Biomechanika jako nauka PDF

Preview

Summary

Materiały z wykładów, opracowanie analizy chodu, definicje, rodzaje dźwigni...

Description

Biomechanika jako nauka • BIOMECHANIKA- BIO (GR. BIOS- ŻYCIE)+ MECHANE (GR. MECHANE, NARZĘDZIE)- DYSCYPLINA NAUKOWA ZAJMUJĄCA SIĘ ORGANIZMAMI ŻYWYMI, TRAKTOWANYMI JAKO NARZĘDZIA O OKREŚLONYCH FUNKCJACH MECHANICZNYCH; • NAUKA EKSPERYMENTALNA;

BIOMECHANIKA – DEFINICJE • BIOMECHANIKA (DEF.) JEST NAUKĄ ZAJMUJĄCĄ SIĘ DZIAŁANIEM WEWNĘTRZNYCH I ZEWNĘTRZNYCH SIŁ NA CIAŁO – STRUKTURĘ BIOLOGICZNĄ ISTOT ŻYWYCH ORAZ SKUTKAMI TYCH DZIAŁAŃ; • BIOMECHANIKA CZŁOWIEKA JEST TO ODNIESIENIE ZASAD MECHANIKI DO ŻYWEGO ORGANIZMU ZDROWEGO CZŁOWIEKA; • JEST SKŁADOWĄ FIZJOLOGII RUCHU; • W ODRÓŻNIENIU OD ANATOMII OPISOWEJ, BIOMECHANIKA ZAJMUJE SIĘ ANALIZĄ RUCHU W WARUNKACH RZECZYWISTYCH, KTÓRY ODBYWA SIĘ WBREW DZIAŁANIU SIŁY GRAWITACJI I BEZWŁADNOŚCI ORAZ INNYCH OPORÓW.

BIOMECHANIKA OGÓLNA I KLINICZNA • BIOMECHANIKA OGÓLNA JEST TO ODNIESIENIE ZASAD MECHANIKI DO ŻYWEGO ORGANIZMU ZDROWEGO CZŁOWIEKA • JEST SKŁADOWĄ FIZJOLOGII RUCHU • BIOMECHANIKA KLINICZNA OBEJMUJE ZAGADNIENIA BIOMECHANIKI CIAŁA CZŁOWIEKA W RÓŻNYCH DYSFUNKCJACH NARZĄDU RUCHU; • JEST SKŁADOWĄ PATOLOGII RUCHU.

BIOMECHANIKA OGÓLNA CEL: • WYZNACZANIE SIŁ ZEWNĘTRZNYCH I WEWNĘTRZNYCH DZIAŁAJĄCYCH NA UKŁAD BIOLOGICZNY ORAZ OPIS SKUTKÓW TYCH SIŁ, NP. RUCH SEGMENTÓW CIAŁA, RUCH PŁYNÓW BIOLOGICZNYCH W ORGANIZMIE, ZMIANY W TKANKACH PODDAWANYCH OKREŚLONYM OBCIĄŻENIOM TYPOWE ZADANIA: • WYZNACZANIE SIŁ ROZWIJANYCH PRZEZ MIĘSNIE, WSPÓŁDZIAŁANIE MIĘŚNI PODCZAS RUCHU, • BADANIE WŁASNOŚCI MATERIAŁÓW BIOLOGICZNYCH (ŚCIĘGIEN, MIĘŚNI, POWIĘZI, KOŚCI), • OKREŚLANIE PRZEBIEGU PROCESU ADAPTACJI TKANEK (NP. REMODELING KOŚCI)

BIOMECHANIKA MEDYCZNA (KLINICZNA) • STOSOWANIE WYNIKÓW BADAŃ BIOMECHANIKI OGÓLNEJ W PROFILAKTYCE, DIAGNOSTYCE, FIZJOTERAPII NARZĄDU RUCHU TYPOWE ZADANIA: • OCENA CHODU, • OCENA RÓWNOWAGI I STABILNOŚCI POSTURALNEJ, • OCENA SIŁY MIĘŚNIOWEJ, • ANALIZA PRZEPŁYWU KRWI, • ANALIZA OBCIĄŻEŃ DZIAŁAJĄCYCH NA UKŁAD KOŚĆ/WIĘZADŁO/ŚCIĘGNO-IMPLANT

