Umocowania prawne działalności Wojskowej Służby Wewnętrznej (1957-1990) PDF

Preview

Summary

M A T E R I A Ł Y Zeszyty Historyczne WiN-u 31: 2009 ISSN 1230-106X Umocowania prawne działalności Wojskowej Służby Wewnętrznej (1957–1990) opracował Bartosz Kapuściak Powołane w 1943 r. do kontrwywiadowczej ochrony „ludowego” wojska, a w rzeczy- wistości do jego kontroli, kierowane i obsadzone w zn...

Description

M A T E R I A Ł Y Zeszyty Historyczne WiN-u 31: 2009 ISSN 1230-106X

Umocowania prawne działalności Wojskowej Służby Wewnętrznej (1957–1990) opracował Bartosz Kapuściak

Powołane w 1943 r. do kontrwywiadowczej ochrony „ludowego” wojska, a w rzeczywistości do jego kontroli, kierowane i obsadzone w znacznej części przez sowieckich oficerów, organa Informacji Wojska Polskiego zyskały ponurą sławę, prowadząc w drodze terroru i represji działania zmierzające do całkowitej sowietyzacji armii. Na fali październikowych zmian 1956 r. zdecydowano o ich likwidacji i utworzeniu w ich miejsce nowych struktur. Wojskową Służbę Wewnętrzną powołał Minister Obrony Narodowej, Marian Spychalski1, rozkazem nr 01/MON z 10 I 1957 r. o następującej treści: Dotychczasowa struktura organizacyjna oraz zakres działania i metody pracy organów Informacji Wojska Polskiego nie zapewniają właściwego zabezpieczenia wojska przed wrogą działalnością oraz skutecznego zwalczania przestępczości w wojsku. Również istniejąca obecnie organizacja kontroli nad przestrzeganiem dyscypliny i porządku wojskowego oraz regulaminowych zasad zachowania się żołnierzy w czasie przebywania poza jednostkami wojskowymi, nie zapewnia należytego spełnienia tego zadania. 1. Marian Spychalski (ur. 6 XII 1906 r. w Łodzi, zm. 7 VI 1980 r. w Warszawie), od października 1963 r. Marszałek Polski, od 13 XI 1956 do 10 IV 1968 r. minister obrony narodowej PRL, wcześniej dwukrotnie wiceminister obrony narodowej (marzec 1945–kwiecień 1949 oraz 23 X–12 XI 1956 r.). IPN BU 2174/5567, Akta personalne Mariana Spychalskiego; Zob. także: T. Mołdawa, Ludzie władzy 1944–1991. Władze państwowe i polityczne Polski według stanu na dzień 28 II 1991, Warszawa 1991, s. 83, 424; H. P. Kosk, Generalicja polska. Popularny słownik biograficzny, t. 1: A–Ł, Pruszków 1998, s. 180–181; P. Gontarczyk, Polska Partia Robotnicza. Droga do władzy (1941–1944), Warszawa 2006, wg indeksu; http://katalog.bip.ipn.gov.pl (on-line; dostęp: 15 XII 2009).

