Leesportfolio nederlands- De eenzaamheid van de priemgetallen, De stad der blinden en Ghostgirl PDF

Preview

Summary

korte samenvatting 3 boeken en beoordeling theatervoorstelling...

Description

Leeservaringsverslag 1 GIORDANO, PAOLO, De eenzaamheid van de priemgetallen (uit het Italiaans vertaald door Mieke Geuzebroek en Pietha de Voogd), Cargo, z.pl., 2010, 318p

Het boek ‘De eenzaamheid van de priemgetallen’ sprak me vooral aan door de mysterieuze titel. Ik was benieuwd waarover het boek zou gaan. Ik wist niet wat ik ervan kon verwachten, maar nadat ik de korte inhoud had gelezen, was ik verkocht. Het is intimiderend en confronterend hoe goed Giordano de gevoelens onder woorden brengt die ongetwijfeld door je raasden op je eenzaamste momenten.

Het thema van het boek is eenzaamheid. Het boek toont dat zelfs het populairste meisje (Viola) zich soms eenzaam voelt. Er zijn volgens mij ook enkele neventhema’s, namelijk zelfverminking (Mattia), anorexia (Alice) en homoseksualiteit (Dennis). In het begin van het boek leer je Alice en Mattia kennen. Beiden hebben in hun kinderjaren een traumatische ervaring beleefd. Als hun levens elkaar in hun puberteit kruisen, ontstaat er een vriendschap tussen de eenzaamste figuren die je je kunt voorstellen. Later door Alice beschreven als 'een onzichtbare, elastische band die schuilging onder een hoop onbenulligheden, een band die alleen kon bestaan tussen mensen zoals zij: 'twee mensen die hun eigen eenzaamheid in de ander hadden herkend'.

Ik vond dat dit een mooi boek was, vooral omdat het niet altijd voorspelbaar was. Ik had bijvoorbeeld gedacht dat het meisje in het ziekenhuis wel Mattia’s zusje zou zijn of dat ze toch teruggevonden zou worden, maar dit gebeurde niet. Ik hou wel van Giordano’s schrijfstijl. Hij zorgt ervoor dat je soms twee keer moet nadenken over iets, zonder het onnodig moeilijk te maken. De titel ‘De eenzaamheid van de priemgetallen’ is zeker goed gekozen. Het wordt ook goed uitgelegd in het boek (p21). Mattia ziet zichzelf en Alice als tweelingpriemgetallen. Ze zijn beiden eenzaam en vlak bij elkaar, maar niet dicht genoeg om elkaar echt te raken, een mooie metafoor dus. Het verhaal was heel boeiend. Je leerde de personages goed kennen en ik vond geen enkele passage te saai of overbodig. Elk hoofdstuk verandert het vertelstandpunt van Alice naar Mattia. Het einde van het boek vond ik passend. Er zijn nog enkele onbeantwoorde vragen zoals:’ Wat is er met Michela gebeurd?’, maar dat zorgt ervoor dat de lezer dat zelf kan invullen. Het is ook goed dat Alice en Mattia elk hun eigen weg gaan, dat maakt het boek realistischer. Ik raad het boek zeker aan, daarom verdient het boek een 7/10.

Leeservaringsverslag 2 Amber Deprez 6MTWet nr 4

1

SARAMAGO, JOSÉ, De stad der blinden (vertaald uit het Engels door Harrie Lemmens), J.M. Meulenhoff, z.pl., 2011, 303p

Het boek sprak me vooral aan nadat ik de korte inhoud had gelezen. Het leek een avontuurlijk en mysterieus boek. Het wekte al snel mijn nieuwsgierigheid. Ook het feit dat er een vervolg op het boek is, namelijk ‘Stad der Zienden’, is een pluspunt. Ik hou wel van dikke boeken en als er een vervolg op is dan ben je zeker dat je er nog veel leesplezier aan kan hebben.

