Różne oblicza kina Japonii PDF

Preview

Summary

Od Yasujiro Ozu i Akiry Kurosawy po Asia Extreme i studio  Ghibli - różne oblicza kina Japonii  Jak kino japońskie wkroczyło na międzynarodowe rynki?​| ​ Yasujirō Ozu​| ​ Akira Kurosawa​| ​ Kenji Mizoguchi​| ​ Hibakusha​| ​ Kino ekstremalne​| ​ Horror w Japonii​| Anime – światowy fenomen ➤...

Description

Od Yasujiro Ozu i Akiry Kurosawy po Asia Extreme i studio Ghibli - różne oblicza kina Japonii Jak kino japońskie wkroczyło na międzynarodowe rynki?|  Yasujirō Ozu|  Akira Kurosawa|  Kenji Mizoguchi|  Hibakusha|  Kino ekstremalne|  Horror w Japonii| Anime – światowy fenomen ➤ Cykl I – Mistrzowie ➢ Yasujiro Ozu – pochwałą prostoty. ➢ Kenji Mizoguchi – melodramaty codzienności. ➢ Akira Kurosawa – wielogłos. ➢ Nagisa Oshima – buntownik bez powodu? ➤ Cykl II – Zjawiska ➢ Kino Hibakusha – przepracowanie traumy bomby atomowej. ➢ Godzilla atakuje! O potworach i spółce. ➢ Japońskie Asia Extreme – międzynarodowy fenomen. ➢ Niebezpieczne związki – japoński horror i Hollywood. ➢ Od Akiry do Spirited Away – dlaczego kochamy anime?

➤ Jak kino japońskie wkroczyło na międzynarodowe rynki? ➢ Powojenny marazm ● Po zakończeniu II wojny światowej dla Japończyków skończył się pewien styl życia. ● Klęska militarna i okupacja niedawnego wroga niszczyły dumę narodową. ● Problemy ekonomiczne. ● Przemysł filmowy wskazywał na żywotność kultury japońskiej i jej potrzebę ciągłości. ➢ Sukces narodowy ● 10.09.53 film Rashomon w reż. Akiry Kurosawy zostaje nagrodzony Złotym Lwem na Festiwalu w Wenecji. ● Dwa dni po podpisaniu traktatu pokojowego z San Francisco Japonia miała powód do dumy. ➢ Nieoczekiwany bohater ● Akira Kurosawa stał się w jedną noc bohaterem narodowym, symbolem Japonii wstającej z kolan. ● Wygrana na festiwalu w Europie była bardzo kluczowym wydarzeniem, które pomogło przywrócić dumę narodową. ● Droga do sukcesu nie była jednak łatwa, a reżyser nie wiedział o konkursie! ➢ Rashomon – droga do sławy ● Wytwórnia Daiei wcale nie chciała pokazać Rashomona na festiwalu, ale dzięki zabiegom Włoszki – Giuliany Stramigoli właśnie dzieło Kurosawy pojawił się w Wenecji. ● Stramigioli uznała, że film jest „typowo japoński” i „unikalny”, choć producenci nalegali, by wysłaćUntil We Meet Again (Tadashi Imai).

