Estetyka nowych mediów PDF

Preview

Summary

Przedmiotem zajęć jest to jak funkcjonuje sztuka i jak ją definiujemy kiedy istotny do jest powstawania jest element sieci komunikacyjnejBędziemy skupiali się na technologiach które mają konsekwencje dla tego jak funkcjonuje dzieło sztuki, jak je odbieramy, jak funkcjonuje w systemie kultury i jak o...

Description

Przedmiotem zajęć jest to jak funkcjonuje sztuka i jak ją definiujemy kiedy istotny do jest powstawania jest element sieci komunikacyjnej Będziemy skupiali się na technologiach które mają konsekwencje dla tego jak funkcjonuje dzieło sztuki, jak je odbieramy, jak funkcjonuje w systemie kultury i jak określamy autorstwo Praktycznie wszędzie, w każdym dziele mamy ślad technologii cyfrowych, jednak nie znaczy to, że logika tych technologii jest również logiką sztuki. Ważne jest pojęcie interaktywności, w jaki sposób coś staje się interaktywne i jak możemy na to wpływać Podstawowe pytania estetyki, podstawowy paradygmat estetyczny, określają sposób widzenia sztuki: Co to jest dzieło sztuki? Skąd dzieło sztuki się bierze? Co się dzieje, na czym polega doświadczenie tego dzieła? Jak te składowe, autorstwo, dzieło sztuki, ludzie go doświadczający jest usytuowane w kontekście kulturowym? W jaki sposób myślenia się zmienia dzięki technologiom cyfrowym.

Paradygmat klasyczny nadal jest dominujący Odpowiedzi na klasyczny paradygmat to:

Czym jest dzieło sztuki? - dzieło sztuki to jakiś wytwór wzbudzający emocje, jednak nie każdy przedmiot jest dziełem sztuki. Dzieło sztuki pełni sobą jakąś określoną funkcję, ma autora, jest stworzone przez człowieka. Jest oryginalne formą i tematem, może podejmować tematy których nikt wcześniej nie podjął. Oryginalna forma jest ważna, np jakich ktoś użył farb czy płótna. Jest to przedmiot materialny, obarczony oryginalna forma i treścią, który swoją specyficzność zyskuje z powody ukształtowania tej materii, tego jak ktoś i kto ukształtował owo dzieło, zrobil to konkretny człowiek który posiada konkretne cechy, jest to artysta. Artysta obdarzony talentem, wyobraźnia, umiejętnościami które są wyjątkowe, musi mieć te zdolności by stworzyć ten przedmiot. Ten przedmiot ma wywoływać jakieś wrażenia, wrażenia estetyczne, tak jak samo dzieło i autor jest wyjątkowy tak samo wrażenia mają być wyjątkowe. Charakteryzują się one bezcelowością, są ważne same przez siebie, te wrażenia wywołuje ta specyficzna forma, dzieło. Dzieło otwarte- każda interpretacja opiera się na stworzonym przez artystę modelowym interpretatorze, jest to dzieło które umożliwia rożne interpretacje ale dowolność ich jest ograniczana przez zakładanego w dziele sztuki odbiorcy, interpretatora. Rolą artysty jest stworzenie pewnej koncepcji, nie materialnego przedmiotu.

Jeśli dzieło sztuki staje się zamknięte kiedy kończą się możliwości interpretacji i wyobraźni, oznacza to ze każde dzieło sztuki jest otwarte ponieważ interpretacje i wyobraźnia są nieskończone. Każdą chwila, czas, kultura wpływają na możliwości interpretacji. Drobne czynności związane z czynnościami życia codziennego wpływa na nasze możliwości odbioru dzieła. Nieskończoność interpretacji wynika również z osób które je interpretują, każdą osoba jest inna, uwarunkowanie kulturowe, sytuacja rodzinna, wpływają na nasze zdolności interpretacyjne. Nawet czynniki biologiczne takie jak płeć mogą wpływać na interpretacje i wyobraźnię.

