Streszczenie roz.14 PDF

Preview

Summary

Download Streszczenie roz.14 PDF

Description

Umieranie jest straszne tylko wtedy, kiedy trwa długo i jest tak bolesne, że upokarza człowieka Ernest Hemingway

Boimy się nieznanego, czujemy lęk o samej myśli związanej ze śmiercią, ale jednak jest ona wszystkim pisana i nieuchronna. Można by pomyśleć, że ludzie mający z nią do czynienia na co dzień inaczej podchodzą do tego tematu. Bo przecież to zawód lekarza jest nierozłącznie związany z tym zagadnieniem. Jednak i dla niego jest to trudne. Co w takim razie powinien zrobić, jak się zachować w stosunku do pacjenta, który jest nieuleczalnie chory. Jak pomóc mu oswoić się ze śmiercią oraz jak rozmawiać z rodziną o utracie bliskiej osoby? Jak powinna wyglądać relacja pacjent – lekarz? Przyzwyczailiśmy się, że lekarze powinni walczyć o ludzkie życie, co w takim razie powinien zrobić klinicysta, kiedy rokowania jego pacjenta są niewielkie lub żadne? Powinien towarzyszyć pacjentowi w jego drodze do samego końca, nawet jeśli walka o jego życie jest przegrana, powinien wspierać go oraz nie zatajać przed nim żadnych informacji. Bardzo ważna jest tu dobra komunikacja z pacjentem, jak i jego rodziną, aby strach przed tym co nieznane był złagodzony. Wiadomość o chorobie, jest dla człowieka ogromnym, jak nie jednym z największych przeżyć w życiu. W takim razie jaka może być reakcja na informację o nieuleczalnej chorobie? Oczywiście, jest na początku szok i brak akceptacji, gniew oraz nieustające pytania czemu to spotkało akurat mnie? Następnie nieprzyjmowanie do wiadomości, że to nieuniknione, depresja, aż w końcu samo zaakceptowanie choroby. Ostatnia faza jest często nieosiągana, pacjent zatrzymuje się na konkretnym etapie, ponieważ nie może pogodzić się z faktem, że umiera. Każdy z tych etapów ma bardzo zróżnicowany czas i zależy od cech indywidualnych danej osoby. Lecz wszystkie są niezwykle ważne i stawiają przed całym personelem medycznym ogromne wyzwanie. Dlatego też rola lekarzy oraz pielęgniarek w całym tym doświadczeniu jest bardzo istotna i ma na celu dobro pacjenta, zaspokojenie jego potrzeb i złagodzenie strachu. Jak to osiągnąć i doprowadzić do optymalnej opieki nad chorym, jak również jego rodziną? Pierwszym krokiem jest szczera i rzetelna rozmowa z pacjentem o jego diagnozie. Jakie są rokowania, jak będzie wyglądać dalsze leczenie lub opieka medyczna u kresu jego życia. Chory oczekuje, że taką rozmowę zainicjuje lekarz i nie będzie przed nim ukrywać żadnych informacji. Pacjenci doświadczają lęku przed bólem, utratą godności, opuszczeniem. Otwarta rozmowa z lekarzem może rozwiać wiele wątpliwości oraz załagodzić niepokój. Potrzeby pacjentów są odzwierciedleniem ich obaw, zmieniają się one w zależności od tego, na jakim etapie