BIOMECHANIKA SPORTU WYKORZYSTANIE ZASAD I PRAW BIOMECHANIKI OGÓLNEJ W CELU: • DOSKONALENIA TECHNIKI SPORTOWEJ, • ZWIĘKSZENIA EFEKTYWNOŚCI TRENINGU, • ZMNIEJSZENIA PRZECIĄŻEŃ UKŁADU RUCHU/PROFILAKTYKA URAZÓW, • PROJEKTOWANIE BEZPIECZNEGO I SKUTECZNEGO SPRZĘTU

BIOMECHANIKA INŻYNIERSKA • ZASTOSOWANIE ZASAD BIOMECHANIKI PODCZAS PROJEKTOWANIA URZĄDZEŃ TECHNICZNYCH, NP. URZĄDZEŃ DO REEDUKACJI CHODU, RUCHU BIERNEGO W STAWACH, PROTEZ, ORTEZ.

BIOMECHANIKA PRACY • ROZPATRYWANIE PRZYCZYN I SKUTKÓW OBCIĄŻEŃ UKŁADU RUCHU CZŁOWIEKAWYNIKAJĄCYCH Z PRACY FIZYCZNEJ, • ERGONOMICZNE PROJEKTOWANIE PRZESTRZENI ROBOCZEJ,

• OCENA SKUTKÓW I OKREŚLENIE SPOSOBÓW ZAPOBIEGANIA OBCIĄŻENIOM CIAŁA CZŁOWIEKA W TRAKCIE UDERZEŃ POWSTAŁYCH W PRACY (UPADEK Z WYSOKOŚCI) ORAZ PODCZAS WYPADKÓW KOMUNIKACYJNYCH. • BIOMECHANIKA PRACY RAZEM Z FIZJOLOGIĄ I PSYCHOLOGIĄ TWORZY PODSTAWY ERGONOMII.

BIOMECHANIKA W FIZJOTERAPII WIELCY BIOMECHANICY • ARYSTOTELES (384-322 P.N.E.)- UWAŻANY JEST ZA PIERWSZEGO BIOMECHANIKA • GALEN (131-201 N. E.)- OPISY ANATOMICZNE • LEONARDO DA VINCI (1452-1519)- ELEMENTY MECHANIKI W ODNIESIENIU DO ŻYWYCH ORGANIZMÓW, FUNKCJE MIĘŚNI I STAWÓW • ANDREAS VESALIUS (1513-1564)- TWÓRCA NOWOŻYTNEJ ANATOMII • GALILEO GALILEI (1564-1642)- OJCIEC MECHANIKI I BIOMECHANIKI, PODSTAWY ALLOMETRII • MARCELO MALPIGHI (1628-1694)- TWÓRCA EMBRIOLOGII