Dzieło otwarte różni się od zamkniętego tym, że dzieło zamknięte jest stworzone od podstaw np. Mona lisa, natomiast dziecko otwarte nie jest stworzone od podstaw, często jest to nadanie jakiemuś przedmiotowi znaczenia, zachętą do rozmyślania nad nim oraz jego interpretowanie. W formie zamkniętej dzieło sztuki ma się nie zmieniać, jest to jego istota, dojście do jakiegoś finalnego kształtu przedmiotu, jej niezmienność jest jej wartością, dlatego o nią dbamy, jest nienaruszalna, ale ma się również nie zmieniać na poziomie struktury. Dzieło skończone przez artystę ma pozostać skończone i nie można go ruszać, zmieniać. Przy dziele zamkniętym interpretacji podlega zamknięta skończona forma dzieła natomiast przy dziele otwartym skończenie dzieła, forma dzieła sztuki nie ma znaczenia, tak jak przy zamkniętym. W przypadku dzieła otwartego samo dzieło nie jest dziełem sztuki tylko poruszenie wokół niego, cale poruszenie. Skończona forma materialna, dzieło sztuki istnieje w tej nienaruszalnej formie materialnej i jest tak pomyślana ma nie być zmieniana. W przypadku dzieła otwartego nie jest forma materialna tylko wszystko co się wydarzyło wokół przedmiotu przez to ze został użyty.

Konceptualizacja dzieła sztuki polega na tym ze dzieło nie jest przedmiotem tylko myślą, rozmyślaniom na dziełem sztuki i dyskusja wokół niego. Dlatego nowe dzieła sztuki trudno zmienić w przedmioty które maja wielka wartość ekonomiczna ponieważ często jest to tak naprawdę tylko koncepcja

Dlaczego nowo medialne dzieło sztuki jest płynne, dematerialne hybrydyczne performatywne? Jakie znaczenie ma interfejs?- przedmiot następnych zajęć. Płynne dzieło sztuki, oznacza to, że dzieło nie ma ustalonej materialnej formy, można z niego tworzyć inne rzeczy fizycznie. Muszę być jednak do tego udostępnione narzędzia. W przypadku nowych mediów artysta daje nam takie narzędzia, bazy danych, interfejsy itd. Jeśli kupimy klocki lego to można z niego zbudować różne wieże ale jeśli kupimy już stałą wieżę nic nie możemy z nią zrobić.

Dzieło zdematerializowane to dzieło które nie ma materialnej postaci, nie można go dotknąć, liczy się sama idea i co to dzieło reprezentuje. Dematerializacji dokonuje się na poziomie statusu dzieła sztuki. Dzieło sztuki przestaje być przedmiotem a staje się działaniem, do swojego istnienia potrzebuje działań odbiorcy. Ważny jest proces ponieważ coś zawsze się wydarza. Dlatego mówi się ze dzieło sztuki ma charakter procesualny, rozwija się w czasie. Nowo medialne dzieło sztuki ma charakter performatywny, jest wydarzeniem.

Istnieje rdzeń i nieskończone możliwości otaczające rdzeń, rdzeniem są jakieś ustalone zasady, konstrukcja ważnych elementów, projekt interaktywności. Są niezmienne elementy, które zawsze istnieją w dziele jednak to jak my się będziemy nimi posługiwać zależy od tego jak są one skonstruowane ale również od tego co chcemy z nimi zrobić. Weźmy na przykład grę w szachy, rdzeniem są piony, szachownica, zasady, konkretne rozgrywki. Tych elementów jest stosunkowo niewiele.

Artefakt to materialne rzeczy stworzone przez artystę dyspozytyw to działania uzupełniające artefakty, działania artysty i użytkownika

Artysta nie jest autorem dzieła, w odniesieniu do nowo medialnych dzieł sztuki, autorstwo jest używane tylko zwyczajowo. Jaka jest pozycja artysty? Kto jest autorem dział sztuki jeśli nie artysta? W tradycyjnym rozumienia autorstwa, autor jest osobą która tworzy fizycznie dzieło, dzieło które powstało od podstaw z jego zamysłu. Artysta wytwarza dzieło sztuki poprzez swoje zdolności, wytwarza określoną formę które ma znaczenie, więc jest również kim kto nadaje znaczenie. Autor jest nie tylko wytwórca ale również dysponentem dzieła sztuki. Stad pytanie co autor miał na myśli?

