Lekcja 10 - Notatki z wykładu 10 PDF

Preview

Summary

Notatki z wykładu lekcja 10 Anatomia...

Description

GENERAL AP (Carlos Monteagud)

Javier Calcerrada

27.10.2015

TEMAT 10 - WZROST REPARACYJNY I PATOLOGICZNY 1. Wzrost reparatywny. Reparacyjny wzrost tkanek odnosi się do zjawisk mających na celu zmniejszenie uszkodzeń i zastąpienie martwych komórek w przypadkach, w których tkanki są dotknięte uszkodzeniami (dowolnego rodzaju). Są to głównie dwa mechanizmy:  REGENERACJA: zastąpienie uszkodzonej tkanki inną, praktycznie identyczną tkanką. Jest to prawie idealna naprawa tkanki, próba wytworzenia tkanki, która była tam przed urazem.  ZABLIŹNIENIE SIĘ:zastąpienie uszkodzonej tkanki tkanką łączną, która w stanie trwałym stanowi bliznę. To gojenie się uszkodzonej tkanki, ale nie doskonała naprawa. W zależności od rany, w której się znajdujemy, gojenie nastąpi poprzez pierwszą intencję (zjednoczenie pierwotne) lub drugą intencję (zjednoczenie wtórne). Oba procesy mogą wydawać się połączone w urazie, nie muszą występować oddzielnie.

1.1.

Regeneracja.

Istnieje kilka kryteriów wystąpienia regeneracji: - Struktura łączna musi pozostać nienaruszona: jeśli została uszkodzona, tkanka nie jest w stanie się zregenerować. Podobnie dzieje się w domu, w budynku, jeśli fundamenty, które go wspierają, nie wytrzymają wypadku, budynku nie da się odbudować. - Tkanka musi być nietrwała: musi to być tkanka zdolna do regeneracji. Te tkanki to te, które są już w ciągłej naprawie: skóra, szpik kostny, wątroba (chociaż tak naprawdę nie jest to w ciągłej naprawie, ale jest to tkanka nietrwała). W ten sposób, jeśli tkanka spełnia te cechy, w niektórych zmianach może się zregenerować, jest to typowy przypadek na przykład; częściowa hepatektomia (wątroba) lub powierzchowna rana skórna (skóra).

2. Zdolność proliferacyjna tkanek. Zdolność proliferacyjna tkanek odnosi się do ich wewnętrznej zdolności do wzrostu i wymiany własnych komórek. Od tej zdolności zależą regeneracja i zgodnie z nią tkanki można podzielić na trzy grupy: 1) Nietrwałe tkanki: te, które są nieustannie podzielone. Komórki tworzące te tkanki są stale tracone i jednocześnie zastępowane dzięki działaniu tkankowych komórek macierzystych i proliferacji komórek dorosłych. W tej grupie znajdziemy następujące tkaniny:  Szpik kostny (dzięki znajdującym się tam komórkom krwiotwórczym).  Naskórek.  Śluzowaty: jama ustna, pochwa, szyjka macicy, przewód pokarmowy, macica, jajowody, nabłonek przejściowy ... 2) Spoczynkowe (stabilne) tkanki: komórki tworzące te tkanki mają minimalną aktywność replikacyjną w swoim normalnym stanie. Teraz, w odpowiedzi na uraz lub utratę masy, są zdolne do replikacji i proliferacji. Tak jest w przypadku:

1

GENERAL AP (Carlos Monteagud)

Javier Calcerrada

27.10.2015

 Wątroba.  Nerka.  Trzustka.  Fibroblasty.  Mięśnie gładkie.  Chondrocyty i osteocyty. We wszystkich tych przypadkach komórki mają ograniczoną zdolność regeneracyjną, z wyjątkiem wątroby, która ma dużą zdolność do regeneracji i chociaż nie jest w stanie ciągłej proliferacji, jest w stanie zregenerować prawie każdy rodzaj ran. 3) Stały: te tkanki, w których ich komórki są całkowicie zróżnicowane i dlatego po urodzeniu nie wykazują zdolności do proliferacji. W przypadku urazu zdolność regeneracji jest niewielka lub nie ma jej wcale, więc wszelkie uszkodzenia, które występują w tkankach z tej grupy, są praktycznie nieodwracalne. Tkanki należące do tej grupy to właśnie te tkanki, których komórki są bardziej wyspecjalizowane i zróżnicowane:  Neurony  Mięśnie szkieletowe.  Mięsień sercowy. Z wyjątkiem narządów, które składają się głównie z komórek stałych, większość narządów składa się z tkanek należących do wszystkich trzech grup w zmienny sposób.

2.1.

Komórki macierzyste.

To od tych komórek zależy zdolność tkanki do regeneracji / proliferacji. Te komórki macierzyste będą odpowiedzialne za zapoczątkowanie nowych dojrzałych komórek danej tkanki, które będą w stanie zastąpić już istniejące, co doprowadzi do obumarcia. Dlatego zdolność regeneracyjna i naprawcza tkanek polega na homeostazie między replikacją i różnicowaniem prowadzonym przez komórki macierzyste a śmiercią dojrzałych komórek samej tkanki (programowana apoptoza). Komórki macierzyste mają dwie podstawowe właściwości, które pozwalają na prowadzenie tej homeostazy: - Samoodnowa. - Asymetryczna replikacja. Powoduje to, że komórki macierzyste pozostają w tkance i mogą przejąć jej proliferację i regenerację. Asymetryczna replikacja zapewnia, że komórki powstałe w wyniku podziału będą inne, z jednej strony jedna z nich wejdzie na ścieżkę różnicowania (która zakończy dojrzewanie w komórce tkankowej), a druga pozostanie niezróżnicowana, stanowiąc komórkę macierzystą, a tym samym nadanie tej zdolności do samoodnowienia.