➢

➢

➢

➢

➢

➢

➢

➢

● Wytwórnia nie chciała partycypować w kosztach tłumaczeń i napisów – zapłaciła za to sama Stramigioli. Ameryka chwali Japonię ● Zwycięstwo na festiwalu sprawiło, że na terenie USA film postanowiło dystrybuować RKO. ● Efektywna dystrybucja i promocja sprawiły, że film zauważyła Akademia i w 1954 dostał Oscara. Niespodzianka ● Niezwykłe było to, iż tak pozytywne emocje wzbudził film o samurajach, w których pojawiają się walki na miecze oraz odniesienia do historii Japonii (do lat 50. zakazane przez władze okupujące). ● Kurosawa dość spokojnie podszedł do tego sukcesu: „Byłbym szczęśliwszy, a nagroda znaczyłaby dla mnie więcej, gdybym mógł pokazać współczesną Japonię tak jak Złodzieje Rowerów pokazują Włochy”. Sukces ma wielu ojców ● Krytycy i producenci chcieli z sukcesu Kurosawy uczyć się jak robić kino na eksport. ● Pytanie: dlaczego film, który nie podobał się Japończykom, pokochali zachodni widzowie? ● Krytycy zachodni pisali o „egzotyce” filmu oraz jego niezwykłości – widzowie chcieli zobaczyć coś czego nie znali. ● Sukces dostarczył producentom i reżyserom wskazówek co do tego, jak powinien wyglądać film „eksportowy”. Nowe strategie ● Po nagrodach dla Rashomona doszło do eksportu filmów japońskich na niespotykaną skalę, a także umocniły się wpływy Japonii w Azji. ● Prezes DaieiMasaichi Nagataświadomie stosował strategie orientalistyczne. Japończycy o sobie – ja „inny” ● W powojennej kulturze japońskiej dochodzi do zmiany w konstruowaniu własnej tożsamości Japończyków. ● Japończycy świadomie reprezentowali się jako zasadniczo „inni” od Zachodu i tworzyli strategiczną opozycję Japonia – Zachód. ● „Samo-orientalizm” – wyznacznik kina po wojnie. ● Skierowanie na zachodniego widza. ● Umiędzynarodowienie kina było częścią planu narodowego odrodzenia. Okupacja czy wyzwolenie ● Okupanci dążyli do wykorzenienia mentalności feudalnej i militaryzmu. ● Japonia dla potrzeb „zimnej wojny” stała się krajem „zachodnim i demokratycznym”, bo szukano przeciwwagi dla Chin w Azji. Nowe porządki ● Za film i teatr odpowiadał David Conde i dążył do tego, by Japończycy robili własne filmy. ● Filmy miały propagować ducha wolności, demokracji oraz indywidualizmu. ● Trzystopniowa cenzura – filmowcy byli przyzwyczajeni do cenzury od czasu wojny, więc rozwinęli samokontrolę. „Sojusznik pewniejszy niż Niemcy”

➢

➢

➢

➢

● Propaganda nowych mediów głosiła, że Japończycy to „dzieci zachodniej nowoczesności”. ● Nadrzędnym celem była produkcja na eksport – dóbr materialnych i dóbr kultury. ● Uznano wyższość technologiczną Zachodu, a także deklarowano przywiązanie do wartości. ● Czystki w przemyśle filmowym – część producentów, reżyserów i scenarzystów czasowo straciła możliwość pracy w zawodzie (1948-50). Człowiek z pomysłem ● Nagata miał wizję, by podbić świat i w ten sposób na powrót stać się członkiem międzynarodowej społeczności. ● Inwestował w kino, które mogło podobać się na Zachodzie. ● Rozwijał technikę i współpracował z USA. Daiei Nagaty ● Produkcja na eksport. ● Samo-orientalistyczne strategie. ● Sprowadzanie nowinek technicznych z Hollywood. ● Koprodukcje i dystrybucja kina japońskiego. ● Wrota piekieł – jeden z pierwszych kolorowych japońskich filmów. W 1955 dostał Oscara. Film kreowany dla zachodniego widza. Złota Era ● W latach 50. i 60. odrodziły się gatunki takie, jak komedia (Karmen wraca do domu, 1951), musical (The Sad Whistle , 1949), opowieści o duchach (Kwaidan , 1954), jidai-geki – z pomocą finansową rządu, gdyż były świetnym towarem eksportowym (New Tale of the Heike , 1955, Kenji Mizoguchi czy Siedmiu samurajów, 1954, Akira Kurosawa). ● Nowa Fala – Nagisa Oshima, Itami Juzo, Morita Yoshimitsu – przyjęli inną strategię pokazywania Japonii (całkowicie obca kultura) i odnieśli sukces na Zachodzie. Od Kitano do anime ● Sukces j-horroru. ● Nowa jakość w kinie – Asia Extreme. ● Udział rządu w organizacji pokazów twórców niezależnych.  irokazu Koreedyoraz Hana-bi Takeshi Kitano. ● Sukces Maborosi H ● Szał anime!

