odpowiedzi na punkt A.: - W kwestii obowiązków i praw wynikających z umowy, zasadniczym źródłem są uzgodnienia stron. W tym wypadku wystarczy pod punktem A określić umowę. Przy umowach nazwanych (czyli wymienionych w tytułach XI. i.n. księgi trzeciej kc albo w odrębnych ustawach) warto doda ć w nawiasie normę, w której opisany jest konkretny obowiązek. Rząd przepisów, który naleŜy cytować w punkcie A, jest najdłuŜszy, gdy dotyczy roszczeń wynikających z nienaleŜytego wykonania umowy albo/i odstąpienia od niej przez jedną ze stron (por. np. art. 494 kc). W tym przypadku uprawniony nie dochodzi pierwotnych świadczeń, tylko praw, które przysługują mu np. dlatego, Ŝe dłuŜnik nie wykonał w odpowiednim czasie albo we właściwy sposób zobowiązania. Tu naleŜy podać przepis określający podstawę roszczenia / uprawnienia prawokształtuj ącego, ewentualnie wraz z przepisem określającym umowę czy stosunek prawny (np. art. 471 w zw. z art. 535 kc, art. 560 kc, art. 494 kc w zw. z art. 535 kc).

Podstawy roszczeń z umowy Wierzyciel domaga się zachowania dłuŜnika, jakie

zostało pierwotnie uzgodnione w umowie.

Wierzyciel domaga się zachowania dłuŜnika obok/ zamiast pierwotnie w umowie uzgodnionego.

Pytanie kazusowe: „...Czy Antoni moŜe wymagać od BłaŜeja zapłaty ceny?”

Pytanie kazusowe: „...Paweł zawarł umowę najmu z właścicielem domu Piotrem. Czy Paweł moŜe wymagać od Piotra zwrotu przedmiotu najmu?”

Pytanie kazusowe: „...Klaudia odstąpiła od umowy sprzedaŜy ze sprzedawcą Małgorzatą, z powodu wad zakupionego produktu. Czy Klaudia moŜe Ŝądać zwrotu pieniędzy w wysokości ceny zakupu? (Strony nie są konsumentami.)”

A. Umowa sprzedaŜy pomiędzy Antonim, a BłaŜejem (art. 535)

A. Ustanie stosunku najmu między Pawłem i Piotrem, art. 675 § 1 kc

A. Obowiązek zwrotu świadczeń wynikających z umowy sprzedaŜy pomiędzy Klaudią a Małgorzatą, art. 494 kc w zw. z art. 560 § 2 kc

- Jeśli roszczenie wynika nie z czynności prawnej, a z ustawy (np. z art. 405 albo z art. 415 kc) naleŜy powoła ć tylko ten przepis. - Powołując przepisy nie wystarczy poda ć jedynie danego artykułu, ale jeśli istnieje, to naleŜy poda ć równieŜ konkretny paragraf (§). - W przypadku, gdy w stanie faktycznym pojawiają się więcej niŜ dwie osoby, zalecone jest określić wyra źnie strony transakcji (jeśli np. obok stron występuje przedstawiciel albo jeśli udzielono poręczenia lub odstąpiono od wierzytelności). - JeŜeli istnieje rozbieŜność, co do tego czy i kiedy między stronami została osiągnięta zgoda i czy przez to zawarto umowę, naleŜy dodatkowo poda ć moment (np. przez wskazanie daty) zdarzenia. Np.: „....Piotr Ŝąda od Magdy zapłaty ceny sprzedaŜy” – odpowiedź na punkt A: „Umowa z 23 maja między Piotrem a Magdą (art.535 kc).”

4

Ad. B. „Jakie przesłanki muszą być spełnione, aby uprawnienie było zasadne?” Ustawa wymienia przesłanki dla róŜnych uprawnień, które powinny zosta ć przedstawione najpierw abstrakcyjnie, tj. bez subsumcji na gruncie stanu faktycznego, w punkcie B. Dopiero w następnym punkcie, tj. C, naleŜy sprawdzić, czy przesłanki w konkretnym wypadku zostały rzeczywiście spełnione. NaleŜy sensownie ponumerowa ć przesłanki w punkcie B i dokładnie rozwinąć je w punkcie C. W punkcie B student moŜe mieć kłopot z tym, jak dokładnie określić przesłanki, poniewaŜ wiele przesłanek zawiera kolejne przesłanki. Na przykład: Uchylenie się od skutków prawnych oświadczenia woli zgodnie z art. 88 kc wymaga: 1. oświadczenia woli złoŜonego innej osobie pod wpływem błędu lub groźby 2. pisemnego oświadczenia woli o uchyleniu 3. dochowanie rocznego terminu określonego w art. 88 § 2 kc Rozpatrując wnikliwiej ten artykuł okazuje się jednak, Ŝe dokładniejsza definicja błędu albo groźby jest zawarta w art. 84 i 86. Autor niniejszego skryptu uwaŜa, Ŝe odpowiedź na punkt B powinna być moŜliwie jak najbardziej zwięzła, poniewaŜ student podczas egzaminu ma mało czasu, a i tak musi dokładnie rozpatrzyć wszystkie przesłanki w punkcie C. Na pytanie B nie moŜna jednak odpowiadać tak ogólnie, by w rozwiązaniu kaŜdego kazusu zawarte były te same punkty (np.: tylko „umowa zawarta, umowa waŜna.”). Poleca się w związku z tym w punkcie B wymienić hasła tak, aby czytelnik wiedział, jakich rozwaŜań moŜe spodziewać się w punkcie C (Por. przykład powyŜszy i następny). W ten sposób student moŜe szybko udowodnić, Ŝe potrafi sensownie uporządkować długi i skomplikowany stan faktyczny zawarty w kazusie.