Het thema van het boek is een epidemie van melkwitte blindheid. Het boek laat zien hoe snel de beschaving van mensen kan verdwijnen en hoe een immense chaos kan ontstaan wanneer men het zicht op elkaar en zichzelf verliest. Er zitten een paar zeer heftige scènes in met betrekking tot verkrachting en moord. Door de vreemde ziekte geeft dit boek misschien een onwerkelijke indruk, maar ik vind dat Saramago de personages helemaal niet onwerkelijk heeft gemaakt. Ik vind dat hij heel goed de mens en de gruwelijkheden van de mens heeft beschreven in dit verhaal. Af en toe is het pijnlijk nauwkeurig hoe mensen met elkaar omgaan en hoe de wereld soms in elkaar zit.

Ik vond dit boek heel mooi. Vooral het verhaal sprak me erg aan. Ik vond de schrijfstijl van José Saramago minder aangenaam om te lezen doordat hij veel lange zinnen gebruikt. Zo staan er bijvoorbeeld geen leestekens bij gesprekken en weet je alleen of er iemand anders aan het woord is als er een komma en een hoofdletter bij een zin staat. Dit zorgt er wel voor dat gesprekken soms moeilijk te volgen zijn. Een van de beste stukken vond ik toch wel het begin en het deel in het oude gekkenhuis wanneer alles uit de hand loopt. Deze gebeurtenissen doen je nadenken over de manier waarop men samenleeft en profiteert van anderen. De titel’ De stad der blinden’ is zeker goed gekozen. Het vertelt al een deel van het verhaal en het maakt je nieuwsgierig. Het verhaal werd in een ????? vertelperspectief geschreven en dat maakt het gemakkelijker om je in te leven. Het boek is ook verfilmd en ik vind het zeker een mooie film. Het acteer werk is goed en er zit veel symboliek in. Er zijn over belichte scènes die verwijzen naar de witte blindheid en heel donkere scènes, bijvoorbeeld die in het gekkenhuis, die verwijzen naar een donkere chaotische situatie of sfeer. Ik zou het boek zeker aanraden, omdat het een heel heftig, maar soms ook wel grappig boek is en omdat het mij aan het denken zette. Ik geef het daarom een 7.5/10. .

Verwerkingsopdracht 10 - Illustreren HURLEY, TONYA, Ghostgirl, Rust in populariteit (uit het Engels vertaald door Karin Breuker), De Boekerij, z.pl., 2009, 336p

naam 6MTWet nr

2

Een rood gombeertje: Charlotte Usher stikt in een rood gombeertje die ze net na de eerste natuurkunde les at. De hele klas was leeg en ze kreeg de deur niet open die Petula net voor haar neus dichtgooide. Ze sloeg met haar hand tegen het glas in de deur om Damen z’n aandacht te trekken, maar hij dacht dat ze naar hem zwaaide en hij zwaaide terug. Ze overlijdt uiteindelijk door verstikking. School: Heel het verhaal speelt zich af in en rond de school ’Hawthorne High’. Charlotte wil, zoals zoveel meisjes, populair en geliefd zijn op school. Ze wil er zelfs voor sterven.

Liefde: Damen is de mooiste jongen van de school. Charlotte is al jaren verliefd op hem, maar hij ziet haar niet staan. Nu Charlotte dood is kan ze daar verandering in brengen. Scarlet is de enige die Charlotte kan zien. Ze wil Charlotte helpen en ze mag in Scarlet’s lichaam treden om met Damen af te spreken. Dood: Het hele boek gaat over de dood van Charlotte en hoe ze ermee omgaat. Meneer Brein, de leerkracht van een klas dode kinderen, vertelt haar dat ze in een bewuste, maar niet-meer-stoffelijke overgangszone is beland. Ieder van de overleden leerlingen krijgt als opdracht om in het reine te komen met zichzelf en om de dood te accepteren. ‘Toen ze haar hoofd een klein stukje van de grond tilde, zeg ze iets wat ze absoluut niet verwacht had: een zee van voeten, met naamplaatjes aan de tenen. Charlotte zette grote ogen op toen ze zag dat het naamplaatje dat ze in het kantoortje had gekregen en dat ze met veel moeite om haar pols had gewurmd, eigenlijk bedoeld was om aan haar teen te doen.’ (p.61) Scarlet: Charlotte weigert om zich bij haar nieuwe situatie neer te leggen en ze doet er alles aan om toch nog deel uit te maken van het leven van de levenden. Ze ontdekt dat ze van lichaam kan wisselen met Scarlet Kensington, Petula's jongere zusje. Scarlet is een gothic meisje die altijd rode lippenstift draagt. Ze helpt haar om haar doel te bereiken: zorgen dat de knapste jongen van de klas verliefd op haar wordt. In de loop van het verhaal worden de twee ook hele goede vriendinnen.