WIELCY BIOMECHANICY • ISSAC NEWTON (1643-1727)- TEORETYCZNE PODSTAWY MECHANIKI OGÓLNEJ OPARTEJ NA DOŚWIADCZENIACH • GIOVANNI ALFONSO BORELLI (1608-1679)- TWÓRCA HYDRAULIKI, BADANIA SIŁY MIĘŚNIOWEJ W STATYCE I DYNAMICE, TWÓRCA BIOMECHANIKI W USA • ROBERT HOOKE (1635-1703)- WŁASNOŚCI SPRĘŻYSTE CIAŁ SZTYWNYCH , WPROWADZIŁ POJĘCIE „KOMÓRKA” W BIOLOGII • LUIGI GALVANI (1737-1798)- POBUDZENIE MIĘŚNI PRZEZ IMPULSY ELEKTRYCZNE • BENNO NIGG (1933)- BADANIA LOKOMOCJI CZŁOWIEKA Z WYKORZYSTANIEM KINEMATOGRAFII • ARCHIBALD VIVIAN HILL (1886-1977)-PRZEMIANY ENERGETYCZNE MIĘŚNI • TROEDSSON, SCHWARZKOPF- ZASTOSOWANIE EMG W USTALENIU ROKOWAŃ W CHOROBIE HEINEGOMEDIN • HENRY DALE (1875-1968)- ODKRYCIE ACETYLOCHOLINY • GAWRIŁ ILIZAROW (1921-1992)- WYDŁUŻANIE KOŚCI • ADAM MORECKI (1929-2001)- TEORIA MASZYN, ROBOTYKA, ANALIZA STRUKTURY CIAŁA LUDZKIEGO JAKO BIOMECHANIZMU, TWÓRCA PROTEZ I ORTEZ ELEKTRYCZNYCH I PNEUMATYCZNYCH • KAZIMIERZ FIDELU (1928-1998)- POWIĄZANIE RUCHU ZE SPRAWNOŚCIĄ FIZYCZNĄ, TWÓRCA STANOWISK POMIAROWYCH WYKORZYSTYWANYCH W BIOMECHANICE

OSIE I PŁASZCZYZNY RUCHU STOPNIE SWOBODY RUCHU CIAŁA CZŁOWIEKA ŁAŃCUCHY KINEMATYCZNE DŹWIGNIE KOSTNE Określenie położenia i ruchów poszczególnych części ciała wymaga jednoznacznego zdefiniowania ich położenia w przestrzeni. W tym celu wprowadza się zewnętrzne układy odniesienia. Układ prostokątny (kartezjański), złożony z trzech wzajemnie prostopadłych osi wyznaczających główne kierunki. Układ ten pozwala na zdefiniowanie stosunków anatomicznych poszczególnych części ciała.

• Układ płaszczyzn głównych ciała tworzą trzy umowne wzajemnie prostopadłe płaszczyzny przecinające się w środku ciężkości ciała: pośrodkowa (strzałkowa), czołowa i poprzeczna. • Linie przecięcia tych trzech płaszczyzn wyznaczają główne osie ciała: pionową, poprzeczną i strzałkową. - osie pionowe lub długie, różnobiegunowe, z których najdłuższa przechodząca przez szczyt głowy nazywa się osią główną – wyznacza kierunek górny i dolny. Na kończynach pojęciu kierunek górny odpowiada określenie bliższy, zaś dolny kierunek odpowiada pojęciu dalszy. - osie poprzeczne lub poziomie biegną prostopadle do poprzednich z prawej na lewą stronę, wyznaczając kierunek boczny i przyśrodkowy. - osie strzałkowe biegnące poziomo i prostopadle do obu poprzednich (w kierunku przednio-tylnym). W stosunku do tej osi używa się określeń kierunek przedni lub brzuszny oraz kierunek tylny lub grzbietowy.

Płaszczyzna czołowa • Ruchy wykonywane w płaszczyźnie czołowej nazywają się przywodzeniem, jeśli ruch odbywa się w kierunku linii środkowej, i odwodzeniem, jeśli ruch wykonywany jest w przeciwnym kierunku.

Płaszczyzna pośrodkowa/strzałkowa • Płaszczyzna pośrodkowa umożliwia wyróżnienie dwóch stron ciała: lewej i prawej. Ruchy stawowe wykonywane w płaszczyźnie strzałkowej to zgięcie i wyprost. Zgięcie oznacza, że dwa segmenty

połączone stawem zbliżają się do siebie. W przypadku oddalających się segmentów ruch nazywamy wyprostem. Jeśli wyprost wykracza poza zakres wyznaczony standardową pozycją anatomiczną, nazywamy go przeprostem.

Płaszczyzna poprzeczna • Płaszczyzna poprzeczna dzieli ciało na część górną i dolną. Ruchy wykonywane w tej płaszczyźnie nazywamy rotacjami. Rotacje dzielimy na zewnętrzne, jeśli ruch odbywa się w kierunku na zewnątrz (w kierunku od środka ciała), i wewnętrzne, gdy ruch wykonywany jest w kierunku dośrodkowym. 

