Dysocjacja - Notatki zaburzenie dysocjacyjne PDF

Preview

Summary

Notatki zaburzenie dysocjacyjne...

Description

[Nazwisko] 1 „Dysocjacja normalna” – krótkotrwałe stany dysocjacyjne są przeżywane przez wszystkich ludzi, np. podczas wykonywania więcej niż 1 czynności naraz lub działania w sposób automatyczny. Sama w sobie nie jest patologiczna, często bywa wręcz przystosowawcza i użyteczna. Kiedy mówimy więc o dysocjacji patologicznej?

Dysocjacja to termin wprowadzony do mianownictwa psychologicznego przez Pierre’a Janeta na przełomie XIX i XX wieku, w związku z próbą wyjaśnienia etiologii zespołu zaburzeń psychicznych określanego wówczas mianem „histerii”. Janet uważał, że przyczyną tych zaburzeń jest dysocjacja, czyli przemieszczenie się do podświadomości emocji wywołanych przez traumę, połączona z zawężeniem świadomości ograniczającym liczbę zjawisk psychicznych, jakie mogą być w niej zintegrowane. Teorie dotyczące dysocjacji z biegiem czasu ulegały rozszerzeniu, na przykład przez Nijenhuisa i Janet, którzy wyróżnili dwa typy dysocjacji: psychologiczną (depresonalizacja, derealizacja, amnezja) oraz somatoformiczną (objawy pseudoneurologiczne).

Zarówno w dysocjacji psychoformicznej, jak i somatoformicznej mogą występować objawy negatywne i pozytywne. Objawy negatywne wskazują na częściowy zanik lub brak funkcji albo umiejętności, które normalnie powinny być dostępne.

ZABURZENIA DYSOCJACYJNE F44.0-F44.9 – grupa zespołów, których cechą wspólną jest zmiana świadomości, determinująca częściową lub całkowitą utratę integracji między pamięcią, poczuciem tożsamości, bezpośrednimi wrażeniami i kontrolą dowolnych ruchów ciała. Objawy pojawiają się zazwyczaj nagle, krótko po doświadczeniu traumatycznym lub bodźcach z nim związanych, ustępują zaś po kilku tyg./miesiącach. Zaburzenia objawiają się patologią różnych funkcji psychicznych i schorzeniami pseudoneurologicznymi.

[Nazwisko] 2 Amnezja dysocjacyjna- Dominującą cechą jest niepamięć, zazwyczaj ważnych świeżych wydarzeń, która nie jest spowodowana organicznym zaburzeniem psychicznym i jest zbyt nasilona, aby można było ją wytłumaczyć zwykłym roztargnieniem czy zmęczeniem. Przeważnie koncentruje się na wydarzeniach urazowych, takich jak: wypadek, nieoczekiwane osierocenie i zazwyczaj jest częściowa i wybiórcza.

Paul Dell (2006) opisuje 10 przejawów amnezji u osób z dysocjacyjnym zaburzeniem tożsamości (DID) i zalicza do nich:

1. „Gubienie” czasu, czyli niepamięć fragmentu lub całości dnia.

2. Fugi dysocjacyjne, czyli podróżowanie mające znamiona celowości, ale okryte niepamięcią.

3. Uzyskiwanie informacji od innych dotyczących własnych działań, których się nie pamięta.

4. Przejściowa utrata dobrze znanych umiejętności i faktów.

5. Znajdowanie nowych przedmiotów wśród swoich rzeczy. 6. Amnezja wydarzeń z dzieciństwa.

7. Amnezja własnej tożsamości.

8. Obce osoby deklarujące znajomość z daną osobą.

9. Brakujące przedmioty.

[Nazwisko] 3

10. Znajdowanie dowodów własnej, niedawnej aktywności (np. zrobione zakupy, pozmywane naczynia)

Fuga dysocjacyjna- zwana funkcjonalną amnezją retrogradacyjną. Przejawia się uogólnioną niepamięcią oraz zachowaniami, których celem jest zmiana miejsca pobytu poza to, gdzie osoba zazwyczaj przebywa (ucieczka z dotychczasowej sytuacji, prawie zawsze nieprzyjemnej). Zachowania te są spójne i adekwatne do wymagań sytuacji, osoba potrafi zadbać o siebie i swoje bezpieczeństwo, a osoby postronne odbierają jej zachowanie jako prawidłowe i normalne. Z praktyki klinicznej wynika, że u wielu osób z rozpoznaniem fugi, których poddano kompleksowej diagnostyce, rozpoznano później dysocjacyjne zaburzenie tożsamości.

Trans i opętanie- Zaburzenia cechujące się przemijającą utratą własnej tożsamości i pełnej orientacji co do otoczenia. Obejmują wyłącznie te stany transu, które są niezależne od woli,

niechciane i nie zachodzą w sytuacjach akceptowanych ze względów religijnych czy kulturowych.

Osłupienie dysocjacyjne- zupełny brak lub znaczne zubożenie ruchów spontanicznych (głównie zależnych od woli), wypowiedzi słownych i reakcji na różne bodźce, takie jak: światło, dźwięk czy dotyk

Dysocjacyjne zaburzenia ruchu i czucia- zaburzenie o charakterze psychogennym: chociaż chory cierpi z powodu różnych dolegliwości fizycznych, to obiektywnie nie można u niego stwierdzić żadnej konkretnej choroby somatyczne. Wiedza pacjenta o chorobie w

[Nazwisko] 4 mniejszym lub większym, stopniu rozmija się z wiedzą z zakresu anatomii czy fizjologii. Chory doznaje korzyści wtórnych: objawy zwalniają go od poniesienia konsekwencji lub odpowiedzialności za jakąś trudną dla niego sytuację.

Inne zaburzenia dysocjacyjne

zespół gansera- zwany kiedyś otępieniem rzekomym. Stosunkowo rzadkie zaburzenie, które obserwuje się głównie w warunkach więziennych. Występują w nim wahania świadomości. Typowe objawy: a) robienie wszystkiego na opak, b) udzielanie błędnych odp. na proste pytania, przy jednoczesnych poprawnych odpowiedziach na pytania trudniejsze, c)odpowiadanie na pytania w sposób przybliżony lub obok postawionego pytania

zaburzenie tożsamości- w obrazie klinicznym zaburzenia występują 2 lub więcej osobowości oraz zaburzenia pamięci. Każda z osobowości cechuje się własnymi wzorcami zachowania, własną pamięcią, nastrojami czy nawykami. Przejście od jednej do drugiej osobowości odbywa się zazwyczaj nagle, bez wyraźnych zwiastunów. Poszczególne osobowości zazwyczaj nie wiedzą o sobie – deklaratywna pamięć autobiograficzna odnosi się tylko do tej osobowości, w której aktualnie jednostka funkcjonuje. Może się pojawiać poczucie istnienia luk w pamięci lub poczucie utraty czasu....