158

ZESZYTY HISTORYCZNE WiN-u nr 31

W związku z powyższym, w celu właściwego i skutecznego zabezpieczenia wojska przed wrogą działalnością, szybszego i skuteczniejszego wykrywania przestępstw i zapobiegania ich popełnianiu oraz w celu zwiększenia i zaostrzenia kontroli nad przestrzeganiem przez żołnierzy poza rejonami zakwaterowania jednostek wojskowych dyscypliny, porządku wojskowego i regulaminowych zasad zachowania się rozkazuję: 1. Rozformować organy Informacji Wojska Polskiego. 2. W miejsce rozformowanych organów Informacji Wojska Polskiego utworzyć Wojskową Służbę Wewnętrzną, o następującej strukturze organizacyjnej: 1) Szefostwo Wojskowej Służby Wewnętrznej, 2) okręgowe zarządy Wojskowej Służby Wewnętrznej, 3) rejonowe oddziały (wydziały) Wojskowej Służby Wewnętrznej, 4) delegatury (posterunki) Wojskowej Służby Wewnętrznej. 3. Rozformowanie organów Informacji Wojska Polskiego i utworzenie Wojskowej Służby Wewnętrznej przeprowadzić do dnia 1 lutego 1957 r. Szczegółowe zarządzenie w sprawie rozformowania organów Informacji Wojska Polskiego oraz utworzenia Wojskowej Służby Wewnętrznej wyda Szef Sztabu Generalnego w oparciu o podstawową strukturę organizacyjną określoną w punkcie 2. 4. Do zakresu działania Wojskowej Służby Wewnętrznej należy: 1) walka ze szpiegostwem, aktami terrorystycznymi, dywersją, sabotażem i innego rodzaju wrogą działalnością wymierzoną przeciwko siłom zbrojnym; 2) wykrywanie innych przestępstw i zapobieganie ich popełnianiu; 3) wykonywanie obowiązków związanych z prowadzeniem dochodzeń w sprawach karnych w wojsku; 4) czuwanie nad przestrzeganiem dyscypliny i porządku wojskowego oraz regulaminowego zachowania się żołnierzy podczas przebywania poza rejonem zakwaterowania jednostek wojskowych. 5. Organy Wojskowej Służby Wewnętrznej są uprawnione do: 1) przeglądania za wiedzą właściwych dowódców w uzasadnionych przypadkach dokumentów znajdujących się w jednostkach wojskowych z wyjątkiem dokumentów szyfrowych, mobilizacyjnych i operacyjnych; 2) dokonywania wszelkich czynności związanych z prowadzeniem dochodzeń w sprawach karnych – w granicach i na zasadach określonych w przepisach wojskowego postępowania karnego; 3) legitymowania i dokonywania zatrzymań żołnierzy znajdujących się poza rejonami zakwaterowania jednostek wojskowych w przypadkach podejrzenia popełnienia czynu przestępczego, naruszania dyscypliny, porządku wojskowego i regulaminowych zasad zachowania się – na zasadach określonych w kodeksie wojskowego postępowania karnego oraz w regulaminach i innych przepisach wojskowych. 6. Szefowie organów Wojskowej Służby Wewnętrznej wszystkich szczebli obowiązani są informować właściwych dowódców jednostek wojskowych o wszelkich ujemnych

Umocowania prawne działalności Wojskowej Służby Wewnętrznej (1957–1990)

159

