Rozwiązane kazusy z prawa karnego - strona podmiotowa PDF

Preview

Summary

rozwiązane szczegółowo kazusy z zakresu prawa karnego z części ogolnej, przypadki prawne okreslone w formie abstrakcyjnej i rozwiązane za pomocą przepisów kodeksu karnego...

Description

Kazus 1 Sąd Okręgowy w P. wyrokiem z 14.07.2016 r. uznał Stanisława J. za winnego tego, że 20.09.2015 r. w P., działając w zamiarze bezpośrednim pozbawienia życia Janusza S. bił go rękoma i kopał nogami z dużą siłą w głowę i tułów, czym spowodował u niego obrażenia głowy w postaci zasinienia w okolicy oczodołów z nasilonym obrzękiem tkanek miękkich, wylewów podspojówkowych, licznych ognisk stłuczenia tkanki mózgowej, w tym struktur głębokich mózgu, złamania kości sklepienia i podstawy czaszki, a także złamania kości gnykowej oraz złamania pierwszego żebra po stronie lewej, na skutek czego nastąpił zgon w wyniku urazu tępego głowy z rozległym uszkodzeniem mózgowia, przy czym w chwili popełnienia tego czynu miał w znacznym stopniu ograniczoną zdolność rozpoznania jego znaczenia i pokierowania swoim postępowaniem, tj. czynu z art. 148 § 1 k.k. w zw. z art. 31 § 2 k.k. i za to na podstawie art. 148 § 1 k.k. wymierzył karę 10 lat pozbawienia wolności. Apelację od niniejszego wyroku wnieśli obrońcy oskarżonego. Pierwszy z nich zarzucił błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, mający wpływ na jego treść przez ustalenie na podstawie nieprawidłowej oceny dowodów, że oskarżony działał z zamiarem bezpośrednim dokonania zabójstwa, gdy z okoliczności towarzyszących zarzucanemu oskarżonemu czynowi wynika, iż mógł on jedynie godzić się na spowodowanie uszczerbku na zdrowiu, a skutek w postaci śmierci pokrzywdzonego nie był objęty przewidywaniem, a w konsekwencji błędne uznanie, iż oskarżony dopuścił się popełnienia czynu z art. 148 § 1 k.k., gdy czyn ten ma charakter umyślno-nieumyślny, a zatem wyczerpuje znamiona z art. 156 § 3 k.k. Drugi z obrońców zarzucił zaskarżonemu wyrokowi błąd w ustaleniach faktycznych przyjęty za podstawę wyroku i mający wpływ na jego treść, polegający na bezpodstawnym przyjęciu, że wina oskarżonego polega na umyślności w formie zamiaru bezpośredniego pomimo stwierdzonego znacznego stopnia ograniczenia zdolności rozpoznania znaczenia czynu oraz zdolności pokierowania swoim postępowaniem w chwili czynu, działania nagłego oraz bliżej nieokreślonego motywu działania, braku skłonności do agresji, co wskazywać powinno na działanie oskarżonego z zamiarem ewentualnym popełnienia zabójstwa lub nawet w warunkach art. 156 § 3 k.k. Dokonaj oceny zasadności podniesionych zarzutów.

W przedstawionym kazusie należy rozważyć odpowiedzialność karną Stanisława J. Popełniony czyn posiadał bezapelacyjnie znamiona czynu zabronionego jednakże stan faktyczny każe zastanowić się nad charakterem znamion strony podmiotowej wskazanego przestępstwa – czy zostało ono popełnione umyślnie czy też nie. Ze wskazanych okoliczności czynu sąd sklasyfikował przestępstwo na podstawie art 148 § 1 k.k. jako zabójstwo przy okolicznościach łagodzących w związku z art 31 § 2 ze względu na ograniczenie zdolności rozpoznania czynu przez oskarżonego. Na tej podstwie sąd wymierzył karę w wysokości 10 lat pozbawienia wolności. Zarzut pierwszego z obrońców wobec tego wyroku zastrzega przede wszystkim błąd przy wskazaniu charakteru zamiaru sprawcy. Obrońca okreśła, że z okoliczności popełnionego czynu wynika, że oskarżony nie działał w zamiarze bezpośrendnim a jedynie godził się na spowodowanie uszczerbku na zdrowiu podlegającego innej kwalifikacji prawnej tzn wobec art 156 par 3 kk. obrońa przekonuje w ten sposob, że oskarżony popełnił przestępstwo o charakterze umyślnonieumyślnym. Zarzut ten może okazać się nieuzasadniony poprawnie, ze względu na charakter popełnianego przestępstwa. Okoliczności na które powołuje się obrońca czyli min. charakter w jaki oskarżony dopuścił się przestępstwa poprzez długotrwałe i brutalne bicie pokrzywdzonego działa na niekorzyść tego zarzutu ze względu na wykazanie znamion umyślności danego czynu. Z charakteru czynu nie wynika, że godził się jedynie na spowodowanie uszczerbku na zdrowiu ale równocześnie należałby przewidywać nastanie skutków powazniejszych w postaci śmierci.