➤ Yasujirō Ozu ➢ Yasujirō Ozu ● Ur. 12.12.1903, zm. 12.12.1963. ● Pochodził z rodziny kupieckiej. ● Mieszkał w Tokio i na terenach wiejskich. ● Nie mógł znaleźć pracy po zakończeniu edukacji. ● Był wiejskim nauczycielem, a dzięki protekcji wuja dostał się do studia filmowego Shōchiku. ● Był asystentem operatora, potem reżysera, aż zadebiutował Mieczem skruchy – chambara (jedyny wyreżyserowany przez niego film historyczny). ➢ Trzy okresy twórczości

➢

➢

➢

➢

➢

➢

➢

● Wczesny (1929-33) – eksperymenty techniczne i poszukiwanie stylu. ● Dojrzały (1933-48) – wypracowanie języka filmu. ● Późny (1949-63) – wykrystalizowanie stylu artysty, formalizacja. Świadek historii ● Urodził się w epoce Meiji, dorastał i kształcił się w Taishō, a tworzył w Shōwa. Był jednym z żołnierzy, którzy brali udział w masakrze nankińskiej. ● Wczesne filmy Ozu opowiadają o kryzysie ekonomicznym i społecznym, późniejsze – o modernizacji, demokratyzacji i ich konsekwencjach. Konteksty społeczne ● Kryzys społeczny lat 30. – w wielu filmach opowiada o dramatach związanych z brakiem pracy lub finansów. ● Kontrast między nadziejami studentów a rzeczywistością „dorosłego” życia. ● Centralnym punktem jest rodzina – we wczesnej twórczości wspierająca, później – zmiana modelu i rozluźnienie więzi. ● Sytuacja kobiet w modernizującym się społeczeństwie. Najbardziej japoński reżyser? ● W Japonii uchodził za twórcę najbardziej zachodniego – styl robienia filmów i styl życia. ● Brak ikonograficznych znaków Japonii. ● Wiele nawiązań do kina Hollywood. ● Postaci mają zachodni styl życia. ● Nawiązania do dzieł europejskich (Cervantes, Szekspir, Picasso). Studenckie komedie ● Gatunek bardzo popularny w Japonii. ● Ozu stworzył kilkanaście takich filmów. ● U Ozu bohaterowie zawsze wychodzą cało z opresji, choć nie zawsze jest happy end. ● Mimo komediowej oprawy, dzieła często mają gorzką wymowę. ● Kontekst społeczny. Dni naszej młodości (1929) ● Pierwszy film, który przetrwał do dziś. ● Dwa równoległe wątki – schemat Ozu. ● Watanabe wynajmuje pokój dziewczynie, a sam mieszka z przyjacielem Yamamoto, po sesji wyjeżdżają w góry, tam spotykają lokatorkę Watanabe i podrywają ją. Żaden z nich nie zdobędzie jej, a do tego nie ukończą studiów. ● Film z wieloma zabawnymi gagami, śmiesznymi scenami, a nawet elementami slapsticku. Śmieszno-smutne komedie ● Co z tego, że mam dyplom – chłopak po studiach nie może znaleźć pracy, wszystko jest poniżej jego godności, więc bezrobotny oszukuje matkę i narzeczoną, że ma pracę. ● Gdzie się podziały młodzieńcze marzenia – o lekkoduchu, który nie przejmuje się studiami, a po śmierci ojca musi przejąć rodzinny biznes. Zarządza frywolnie, ale jest dobrym przyjacielem – rezygnuje z kobiety. Od smutku do śmiechu  film smutny, o poświeceniu siostry, by brat mógł studiować. Smutne ● Tokijka – losy kobiety w nowym społeczeństwie.