Specjalne nazwy zostały zarezerwowane dla ruchów stopy i ręki: zgięcie grzbietowe stopy, a ruch w kierunku przeciwnym — zgięciem podeszwowym stopy oraz zgięcie grzbietowe i zgięcie dłoniowe dla ręki.

Łańcuchy kinematyczne Każde z połączeń stawowych pozwala na przemieszczenie kątowe sąsiadujących z nim segmentów. Pojedynczy staw umożliwia wykonanie prostych ruchów zginania, prostowania, przywodzenia, odwodzenia oraz rotacji, w zależności od typu stawu oraz w zakresie wyznaczonym jego ruchomością. Ruchy złożone o zróżnicowanym zasięgu mogą być realizowane tylko przez układy wielosegmentowe — składające się z kilku członów połączonych ruchomymi stawami. Para kinematyczna -ruchome połączenie dwóch lub więcej członów wzajemnie ograniczające ich ruchy względne. (Człon to sztywny element ciała ludzkiego w postaci kości). Łańcuch kinematyczny – spójna struktura zbudowana z członów połączonych par kinematycznych. Łańcuch kinematyczny to zespół funkcjonalny połączonych ze sobą segmentów. W zależności od realizowanego programu ruchowego łańcuch kinematyczny może składać się z dwóch lub więcej członów obejmujących swym zasięgiem nawet całe ciało. Każdy łańcuch kinematyczny ma określoną swobodę transformacji prostych przemieszczeń kątowych w poszczególnych stawach w złożone ruchy przestrzenne. Tę zdolność można ocenić, posługując się pojęciem stopni swobody łańcucha kinematycznego. Połączenie dwóch kolejnych segmentów łańcucha, można scharakteryzować na podstawie liczby niezależnych płaszczyzn, w których może odbywać się ruch. Liczbą stopni swobody - ciała sztywnego nazywa się liczbę niezależnych współrzędnych, które dokładnie określają położenie tego ciała sztywnego w przestrzeni względem wybranego układu odniesienia. Swobodny człon sztywny zawieszony w przestrzenie posiada 6 stopni swobody.

Stopień swobody to niezależny ruch względny w stawie: • jeden stopień swobody, ruch w stawie może odbywać się tylko wokół jednej osi lub w jednej płaszczyźnie; stawy zawiasowe, w których odbywa się ruch zginania i prostowania (stawy międzypaliczkowe i staw łokciowy) • dwa stopnie swobody, ruch jest możliwy wokół dwóch prostopadłych do siebie osi lub w dwóch płaszczyznach (staw promieniowo-nadgarstkowy, pozwala na ruchy zginania prostowania wokół osi poprzecznej oraz ruchy przywodzenia i odwodzenia wokół osi strzałkowej) • trzy stopnie swobody, ruch w stawie możliwy jest wokół trzech prostopadłych do siebie osi lub w trzech płaszczyznach; (stawy kulisto-panewkowe staw barkowy, staw biodrowy). • W stawach o dwóch i trzech stopniach swobody możliwe jest wykonywanie ruchów okrężnych. • Przez sumowanie stopni swobody kilku stawów układ ruchowy osiąga liczbę stopni swobody łańcuchów kinematycznych, niezbędną do realizacji dowolnie skomplikowanych ruchów przestrzennych. Wraz ze wzrostem liczby stopni swobody łańcucha kinematycznego zwiększa się jego swoboda ruchu, co pozwała na realizację bardzo złożonych wzorców ruchu.

Występujący nadmiar stopni swobody w układzie ruchowym człowieka ma też ważne znaczenie funkcjonalne i kliniczne. Z jednej strony aktywność takiego układu wymaga bardzo rozbudowanego układu sterowania, co z kolei bardzo spowalnia jego działanie. Pozwała to na kompensowanie pewnych niedoborów powstałych w układzie ruchowym na skutek niewydolności funkcjonalnej lub zmian patologicznych. •W łańcuchach kinematycznych kończyn górnych i dolnych segmenty dalsze mają więcej stopni swobody niż segmenty bliższe.