Zarzut drugiego obrońcy zdaje się być bardziej uzasadniony ze względu na powołanie się przez niego na fakt stwierdzenia przez sąd o braku pełnej zdolności do rozpoznania czynu i jego skutków przez oskarżonego, a także na brak motywu i brak skłonności do agresji. Przez taki stosunek psychiczny Stanisława J do popełnianego czynu nie był w stanie przewidywać skutków popełnianego przestępstwa pomimo tego, że zdawał sobię sprawę ze swojego działania. Dzieki temu można uznać zachowanie oskarżonego jako umyślne spowodowanie uszczerbku na zdrowiu jednakże z nieumyślnym następstwem w postaci śmierci zgodnie z art 156 § 3 k.k. czego skutkiem mogłoby być obniżenie kary dla oskarżonego.

Kazus 2 Konrad F. wracał około godziny 2:30 w dniu 20.07.2016 r. z urodzin koleżanki Emilii J. Był pod wpływem alkoholu i miał ochotę napić się jeszcze, lecz nie posiadał pieniędzy. Stanął na przystanku tramwajowym, chcąc udać się do swego miejsca zamieszkania. Po około 10 minutach na przystanek przyszedł Olivier X., który usiadł na ławce i zaczął palić papierosa. Konrad J. podszedł do Oliviera X. i zażądał wydania pieniędzy na piwo. Gdy Olivier X. nie zareagował na żądanie, Konrad J. uderzył go w twarz, w wyniku czego Olivier X. przewrócił się na podłoże. Napastnik zaczął kopać leżącego w różne części ciała, powodując u niego szereg obrażeń w obrębie głowy, twarzy oraz jamy brzusznej, w tym złamania kości nosa, głębokiego pęknięcia nerki lewej z towarzyszącym mu olbrzymim krwiakiem, przy czym pękniecie nerki stanowiło chorobę realnie zagrażającą życiu. Do zaboru pieniędzy nie doszło, ponieważ Olivier X. nie posiadał ich przy sobie. W związku ze znaczną utratą krwi związaną z pourazowym pęknięciem lewej nerki nastąpił zgon Oliviera X. Z opinii biegłego z zakresu medycyny sądowej wynikało, że pęknięcie nerki stanowiło długotrwałą chorobę realnie zagrażającą życiu pokrzywdzonego. Wyrokiem z 10.02.2017 r. Sąd Okręgowy w P. uznał Konrada J. za winnego tego, że 20.07.2016 r. w P., działając w celu kradzieży pieniędzy, wielokrotnie kopał Oliviera X. w różne części ciała, powodując u niego szereg obrażeń w obrębie głowy, twarzy oraz jamy brzusznej, w tym złamania kości nosa, głębokiego pęknięcia nerki lewej z towarzyszącym mu olbrzymim krwiakiem, przy czym pęknięcie nerki stanowiło chorobę realnie zagrażającą życiu, a oskarżony na skutek ten – przewidując możliwość jego zaistnienia – godził się, jednakże do zaboru pieniędzy nie doszło, gdyż pokrzywdzony nie posiadał ich przy sobie, natomiast wskutek znacznej utraty krwi w następstwie pourazowego pęknięcia lewej nerki nastąpił zgon Oliviera X., co oskarżony mógł przewidzieć, tj. czynu z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 280 § 1 k.k. i art. 156 § 3 k.k. w zw. z art. 156 § 1 pkt 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i za to na podstawie art. 156 § 3 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. wymierzył karę 7 lat pozbawienia wolności. Dokonaj prawnokarnej analizy opisu czynu i przyjętej kwalifikacji prawnej w wyroku i zaproponuj ewentualnie zarzuty apelacji obrońcy oskarżonego. W wyżej wskazanym kazusie należy pochylić się nad kwalifikacją prawną czynu Konrada F i jego znamieniem w postaci strony podmiotowej. Na samym początku należy wspomnieć, że stan nietrzeźwości w którym był oskarżony nie może wpływać na jego winę, nawet jeśli był on nie w pełni świadomy swojego zachowania. W takim wypadku nie jest to okoliczność wyłączająca winę i wobec niej nie stosuje się przepisów o niepoczytalności. Czyn Konrada F, który ostatecznie skutkował śmiercią Oskara X należy oznaczyć jako umyślnie nieumyslny ze względu na to, że oskarżony bezpośrednio dążył swoim zachowaniem do rozboju i spowodowania uszczerbku na zdrowiu jednakże bez zamiaru zabicia ofiary. Oskarżony nie chciał spowodować zabójstwa, a poprzez charakter zadawanych ciosów mógł nie przewidzieć, że czyn ten zakończy się śmiercią. Zachowanie oskarżonego można zakwalifikować jako usiłowanie rozboju zgodnie z art 280 § 1 k.k. w związku a art 13 §1 k.k. Dodatkowo czyn ten należy uznać zgodnie z art 156 §1 pkt 2 k.k. jako