➢

➢

➢

➢

➢

➢

➢

➢

● Dama i brodacz – ero-guru-nonsenso, satyra na tradycję, wpływ Ernsta Lubitscha. Opowieści z życia urzędników (sararīman ) ● Niezwykle popularny gatunek filmowy w Japonii lat 30. ● Dla Ozu był pretekstem do ukazania sytuacji społecznej i ekonomicznej niższych klas średnich. ● Łączenie różnych tradycji gatunkowych: komedii, melodramatu, dramatu rodzinnego, komedii nonsensu czy slapsticku. ● Centralne miejsce więzi rodzinnych i społecznych. Chór tokijski (1931) ● Bohater pracuje jako agent ubezpieczeń, gdy zwalniają jego kolegę wstawia się za nim i sam traci pracę. Prawda wychodzi na jaw, gdy córka choruje. Po wielu trudach dostaje pracę – roznosi ulotki. Żona jest załamana, ale go wspiera. ● Happy-end: dostaje pracę na wsi jako nauczyciel. ● Obraz bezdomnych i staczających się bezrobotnych. Urodziłem się, ale… (1932) ● Film składa się z dwóch części – jedna to opowieść o dzieciach, a druga – o ojcu urzędniku oraz rozczarowaniu światem dorosłych. ● Dziecięcy bunt. ● Utrata autorytetu przez ojca. Cechy wczesnej twórczości Ozu ● Były wyrazem koncepcji kina Shirō Kido – „wiarygodna charakterystyka psychologiczna”. ● Tradycja realistyczna riarizumu . ● Życie codzienne, więzi rodzinne i społeczne. ● Prawda o człowieku. Pochwała Hollywood ● Ozu korzystał z wielu konwencji kinowych, jak film gangsterski, slapstick, komedia pomyłek, thriller itd. ● Reżyser łączył wiele konwencji z jednym filmie. ● Zachowuje główne motywy i tematy. Kobieta tej nocy (1930) ● Opowieść o pracowniku, który okrada własne biuro. ● Pościg, obława osaczają bohatera. ● Równolegle widz poznaje kobietę i jej chore dziecko, domyśla się związku między nią a rabusiem. ● Film gangsterski i thriller, a zarazem melodramat rodzicielski. ● Napięcie i suspens. Kroczcie radośnie (1933) ● Inspirowany ekspresjonizmem niemieckim. ● O półświatku i dobrym złodzieju. ● Zaczyna się od pogoni tłumu. ● Sytuacja ludzi żyjących na marginesie. ● Rywalizacja dwóch kobiet o złodzieja – dobrej i femme fatale (ta go wydaje). Kobieta z obławy (1933)

➢

➢

➢

➢

➢

➢

● O półświatku i podwójnym życiu – bohaterka jest sekretarką za dnia i kobietą bossa w nocy. ● Rywalizacja kobiet o mężczyznę. ● Związek kapitalizmu z powstaniem półświatka. Cechy wczesnej twórczości  tradycja realistyczna. ● Riarizumu – ● Twórczość wyrosła z tradycji literackich: XIX w.: naturalizm, realizm, XX w.: powieść o sobie (shishōsetsu ). ● Opis życia codziennego, zmierzają do odsłonięcia prawdy o człowieku i społeczności. ● Brak dramatyzmu, elipsy fabularne. ● Nawiązania do kina amerykańskiego. ● Specyficzne ustawienie kamery. Okres dojrzały ● Zmiana polityki w wytwórni ● Po 1933 roku wytwórnia Shōchiku uznała, że komedie i filmy gangsterskie nie są atrakcyjne dla krytyki i widza, więc potrzebny jest nowy model. ● Ozu zaczął robić filmy realistyczne, surowe. ● Konwencjonalna fabuła, postaci stereotypowe, wydarzenia codzienne, a jednak w ciekawej formie. ● Wizualny motyw i epizodyczność. Trylogia o Kihachim ● Nastrój chwili (1933) o przedmieściach Tokio – pracownik browaru sam wychowuje syna, dziecko choruje i potrzebne środki, mimo problemów przygarnia bezdomną kobietę, relacja ojca i syna. ● Opowieść o trzcinie na wietrze (1934) o trupie artystycznej, która na prowincji daje przedstawienia, szef trupy chce spotkać dawną kochankę, a jego obecna partnerka się mści. ● Gospoda w Tokio (1935) – Kihachi z dwoma synami podróżuje w poszukiwaniu pracy, zatrzymują się w gospodzie, przekrój społeczny, bohater kradnie, żeby pomóc kobiecie i choremu dziecku. W stronę propagandy ● Bracia i siostry Toda (1941) – film o rodzinie, której relacje stają się coraz bardziej oschłe, po śmierci ojca nikt nie chce przyjąć matki i siostry, mit Mandżurii. Nowy porządek ● Kura na wietrze (1948) – opowieść o kobiecie, która by ratować dziecko na jedną noc zostaje prostytutką, dramat rodzinny, mąż nie może się z tym pogodzić, choć był wówczas na wojnie. ● Tym filmem Ozu zamyka kolejny okres w swojej twórczości – okres kształtowania stylu: burzenie zasady 180°, puste ujęcia, motywy wizualne, kompozycja kadru. Późna twórczość ● Zderzenie przeszłości i teraźniejszości. ● Tęsknota za młodością, poczucie straty. ● Japońskość vs synkretyzm. ● Kontemplacja przemijającego piękna.