• Łańcuch kinematyczny górnej kończyny, licząc od klatki piersiowej do czubka palców, ma co najmniej 19 stopni swobody. Tak znaczna swoboda ręki daje jej niesłychane możliwości techniczne, pozwalające na realizację różnorodnych, bardzo zróżnicowanych pod względem zakresu i precyzji, ruchów dowolnych. •W kończynach dolnych od miednicy aż po czubki palców stopy, co najmniej 25 stopni swobody. Ceną takiej kompensacji jest zawsze zwiększenie wydatku energetycznego oraz dodatkowe obciążenie pozostałych stawów. Nadmiarowość stopni swobody łańcuchów kinematycznych nóg pozwala w czasie lokomocji na dostosowanie ruchów stopy do nierównomierności i pochyłości podłoża. Dzięki temu realizowane są sprawnie funkcje lokomocyjne kończyn dolnych przy minimalnych nakładach energii. Oprócz stopni swobody istotny wpływ na zachowanie się łańcucha kinematycznego mają uwarunkowania zewnętrzne. • Łańcuch kinematyczny otwarty - jego dalszy segment porusza się swobodnie w przestrzeni, poszczególne segmenty mogą poruszać się niezależnie lub nawet niektóre z nich mogą pozostawać w spoczynku

• Łańcuch kinematyczny zamknięty - dalszy koniec styka się z podłożem i tym samym pozostaje nieruchomy. Poruszają się natomiast jego bliższe segmenty, ruch jednego segmentu wymaga ruchu pozostałych.

CHÓD W czasie lokomocji dolne kończyny w fazie przeniesienia tworzą otwarty łańcuch kinematyczny, natomiast w fazie podparcia, gdy stopa pozostaje w kontakcie z podłożem, mamy do czynienia z zamkniętym łańcuchem kinematycznym

W przypadku normalnego chodu stosunek ruchów w zamkniętych łańcuchach kinematycznych do ruchów w otwartych łańcuchach wynosi 65% do 35%. W miarę wzrostu prędkości poruszania procentowy udział ruchów w zamkniętym łańcuchu kinematycznym znacząco maleje (podczas sprintu 10%). • Ciało człowieka składa się głównie z otwartych łańcuchów kinematycznych, gdyż ogniwa końcowe (stopa i ręka) pozostają wolne. • Można również wyodrębnić w ciele człowieka dwa zamknięte łańcuchy kinematyczne. Jednym z nich jest klatka piersiowa i wszystkie jej struktury ruchowe zaangażowane w proces oddychania. Drugim takim łańcuchem kinematycznym wydaje się być miednica, gdzie śladowa ruchomość w stawach krzyżowo-biodrowych powoduje przy ruchu w jednym z tych stawów określony ruch drugiego. Aby rehabilitacja była skuteczna, uwzględnia się oba komponenty ruchu •Otwarty łańcuch kinematyczny można opisać jako izolowany ruch w jednym stawie, którego część dystalna porusza się swobodnie w przestrzeni, a siła wytwarzana przez ciało jest na tyle duża by pokonać opór. 

Ćwiczenia w otwartych łańcuchach kinematycznych charakteryzują się większą prędkością i swobodą ruchu, a mniejszą stabilnością

• Zamknięty łańcuch kinematyczny można opisać jako określony ruch wielostawowy, w którym dystalny segment jest ustabilizowany lub napotyka duży opór, który ten ruch uniemożliwia lub w znacznym stopniu ogranicza. Siła wytwarzana przez ciało nie jest wystarczająca by pokonać ten opór.

Zamknięty łańcuch kinematyczny • Zespoły mięśniowe pracują odwrotnie. Przyczep końcowy staje się początkowym, a początkowy końcowym. Wymusza to inną koordynację nerwowo-mięśniową • Poszczególne pary kinematyczne tracą część swoich stopni swobody ruchu na rzecz całego łańcucha kinematycznego i dlatego ćwiczenia te charakteryzują się większą stabilnością, a mniejszym przyśpieszeniem. Porusza się część proksymalna w stosunku ustabilizowanej dystalnej.