Jako ogólny schemat moŜna przyj ąć: Roszczenia 1. Powstanie roszczenia 2. Brak wygaśnięcia roszczenia 3. Nabycie roszczenia od innej osoby / brak zbycia roszczenia innej osobie 4. MoŜliwość dochodzenia roszczenia

Uprawnienia prawokształtujące 1. Powstanie (2. Brak wygaśnięcia)

poszczególne ku temu przesłanki. W punktach 2, 3 i 4 chodzi natomiast o przesłanki negatywne, tzn. o wydarzenia, które mogą doprowadzić do tego, Ŝe powstałego roszczenia nie będzie moŜna dochodzić. Kwestia negatywnych przesłanek zostanie bliŜej omówiona w dalszym toku wykładu. W tym miejscu naleŜy jedynie zaznaczyć, Ŝe nie trzeba ich wymieniać (ani w punkcie B ani w punkcie C), jeŜeli stan faktyczny nie daje ku temu wyraźnych przesłanek

Szczególnie wa Ŝne jest powstanie roszczeń umownych. W takiej sytuacji poleca się uwzględnienie następującego schematu (aspekty poruszone w nawiasie naleŜy pominąć, gdy nie budzą kontrowersji): 1, a) Zgoda stron (...) (b) Umowa waŜna) (- ze względu na ograniczoną [albo brakującą] zdolność do cz. praw. jednego z uczestników) (- ze względu na wymagania formalne) (- ze względu na przedstawicielstwo pani X)...

Natomiast wymienione w b) punkty dotyczą przesłanek negatywnych, które naleŜy poda ć tylko w razie wyra źnej potrzeby. Sformułowanie „ze względu na” zdaje się w sposób wystarczający6 zaznacza ć, co w punkcie C będzie uwaŜane za problematyczne bez potrzeby powielania jego treści. Ad C. „Czy przesłanki te zostały spełnione?” – (subsumcja) Ten, kto chce otrzyma ć dobrą albo bardzo dobrą ocenę, musi wykaza ć się swoimi umiejętnościami przy odpowiedzi na punkt C. Powinien jednak pamięta ć o tym, Ŝe ma do dyspozycji niewiele czasu.7 W punkcie C moŜna wykaza ć się głęboką znajomością dogmatyki, zdolnością do rozpoznawania istoty rzeczy i umiejętnością wyra Ŝania się w sposób prawniczy. Chodzi tutaj o ocenę, czy fakty spełniają przesłanki norm prawnych (subsumcja). DłuŜsze rozwa Ŝania są tylko wówczas potrzebne, gdy jaka ś kwestia jest problematyczna.

6

Pogląd nie autoryzowany. Lepiej napisać coś, choćby krótko, przy kaŜdym z 6 kazusów na egzaminie niŜ skupić się jedynie na pierwszych dwóch. Lepsze są zwięzłe i rzeczowe odpowiedzi od rozwlekłych wywodów, w których egzaminowany będzie się starał wykazać, zbędną przy rozwiązywaniu kazusów, encyklopedyczną wiedzą, zwłaszcza, jeŜeli b ędzie miał on niewyraźne pismo. 7

Ten schemat nie daje się zastosować do wszystkich kazusów W punkcie 1 jest on nie dość dokładny, takŜe w innych punktach naleŜy niekiedy napisać więcej, często jednak wymienianie ich jest zupełnie zbyteczne. Zamiast pisać ogólnie w punkcie 1, Ŝe uprawnienie musiało powstać, opracowujący kazus student powinien wymienić

5

Np: W punkcie B powiedzieliśmy, Ŝe „zgodne oświadczenie woli” naleŜy wymienić przy kaŜdym...