spowodowanie ciężkiego uszczerbku na zdrowiu, którego następstwem była zagrażająca życiu chorobą nerek. Według sądu czyn ten również wypełnia znamiona przepisu art .156 § 3 k.k. o spowodowaniau ciężkiego uszczerbku na zdrowiu którego następstwem jest śmierć. W związku z tym, że czyn Konrada F wyczerpuje znamiona przestępstw opisanych w kilku przepisach sąd skazuje oskarżonego na podstawie wszystkich zbiegających się przestępstw na zgodnie z art 11 § 2 k.k. Ewentualna apelacja obrońcy oskarżonego mogłaby opierać się na zarzucie, że wobec Konrada F nie został uwzględniony art 14§2 k.k w związku z art 13 § 2 k.k. Określa on, że sąd może wobec sprawcy, który

jest nieuświadomiony co do braku przedmiotu bez którego popełnienie czynu jest niemożliwe (w tym wypadku braku pieniędzy u pokrzywdzonego) zastosować nadzwyczajne złagodzenie kary a nawet odstąpić od jej wymierzenia.

Kazus 3 Cyprian G. pracował jako informatyk w firmie Roxy i zarabiał około 3500 zł miesięcznie. Ponadto „dorabiał” też w wolnym czasie w innych miejscach, gdyż był uważany za dobrego fachowca. Nie miał on własnego mieszkania i mieszkał u brata Tytusa G., który w marcu 2015 r. opuścił zakład karny i wrócił do swego mieszkania. Po trzech miesiącach od tej chwili życie Cypriana G. uległo zmianie. Tytus G. często urządzał w mieszkaniu libacje alkoholowe, jego goście zachowywali się głośno, przesiadywali do późnych godzin nocnych. Tytus G. nie sprzątał po imprezach alkoholowych, co zmuszało do wykonywania tych czynności Cypriana G. Tytus G., będąc pod wpływem alkoholu, ale także rankiem, po nocnych libacjach, prosił i żądał od brata, aby ten robił zakupy, przyrządzał posiłki czy pożyczał pieniądze. Cyprian G. wstydził się brata, dlatego przestał zapraszać do mieszkania znajomych, w tym kobietę, z którą spotykał się od ośmiu miesięcy. Tytus G. bardzo często prosił brata o możliwość skorzystania z jego komputera, a także utrudniał mu pracę w mieszkaniu, zachowując się głośno albo sprowadzając do mieszkania kobiety z marginesu społecznego, które lekceważąco odnosiły się do Cypriana G. Cyprian G., wyprowadzany z równowagi, ubliżał bratu, żądając od niego zmiany sposobu zachowania. W końcu Cyprian G. złożył zawiadomienie o popełnieniu przestępstwa znęcania się psychicznego nad nim w okresie od lipca 2015 r. do grudnia 2016 r. Po skierowaniu do sądu aktu oskarżenia Sąd Rejonowy w C. uznał Tytusa G. za winnego tego, że w okresie od lipca 2015 r. do grudnia 2016 r. w C., znęcał się psychicznie nad osobą najbliższą, bratem Cyprianem G. w ten sposób, że uniemożliwiał mu wypoczynek w dzień i w nocy, zanieczyszczał mieszkanie, organizował w nim libacje alkoholowe i zmuszał brata do zachowań, które nie były przez niego akceptowane, tj. czynu z art. 207 § 1 k.k. Dokonaj oceny prawidłowości wyroku sądu . W tym wypadku sąd wydał wyrok słusznie na podstawie art 207§1 k.k. Jest to przestępstwo znęcania się psychicznego lub fizycznego nad osobami najbliższymi lub osobami pozostającymi w stosunku zależności od sprawcy. Przestępstwo wynikające z zachowania Tytusa okreslić należy jako psychiczne znęcanie się, które było skierowane przeciwko osobie bliskiej (bratu) która była od niego zależna (ze względu na miejsce zamieszkania). Działanie oskarżonego bazowało przede wsyztskim na uniemożliwianiu wypoczynku pokrzywdzonemu. Czyn Tytusa można określić jako czyn umyślny z zamiarem bezpośrednim. Wynika to z tego, że Cyprian G nieraz prosił Tytusa o zmianę swojego postepowania, a więc oskarżony musiałbyć świadomy negatywnego wpływu własnych poczynań....