Ćwiczenia - podział • w otwartych łańcuchach kinematycznych, • w zamkniętych łańcuchach kinematycznych, • w częściowo zamkniętych łańcuchach kinematycznych, • w szybko zmieniających się na przemian otwartych i zamkniętych łańcuchach kinematycznych

Ćwiczenia w otwartych łańcuchach kinematycznych

Ćwiczenia te są najczęściej do tej pory stosowanym środkiem terapeutycznym, stanowią specyficzne, efektywne i izolowane ćwiczenia pojedynczych grup mięśniowych, odtwarzają pojedyncze wzorce ruchowe i charakteryzują się zwiększeniem komponenty sił ścinających w stosunku do kompresujących. W mniejszym stopniu stymulują one propriocepcję, przede wszystkim aktywizują mięśnie agonistyczne i synergistyczne, nie są odpowiednie do treningu czynności dnia codziennego i aktywności sportowe.

Ćwiczenia w zamkniętych łańcuchach kinematycznych Na przestrzeni kilku ostatnich lat ćwiczenia te stały się jednym z podstawowych i najbardziej popularnych środków terapeutycznych; angażują duże zespoły dynamiczne, odtwarzają bardziej funkcjonalne wzorce ruchowe i charakteryzują się zwiększeniem komponenty sił kompresujących w stosunku do ścinających. Część z nich zapewnia lepszą stabilizację stawów poprzez kokontrakcję zespołów mięśniowych je otaczających. Zapewniają lepszą dynamiczną stabilizację-propriocepcję, aktywizują jednocześnie mięśnie agonistyczne, synergistyczne i antagonistyczne oraz są bezpieczniejsze niż niektóre ćwiczenia w otwartych łańcuchach kinematycznych. • Stosując tylko ćwiczenia w zamkniętych łańcuchach kinematycznych możemy nie dostrzec słabszych ogniw w tym łańcuchu, które pacjent kompensuje za pomocą dobrze funkcjonujących innych ogniw. Zagraża to wystąpieniem innych lub powtórnych urazów, które mogą utrudnić proces usprawniania. Dlatego w postępowaniu terapeutycznym należy zwracać uwagę także na słabsze części łańcucha kinematycznego i trenować je w sposób mniej funkcjonalny, a bardziej lub mniej wyizolowany, używając ćwiczeń w otwartym łańcuchu kinematycznym. • Ćwiczenia w częściowo zamkniętych łańcuchach kinematycznych to ćwiczenia, w których segment dystalny napotyka opór, ale nie jest w pełni ustabilizowany, np. podczas biegu na nartach. • Ćwiczenia w szybko zmieniających się na przemian otwartych i zamkniętych łańcuchach kinematycznych - segment obwodowy jest cyklicznie i szybko zamykany i otwierany, np. podczas biegu, skoków

Dźwignie kostne Dźwignia jest prostą maszyną, urządzeniem do przekazywania energii (siły), tzn. może wykonywać pracę, kiedy energia jest przekazywana przez nią. W organizmie człowieka siła mięśni jest przenoszona przez kości (dźwignie), aby poruszać segmentami ciała. Dźwignia działa na zasadzie sztywnego drążka, na który działają siły i obracają drążek wokół punktu podparcia.

Budowa dźwigni: • punkt podparcia dźwigni (punkt obrotu), wokół którego sztywny drążek obraca się (staw) • ramię siły (wysiłku), wszystkie części drążka pomiędzy punktem podparcia dźwigni i punktem, w którym przyłożona jest siła (przyczep ścięgna kurczącego się mięśnia do poruszanej kości) • ramię oporu (ciężaru), wszystkie części drążka pomiędzy punktem podparcia dźwigni i punktem, w którym działa opór czy ciężar, jaki ma być przezwyciężony przez to ramię (np. przedmiot trzymany w ręku).