➢ Późna wiosna(1949) ● Bohaterka Noriko jest uosobieniem cnót, mieszka z ojcem. ● Kobieta nie chce opuścić go i wyjść za mąż. ● Scena pożegnania w hotelu. ● Zeniczna akceptacja losu. ● Charakterystyczna cecha filmów Ozu – bohaterowie nie patrzą na siebie. ➢ Siostry Munekata (1951) ● Bardzo stereotypowe pokazanie konfliktu tradycji i nowoczesności – przykład dwóch różnych sióstr. ● Jedna siostra ma problemy małżeńskie i druga, mimo różnic, chce jej pomóc. ➢ Wczesne lato (1951) i Smak ryżu z zieloną herbatą (1951) ● Wczesne lato – opowieść o nowoczesnej dziewczynie żyjącej w wielopokoleniowej rodzinie. Dziadkowie chcą wydać ją za mąż. Kobieta godzi się na jednego z kandydatów, bo ma dość całej sprawy. ● Smak ryżu z zieloną herbatą – o kobietach, które nie pracują i trochę się nudzą. Kilka kobiet umawia się, spotyka, jeździ na wycieczki, rozmawia o problemach w rodzinie. Mężczyźni są nieobecni – rano wychodzą, wracają nocą. ➢ Dramaty rodzinne ● Problem nie pojawia się z zewnątrz, ale jest wynikiem zmiany z relacjach oraz społeczno-obyczajowej. ● Współczesne społeczeństwo zapomina o starszych. ● Mono no aware. ➢ Tokijska opowieść (1953) ● Historia starzejącego się małżeństwa, które liczyło, że spędzi przy dzieciach starość. ● Problemy wynikające z niezapowiedzianej wizyty. ● Rozczarowani staruszkowie godzą się z losem i wyjeżdżają. ● Elementy humorystyczne przełamują patos. ● Nawet po śmierci kobiety dzieci nie okazują ojcu uczucia, tylko synowa pomaga. ➢ Wczesna wiosna (1956), Tokijski zmrok (1957) ● Wczesna wiosna – nawiązanie do filmów o pracownikach biura. Monotonia życia, w którym nic się nie osiągnęło. Zdrada męża sprawia, że żona ma poczucie klęski, beznadziei i zmarnowanego życia. ● Tokijski zmrok – bardzo melodramatyczny – kobieta ucieka z dzieckiem od męża alkoholika, mieszka z siostrą, która jest w niechcianej ciąży. Kobiety dowiadują się, że niegdyś matka zostawiła je dla kochanka. ➢ Ceremonie ● Na przełomie lat 50. i 60. Ozu nie zmienił ani swojego stylu, ani tematyki filmów, świadczą o tym remake’i filmów niemych Dryfujące trzciny i Dzień dobry (1959). ● Pojawienie się taśmy barwnej nie zmieniło jego podejścia od estetyki ani kompozycji kadru. ● W fabułach ograniczał się do kilku schematów znanych już jego widzom – ceremonie rodzinne, rocznice, zjazdy klasowe. ➢ Kwiat równonocy (1958)

➢

➢

➢

➢

● Film rozpoczyna scena wesela, po którym jest spotkanie dawnych kolegów. ● Mężczyźni wspominają dawne dzieje i dzielą się problemami wychowawczymi – córka bohatera nie chce aranżowanego małżeństwa. Późna jesień (1960) ● Film rozpoczyna ceremonia żałobna, na której uwagę wszystkich przyciąga piękna wdowa. ● Przyjaciele męża chcą wydać jej córkę za mąż, choć dziewczyna nie jest zainteresowana. ● Film praktycznie remake Późnej wiosny, z tym, że relacja matki z córką, a nie ojca z córką. Koniec lata (1961) ● Kolejny film z motywami znanymi już – kryzys wielopokoleniowej rodziny wywołany niechęcią do zamążpójścia – wdowa i panna są zmuszane do porzucenia domu. ● Film o końcu pewnego modelu rodziny i rodzinnego biznesu – wytwórnia sake. Jesienne popołudnie (1962) ● Ostatni film, reżyser był bardzo chory, gdy go kończył. ● Katalog ulubionych motywów – męskie rozmowy starego urzędnika, wydanie córki za mąż, odchodzenie dzieci, samotność, przemijanie. Innowacje Yasujiro Ozu ● Perspektywa 360°. ● Zaburzenie „ujęcia-przeciwujęcia” (bohaterowie zdają się nie mówić do siebie). ● Spojrzenia w kamerę. ● Skrupulatna kompozycja kadru, równoległość. ● Stosowanie ram w kadrze. ● „Tatami shots” – ujęcia z podłogi. ● Ujęcia „przejściowe” lub „puste” – zasada mu . Widz ma wypełnić pustkę znaczeniem.

