Zawód Dziennikarz - Streszczenie Dziennikarstwo i komunikacja społeczna PDF

Preview

Summary

Download Zawód Dziennikarz - Streszczenie Dziennikarstwo i komunikacja społeczna PDF

Description

Zawód Dziennikarz Lucyna Szot - podejmuje polemikę nad definicją Dziennikarza - zwraca uwagę, na to, że nowe technologie sprawiają, że ludzie mają większy wybór doboru informacji -Dzięki temu dziennikarz traci monopol na informację -Dziennikarstwo Tradycyjne (ogólne informowanie) i Specjalistyczne (fachowe i wyspecjalizowane) - Dziennikarstwo jako „Wolny zawód” -Wielu dziennikarzy łączy tę pracę z innymi zawodami - Można uznawać dziennikarstwo jako „zawód zaufania publicznego” - Dziennikarstwo służy interesowi publicznemu - Dziennikarz nie musi spełniać rygorystycznych warunków (nie potrzebuje wykształcenia) - Po 89 wzrosła ilość dziennikarzy - Młodzi dziennikarze są często wykorzystywani w redakcjach -Dziennikarstwo będzie zmierzało nie do podawania informacji, ale do ich selekcji i tłumaczenia. - Prasowe, radiowe, telewizyjne, filmowe, a także ze względu na lokalność - Mit „talentomanii” Łukasz Wojtkowski (Rzeczywistość polityczna) -Rzeczywistość polityczna nie istnieje dla społeczeństwa, jeżeli nie ma jej w mediach - System polityczny dostosowuje się do wymogów mediów. Polityczne działania są obliczone, na konkretny zysk medialny. - Zachowania polityków są wyselekcjonowane i dobrane -Politycy dostosowali się do potrzeb mediów, -Dużo zależy od linii programowej redakcji -Wiele informacji, które docierają do mediów nie jest publikowane, jest selekcjonowane Magdalena Mateja -Felieton posiadał uprzywilejowaną pozycję w PRL -Był w tamtych czasach azylem niezależności i intelektualnej swobody -Dzisiaj felietony piszą głównie osoby nie specjalizujące się w tym -Są dzisiaj powierzane głównie osobom znanym i rozpoznawalnym mają przyciągać, gdzie za PRL’u pisali je intelektualiści - cechy felietonisty to: panowanie nad językiem, eurydycja, inteligencja, błyskotliwość, dowcip, wyrazistość poglądów, logika wywodu, -Istniały śpiewane felietony (Młynarski) -Felieton to zastępcza forma debaty publicznej w PRL -Portal Felieton.pl gdzie może go wstawić każdy Łukasz Bartosik

-Główne grzechy tabloidyzacji to: skandalizacja, wulgarność, epatowanie drastycznymi obrazami, wykorzystywanie ludzkich tragedii, naruszanie granic prywatności -W tabloidyzacji, jako zmianie formatu gazet chodzi o dążenie do większej wizualizacji i prymat treści wizualnych nad tekstem oraz zwiększenie wygody czytania -W tabloidach najważniejsze są zdjęcia „Nie ma zdjęcia nie ma sprawy” - Tabloidy nie skupiają się na tworzeniu wiadomości, tylko starają się tworzyć opowieści oparte na domysłach -Wiele miejsca poświęca się życiu prywatnemu polityków i celebrytów -Dopuszczanie do publikacji artykułów fikcyjnych (przykład: wieloryb w Wiśle) - Częste przesądzanie o winie jednej ze strony („Zwyrodnialec zabił dziecko!”) - skupianie się na mało istotnych aspektach kosztem opisywania czyjegoś życia prywatnego - Tabloidyzacja jest związana z dostosowaniem dziennikarstwa do reguł rynkowych -uproszczony język -skrajne pojęcia (katastrofa) -Kultura tabloidowa jest związana z kulturą popularną

Poglądy nieco bardziej sceptyczne bagatelizowano, a przeciwni- ków wojny przedstawiano jako niepatriotyczną ekstremę. - Dziennikarze w towarzystwie żołnierzy i bez (ci częściej ginęli) - niekonkretne newsy robione na szybko -gloryfikacja żołnierzy -dziennikarze nie mający w tym doświadczenia Być może określenie „militaryzacja reporterów” będzie w tym miejscu jeszcze nadużyciem, ale niewątpliwie pewne elementy tego procesu wystąpiły w systemie embeddingu. Dalsze podporządkowy- wanie mediów kontroli sił zbrojnych może spowodować, że dzienni- karze będą postrzegani jako jedno z narzędzi prowadzenia działań zbrojnych – swoisty „niebojowy” propagandowy komponent sił danej strony konfliktu. Nowatorski system embeddingu miał za zadanie skupić uwagę mediów na życiu codziennym „amerykańskich chłop- ców”, stworzyć z wojny telenowelę, z epickim przesłaniem w tle.