Jaka jest relacja pomiędzy dziełem sztuki a autorem? W klasycznym ujęciu dzieło sztuki jest wytworem autora fizycznie i formalnie ale również w wymiarze semantycznym, autor wytworzył przedmiot ale również nadal mu znaczenie. Autor może powiedzieć ze dana interpretacja jego dzieła sztuki które wytworzył jest niewłaściwa

W późniejszych czasach pojawiła się myśl ze autor nie decyduje o znaczeniach nadawanych dziełu sztuki. Interpretacje ludzi aktualizują znaczenie dzieła sztuki, dlatego pada pytanie kto jest autorem w dzisiejszych czasach?

Tradycyjne pojmowanie autorstwa to: Autor - Dzieło sztuki - Odbiorca

Artysta stwarza jakiś wytwór materialny, mający nadany kształt, tekst kultury, ma on określoną formę ale nie jest od początku dziełem sztuki. Jak istnieje tekst? Co jest jego specyfiką? Istnieje on jako konkretny przedmiot jednak nie tylko, istnieje również jako znaczenie, jednak skąd się ono bierze? Bierze się ono stad ze mamy autora który stworzył określony przedmiot które ma znaczenie które wynika z intencji autora. Jest to tradycyjny sposób rozumienia połączenia autora i dzieła sztuki. W tradycyjnym rozumieniu jeśli ktoś takie dzieło interpretuje inaczej to znaczy ze się myli. Odbiorą ma na celu odczytać i zrozumieć dzieło i jego znaczenie.

Idea śmierci autora mówi o tym ze ten model rozumienia jest modelem ograniczającym, w miejscu tego modelu transmisji mamy model transmisji, interakcji. Oznacza to zakończenie dominacji autora przez duże a, chodzi tu o śmierć autora jako o dyktatora znaczenia. Dzieło sztuki zaczyna funkcjonować samodzielnie jako tekst a nie zależny od autora wytwór. Autor tworzy dzieło sztuki które ukształtował ale nad którego znaczeniem nie sprawuje pełnej kontroli.

Dlaczego autor nie może sprawować pełnej kontroli nad znaczeniem swojego dzieła sztuki? Ponieważ język jako system oparty jest na niejednoznaczności.

Dzieło autora jest zachętą do tworzenia znaczeń. Znaczenie dzieła sztuki nie istnieje tylko powstaje w trakcie jego lektury.

Jaka jest rola artysty w tworzeniu nowo medialnego dzieła sztuki? Ważne jest co artysta wytwarza. Wytwarza on pewna sytuacje do interakcji. Artysta ukierunkowuje nasze fizyczne zachowania poprzez konstruowanie kontekstu tych zachowań zarówno w materialnym wymiarze tworzą jakiś interfejs, wykorzystując określone obrazy i dźwięki, reguły funkcjonowania, te wszystkie elementy zaczynaja funkcjonować dopiero w momencie kiedy następuje fizyczna aktywność odbiorcy zmienionego we współautora ponieważ musimy dokonać rearanżacji, musimy uruchomić cala te maszynę. Dopóki ktoś nie wejdzie z nim w interakcje to dzieła sztuki nie ma, kończy się ono kiedy kończy się interakcja. Uruchomienie stworzonego przez artystę interfejsu staje się dziełem sztuki. Interaktywność według Zimmermana- określa on cztery kategorie interaktywności: interaktywność poznawcza, funkcjonalna, właściwa i interaktywność kulturowa (meta-interaktywnosc). Interaktywność nie występuje przy interakcji z każdym medium Jaka jest logika tego podziału interaktywności? Interaktywność poznawcza jest wewnętrzna, dotyczy poziomu interakcji psychologicznych, funkcjonalna która jest zewnętrzna kształtuje praktyki funkcjonowania z materialnością dzieła.