➤ Akira Kurosawa ➢ Akira Kurosawa – twórca japoński czy „zachodni” ● 23.03.1910 – 6.09.1998. ● Początkowo zwolennik idei jedności zen i miecza. ● Wielogłos w filmie. ● Twórca, który potrafił zachwycić zachodniego widza. ➢ „Wojenne” początki ● Kurosawa nie chciał robić filmów militarnych, wiec skupił się na pisaniu scenariuszy – podpisał się jako współautor Triumfalnej pieśni skrzydeł – o pilotach kamikadze. ● Zadebiutował jako reżyser jednej noweli w filmie Koń. ● W scenariuszach podejmował tematy społeczne i dotyczące moralności. ● Został dostrzeżony i pozwolono mu zrobić film na własnych warunkach. ➢ Saga o dżudo (1943) ● Dojrzały debiut. ● Adaptacja powieści Tsumeo Takedy. ● Opowieść o uczniu i mistrzu dżudo – ideał konfucjańskiej relacji oraz głębokiej przemiany.

➢

➢

➢

➢

➢

➢

➢

● Zagadnienia doskonalenia się i podążania „drogą wojownikach”, rozwoju wewnętrznego zen, siła jako tępe narzędzie. ● Sanshiro Sugata doznaje oświecenia, gdy sam siebie karze. Radosna propaganda ● Najpiękniejsza (1944) – opowieść o robotnicach, obecnie nie da się go oglądać, tak jest nachalny ideologicznie, paradokument. ● Nowa saga o dżudo (1945) – idea zen i miecza jako uzasadnienie użycia siły, bohater, by ratować ludzi musi używać środków, które stoją w sprzeczności z zasadą humanitarności. Ci, którzy nadepnęli tygrysowi na ogon… (1945) ● Pierwszy samurajski film Kurosawy. ● Niskobudżetowa wersja przygód mnicha Benkeia i księcia Yoshitsune. ● Uczucie vs. powinność. ● Historia ucieczki przez granicę wrogiego kraju w przebraniu tragarzy. Benkei zmuszony do pobicia swego pana, aby podstęp się nie wydał. Powojenny optymizm ● Nie żałujcie naszej młodości (1946) – o żonie skazanego lewaka – Yukie. Kobieta jedzie do teściów na wieś, by pomóc im wrócić do społeczności. Udaje jej się zaskarbić wdzięczność całej wsi. ● Cudowna niedziela (1947) – o miłej niedzieli, jaką spędza ze sobą dwójka zakochanych ludzi – są bardzo biedni, ale ładna niedziela sprzyja spacerom, wizycie w kino – ucieczka od rzeczywistości. Pijany anioł (1948) – pierwszy film społecznie zaangażowany ● Bandyta Matsunaga (Toshirō Mifune) oraz lekarz dzielnicy nędzy, dr Sanada – przestępca i altruista. ● Pierwiastki dobra i zła są w każdym z nas. ● Matsunaga chce się zmienić pod wpływem doktora, ale ginie. ● Sanada nie wybacza przestępcy. ● Obydwaj czują, że nie zmienią świata ani siebie, co prowadzi do frustracji. Trzy postaci – trzy głosy ● Poczynając od Zbłąkanego psa w wielu kolejnych filmach Kurosawy można odnaleźć trójgłos autora prezentowany przez trzy postaci. ● Michał Bobrowski nazywa te postaci: Wilkiem, Wojownikiem i Współczującym. ● Postaci te mają określone cele i w różnych okresach twórczości Kurosawa z różnymi sympatyzuje. ● Wojownik = pragmatyzm. Wilk = podziemie i zło. Współczujący = empatia i humanizm. Zbłąkany pies (1949) ● Drobny bandyta kradnie pistolet policjantowi i ten ostatni próbuje go odzyskać. ● Policjant zaczyna poznawać podziemie i współczuje bandycie. ● Starszy policjant – bronić słabszych...