Keuzevoorstelling Theatervoorstelling: ‘In de sacoche’ – komedie van Pol Anrys | regie: Ivan Desomer

naam 6MTWet nr

3

Om het verhaal beter te begrijpen zal ik eerst de korte inhoud bespreken.

Korte inhoud: Max is een brave man van 50 à 60 jaar die een schoenmakerij uitbaat waar hij ook wat lederwaren en handtassen verkoopt. Heel zijn leven heeft hij voor zijn ouders gezorgd, maar als die zijn overleden heeft hij via internet een vrouw, Barbara, leren kennen en na enkele maanden heeft hij met haar getrouwd. Zodra zijn handtekening is gezet blijkt Barbara echter een hoogmoedig en hebzuchtig kreng te zijn dat enkel voor het geld met Max is getrouwd en ook nog eens een dochter blijkt te hebben. Als Max na een weekendje vissen terug thuiskomt, blijkt Barbara zijn schoenmakerij in de kelder te hebben gedumpt. Ze heeft zijn winkel omgetoverd in een “sacochen winkel”. Dat is nog niet genoeg voor Barbara want zij wil een contract met “Handtassen Delvaux” binnenhalen om exclusief in haar winkel Delvaux-handtassen te verkopen. Daarvoor wil ze alles doen en ook Max moet meehelpen als portier. Onder impuls van Virginie, zijn beste vriendin, komt Max echter in opstand en samen proberen zij de plannen van Barbara te saboteren. Max ensceneert een ontploffing in zijn kelder en doet alsof hij na de explosie doof is geworden. Daardoor moet hij niet langer naar de bevelen van Barbara luisteren, maar komt hij ook dingen te weten die niet voor zijn oren bestemd zijn en loopt zijn rol als “portier” in het honderd. Als dan ook nog het lottoformulier van Virginie en Max, dat 5 miljoen Euro waard is, verloren raakt, er valse Delvaux-inspectrices verschijnen, de echte inspectrice maar niet komt opdagen en Barbara een minnaar blijkt te hebben, vallen we van de ene verrassing in de andere.

Haartooi: De klanten in de winkel helpen Max en Virginie door zich te verkleden in valse Delvaux-inspectrices. Ze gebruiken pruiken om zich te vermommen. Ook de echte Delvaux-inspecteur, die een homo is, droeg een blonde pruik. De pruiken zijn dus een belangrijk onderdeel in het toneelstuk. Na de ontploffing van het cadeautje wordt het haar van Jacqueline, een nieuwe vrouw die Max via het internet leerde kennen, in de war gelegd en met zwarte roet bewerkt. Zo lijkt de ontploffing realistischer.

Kostumering: Toen de klanten zich moesten verkleden in valse Delvaux-inspectrices moest hun kledij natuurlijk ook veranderen. De dames droegen deftigere kledij: een kokerrok en een blazer vestje met een chique handtas, een broche en juwelen. Ze moesten eruitzien als belangrijke zakenvrouwen. De echte Delvaux-inspecteur was een homo die al enkele keren in de winkel was langs geweest. Het moest natuurlijk duidelijk zijn dat hij homo was, daarom droeg hij een roze hemd en een schoudertasje. De dokter werd gespeeld door een actrice die eerder een klant en een valse inspectrice was. De dokter droeg een dokterstas en een zwart vestje met een witte bloes. Ook Jacqueline werd gespeeld door een actrice die ook al klant en inspectrice was. Ze moest een fleurig jurkje aandoen om wat jonger te lijken, zodat het niet opviel dat ze gelogen had op haar datingsite profiel. Om dat de belichting belangrijk is tijdens dit toneelstuk ga ik ook dit element bespreken.