Interakcja poznawcza to jest interakcja która ma charakter mentalny, jest związana z funkcjonowaniem naszego umysłu, żeby wejść w interakcje muszę poznać, zrozumieć na poziomie literalnym i semantycznym to co ktoś mówi i wypracować na poziomie psychologicznym i semantycznym naszą wypowiedź, sprzężenie zwrotne jest generowane przez nasz umysł, pojawia się w naszej głowie, elementem zewnętrznym jest nasza wypowiedź, wychodzi ona z naszych ust. Wszelkie ruchy ciała, mimika albo ruchy rękoma również wchodzą w tą interakcję. Wewnętrzna interaktywność to interaktywność która wychodzi od nas, z naszego umysłu i ciała, jest to praca mentalna. Zewnętrzna interaktywność pojawia się kiedy pojawiają się pewne materialne komponenty, pismo, druk czy telefon, jakiś technologiczny, materialny pośrednik. O ile interaktywność poznawcza jest atrybutem każdego człowieka ponieważ każdy wykonuje jakieś prace mentalne, jest to organiczna funkcja naszego bycia, jest ona zawsze. Wymiar zewnętrzny interaktywności polega na tym, że wytwarzamy jakieś syntetyczne formy komunikowania się, chociażby pisanie długopisem po kartce, używamy komponentu dodatkowego czyli kartki i długopisu. Interaktywność poznawcza jest organiczną funkcją człowieka, nigdy się nie kończy ponieważ nieustannie poznajemy, wiąże się ona z interpretacją sygnałów z zewnątrz co prowadzi do wytworzenia komunikatu z naszej strony.

Dodatek materialny do interaktywności poznawczej ma znaczenie ponieważ musimy oddzielić nasze zdolności mentalne od zdolności operowania technologią. Każdy człowiek ma wrodzone zdolności interpretowania.

Medium pośredniczące w komunikacji funkcjonuje w określony sposób, to funkcjonowanie może wymagać sprzężenia zwrotnego lub nie. Telewizja nie jest medium interaktywnym ponieważ nie oczekuje od nas zwrotnego komunikatu. Pośrednik ma służyć sprzężeniu zwrotnemu. Jeśli porównamy telewizje i komputer to z jednej strony mamy pośrednika komunikacyjnego, który daje możliwość sprzężenia zwrotnego jednak nie jest to konieczne (telewizja), z drugiej mamy komputer, które bez tego sprzężenia zwrotnego nie może istnieć interakcja, cała jego funkcjonalność polega na sprzężeniu zwrotnym. Jednak żeby ta interakcja była możliwa konieczny jest udział technologii. Interaktywność zewnętrzna wymaga pośrednika technologicznego i wymaga specyficznym właściwości które opierają się na sprzężeniu zwrotnym.

Interaktywność funkcjonalna, w naszym świecie coraz większą role w interakcja odgrywają role komputery więc upowszechnia się interakcja oparta na na interpretowaniu ale na wykonywaniu przez określone przedmioty określonych działań nad którymi nie musimy się zastanawiać, dlatego dziełem sztuki nie będzie każdy przedmiot który umożliwia interakcje. Czym więc musi się charakteryzować przedmiot który umożliwia interakcje funkcjonalna żeby stać się dziełem sztuki? Interaktywne technologie stają się dziełem sztuki wtedy kiedy ta funkcjonalność łączy się z koniecznością interpretacji, kiedy ta funkcjonalność jest problematyzowana i tematyzowana, jeśli interfejs jest nieprzyjazny, nieintuicyjny, ponieważ wtedy zaczynamy się zastanawiać nad tym interfejsem, ta funkcjonalność zaczyna być przedmiotem naszej interpretacji, dlaczego to działa tak a inne interfejsy działają inaczej. Interaktywność funkcjonalna zawiera się w funkcjonalności technologii. Funkcjonalność ma nie być oczywista po ty żebyśmy się nad nią zastanowili. Jak czytam książkę i ja interpretuje tak samo mamy technologie komputerową która skłania do refleksji, nie jest intuicyjna. Dzieło sztuki ma zmuszać nas swoim działaniem do zastanawiania się nad nim.

