Umowy cywilne - opracowanie na egzamin PDF

Preview

Summary

Umowy cywilne - opracowanie na egzamin...

Description

1. Umowa przewozu (podzielić na przewóz rzeczy i osób) 2. Umowa składu 3. Umowa przechowania 4. Umowa o roboty budowlane 5. Umowa leasingu 6. Umowa franchisingu 7. Umowa know-how 8. Umowa o prace projektowe 9. Umowa spedycji 10. Umowa agencyjna

1. UMOWA PRZEWOZU Przez zawarcie umowy przewozu, przewoźnik zobowiązuje się do przewiezienia za wynagrodzeniem osób, zwierząt lub rzeczy, w zakresie działalności swojego przedsiębiorstwa. Przedmiotem tej umowy jest przewiezienie – przemieszczenie osób fizycznych lub rzeczy (przedmiotów materialnych) z jednego miejsca na drugie przy użyciu środka lub różnych środków transportu. STRONY – Stronami umowy przewozu jest przewoźnik i kontrahent. Przewoźnikiem może być osoba fizyczna, osoba prawna oraz tzw. Ułomna osoba prawna prowadząca przedsiębiorstwo transportowe wykonujące działalność przewozową w sposób stały i zarobkowy. Natomiast kontrahent (podróżny, pasażer, wysyłający, nadawca, frachtujący) to każdy podmiot prawa, korzystający z usług przewoźnika. PRZEDMIOT UMOWY – przewóz osób i rzeczy. FORMA UMOWY – W związku z brakiem regulacji ustawowej wymogu formy zawarcia umowy przewozu i swobodną możliwością kształtowania umów, umowa przewozu może zostać zawarta w dowolnej, także dorozumianej formie. W praktyce umowa przewozu zawierana jest w formie pisemnej ad probationem, czyli dla celów dowodowych. Ciekawostka: Kodeks cywilny, regulujący umowę przewozu, ogranicza przewóz do przewozu rozumianego jako usługa świadczona przez przewoźnika, tj. przedsiębiorstwo transportowe wykonujące działalność przewozową w sposób stały i zarobkowy. Konstrukcja umowy przewozu w kodeksie cywilnym obejmuje zarówno przewóz osób, jak i przewóz rzeczy, to te dwa rodzaje przewozu łączą tylko te same istotne postanowienia umowne. Występuje zaś między nimi wiele różnic. Przede wszystkim przy przewozie osób przewoźnik nie przejmuje pieczy nad przedmiotem przewozu - podróżnym. Dlatego przepisy kodeksu cywilnego regulują oba rodzaje umowy przewozu w sposób odrębny.

2. UMOWA SKŁADU Przez umowę składu przedsiębiorca składowy zobowiązuje się do przechowania za wynagrodzeniem oznaczonych w umowie rzeczy ruchomych. Przedsiębiorcą składowym jest ten, kto zarobkowo i w sposób ciągły zajmuje się świadczeniem usług składowych. 1

STRONY – stroną przyjmującą może być jedynie przedsiębiorstwo składowe, stroną składającą towar może być każdy podmiot prawa, zarówno osoba fizyczna, jak i osoba prawna, a także osobowa spółka handlowa. Składający może, lecz nie musi, prowadzić działalność gospodarczą. Jego podstawowym obowiązkiem jest zapłata wynagrodzenia zwanego składowym. Może to być zarówno stała kwota uzgodniona przez strony, jak również prowizja od wartości rzeczy oddanej na skład. Nadto składający powinien zwrócić przedsiębiorcy składowemu wszystkie nakłady i wydatki wynikające z umowy. Jest on również zobowiązany do odebrania rzeczy. PRZEDMIOT UMOWY – przedmiotem umowy jest świadczenie przez przedsiębiorcę usługi, polegającej na składzie rzeczy ruchomej oznaczonej w umowie. Rzecz może być oznaczona co do gatunku bądź tożsamości (przedmiotem składu mogą być tylko rzeczy ruchome - również zwierzęta - z wyłączeniem pieniędzy i papierów wartościowych). Rzecz oznaczona co do tożsamości nie może być zamieniona przez przedsiębiorcę składowego na żadną inną (powinien on oddać składającemu tę samą rzecz, którą składający oddał do składu, bowiem rzecz ta jest niezamienna ze względu na swe właściwości tylko ich dotyczące). Natomiast w przypadku rzeczy oznaczonych co do gatunku, przedsiębiorca ma obowiązek zwrócić taką samą ilość rzeczy tego samego gatunku i takiej samej jakości (art. 854 k.c.). [Oddając rzecz do składu, składający powinien otrzymać od przedsiębiorcy składowego pokwitowanie, które powinno wymieniać rodzaj, ilość, oznaczenie oraz sposób opakowania rzeczy, jak też inne istotne postanowienia umowy.] FORMA UMOWY – umowa składu zawierana jest w formie pisemnej dla celów dowodowych.

