Obcy - notatki PDF

Preview

Summary

Notatki z zajęć Współczesna literatura francuska...

Description

“Obcy” (fr. L'Étranger) - mikropowieść Alberta Camusa z 1942 roku Akcja dzieje się w Algierii (Afryka Północna) - najpierw w Marengo, potem w Algierze (stolicy); czas nieokreślony, prawdopodobnie realia ówczesne (lata 40.) Główny bohater ma na nazwisko Meursault. W powieści mocno wyeksponowany jest egzystencjalizm, absurdyzm, nihilizm, determinizm

egzystencjalizm «kierunek filozoficzny oraz prąd literacki podkreślający znaczenie człowieka jako jednostki wolnej» Absurdyzm – pogląd uznający rzeczywistość za absurdalną, a ludzkie działania mające na celu zrozumienie rzeczywistości za niemogące osiągnąć swego celu. Jest związany z nihilizmem i egzystencjalizmem. nihilizm jest czasami wykorzystywany do określenia takiego stanu społecznego, w którym jednostki są przeświadczone o braku celowości wraz z doświadczeniem pustoty znaczeniowej wszelkich regulacji i unormowań prawnych, zwyczajowych, czy kulturowych. ● ●

Nihilizm egzystencjalny[2] głosi brak celu, sensu, znaczenia i wartości życia (zob. aksjologia). Nihilizm moralny wyraża pogląd nieistnienia pewnych ani absolutnych, niewychodzących poza abstrakcję, wartości moralnych (zob. normy moralne, etyka – niektóre systemy etyczne).

Determinizm przyczynowy (łac. determinare — oddzielić, ograniczyć, określić) — koncepcja filozoficzna, według której wszystkie zdarzenia w ramach przyjętych paradygmatów są połączone związkiem przyczynowo-skutkowym, a zatem każde zdarzenie i stan jest zdeterminowane przez swoje uprzednio istniejące przyczyny (również zdarzenia i stany).

Egzystencjalizm - nurt w filozofii, literaturze, kulturze. Pojawił się w XX wieku. Zdobył wielką

popularność w czasie II wojny światowej, a także w latach 50. Twórcy i przedstawiciele egzystencjalizmu to Soren Kierkegaard, Martin Heidegger, Jean Paul Sartre oraz Karl Jaspers Jego ideą jest przekonanie, że człowiek to jedyna istota, która ma bezpośredni wpływ na to kim jest i może dokonywać niezależnych wyborów. Poprzez te wybory wyraża swoją wolność. Wolność to główna oznaka człowieczeństwa. Wg egzystencjalizmu:

Ludzką egzystencję uznaje się za coś istniejącego w sposób obiektywny, ma ona wymiar głęboko pesymistyczny, ponieważ jest pozbawiona esencji (a więc sensu). Bóg nie istnieje, a ludzkie życie i śmierć są absurdalne. Człowiek odczuwa nieustanną trwogę przed śmiercią, która stanowi jego ostateczne unicestwienie.. Człowiek odczuwa obrzydzenie, bo musi wziąć odpowiedzialność za swoje życie. Człowiek próbuje zniwelować owe nieprzyjemne emocje poprzez włączenie się w rytm codziennych, oczywistych czynności, które przesłaniają mu świadomość prawdy.

Prowadzi zatem życie „nieautentyczne”. Kiedy jednak uświadomi sobie swoją obcość w świecie, będzie żył w sposób prawdziwy. Jednocześnie człowiek jest istotą w pełni wolną i sam może decydować o swoim postępowaniu. Do niego należy wybór, czy opowie się po stronie dobra czy zła. Nigdzie jednak nie istnieją wskazówki, jak należy postępować, ponieważ zarówno w świecie zewnętrznym, jak i w swoim wnętrzu istota ludzka nie może znaleźć punktu oparcia. Wraz z brakiem Boga znikają bowiem wszystkie moralne nakazy Dostojewski: „Jeśli Boga nie ma, to wszystko wolno”). Tym samym akt wyboru zyskuje w egzystencjalizmie wymiar heroiczny – mimo świadomości jego bezsensowności, człowiek wybiera dla siebie określoną drogę życia. Istota ludzka niejako sama siebie tworzy według własnej wizji. W wolności wyboru, a jednocześnie we właściwym jej tragizmie, tkwi zatem swoista istota bycia człowiekiem. Innymi słowy, być istotą ludzką – według egzystencjalizmu – znaczy tyle, co dokonywać wyboru (nieistotnego, a jednak najważniejszego).

Wspólne motywy egzystencjalizmu ● ● ●

poczucie wiecznej niedoskonałości natury ludzkiej poczucie tragicznej samotności człowieka wobec Boga lub ogromu czasu i przestrzeni problematyka metafizyczna – dążenie do zbawienia lub osiągnięcia całkowitej wolności poprzez spokój wewnętrzny....