Podział dźwigni: • dźwignia jednostronna – oś obrotu znajduje się na końcu dźwigni, miejsce przyłożenia siły mięśniowej (Fm) i miejsce przyłożenia wypadkowej siły obciążenia (Fo) znajdują się po tej samej stronie w stosunku do punktu podparcia. • Obciążeniem w układzie ruchowym jest zazwyczaj ciężar ciała lub poszczególnych jego segmentów oraz tarcie i wszelkie siły zewnętrzne działające na organizm.

• dźwignia dwustronna – stawowy punkt podparcia dźwigni znajduje się miedzy miejscami przyłożenia siły mięśniowej i siły obciążenia. Jeśli suma momentów działających sił wynosi zero, to dźwignia pozostaje w stanie równowagi.

Dźwignia dwustronna

Dźwignie klasy

pierwszej

•Dźwignie obejmują dwustronne, w podparcia leży punktem oporu.

pierwszej klasy dźwignie kostne których punkt pomiędzy zaczepienia siły a

• Zasada dźwigni dwustronnych wykorzystywana jest do stabilizacji kręgosłupa. W tym systemie pracują poszczególne kręgi. W postawie stojącej ciężar tułowia, stanowiący główne obciążenie kręgów, równoważony jest napięciem mięśni prostowników grzbietu.

Dźwignie drugiej klasy Są to dźwignie jednostronne, których ramię przyłożenia siły mięśniowej jest dłuższe od ramienia siły obciążenia. Powoduje to, że siła skurczu mięśni niezbędna dla zrównoważenia siły obciążenia jest

odpowiednio mniejsza, a dokładnie tyle razy, ile razy dłuższe jest ramię działania siły mięśniowej w stosunku do ramienia siły obciążenia.

Dźwignie trzeciej klasy Dźwignie drugiej klasy obejmują dźwignie kostne jednostronne, są najliczniej reprezentowane w układzie ruchu człowieka. Ramię działania siły mięśniowej jest zawsze krótsze od ramienia obciążenia. Siła skurczu mięśnia lub grupy mięśni współdziałających musi być co najmniej dziesięciokrotnie większa od wielkości obciążenia.

METODY OCENY SIŁY MIĘŚNIOWEJ OCENA SUBIEKTYWNA • Test Lovetta- subiektywny test oceny siły mięśniowej w warunkach statycznych, w określonych pozycjach • Skala: • 0- brak skurczu mięśniowego • 1- ślad skurczu mięśnia • 2- ruch w odciążeniu • 3- ruch przeciwko sile grawitacji • 4- ruch z oporem submaksymalnym • 5- ruch z oporem maksymalnym • Modyfikacja testu Lovetta przez Kendalla: 0- 0%, 1- 10%, 2- 25%, 3- 50%, 4- 75%, 5- 100% • Modyfikacja Danielsa, stopnie pośrednie 2+,3-

OBIEKTYWNY POMIAR SIŁY MIĘŚNIOWEJ • Obiektywna ocena siły mięśniowej to ocena momentów sił mięśniowych: siły chwytu oraz poszczególnych grup mięśni odpowiedzialnych za funkcję stawów: nadgarstka, łokciowego, ramiennego, biodrowego, kolanowego, skokowego • Pozwala na kontrolę przyrostu siły mięśniowej oraz dobór właściwego obciążenia w czasie ćwiczeń i pracy bez wywoływania szkodliwych następstw wynikających z przeciążenia • Pozwala na ustalenie optymalnego obciążenia dla mięśnia/grupy mięśniowej

OCENA IZOMETRYCZNA • Ocena z wykorzystaniem dynamometrów • Polega na pomiarze siły skurczu grupy mięśniowej działającej na daną dźwignię przy ustabilizowaniu tej dźwigni w danej pozycji • Przyczepy mięśni nie zbliżają się do siebie

DYNAMOMETR • Służy do pomiaru działającej siły • Zazwyczaj zasada działania dynamometru opiera się na prawie Hooke`aodkształcenie elementu sprężystego jes...