3. UMOWA PRZECHOWANIA Przez umowę przechowania przechowawca zobowiązuje się zachować w stanie niepogorszonym rzecz ruchomą oddaną mu na przechowanie. STRONY – Stronami umowy przechowania są przechowawca i składający. Składający to osoba (najczęściej właściciel rzeczy), która przekazuje rzecz na przechowanie. Przechowawca natomiast to osoba przyjmująca rzecz na przechowanie i „opiekująca się” nią. Przechowawcą i składającym mogą być zarówno osoby fizyczne jak i osoby prawne (np. spółka z ograniczoną) a także jednostki organizacyjne nie posiadające osobowości prawnej. Składający nie musi być właścicielem rzeczy składanej na przechowanie. Może on mieć inny tytuł prawny do rzeczy, w szczególności wynikający z umowy użyczenia, umowy najmu, umowy dzierżawy. Na przechowanie rzecz może oddać również użytkownik. Przechowawca natomiast nie musi zawodowo trudnić się przechowywaniem rzeczy. Inaczej mówiąc nie musi być przedsiębiorcą. PRZEDMIOT UMOWY – przedmiotem umowy o przechowanie mogą być tylko rzeczy ruchome. Przedmiotem umowy przechowania mogą być także zwierzęta. FORMA UMOWY – umowę przechowania można zawrzeć w dowolnej formie. Może być zatem zawarta na piśmie, ustnie a jeżeli strony mają taką wolę może być również taką umowę zawrzeć w formie aktu notarialnego. Te ostatnie rozwiązanie jest jednak bardzo rzadko stosowane. Najczęściej umowę taką zawiera się ustnie lub przez fakty dokonane. Oddając kurtkę do szatni zawieramy właśnie umowę przez fakty dokonane.

