Budowa anatomiczna korzenia PDF

Preview

Summary

Zarys histologii i organografii roślin- korzeń...

Description

Budowa anatomiczna korzenia: 1. Budowa strefowa korzenia

2. Merystem wierzchołkowy korzenia  Komórki inicjalne wykazują słabą aktywność podziałową, dlatego obszar ten nazywany jest strefą spoczynkową lub centrum spoczynkowym  Komórki tej strefy są bardziej odporne na uszkodzenia i są rezerwuarem komórek inicjalnych, dzięki którym merystem korzeniowy może się zregenerować, gdy zostanie uszkodzony Budowa:

    

Prokambium Prakórka Pramiękisz Pramerystem z komórkami inicjalnymi Czapeczka

W strefie twórczej odbywają się intensywne podziały komórek W strefie elongacji odbywają się procesy wzrostu i zróżnicowania się komórek – tutaj odbywa się najsilniejszy przyrost korzenia na długość. W strefie tej zewnętrzna, pojedyncza warstwa komórek tworzy praskórkę (protodermę). Pod skórką znajduje się pramiękisz , w którym odbywają się podziały głównie peryklinarne. Walec osiowy na początku jest wypełniony komórkami prokambium, które wytworzą wiązki ksylemu i floemu.

Z elementów przewodzących pierwsze powstają rurki sitowe protofloemu. Protoksylem powstaje później i tworzy promieniowe pasma na przemian z floemem.

Budowa pierwotna korzenia:

Jednoliścienie

dwuliścienie

Egzoderma

rezyderma

walec osiowy

Walec osiowy

miękisz korowy

kora pierwotna

Rdzeń

endoderma

Kora pierwotna

perycykl Łyko Drewno

Typy korzeniu w zależności od liczby pasm protoksylemu:     

Monoarchiczny- jedno pasmo protoksylemu np. u widłaków Diarchiczny- dwa pasma np. burak, marchew Tiarchiczny- trzy pasma np. u grochu Tetraarchiczny- cztery pasma np. u bobu Poliarchiczny- wiele pasm np. u kosaćca

Charakterystyczne cechy budowy pierwotnej korzenia :   

Naprzemianległy, promienisty układ protoksylemu i protofloemu Dośrodkowe różnicowanie się drewna Dobrze wykształcona okolnica i endoderma

U roślin jednoliściennych korzeń zachowuje zwykle budowę pierwotną przez całe życie. W strefie wyrośniętej epiblema zamiera i jej funkcję przejmuje egzoderma (podskórnia). W walcu osiowym reszta niezróżnicowanego prokambium przekształca się w miękisz okolnicy, miękisz łykowy i drzewny oraz sklerenchymę.

Powstawa nie i aktywność kambium: I etap – kambium powstaje pasmami, w postaci łuków, pod łykiem pierwotnym i na zewnątrz protoksylemu. Pod łykiem kambium powstaje z miękiszu, który wcześniej był tkanką prokambialną. Na zewnątrz protoksylemu kambium powstaje z perycyklu, zwanego perykambium. II etap – pasma kambium łączą się ze sobą i na przekroju poprzecznym mają kształt ciągłego pasma falistego. III etep – odcinki kambium po wewnętrznej części łyka zaczynają dzielić się wcześniej, odkładając drewno wtórne odsuwają się stopniowo na zewnątrz. W tej sposób linia falista kambium wyrównuje się i na przekroju poprzecznym przybiera postać linii kolistej. W wyniku podziałów peryklinarnych kambium na przekroju tworzy układ drabinkowy. Komórki są spłaszczone i ściśle przylegają do siebie. Komórka inicjalna kambium dzieląc się daje jedną komórkę inicjalna i jedną podlegają różnicowaniu się. Gdy różnicuje się zewnętrzna komórka potomna, powstaje element floemu, gdy wewnętrzna – element ksylemu. W wyniku działalności kambium protoksylem i protofloem coraz bardziej oddalają się od siebie. Protoksylem pozostaje w samym środku korzenia, a protofloem odsuwany jest w kierunku obrzeży walca osiowego. Komórki kambium odkładają się także po obu stronach komórki miękiszowej tworząc promieniście przebiegające pasm, zwane promieniami rdzeniowymi. W nich odbywa się przewodzenie na krótsze odległości , przede wszystkim w kierunku promienistym. Transportują one wodę i sole mineralne z drewna do łyka oraz substancje pokarmowe z łyka do drewna. Rozrastające się drewno i łyko powodują rozciąganie się kory pierwotnej łącznie z tkanką okrywającą i egzodermą lub epiblemą. W końcu tkanka okrywająca wraz z warstwami kory pierwotnej ulegają rozerwaniu i odpadnięciu. Tkanka okrywająca staje się korkownicą, która jest wytworem fellogenu. Fellogen zakłada się najczęściej w okolnicy (perycyklu). W fellogenie dominują podziały peryklinarne, natomiast o wiele rzadziej odbywają się podziału antyklinarne, zwiększające obwód fellogenu. Fellogen częściej odkłada komórki na zewnątrz dając fellodermę.

Przyrost wtórny korzenia

a-początkowa faza b- późniejsza

Ssawka kanianki:

Mikoryza podział w zależności od położenia grzyba:

Ektomikoryza

Endomikoryza

-sieć Hartiego

-chlamydospory

-cystydy

-strzępki

-mufka

-arbuskule -zwoje strzępek wewnątrz komórek Strefa przejściowa między korzeniem a łodygą:

-Przebudowa wiązek drewna

-powstanie wiązki łykodrzewnej

Typy stel:...