Dziady cz. III - Prometejska postawa Konrada w wielkiej improwizacji PDF

Preview

Summary

Na czym polega prometejska postawa Konrada w Wielkiej Improwizacji w Dziadach części III?...

Description

Prometejska postawa Konrada w Wielkiej Improwizacji Terminologia Prometeizm - Bunt jedności dla dobra ogółu. Postawa etyczna, dla której ideałem moralnym jest dobrowolne podporządkowanie działań jednostki dobru większych grup społecznych lub nawet całej ludzkości. Nawiązuje do mitycznej postaci Prometeusza.

Wielka improwizacja – monolog Konrada w III części dramatu Dziady (1832) Adama Mickiewicza. Monolog Konrada ma miejsce w celi klasztoru bazylianów w Wilnie, zmienionego w więzienie carskie. Stanowi kwintesencję poety-wieszcza i poezji romantycznej, jednocześnie zarysowując kryzys romantycznej koncepcji poezji. Improwizacja - tworzenie dzieła bez przygotowania, zazwyczaj w obecności słuchaczy. Jest aktem niepowtarzalnym i spontanicznym. Improwizacyjne popisy były wielką atrakcją życia literackiego. Indywidualista - człowiek odznaczający się indywidualizmem, niezależnością w poglądach, odrębnością, oryginalnością, potrzebą swobody myślenia i postępowania w sposób odbiegający ogólnie przyjętych wzorów.

Wielka Improwizacja – Praca z tekstem 1) Wizerunek Konrada jako wieszcza – poety : a. Bohater chce być wieszczem narodowym, przewodnikiem duchowym, przywódcą narodu, który kocha. Jest on (naród polski) pozbawiony wolności i Konrad w pełni się z tym utożsamia. Pragnie ofiarować Polakom wolność i nieśmiertelność. b. "Ja mistrz wyciągam dłonie!" c. "To nagłym, wolnym ruchem, Kręcę gwiazdy moim duchem” d. "Każdy ton ja dobyłem, wiem o każdym tonie; Zgadzam je, dzielę, łączę, I w tęczę, i w akordy, i we strofy plączę" e. “Ja czuję nieśmiertelność (…)”

2) Jaki miał stosunek do ludzkości? a. "Gdzie człowiek, co mej pieśni całą myśl wysłucha, Obejmie okiem wszystkie promienie jej ducha?" b. "Nieszczęsny, co dla ludzi głos i język trudzi" c. “Depcę was, wszyscy poeci, Wszyscy mędrce i proroki, Których wielbił świat szeroki." d. “Nazywam się Milijon, bo za milijony kocham i cierpię katusze...”

3) Jaki miał stosunek do Boga? a. "I większe niżli Ty zrobiłbym dziwo, Zanuciłbym pieśń szczęśliwą!" b. "Ja czuję nieśmiertelność, nieśmiertelność tworzę, Cóż Ty większego mogłeś zrobić - Boże?"

c. "Niech ludzie będą dla mnie jak myśli i słowa, Z których, gdy zechcę, pieśni wiąże się budowa;Mówią, że Ty tak władasz!"

4) Jakie żądania Konrad stawia Bogu? a. "Daj mi rząd dusz! Tak gardzę tą martwą budową" b. "Jeśli mnie nad duszami równą władzę nadasz, Ja bym mój naród jak pieśń żywą stworzył" c. "Niech ludzi będą dla mnie jak myśli i słowa" 5) Przyczyny walki Konrada z Bogiem : Konrad buntuje się, aby: a) sprawdzić swoją moc, którą porównuje z Boską, a nawet w pewnym momencie stawia się ponad Boga, b) chce uwolnić Polskę spod zaborów kierując się miłością do ludzi c) nie zgadza się na niesprawiedliwość Boga 6) Etapy buntu Konrada przeciw Bogu. Wskaż właściwe cytaty : a. A b. B c. C Konrad porównuje się z Bogiem. Zdolność tworzenia uważa za przesłankę, by się z nim zmierzyć. Doprowadza go to do bluźnierstwa i grzechu pychy zakończonych klęską. Jednocześnie jest przykładem tragicznego cierpienia poety ubolewającego nad ciężką dolą narodu i ludzi i jego potrzebie ulżenia tej doli. Właśnie ten konflikt wewnętrzny (wewnętrzna i głęboka potrzeba niesienia pomocy zniewolonemu narodowi wobec obojętności Boga) jest przykładem idei prometejskiej. Monolog zawiera także komentarz na temat upadku powstania listopadowego. Pierwsze słowa Konrada w Improwizacji mówią o samotności poety i nieszczęściu twórcy, który dla ludzi głos i język trudzi. Nieco dalej Konrad wyznaje z dumą, że prawdziwa głębia jego myśli jest ludziom nie przystępna (Ty Boże, ty naturo! dajcie posłuchanie.). Ta wizja własnej niezwykłości (Ja mistrz!) prowadzi go do walki z Bogiem-Losem o pełnię władzy. W ostatnich słowach monologu wyczerpany Konrad zda się oskarżać Boga o największą ze zbrodni: o bycie carem, synonimem tyrana....