4. UMOWA O ROBOTY BUDOWLANE 2

Art. 647. [Umowa o roboty budowlane] Przez umowę o roboty budowlane: a) wykonawca - zobowiązuje się do oddania przewidzianego w umowie obiektu, wykonanego zgodnie z projektem i z zasadami wiedzy technicznej, a b) inwestor zobowiązuje się do dokonania wymaganych przez właściwe przepisy czynności związanych z przygotowaniem robót, w szczególności do przekazania terenu budowy i dostarczenia projektu, oraz do odebrania obiektu i zapłaty umówionego wynagrodzenia. STRONY - Stronami umowy o roboty budowlane są: inwestor oraz wykonawca (generalny realizator inwestycji, generalny wykonawca). KC nie stawia wykonawcy obowiązku profesjonalnego zajmowania się wykonawstwem budowlanym. Jednak ustawa prawo budowlane nakłada na inwestora obowiązek zapewnienia, aby wykonanie i odbiór robót budowlanych dokonywane były przez osoby o odpowiednich kwalifikacjach zawodowych. Inwestorem jest podmiot, który posiada odpowiednie środki finansowe na realizację inwestycji, a także podmiot zastępczo podejmujący się czynności inwestora, tj. inwestor zastępczy. Podmiot ten inicjuje podjęcie działalności budowlanej niezbędnej do realizacji zamierzonej inwestycji. Inwestorem – w rozumieniu KC – jest podmiot zamawiający wykonanie obiektu budowlanego. *Wykonawca nie ma ustawowego obowiązku osobistego wykonania robót przewidzianych umową. PRZEDMIOT - Przez robotę budowlaną należy rozumieć budowę, a także prace polegające na przebudowie, montażu, remoncie lub rozbiórce obiektu budowlanego. Celem więc umowy jest zrealizowanie zamierzonego przedsięwzięcia inwestycyjnego i osiągnięcie rezultatu w postaci obiektu lub kompleksu obiektów budowlanych. Budowy budowlane są zatem etapem procesu inwestycyjnego. Przedmiotem świadczenia wykonawcy jest obiekt budowlany. Obiektem jest określony rezultat robót budowlanych, który w dokumentacji projektowej stanowi samoistną całość, dającą się wyodrębnić co najmniej pod względem technicznym i technologicznym. FORMA UMOWY - Umowa o roboty budowlane powinna być stwierdzona pismem. Wymagana przez właściwe przepisy dokumentacja stanowi część składową umowy. [Forma umowy zastrzeżona jest tylko dla celów dowodowych, lecz w praktyce zasada jest forma pisemna. Uregulowanie to powiązane jest z faktem, że dokumentacja niezbędna w procesie budowlanym, określona w ustawie – Prawo budowlane, stanowi część składową umowy] Umowy budowlane mogą być realizacją umowy przedwstępnej. Cechą charakterystyczną umowy są określone warunki odstąpienia, potwierdzenia warunków umowy. W umowie tej występuje podwyższony standard w zakresie wykonywania umowy ( nadzór inwestorski na budowie, możliwość uregulowania odpowiedzialności z tytułu kar umownych). Bardzo ważną cechą jest również zasada swobody zawierania umów. Umowy te mogą być zawarte w formie oferty, przetargu, a także negocjacji.

5. UMOWA LEASINGU Art. 7091. [Leasing operacyjny] Przez umowę leasingu finansujący zobowiązuje się, w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa, nabyć rzecz od oznaczonego zbywcy na warunkach określonych w tej umowie i oddać tę rzecz korzystającemu do używania albo używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony, a korzystający zobowiązuje się zapłacić finansującemu w uzgodnionych ratach wynagrodzenie pieniężne, równe co najmniej cenie lub wynagrodzeniu z tytułu nabycia rzeczy przez finansującego. 3

Art. 7092. [Forma] Umowa leasingu powinna być zawarta na piśmie pod rygorem nieważności. STRONY – stronami umowy są finansujący (inaczej leasingodawca) i korzystający (leasingobiorca). KC nie wprowadza ograniczeń podmiotowych co do korzystającego – może nim być każdy podmiot występujący w obrocie profesjonalnym i konsumenckim – każdy kto ma zdolność prawną. Finansującym może być tylko podmiot, który zawodowo prowadzi przedsiębiorstwo zarobkowe zajmujące się leasingiem, czyli przedsiębiorca w rozumieniu art. 43 1 KC. PRZEDMIOT UMOWY – wg wykładu – definicja. Także: Przedmiotem świadczenia umowy leasingu mogą być rzeczy ruchome, zbiór rzeczy oraz nieruchomości. Przedmiotem tym nie mogą być natomiast prawa tj. majątkowe prawa autorskie, udziały w spółce z o. o. oraz papiery wartościowe, a także części składowe rzeczy oraz dobra niematerialne. Z podr: Przedmiotem umowy leasingu mogą być tylko rzeczy – ruchome lub nieruchomości. Nie mogą być prawa i dobra niematerialne.