radzenia sobie ze śmiercią się znajdują. Jednak są one zazwyczaj podobne. Chorzy pragną, aby spędzić jak najwięcej czasu z bliskimi w domu, nie na szpitalnej sali. Nie doświadczać bólu oraz żeby nie obdarto ich z resztek godności w ostatnich chwilach ich życia. W pierwszej fazie szoku i zaprzeczania pacjenci potrzebują dużo czasu na stopniowe przyswajanie informacji na temat choroby i leczenia, dlatego też lekarz powinien uzbroić się w cierpliwość i wyrozumiałość w stosunku do chorego. Jeśli jest to konieczne lekarz powinien podejmować rozmowę wielokrotnie, odpowiadać szczerze na pytania, nie pozostawić pacjenta samego. W drugiej fazie nieuleczalnie chory potrzebuje przeżyć złość, obiektami jego gniewu mogą być osoby z otoczenia, rodzina, przyjaciele, personel medyczny. Pacjent zadaje sobie pytania „Dlaczego ja? Z jakiego powodu?” wtedy zaczyna obwiniać również Boga. Lekarz nie powinien odbierać takiego zachowania personalnie, ponieważ u podłoża tych zachowań leży strach i przeżywana żałoba. Faza trzecia jest zapewnieniem, że otrzyma się jak najlepszą opiekę. Jest też momentem, w którym pacjent oraz jego rodzina potrzebują wsparcia z zewnątrz, czasami mediacji, aby uniknąć uszczerbku na wzajemnej relacji w wyniku postępowania chorego, który nie akceptuje swojej diagnozy. W kolejnej fazie pojawia się depresja, jest to dobry moment do wyrażania swoich emocji i uczuć, ponieważ nasila się u chorego smutek oraz żal. Ostatnią fazą jest akceptacja. Zadaniem lekarza jest umożliwienie otwartej dyskusji wraz z rodziną pacjenta na temat pożądanej opieki medycznej u schyłku jego życia oraz pozostających zadań życiowych, jak pożegnanie z bliskimi lub spisanie testamentu. Na tym etapie lekarz schodzi na drugi plan i pozwala działać pacjentowi oraz jego rodzinie przy pełnej gotowości do niesienia pomocy w razie potrzeby. Richard Balaban stworzył poradnik dla lekarzy, którzy prowadzą rozmowy z pacjentami u kresu życia. Odpowiednia komunikacja z pacjentem może złagodzić jego strach, obniżyć lęk i cierpienie oraz rozwiązać większość spraw związanych z końcem życia w sposób bezkonfliktowy i relatywnie spokojny. Rozmowa z pacjentem wg Balabana to progresywny czteroetapowy proces. Etap pierwszy to zainicjowanie rozmowy. Podstawą relacji lekarz – pacjent jest wsparcie. Pacjent i jego rodzina potrzebują szczerej i otwartej rozmowy połączonej z empatią ze strony lekarza. Podczas rozmowy warto odnosić się do aktualnej sytuacji pacjenta. Z czasem, gdy choroba postępuje lekarz zmierza się ze strachem i bólem. Ważne jest, by umiał towarzyszyć pacjentowi w bólu bez poczucia strachu. Otwarta i szczera rozmowa zawierająca pytania sondujące, nie pozwala na zrobienie ze śmierci tematu tabu, a jednocześnie powinna prowadzić do wyznaczenia decydenta dla pacjenta.

Etap drugi, czyli wyjaśnienie prognozy. Pacjent terminalny ma prawo wiedzieć o braku realnych opcji terapeutycznych. Podczas rozmowy należy uwzględnić kwestię, czy pacjent chce znać prawdę, czy ma dość siły, by ją przyjąć. Należy uwzględnić także potrzebę kilkukrotnego powtarzania i wyjaśniania aktualnej sytuacji pacjentowi i jego rodzinie. Język, jakim lekarz przekazuje informacje musi być prosty i zrozumiały, bez medycznych naleciałości. Etap trzeci to zidentyfikowanie celów w opiece u kresu życia. Lekarz umożliwia otwartą dyskusję dotyczącą pożądanej opieki medycznej i pozostających zadań życiowych. Etap czwarty ma na celu ustalenie planu leczenia, który powinien zawierać miejsce leczenia, kontrolę bólu, stosowanie defibrylacji i innych metod oraz zastosowanie opieki paliatywnej. Model opieki terminalnej w Polsce różni się od tego przyjętego w Stanach Zjednoczonych. W Polsce zazwyczaj metodę leczenia wybiera się na tyle późno, że sam pacjent nie jest w stanie podjąć już decyzji. Robi to za niego lekarz po konsultacji z rodziną. W USA aspekt podejmowania decyzji w chorobie terminalnej przesunięty jest z lekarza na pacjenta, a w drugiej kolejności na jego rodzinę. Powszechnie stosowana jest tak deklaracja pacjenta pro futuro, mająca moc prawną uznaną we wszystkich 50 stanach. W testamencie, który pisany jest przez pacjenta świadomego, zawarte są wytyczne dotyczące leczenia, które muszą być przestrzegane przez lekarzy, gdy pacjent nie jest już świadomy, tego co się z nim dzieje. Wytyczne mogą zawierać odmowę żywienia przez sondę, zastosowania respiratora bądź innej metody podtrzymywania życia. Pacjent ma prawo ustanowić swojego pełnomocnika, który za niego będzie podejmował decyzję o charakterze medycznym, w jego imieniu, gdy on sam nie będzie w stanie świadomie ich podejmować. Umożliwienie pacjentowi decydowania o rodzaju zastosowanej opieki medycznej wiążę się ze znacznym obciążeniem psychicznym samego pacjenta. Deklaracja pro futuro jest jednak poszanowanie podmiotowości człowieka, dając pacjentowi prawo do decydowania o sobie, a lekarzowi pewność, że postępuje zgodnie z wolą pacjenta....