Specyficzny wymiar sztuki interaktywnej polega na tym ze interaktywność funkcjonalna jest połączona z interaktywnością poznawczą

Za tydzień wirtualność, przestrzeń hybrydowa. Jaka koncepcje interaktywności zakładają różne modele odbiorcy? Model gościa, v-usera, interaktora. Jaki model interaktywności one zakładają? Lev manovich przeciwstawia sobie koncepcje przestrzeni wirtualnej i przestrzeni rozszerzonej, system VR prezentuje użytkownikowi zupełnie nową rzeczywistość, odrębną, niezwiązaną z naszą codzienną, natomiast przestrzeń rozszerzona to połączenie dwóch rzeczywistości, nasza rzeczywistość jest rozszerzona rzeczywistością drugą. W obydwóch internet i przestrzeń odgrywają istotną rolę, jednak musimy pomyśleć jak postrzegana jest przestrzeń w tych dwóch koncepcjach, oraz jaką rolę odgrywa internet.

O rzeczywistości wirtualnej można mówić, że się do niej wchodzi, przestrzeń jest czymś oddzielnym, jest dodatkowym miejscem i nie jest połączona z tym co rzeczywiste, mamy bardzo wyraźne oddzielenie przestrzeni fizycznej, namacalnej od wirtualnej, paradygmat rzeczywistości wirtualnej polega na binarnym postrzeganiu rzeczywistości, jest ta realna i wirtualna, możemy również mówić o odrębnych doświadczeniach, doświadczenie rzeczywistości fizycznej da się łatwo rozdzielić od tej wirtualnej. Ten świat wirtualny i nasze doświadczenia w nim są odrębne od tego rzeczywistego,

pomimo prób symulowania doświadczeń ze świata rzeczywistego nadal mamy podwojone doświadczenie ponieważ zawsze mamy nasze ciało które nas zakorzenia w świecie rzeczywistym. Te dwa światy tylko w niewielkim stopniu mogą się przenikać. Odrębność rzeczywistości wirtualnej i rzeczywistej, inne doświadczenia i nieprzenikanie się dwóch światów to główne pojęcia rzeczywistości wirtualnej.

Zmiana polega na tym, że wraz z upowszechnieniem się technologii mobilnych i internetu, przez co internet został zagnieżdżony w przestrzeni fizycznej, jest on dla nas dostępny w każdym miejscy i chwili bez konieczności wykonywania jakichś specjalnych działań. Przestrzeń poszerzona to przestrzeń w której mamy gwarantowane doświadczenie bycia w kilku miejscach jednocześnie bez konieczności przechodnia miedzy nimi, mamy doświadczenie z przestrzenią przesyconą informacjami. Nasza przestrzeń to nie jest jakaś inna przestrzeń, rozszerza się ona porostu ponieważ nie musimy z niej wychodzić ale dostarczane są nam jakieś nowe informacje, kiedy idziemy ulica i używamy GPS to jednocześnie jestem na ulicy i jednocześnie jesteśmy na ulicy postrzeganej przez GPS, jedna rzeczywistość nakłada się na inną. Jest stały przepływ informacji miedzy przestrzenią fizyczna i przestrzenią cyfrową, oparty na monitoringu przestrzeni fizycznej. Przestrzeń rozszerzona to przestrzeń niepodzielona od przestrzeni informacyjnej, jest połączona poprzez nieustanny przebieg informacji w dwóch kierunkach, kiedy publikujemy zdjęcie otagowane, poszerzamy przestrzeń wirtualną o naszą obecność w przestrzeni fizycznej. To jest przestrzeń w której mamy doświadczenie ciągłości miedzy tym co fizyczne i cyfrowe wynikające z tego ze technologia która używamy jest coraz bardziej mobilna, mobilność jest sprawą kluczową.