6. UMOWA FRANCHISINGU (umowa nienazwana) Brak definicji ustawowej, sformułowana przez doktrynę  Przez umowę franchisingu przedsiębiorca stosujący franchising zobowiązuje się do udostępnienia podmiotowi korzystającemu z franchisingu korzystanie przez czas oznaczony lub nieoznaczony z oznaczenia jego firmy; godła; emblematu; symboli; patentu; wynalazku; znaków towarowych; wzorów użytkowych i zdobniczych oraz udzielenia mu niezbędnej pomocy w tym zakresie. Korzystający z franchsingu zobowiązuje się do prowadzenia wskazanej mu działalności gospodarczej z wykorzystaniem udostępnionych mu praw własności przemysłowej i intelektualnej, doświadczenia oraz tajemnic zawodowych, a także do zapłaty wynagrodzenia umownego. STRONY - może być zawarta przez każdy podmiot w obrocie powszechnym i handlowym. 



FRANCHISINGODAWCA: ten, który udostępnia korzystanie przez czas oznaczony lub nieoznaczony z oznaczenia jego firmy; godła; emblematu; symboli; patentu; wynalazku; znaków towarowych; wzorów użytkowych i zdobniczych FRANCHISINGOBIORCA: ten, któremu udostępnione zostaje korzystanie przez czas oznaczony lub nieoznaczony z oznaczenia jego firmy; godła; emblematu; symboli; patentu; wynalazku; znaków towarowych; wzorów użytkowych i zdobniczych

PRZEDMIOT - Franchise, czyli udzielenie przez przedsiębiorstwo innemu podmiotowi zezwolenia na sprzedaż dóbr lub świadczenia usług na określonym terytorium. Odbywa się to w ramach tzw. Koncesji afiliacyjnej lub afiliacji handlowej, czyli umowy, na mocy której przedsiębiorstwo stwarza innemu przedsiębiorstwu możliwość wykorzystywania prawa własności w celu zbywania towarów lub świadczenia określonych usług. Jest do długookresowa, umowna współpraca kształtowana na zasadzie swobody umów między dwoma niezależnymi przedsiębiorcami (udzielającym licencji na prowadzenie określonej działalności i licencjobiorcą). FORMA UMOWY - treść umowy nie jest określona przez żadną z umów nazwanych. Najstosowniejszym trybem zawarcia umowy powinny być rokowania (stwarzające możliwość precyzyjnego określenia warunków); może być również zawarta przez ofertę i jej przyjęcie albo w drodze przetargu czy umowy adhezyjnej – przy przystępowaniu do już istniejących sieci. 4

Swoboda kontraktowania pozwala na wybór dowolnej formy umowy, ale z uwagi na skalę zagadnień koniecznych do uregulowania regułą powinna być forma pisemna Rodzaje franichingu: produkcyjny, handlowy, usługowy, mieszany, subfanchising, kraojowy, międzynarodowy itd.

bezpośredni, indywidualny, wielokrotny,

7. UMOWA KNOW-HOW: Przez umowę know-how dostawca uprawnia odbiorcę do korzystania z określonych praw podmiotowych. Jej istotą jest obrót techniczny o poufnym charakterze. Nie prowadzi do przenoszenia praw majątkowych, dotyczy jedynie dóbr niematerialnych. Odbiorca zobowiązuje się z kolei do utrzymania wiadomości w tajemnicy, a więc do nierozpowszechniania ich oraz do wypłacenia wynagrodzenia za przekazaną wiedzę (może przybrać na przykład formę opłat ryczałtowych, okresowych albo proporcjonalnych do uzyskiwanych przez przedsiębiorcę zysków, obrotów lub wielkości produkcji). Umowa może zawierać dodatkowe zobowiązanie dostawcy do świadczenia dodatkowych usług, jak szkolenie personelu, montaż urządzeń.; zobowiązanie gwarancyjne dostawcy. STRONY - nie odnoszą się do nich żadne ograniczenia o charakterze podmiotowym, można więc stwierdzić, że są nimi wszystkie osoby uczestniczące w obrocie. Z racji gospodarczego znaczenia umowy należy przyjąć, że przynajmniej po jednej stronie, a potencjalnie po obu, powinni występować przedsiębiorcy, którzy wiedzę o charakterze poufnym wykorzystują do rozwoju własnych przedsiębiorstw.  