przejawach w życiu podległych tym dowódcom jednostek wojskowych, a w szczególności o stwierdzonych wypadkach nieodpowiedniego zabezpieczenia tajnych dokumentów, nieprzestrzegania tajemnicy wojskowej, niewłaściwego przechowywania broni, amunicji i innego sprzętu wojskowego oraz o wypadkach naruszania przez żołnierzy dyscypliny, porządku wojskowego i zasad regulaminowego zachowania się. 7. W wypadkach wymagających natychmiastowego przeciwdziałania wrogiej lub przestępczej działalności, szefowie organów Wojskowej Służby Wewnętrznej uzgadniają przedsięwzięcia środków zaradczych z właściwymi dowódcami jednostek wojskowych z zachowaniem ponadto w zakresie przeprowadzania rewizji, zatrzymania osób i rzeczy – przepisów wojskowego postępowania karnego. 8. Nie uregulowane w niniejszym rozkazie szczegółowe zasady i zakres działania organów Wojskowej Służby Wewnętrznej oraz obowiązki i właściwość dowódców jednostek wojskowych w zakresie współpracy z tymi organami normuje statut organizacyjny Wojskowej Służby Wewnętrznej oraz wydane w tym zakresie odrębne instrukcje, zarządzenia i rozkazy. 9. Przepisy, o których mowa w punkcie 8, opracuje Szef Wojskowej Służby Wewnętrznej w porozumieniu z właściwymi dowódcami (szefami) i przedstawi je do zatwierdzenia w terminie do dnia 1 maja 1957 r. 10. Naczelny Prokurator Wojskowy opracuje w porozumieniu z Szefem Wojskowej Służby Wewnętrznej i przedstawi do zatwierdzenia w terminie do dnia 1 lipca 1957 r. projekt rozkazu w sprawie zmian w instrukcji o prowadzeniu dochodzeń w sprawach karnych w wojsku. 11. Szef Głównego Zarządu Politycznego uwzględni w porozumieniu z Szefem Wojskowej Służby Wewnętrznej w założeniach wychowawczych i w programie szkolenia politycznego dla oficerów i szeregowców zagadnienia zwalczania wrogiej działalności oraz ochrony tajemnicy wojskowej. 12. Rozkaz niniejszy podać do wiadomości całej kadrze oficerskiej, a przepisy dotyczące kontroli Wojskowej Służby Wewnętrznej nad przestrzeganiem przez żołnierzy przebywającymi poza rejonem zakwaterowania dyscypliny i porządku wojskowego oraz regulaminowych zasad zachowania się, legitymowania i zatrzymywania żołnierzy oraz prowadzenia dochodzeń w sprawach karnych w wojsku – omówić na odprawach z całym stanem osobowym jednostek wojskowych. 13. Rozkaz wchodzi w życie z dniem podpisania2. Oryginał tego rozkazu nie został dotychczas odnaleziony, ani w zasobie Instytutu Pamięci Narodowej, ani w zasobie Centralnego Archiwum Wojskowego. W latach 1957–1960 w Naczelnej Prokuraturze Wojskowej trwały prace nad ustawą o Wojskowej Służbie Wewnętrznej. Wynikało to, zapewne, z potrzeby lepszego umocowania prawnego organów WSW i wykonywanych przez nią zadań. Biuro Prawne Gabinetu 2. Cyt. za: IPN BU 661/396, Z. Duda, M. Swat, Z dziejów kontrwywiadu Ludowego Wojska Polskiego. Szefostwo Wojskowej Służby Wewnętrznej, Warszawa 1973, s. 106–112; Fragmenty rozkazu zob.: A. Żebrowski, M. Żmigrodzki, J. Babula, Rola służb specjalnych w Siłach Zbrojnych. Wywiad i kontrwywiad, Kraków 1999, s. 113–114 (autorzy nie podają źródła pochodzenia rozkazu); Zob. także: IPN BU 001082/224, E. Robosz, Znaczenie współdziałania poszczególnych pionów w organach WSW. Praca egzaminacyjna, Wojskowa Akademia Polityczna im. F. Dzierżyńskiego, Wrocław 1963, s. 1, 13.