Dzieje się tak, gdyż media poprzez wybór jednych, a pominięcie innych kwes i („przedmiotów i atrybutów”) powodują ich zaistnienie w świa- domości odbiorców. Tak rozumiane „przykucie uwagi” jest najczęściej w pewnym stopniu niezależne od działania dziennikarzy. Wynika bo- wiem z ograniczonej „pojemności” gazet i serwisów informacyjnych. – przykucie uwagi (ang. a en on) dotychczas prawdopodobnie najczęstszy wyznacznik media salience przejawiający się w na- głośnieniu kwes i (ang. sheer olume of stories), mierzony m.in. liczbą newsów, ilością miejsca przeznaczonego na daną sprawę w gazecie,

radiu bąd telewizji (czas) czy powtarzalnością tema - tu. W związku z tym, iż „uwaga” jest „zorientowana zewnętrznie”, wyniki uzyskane na podstawie dobranych miar należy oceniać w zestawieniu z całością przekazu pochodzącego ze wszystkich mediów9; – wysoka pozycja (ang. prominence) w odróżnieniu od „uwagi” skoncentrowanej na „nagłośnieniu” kwes i, uznanie związane jest z umiejscowieniem i rangą , które mierzy się m.in. poprzez „pierwszeństwo” w serwisie, wielkość materiałów, nagłówka, leadu czy zdjęcia, „wyrzucenie” cytatów (ang. pull- uote) oraz inne estetyczne środki wyrazu dotyczące struktury i prezentacji kwes i. McCombs i Shaw Kiousis : do „nobilitowanych” przez społeczeństwo materiałów zaliczyli te, pojawiające się na trzech pierwszych miejscach w telewizyjnym szpiglu, pierwszej stronie gazety czy na początku sekcji informacji w magazynach. Co więcej, już samo zaistnienie kwes i w wydaniu „renomowa - nych” mediów powoduje skok w rankingu uznania. Podobnie jak w przypadku „uwagi” także teraz wszystkie wymienione do tej pory wska niki związane z „nobilitacją” materiałów należy rozpatrywać w szerszym kontekście, biorąc pod uwagę całe oto- czenie, tj. pozostałe tematy, artykuły czy nawet reklamy [Kiousis 2004: 75]. – wartościowanie (ang. alence) związane jest z wystąpieniem (brakiem) atrybutów o wyd więku emocjonalnym, których za - istnienie w tekście w postaci nacechowanych negatywnie słów może wzbudzić pewne przeżycia wewnętrzne, ekscytację, pod- niecenie czy zaangażowanie (valence), co w konsekwencji nie 9 Ang.: „issues are salient with respect to the total length of space allotted to them in the entire media or in an entire media text” Kiousis : . Plik zabezpieczony watermarkiem jawnym i niejawnym: 4434223A61366339 Dziennikarz – sprawozdawca, kreator czy deformator? 81 tylko wzmocni media salience, ale także ukierunkuje sposób odbiór przekazu. W przeciwieństwie do dwóch pozostałych wy - miarów opisywanego pojęcia, „wartościowanie” jest „zoriento- wane do wewnątrz”, – przykucie uwagi (ang. attention) dotychczas prawdopodobnie najczęstszy wyznacznik media salience przejawiający się w na- głośnieniu kwes i (ang. sheer volume of stories), mierzony m.in. liczbą newsów, ilością miejsca przeznaczonego na daną sprawę w gazecie, radiu bąd telewizji (czas) czy powtarzalnością tema - tu. W związku z tym, iż „uwaga” jest „zorientowana zewnętrznie”, wyniki uzyskane na podstawie dobranych miar należy oceniać w zestawieniu z całością przekazu pochodzącego ze wszystkich mediów9;  – wysoka pozycja (ang. prominence) w odróżnieniu od „uwagi” skoncentrowanej na „nagłośnieniu” kwes i, uznanie związane jest z umiejscowieniem i rangą, które mierzy się m.in. poprzez „pierwszeństwo” w serwisie, wielkość materiałów, nagłówka, leadu czy zdjęcia, „wyrzucenie” cytatów (ang. pull-quote) oraz

inne estetyczne środki wyrazu dotyczące struktury i prezentacji kwes i. McCombs i Shaw Kiousis : do „nobilitowanych” przez społeczeństwo materiałów zaliczyli te, pojawiające się na trzech pierwszych miejscach w telewizyjnym szpiglu, pierwszej stronie gazety czy na początku sekcji informacji w magazynach. Co więcej, już samo zaistnienie kwes i w wydaniu „renomowa- nych” mediów powoduje skok w rankingu uznania. Podobnie jak w przypadku „uwagi” także teraz wszystkie wymienione do tej pory wska niki związane z „nobilitacją” materiałów należy rozpatrywać w szerszym kontekście, biorąc pod uwagę całe oto- czenie, tj. pozostałe tematy, artykuły czy nawet reklamy [Kiousis 2004: 75].  – wartościowanie (ang. valence) związane jest z wystąpieniem (brakiem) atrybutów o wyd więku emocjonalnym, których za- istnienie w tekście w postaci nacechowanych negatywnie słów może wzbudzić pewne przeżycia wewnętrzne, ekscytację, pod- niecenie czy zaangażowanie (valence), co w konsekwencji nie ...