Dostawca Odbiorca

PRZEDMIOT - know-how definiowane jest różnie w doktrynie  jako wiadomości poufne, dotyczące techniki, technologii, organizacji i innej własności intelektualnej, umiejętności pewnego postępowania, całokształtu wiadomości, a więc wiedzy fachowej oraz doświadczeń dotyczących technologii i prowadzenia procesu produkcyjnego określonego wyrobu lub dobro niematerialne istotne dla działalności gospodarczej, o poufnym charakterze. W skrócie pod pojęciem know-how kryje się wiedza techniczna o charakterze poufnym lub tajnym, bezpośrednio użyteczna w produkcji. Dobrami chronionymi umową know-how są nieopatentowane wynalazki, niezarejestrowane wzory użytkowe, mające tzw. zdolność patentową lub rejestrową (pod warunkiem, ze pozostają one tajemnicą), nieopatentowane wynalazki i niezarejestrowane wzory użytkowe nie mające zdolności patentowej lub rejestrowej, informacje dotyczące stosowania opatentowanych wynalazków i zarejestrowanych wzorów uzytk9owych, inne wiadomości i umiejętności składające się na określenie „wiedza techniczna”. FORMA UMOWY - nie ma ani w książce, ani w żadnym skrypcie o tym, ale że często umowa know-how jest częścią umowy franchisingu, to stawiam, że jest identycznie, czyli: Treść umowy nie jest określona przez żadną z umów nazwanych. Najstosowniejszym trybem zawarcia umowy powinny być rokowania (stwarzające możliwość precyzyjnego określenia warunków); może być również zawarta przez ofertę i jej przyjęcie albo w drodze przetargu czy umowy adhezyjnej – przy przystępowaniu do już istniejących sieci. Swoboda kontraktowania pozwala na wybór dowolnej formy umowy, ale z uwagi na skalę zagadnień koniecznych do uregulowania regułą powinna być forma pisemna

8. UMOWA O PRACE PROJEKTOWE 5

W umowie o prace projektowe wykonawca zobowiązuje się do wykonania przewidzianych w umowie prac, a zamawiający (inwestor lub generalny wykonawca) zobowiązuje się do ich odebrania i zapłaty określonego wynagrodzenia. STRONY - wykonawca zwany projektantem lub jednostką projektową i zamawiający (inwestor). Jednostką projektową będzie przedsiębiorca, wykonujący we własnym imieniu działalność gospodarczą lub zawodową (w wypadku osób fizycznych). Forma organizacyjna jest dowolna, a więc może to być osoba fizyczna, handlowa spółka osobowa, jak również osoba prawna. Zamawiającym (inwestorem) jest podmiot zobowiązujący się do odebrania dokumentacji projektowej i zapłacenia wynagrodzenia. Forma organizacyjna zamawiającego może być dowolna. Może to być zatem osoba fizyczna, osoba prawna, a także jednostka organizacyjna nieposiadająca osobowości prawnej. PRZEDMIOT - Przedmiotem umowy o prace projektowe jest opracowanie projektu budowlanego oraz z reguły sprawowanie nadzoru autorskiego. Do prac projektowych zalicza się także opracowanie dokumentacji w stadiach poprzedzających opracowanie projektu budowlanego. FORMA UMOWY – Umowa o prace projektowe zaliczana jest do umów nienazwanych. Do których należy odpowiednio stosować przepisy dotyczące umowy o dzieło. [Brak wskazanej formy powoduje, że można zawrzeć ją w formie dowolnej, jednak zalecana jest forma pisemna?]