160

ZESZYTY HISTORYCZNE WiN-u nr 31

Ministra Obrony Narodowej pogrzebało jednak plany legislacyjne, wystawiając opinię negującą jakąkolwiek potrzebę normowania prawnego WSW, uznając rozkaz ministra za wystarczający: Zbędne jest wydawanie tej ustawy dla nadania organom WSW uprawnień w zakresie prowadzenia dochodzeń w sprawach karnych oraz wykonywania czynności śledczych na zlecenie prokuratorów wojskowych, ponieważ uprawnienia te zostaną nadane organom WSW ustawą o zmianie przepisów Kodeksu Wojskowego Postępowania Karnego […]. Zdaniem Biura Prawnego nie zachodzi również potrzeba ustawowego określenia zakresu działania WSW w sprawach związanych z utrzymaniem dyscypliny i porządku wojskowego przez żołnierzy oraz współdziałania z organami Milicji Obywatelskiej przy ściganiu przestępstw popełnionych przez osoby cywilne wspólnie z żołnierzami. Sprawy związane z utrzymaniem dyscypliny i porządku wojskowego regulują rozkazy i regulamin wydawane przez Ministra Obrony Narodowej […]. Ponadto nie wydaje się wskazane wydawanie projektowanej ustawy z tego względu, że pozostałe funkcje WSW, wykonywane również w Siłach Zbrojnych innych państw przez odpowiednie organy, nie są nigdzie regulowane w drodze ustawowej3. W zasobie Instytutu Pamięci Narodowej odnaleziono dwa projekty ustaw dotyczących organów WSW. Pierwszy z nich pochodzi z 1957 r. Drugi powstał między 1957 a 1960 r. Żaden z nich nie wszedł w życie, ale są ciekawymi dokumentami pokazującymi historię próby prawnego normowania kompetencji WSW. Projekty ustaw nieznacznie się od siebie różnią. W punkcie 2. artykułu 1. w pierwszym projekcie mowa jest o współpracy WSW z MO, gdzie frazę obowiązana jest współdziałać z organami zamieniono, ręcznie nad tym nadpisując mniej znaczące sformułowanie: obowiązana jest udzielać pomocy organom. WSW jako służba równorzędna z MO, w rozumieniu projektu ustawy, stała się służbą nadrzędną i taką rolę pełniła w praktyce. W drugim projekcie punktu 2. w ogóle nie ma. W projekcie pierwszym rozszerzony jest artykuł 2. o punkt 5. mówiący o pomocy WSW w schwytaniu osób cywilnych. Natomiast artykuł 3. w projekcie drugim zawiera treść artykułów 3. i 4. z projektu pierwszego z wykreślonym punktem 2. artykułu 3. o przypadkach użycia broni przez oficerów WSW. Komentarz wyżej cytowany odnosił się do tego pierwszego projektu, bo wszystkie te uwagi zostały poprawione w drugim projekcie. Pomimo poprawek, Biuro Prawne MON odrzuciło i ten projekt ustawy, ze względu na to, że dalej nie widziano potrzeby określania obowiązków organów WSW w drodze ustawowej4. W związku z tym, od początku lat 60. trwały prace nad statutem Wojskowej Służby Wewnętrznej, który regulowałby zwiększające się we wszystkich pionach, od momentu powstania tej służby, zadania oraz poszerzał kompetencje oficerów w prowadzeniu dochodzeń śledczych5. Ponieważ w kręgach wojskowych nie przeszedł pomysł z ustawą, próbowano poszerzyć i uregulować zakres obowiązków służby w drodze zarządzenia. Już rozkaz powołujący organa WSW wymienia w pkt. 8 statut organizacyjny, który miał być opracowany do dnia 1 V 1957 r. Nie wiadomo jednak czy statut taki kiedykolwiek po3. IPN BU 350/247, Teczka nr 43 Projektów akt normatywnych za rok 1957, k. 81–82. 4. Ibidem, k. 86. 5. IPN BU 00427/167, W. Łuków, Rozwój i działalność kontrwywiadu wojskowego, służby dochodzeniowośledczej i porządkowej (prewencji) WSW w latach 1956–1980, SWSW, Warszawa 1982, s. 37–41; IPN BU 001082/224, E. Robosz, Znaczenie współdziałania…, s. 2–7.

