Miłość - tragedia Wokulskiego PDF

Preview

Summary

A short essay....

Description

Czy w miłości lepiej słuchać głosu rozsądku czy też oddać się namiętności? „Najfatalniejszym powodem tragedii Wokulskiego i jej sednem jest to właśnie, że się zakochał.” – Józef Bachórz o „Lalce”. Termin „miłość” zazwyczaj kojarzony jest z romantyczną wizją przejmującego pragnienia bliskości; z uczuciem długotrwale wiążącym losy dwojga ludzi. Jednakże taka definicja bywa często niebezpieczna, zwodnicza – sprawia, iż człowiek grzęźnie w wyidealizowanym wyobrażeniu ukochanej osoby, by następnie, wzorem bohatera werterycznego, cierpieć w wyniku deziluzji. Dlatego zamiast całkowicie oddać się targającej sercem namiętności, lepiej zachować zdroworozsądkowy dystans do spraw uczuciowych - by uniknąć rozczarowania. Miłość Stanisława Wokulskiego do Izabeli Łęckiej zdaje się być przykrym nieporozumieniem. Wokulski poświęca wszystko, byleby dogodzić swej wybrance; wzbogaca się, by zyskać jej uznanie, zaś zarobione pieniądze inwestuje w błahostki – podczas gdy ta pozostaje oziębła. Jego postawę można wpisać w kanon postaci romantycznych, gdzie uczucie stanowi najwyższą wartość – przypuszczalnie wynika to z faktu, iż Wokulski przed laty zaczytywał się w poezji tamtej epoki, skąd zaczerpnął wyidealizowanego obrazu miłości. Jak widać, zabrakło mu zdrowego rozsądku - co stara się uświadomić przyjacielowi Rzecki: „Jesteś nieostrożny! […] Tobie się zdaje, że dopiero ty wynalazłeś miłość.”. Subiekt jednocześnie proponuje Wokulskiemu, by ten ożenił się ze Stawską – kobietą wielu zalet: pracowitą, uczciwą, a do tego piękną. Jednak Wokulski nie zamierza porzucić gorącego uczucia, jakim darzy Izabelę, póki na własne oczy nie przekona się o jej podłości (tj. przy rozmowie ze Starskim, w którym na jaw wychodzą prawdziwe intencje Łęckiej). Wówczas zdradzony podejmuje próbę samobójczą – najgorszy akt autodestrukcyjny. Na przykładzie „Lalki” obserwujemy przemianę wykształconego, inteligentnego mężczyzny w „pełen trucizny” kłębek nerwów i pogrzebanych nadziei. Jest to dowód na to, iż nie powinno się ślepo iść za przysłowiowym głosem serca, a zamiast tego „myśl stateczną zachować”. Rzecki, mając w przeszłości negatywne doświadczenia z kobietami, stara się przekazać Wokulskiemu „naukę” i przekonać go do swoich racji: „wkładamy zbyt dużo serca w zabawę nazywaną miłością!”. Jest wobec nich nieufny, uważa płeć piękną za zmienną („Ze wszystkich kas oszczędności ta jest najmniej pewną”) i skłonną do zdrady. Wypowiedzi Rzeckiego brzmią radykalnie, lecz mądrze – zachowując ogładę, łatwiej uchronić się przed rozczarowaniem. Podobną filozofią życiową kieruje się Piotr, główny bohater „Nie dla mięczaków” Moniki Szwaji. W jego przypadku zachowanie szczerego dystansu wobec rzeczywistości zdaje się jedynym ratunkiem – dopiero co rozwiódł się z żoną, córka zerwała z nim kontakt; a to zaledwie początek pasma nieszczęść. Bohater postanawia zachować zimną krew i konieczny sceptycyzm. Przyzwyczajony do obecności kobiet w domu, poszukuje kolejnej towarzyszki; sukces osiąga już bezpośrednio po rozprawie, gdzie w pobliskiej kawiarni poznaje Myszkę. Piotr do końca traktuje nową wybrankę jako etap przejściowy, prawdopodobnie mógłby zastąpić ją kimkolwiek innym. Jednak trwa w tym związku, co pomimo zachowawczości pozwala mu lepiej poznać Myszkę i polubić ją. Okazuje się, iż takie podejście pozwala dwójce ludzi zacieśnić więzy bez ryzyka kłótni, przywyknąć, aż w końcu wziąć ślub „ze zdrowego rozsądku” i być szczęśliwymi; romantyczna namiętność staje się zbędna w obliczu „tysiąca” innych problemów Piotra, zaś zwykłe towarzystwo Myszki pozwala mu przetrwać cięższy okres. Miłość nie powinna być dyktowana nagłymi porywami serca, gdyż takie podejście nie sprawdza się. Powoduje jedynie ból, cierpienie i zachowania autodestrukcyjne. Natomiast kierowanie się zdrowym rozsądkiem sprawia, iż możemy ochronić się przed odrzuceniem lub szczęśliwie związać z osobą, z którą dane nam będzie się zestarzeć bez narażenia na pełne emocji kłótnie....