9. UMOWA SPEDYCJI (Głównie z neta) Art. 794. [Umowa spedycji] § 1. Przez umowę spedycji spedytor zobowiązuje się za wynagrodzeniem w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa do wysyłania lub odbioru przesyłki albo do dokonania innych usług związanych z jej przewozem. § 2. Spedytor może występować w imieniu własnym albo w imieniu dającego zlecenie. Kodeks cywilny nie zastrzega dla umowy żadnej szczególnej formy. Umowa spedycji może zostać więc zawarta przez każde zachowanie się stron, które ujawnia ich wolę w sposób dostateczny (art. 60 k.c.) - czyli umowa spedycji może być również ustna, należy jednak pamiętać, że zawsze najbezpieczniej jest zawrzeć umowę w formie pisemnej, dla celów dowodowych w wypadku ewentualnego konfliktu między stronami. STRONY – stronami umowy są spedytor (inaczej zleceniobiorca) – osoba, która świadczy usługi spedycyjne i zleceniodawca.  Z jednej strony z neta (wybierzcie sobie co łatwiej napisane): Jedną ze stron umowy spedycji jest spedytor, czyli osoba fizyczna lub prawna, która zajmuje się świadczeniem usług spedycyjnych w ramach swojego przedsiębiorstwa (spedytor powinien więc mieć status przedsiębiorcy). Drugą stroną jest zleceniodawca (dający zlecenie), którym najczęściej jest nadawca (wysyłający) danej przesyłki, lub odbiorca. Zleceniodawcą nie może być przewoźnik. W przypadku, jeśli do wykonania usług spedycyjnych zobowiąże się osoba, która nie ma kwalifikacji spedytora lub spedytor w zakresie wykraczającym poza przedmiot swego przedsiębiorstwa, nie będziemy mieli wtedy do czynienia z umową spedycji, ale np. z umową przechowania czy umową składu. 6

 Z drugiej strony z neta: Stronami umowy spedycji są spedytor i dający zlecenie. Spedytor to osoba to osoba, która wysyła lub odbiera przesyłkę. Natomiast dający zlecenie to osoba która zleca nadanie przesyłki a ponadto płaci spedytorowi wynagrodzenie. Istotnym jest, że spedytor musi być przedsiębiorcą. A więc osobą fizyczną, osobą prawną lub jednostką organizacyjną nieposiadającą osobowości prawnej prowadzącą we własnym imieniu działalność gospodarczą. Dającym zlecenie może być zarówno osoba fizyczna jak i osoba prawna a także tzw. ułomna osoba prawna. Podmiot taki może zarówno prowadzić działalność gospodarczą (być przedsiębiorcą) jak i nie prowadzić działalności gospodarczej. PRZEDMIOT UMOWY – wg wykładu – definicja. Także: Usługi spedycyjne są związane z przewozem towarów, jednak nie obejmują w sobie samego przewozu (z uwzględnieniem art. 800 k.c., zgodnie z którym spedytor może dokonać przewozu, ale dla tej usługi stosowane będą przepisy dotyczące przewozu). Do najbardziej popularnych usług spedycyjnych należą pakowanie, ważenie, cechowanie, sortowanie, konsolidowanie przesyłek zbiorczych, ładowanie, konwojowane, dowóz i odwóz przesyłek na trasie między magazynem a miejscem nadania do przewozu.

10. UMOWA AGENCYJNA Art. 758. [Umowa agencyjna] § 1. Przez umowę agencyjną przyjmujący zlecenie (agent) zobowiązuje się, w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa, do stałego pośredniczenia, za wynagrodzeniem, przy zawieraniu z klientami umów na rzecz dającego zlecenie przedsiębiorcy albo do zawierania ich w jego imieniu. § 2. Do zawierania umów w imieniu dającego zlecenie oraz do odbierania dla niego oświadczeń agent jest uprawniony tylko wtedy, gdy ma do tego umocowanie. Forma, w jakiej może zostać zawarta umowa agencyjna jest dowolna (za wyjątkiem tej, która rozliczana jest na zasadach art. 7611 § 1 - wymagana forma pisemna – ten art. jest o czymś na temat prowizji od umowy zawartej po rozwiązaniu umowy agencyjnej), jednak obie strony wzajemnie mogą zażądać od siebie pisemnego poświadczenia jej treści oraz ewentualnych postanowie...