Umocowania prawne działalności Wojskowej Służby Wewnętrznej (1957–1990)

161

wstał6. Projekt statutu gotowy był w 1962 r.7, nie wiadomo jednak dlaczego aż do 1968 r. czekano z jego wprowadzeniem w życie. Pierwotna wersja statutu różni się od ostatecznej, która została nieznacznie poszerzona. W rozdziale I projektu nie wymieniono, kto sprawuje kontrolę polityczną w wojsku, lakonicznie pisząc tylko o organach partyjno-politycznych, w przeciwieństwie do „Statutu WSW”, w którym mowa jest o kierowniczej roli politycznej Głównego Zarządu Politycznego WP. W rozdziale II, zarówno w projekcie, jak i w „Statucie WSW”, są wymienione zadania WSW. W projekcie podzielono je, ze względu na zakres działań, na pion kontrwywiadowczy i dochodzeniowo-porządkowy, dodatkowo wyszczególniono zadania dla szefów organów WSW. W „Statucie WSW” z 1968 r. zadania są wymienione bez podziału na piony, a punkt na temat zadań dla szefów przeniesiono do rozdziału IV. W rozdziale III projektu pt. „Uprawnienia Wojskowej Służby Wewnętrznej” występują zwroty: prowadzenie pracy agenturalno-operacyjnej oraz posiadanie i wykorzystywanie sieci agenturalno-informacyjnej. W „Statucie WSW” zastąpiono je sformułowaniem praca kontrwywiadowcza. Wyniknęło to ze zmiany słownictwa operacyjnego w WSW w latach 60. W projekcie dodano rozdział poświęcony Szefostwu WSW, w którym wymieniono zakres działania: a) organizowanie i nadzorowanie wykonania zadań przez podległe organy Wojskowej Służby Wewnętrznej, b) prowadzenie ochrony Ministerstwa Obrony Narodowej, c) koordynowanie i kontrolowanie całokształtu szkolenia ogólno-wojskowego, fachowego i politycznego w organach Wojskowej Służby Wewnętrznej, d) prowadzenie prac organizacyjno-mobilizacyjnych w Wojskowej Służbie Wewnętrznej w porozumieniu ze Sztabem Generalnym, e) kierowanie sprawami personalnymi oraz prowadzenie prac związanych z przygotowaniem rezerw Wojskowej Służby Wewnętrznej, f) prowadzenie ewidencji operacyjnej i archiwum Wojskowej Służby Wewnętrznej 8. W „Statucie WSW” pominięto ten rozdział ze względu na planowane opracowanie zakresu działań Szefostwa WSW w odrębnych zarządzeniach9. Rozdział V projektu wymienia tylko obowiązki i uprawnienia Szefa WSW. Analogiczny rozdział IV „Statutu WSW” wyszczególnia zakres obowiązków Szefa WSW, ale także 6. A. Kochański podaje, że pierwszy statut WSW wszedł w życie zarządzeniem Ministra Obrony Narodowej nr 0012 z 27 III 1959 r. Informacja ta nie została potwierdzona w zachowanych źródłach. Zob. A. Kochański, Polska 1944–1991. Informator historyczny, t. 2: Ważniejsze akty prawne, decyzje i enuncjacje państwowe (1957–1970), Warszawa 2000, s. 155. 7. IPN BU 001060/199, Teczka nr 24/I wytycznych i projektów dokumentów regulujących pracę KW, t. 1, [Lata 1960–1965], k. 71–79, Zarządzenie Ministra Obrony Narodowej z 1962 r. w sprawie statutu Wojskowej Służby Wewnętrznej oraz obowiązków dowódców jednostek (instytucji i zakładów) wojskowych wobec organów Wojskowej Służby Wewnętrznej (projekt). 8. Ibidem, k. 77. 9. Ibidem, k. 80, Zarządzenie Ministra Obrony Narodowej z 1963 r. w sprawie zakresu działania Szefostwa Wojskowej Służby Wewnętrznej (projekt); Zob. także: IPN BU 661/467, Ramowy zakres działania Szefostwa Wojskowej Służby Wewnętrznej, SWSW, Warszawa 1983 [wprowadzony zarządzeniem Szefa Sztabu Generalnego nr 041/Org. z 13 X 1983 r.]; IPN BU 00427/244, Szczegółowy zakres działania Szefostwa WSW, SWSW, Warszawa 1985 [wprowadzony zarządzeniem Szefa WSW nr 04 z 15 V 1985 r. (weszło w życie z dniem podpisania)].