naam 6MTWet nr

4

Belichting: Tijdens de hele voorstelling wordt het licht vaak aan en uit gedaan om het einde van de dag aan te geven of als alle acteurs en actrices het podium hebben verlaten. Dit gebeurt meestal tussen twee scènes. De belichting werd goed getimed, iedere keer als een acteur of actrice de lichtschakelaar aanraakt, gaat het licht aan. Ook het naambord van de winkel wordt verlicht. De belichting werd ook gebruikt voor special effects. Tijdens de ontploffing in de kelder flitsen de lichten en het licht in combinatie met de rook lijkt op een vlam. Er wordt ook een pakje aan Max bezorgd, die dan ontploft. Ook deze ontploffing wordt ondersteund door lichtflitsen. Tijdens het toneelstuk klapt Max, de portier, duidelijk zichtbaar in zijn handen waarop iedereen op het podium ‘bevriest’. Dan komt Max naar voor en richt zich tot het publiek … “Eigenlijk was het best nog leuk zo portier spelen. Alles ging vlot en zo ging het de hele dag door, beste mensen, tot er vlak voor sluitingstijd iets gebeurde dat heel bepalend was voor de rest van het verhaal. Ik stel voor dat we even doorspoelen naar dat moment.” Max gaat weer naar zijn plaats en klapt opnieuw in zijn handen en plots begint iedereen versneld te spelen zoals in een “stomme” film. Plots klapt Max terug in zijn handen, waarop iedereen op de scène weer bevriest. Max komt weer naar voor en richt zich tot het publiek… “Oeps! Dat was wat te ver doorgespoeld. We spoelen eventjes terug.” Nu gebeurt alles achterstevoren. Er wordt nu teruggespoeld tot op het moment dat Virginie binnenvalt.

Tijdens het door- en terugspoelen wordt een stroboscoop gebruikt. Dit geeft een speciaal effect, het lijkt alsof de mensen in stukjes bewegen, net als een film die wordt doorgespoeld.

Eigen mening: Op 3 maart ben ik naar het toneelstuk ‘In de sacoche’ gaan kijken in De Bunder. ‘In de sacoche’ is een heel mooi toneelstuk, er zat liefde, humor en special effects in. Het is ook extra leuk om de voorstelling te bekijken omdat het wordt gespeeld door allemaal mensen uit onze gemeente. Het zijn dus allemaal mensen die ik en mijn ouders kennen. Ik vond het een leuk verhaal en er gebeurden veel onverwachtse dingen. Het spelen met de tijd vond ik tof gevonden. Het was grappig om de acteurs zo snel te zien bewegen. Ik vond het wel jammer dat het terugspoelen niet perfect het omgekeerde was als toen er werd doorgespoeld, maar ik kan me wel voorstellen dat dat ook heel moeilijk is om te doen. Het decor, dat een handtassenwinkel voorstelde, was tof ingericht met allemaal handtassen. Door de deur van de winkel kon je het standbeeld van Pater Lievens zien dat op de markt van Moorslede staat. Ik vond dat wel een tof element. De speelstijl maakt deze voorstelling helder en de gedreven acteurs speelden hun personages met volle overtuiging. Vooral Virginie vond ik goed gespeeld. Ze was een slordig type die niet goed kon zien zonder bril. Toen ze een valse inspectrice speelde, moest ze haar bril uitdoen en dit zorgde voor een hilarische scène. Ook Max, die deed alsof hij doof was, zorgde voor grappige momenten. Verder was de vorm, het spel en bovenal de inhoud van dit stuk een meerwaarde. Ook de verweving van tekst met muziek moet voor de geluidsmensen enorm moeilijk zijn geweest. De “stomme film” muziek die tijdens het doorspoelen te horen was, wordt ook achterstevoren afgespeeld als er wort teruggespoeld. Ik vond het ook indrukwekkend dat de acteurs zoveel tekst konden brengen zonder te haperen. Doordat de voorstelling toch wel een eindje duurde was het een voordeel dat er een pauze was. Ik moet zeggen dat ik heb genoten van de voorstelling. Chapeau voor alle medewerkers en uiteraard de regisseur!

naam 6MTWet nr

5...