Przestrzeń hybrydowa to przestrzeń mobilności społecznej, przestrzeń społeczna ma coraz większy wpływ na przestrzeń fizyczna, nasze relacje społeczne które ewoluują za sprawą bycia połączonymi wpływają na to jak jesteśmy w przestrzeni fizycznej i jak doświadczamy obecność innych w przestrzeni fizycznej. Obszary przestrzeni informacji i fizycznej nieustannie się przenikają, przestrzeń społeczna i fizyczna nieustannie się ze sobą łączą. Kiedy publikujemy coś na mediach społecznościowych uruchamiamy tą hybrydową sieć społecznościową które wpływa na nasze doświadczenie, dostajemy informacje, że ktoś polubił nasze zdjęcie czy je skomentował, przez co doświadczenie przestrzeni fizycznej jest również doświadczeniem społecznej percepcji tej przestrzeni. Hybrydowość przestrzeni nie wynika tylko z tego ze mamy przestrzeń informacyjna i fizyczna które się mieszają, za sprawa technologii mobilnych nasze aktualne doświadczenie jest zawsze wymieszane, mamy dosiawrdczenie jednoczesności, oba światy wytwarzają spójną wewnętrznie całość stworzoną z różnych elementów, z jednej strony mamy przedmioty fizyczne a z drugiej informacje, tworzą one spójną przestrzeń w której są powiązane w sposób nierozerwalny. Hybrydowość, czyli coś jest wewnętrznie spójne ale stworzone jest z nieprzystających do siebie elementów (minotaur, głowa byka, ciało człowieka, ale jednak istnieje) w przestrzeni hybrydowej nie ma już czegoś co jest rozszerzane, wszystkie elementy istnieją wspólnie, zintegrowane są sieci społeczne które jednocześnie są fizyczne i informacyjne. Dlaczego bazy danych są ważne dla cyberkultury?

Bazy danych w dużej mierze kształtują nasze doświadczenie świata, bazy danych zbierają w sobie wiele danych w jednym miejscu, porządkują je, przez co użytkownikowi jest je o wiele łatwiej odczytać, ponieważ nie musimy wykonywać wielu szeregów zadań, wszystkie sposoby w jakie bazy

danych są użyteczne jest zorientowany na nasz sposób użytkowania. Jednak bazy danych nie służą tylko do ułatwiania nam życia, są ważne dla nas jako swoista zewnętrzna pamięć, archiwum, wiedza się kumuluje w bazach danych, jest to potężny zasób wiedzy który jest przechowywany. Umożliwiają nam również redystrybucję tej wiedzy oraz bazy danych również chronią dane poprzez zwielokrotnienie danych, skopiowanie ich. Są ważne ponieważ stanowią swego rodzaju wzorzec, bazy danych nie tylko przechowują ale również przetwarzają w informacje i wiedzę, dlatego baza danych jest również pewnym wzorcem strukturalnym, ten wzorzec jest zarazem pewna forma interpretacji danych. Np tagi podczas wrzucania czegoś na YouTube czy Soundcloud, polecane nam tagi są sugerowane nam ponieważ wytwarzana jest określona wizja muzyki. Bazy danych to wzorce przetwarzania danych w informacje i wiedzę. Bazy danych kształtują wiedzę, ponieważ dane to nie jest wiedza, wiedza to uporzadkowanie danych w oparciu o jakieś kryterium, a bazy danych właśnie porządkują dane, kształtują wizję rzeczywistości.

Bazy danych są magazynem który przechowuje informacje jednak to nie jest kupa danych tylko posegregowany zestaw danych, proces porządkowania danych jest procesem nadawania im znaczenia, bazy danych jako specyficzne narzędzie porządkowania rzeczywistości z jednej strony dostarczają nam wiedzy o świecie która jest wynikiem uporządkowania danych, wiedza która po...