162

ZESZYTY HISTORYCZNE WiN-u nr 31

wszystkich szefów oraz oficerów organów WSW i ich podległość. Pkt 12. tego rozdziału powołuje zespół przy Szefie WSW, czego nie przewidywano w projekcie. W rozdziale V „Statutu WSW” jest mowa o obowiązkach dowódców jednostek wobec organów WSW. Projekt nie uwzględniał tych wytycznych, weszły one bezpośrednio do projektu zarządzenia ustanawiającego statut. W rozdziale VI – „Przepisy końcowe” w „Statucie WSW” wykreślony jest punkt o Szefostwie WSW, jako samodzielnym oddziale gospodarczym. Pomimo że „Statut WSW” różni się od projektu, co do treści i objętości, pewien nakreślony w projekcie z 1962 r. szkielet pozostał i na jego podstawie powstała ostateczna wersja. Nastąpiła zmiana układu poszczególnych punktów w dokumencie, poszerzono je i dodano nowe, ale sens i znaczenie pozostały bez zmian. „Zarządzenie ministra nr 019/MON z dn[ia] 1 VII 1968 r. w sprawie statutu Wojskowej Służby Wewnętrznej” anulowało rozkaz nr 01/MON z 1957 r. w zakresie spraw unormowanych w samym „Statucie WSW”10. Od tej pory „Zarządzenie ministra nr 019/MON…” wraz ze „Statutem WSW” stało się umocowaniem prawnym dla działalności WSW aż do końca jej istnienia11. Służba Wywiadu i Kontrwywiadu Zarządu II Sztabu Generalnego Wojska Polskiego, która została powołana rozkazem Ministra Obrony Narodowej nr Pf-42/Org. z 18 IV 1990 r., a sformowana zarządzeniem Szefa Sztabu Generalnego nr 084/Org. z dnia 31 VII 1990 r., zastąpiła Wojskową Służbę Wewnętrzną12. Rzeczywiste rozformowanie WSW nastąpiło do 30 VIII 1990 r. W celu rozformowania organów WSW powołano komisję likwidacyjną na czele z płk. Aleksandrem Brylonkiem13. Umocowania prawne Wojskowej Służby Wewnętrznej oparte były jedynie na rozkazie powołującym te organa i na zarządzeniu wprowadzającym statut. Rozkazem zostały też rozwiązane. Organa WSW od początku swojego funkcjonowania aż do końca nie miały ustawowych podstaw działania. Wszelki zakres zadań, uprawnień i obowiązków WSW określany był rozkazami bądź zarządzeniami centralnych władz wojskowych lub samego Szefa WSW. W niniejszej edycji starano się zachować oryginalną pisownię i układ, uwspółcześniono ortografię, poprawiono interpunkcję oraz usunięto literówki. W rozkazie Szefa WSW nr Pf-118 z 6 VIII 1990 r. pominięto „Harmonogram rozformowania Wojskowej Służby Wewnętrznej”, który był załącznikiem do rozkazu. Dopiski odręczne zaznaczono kursywą. 10. Pierwotna wersja statutu nie przewidywała anulowania rozkazu o powstaniu WSW. 11. Zob. IPN BU 402/987, Skorowidz aktów normatywnych mających zastosowanie w działalności Wojskowej Służby Wewnętrznej – według stanu na dzień 1 czerwca 1988 r., SWSW, Warszawa 1988. 12. IPN BU 00266/189, Teczka [nr] 3. Zarządzenia MON i Szefa Sztab[u] Gen[eralnego za rok 1990], k. 179– 185, Zarządzenie Szefa Sztabu Generalnego nr 084/ORG z dn. 31 VII 1990 r. 13. Aleksander Brylonek (ur. 2 V 1944 r. w Osówce), od 3 XI 1989 do 30 VIII 1990 r. zastępca Szefa WSW – Szef Zarządu III. CAW 1849/95/308, Akta personalne Aleksandra Brylonka; Zob. także: Raport o działaniach żołnierzy i pracowników WSI oraz wojskowych jednostek organizacyjnych realizujących zadania w zakresie wywiadu i kontrwywiadu wojskowego przed wejściem w życie ustawy z dnia 9 lipca 2003 r. o Wojskowych Służbach Informacyjnych w zakresie określonym w art. 67. ust. 1 pkt 1–10 ustawy z dnia 9 czerwca 2006 r. „Przepisy wprowadzające ustawę o Służbie Kontrwywiadu Wojskowego oraz Służbie Wywiadu Wojskowego oraz ustawę o służbie funkcjonariuszy Służby Kontrwywiadu Wojskowego oraz Służby Wywiadu Wojskowego” oraz o innych działaniach wykraczających poza sprawy obronności państwa i bezpieczeństwa Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej, [Warszawa 2006], s. 320 [raport w wersji elektronicznej zob.: www.prezydent.pl; www.raport.it.pl].

Umocowania prawne działalności Wojskowej Służby Wewnętrznej (1957–1990)

163

Dokumenty Nr 1 Projekt ustawy o Wojskowej Służbie Wewnętrznej, [Warszawa, 1957]. IPN BU 350/247, Teczka nr 43 Projektów akt normatywnych za rok 1957, k. 83–85. Projekt

USTAWA o Wojskowej Służbie Wewnętrznej Art. 1. 1) Wojskowa Służba Wewnętrzna jest organem wojskowym powołanym do ochrony Sił Zbrojnych przed wrogą działalnością, ścigania przestępstw należących do właściwości sądów wojskowych oraz do kontroli przestrzegania przez żołnierzy poza rejonami zakwaterowania jednostek wojskowych dyscypliny i porządku publicznego. 2) W zakresie utrzymania bezpieczeństwa publicznego, ochrony spokoju, ładu, porządku publicznego, własności społecznej oraz życia, zdrowia i mienia obywateli Wojskowa Służba Wewnętrzna obowiązana jest współdziałać z organami [napisane odręcznie na tekście: udzielać pomocy organom] Milicji Obywatelskiej. Art. 2. Do właściwości Wojskowej Służby Wewnętrznej należy w szczególności: 1) zabezpieczenie Sił Zbrojnych przed wrogą działalnością zwłaszcza szpiegowską i terrorystyczną; 2) wykrywanie i zapobieganie przestępczości w wojsku; 3) przeprowadzanie postępowania przygotowawczego w sprawach karnych w zakresie i na zasadach przewidzianych w przepisach wojskowego postępowania karnego; 4) czuwanie nad przestrzeganiem przez żołnierzy dyscypliny wojskowej i porządku publicznego oraz regulaminowego...