RODZAJE KOMÓREK MACIERZYSTYCH. 1) Embrionalne komórki macierzyste: PLURIPOTENCJALNEzdolne do wywołania wszystkich tkanek ludzkiego ciała. Komórki te można wyizolować z normalnych blastocyst. 2) Somatyczne komórki macierzyste (dorosłe): bardziej ograniczona zdolność różnicowania, istnieją dwa typy:  Szpik kostny: potencjał różnicowania różnych ścieżek. Znaleźliśmy:  Hematopoetyczne komórki macierzyste: Komórki macierzyste o zdolności do transdyferencjacji mogą zmieniać się z jednego typu komórek macierzystych na inny, dzięki czemu mogą ostatecznie różnicować się w komórki z różnych linii.  Komórki macierzyste zrębu: multipotencjalne, ograniczone możliwości różnicowania.  Tkankowe komórki macierzyste: komórki o bardzo ograniczonej zdolności do różnicowania mogą dać początek komórkom w tkance, w której się znajdują. Są to komórki obecne w skórze, wątrobie, przewodzie pokarmowym, rogówce, mózgu ...

2

GENERAL AP (Carlos Monteagud)

Javier Calcerrada

27.10.2015

3. Zabliźnienie się. Pamiętajmy, że gojenie następuje w tych zmianach, w których uszkodzenie komórek miąższu narządu / tkanki i nabłonka jest bardzo duże, więc nie można ich zastąpić nowymi, identycznymi strukturami komórkowymi. W takich przypadkach proces regeneracji zachodzi poprzez zastąpienie istniejącej wcześniej tkanki tkanką łączną, która utworzy bliznę.

3.1.

Ogólne fazy gojenia.

1) Proces zapalny: reagowanie na początkowe uszkodzenie z zamiarem usunięcia uszkodzonej lub martwej tkanki. 2) Proliferacja nabłonka i zrębu: zwiększa liczbę komórek tkanki łącznej (zrębu) i miąższu tkanki (ogólnie nabłonka). 3) Angiogeneza: utworzenie nowej sieci kapilarnej. 4) Produkcja macierzy zewnątrzkomórkowej: zwiększa syntezę białek macierzy zewnątrzkomórkowej, zwłaszcza tworzenie kolagenu.

OSTATNIE TRZY PUNKTY, 2), 3) i 4) SĄ PRZEZNACZONE DO TWORZENIA TKANKI GRANULACYJNEJ 5) Przebudowa tkanki: zmniejszenie liczby komórek zapalnych, substancji podstawowej, komórek łącznych i będzie składać się z większej ilości kolagenu i macierzy zewnątrzkomórkowej. 6) Skurcz rany: dzięki działaniu miofibroblastów, starając się je redukować. 7) Nabycie oporu.

3

GENERAL AP (Carlos Monteagud)

Javier Calcerrada

27.10.2015

TKANKA GRANULACYJNA. Pojawia się to w notatkach z innych lat, ale nie w potędze Carlosa ani nie wyjaśnił tego na zajęciach, ale uważam, że jest to coś, do czego przywiązują dużą wagę, więc skopiowałem to z innych notatek. Aby powstała blizna, najpierw musi powstać ziarnina. Fibroblasty i komórki śródbłonka naczyniowego proliferują w ciągu pierwszych 24-72 godzin procesu naprawy, tworząc ten wyspecjalizowany typ tkanki, który jest cechą naprawy tkanki (bliznowacenia). Termin ten wynika z miękkiego, różowego i ziarnistego wyglądu powierzchni rany. Jego typową cechą histologiczną jest obecność małych nowych naczynek (angiogeneza) i proliferacja fibroblastów. Te nowe naczynia są nieszczelne i pozwalają białkom osocza i płynowi na ucieczkę do przestrzeni pozanaczyniowej. Dlatego nowa tkanka ziarninowa jest zwykle obrzęknięta. Tkanka ziarninowa stopniowo zajmuje przestrzeń nacięcia; Krótko mówiąc, jest to tkanka, która nie istnieje w zdrowych warunkach, ale pojawia się po urazie. Ważne jest, aby wiedzieć, że angiogeneza, proliferacja i migracja nabłonka i zrębu (fibroblasty) oraz produkcja macierzy zewnątrzkomórkowej są niezbędne do powstania tej tkanki.

3.2.

Czynniki związane z gojeniem.

To, czy gojenie jest mniej lub bardziej skuteczne, a zatem udaje się rozwiązać uraz w bardziej satysfakcjonujący sposób, będzie zależeć od: - Tkanka, w której jesteśmy i jak duża jest rana. - Intensywność i czas działania środka powodującego uszkodzenie tkanki. - Czynniki przeciwdziałające naprawie: utrudniają i spowalniają gojenie:  Cukrzyca.  Leczenie kortykosteroidami (supresja układu odpornościowego).  Niedożywienie, niedobór witamin (zwłaszcza witaminy C).  Procesy zakaźne: zakażone rany są naprawiane z większą trudnością.  Obecność ciał obcych, które przeszkadzają w bliznach rany.  Niedobór perfuzji: pacjenci z miażdżycą, żylakami, cukrzycą lub innymi chorobami powodującymi zaburzenia krążenia.  Wczesna mobilizacja rany: w niektórych tkankach lub dużych ranach mobilizacja miejsca urazu z wyprzedzeniem może dodatkowo spowolnić gojenie lub spowodować rozejście się (otwarcie rany).

3.3.

Czynniki wzrostu zaangażowane w gojenie.

Do powstania ziarniny, a tym samym blizny, która zastąpi uszkodzoną tkankę, niezbędny jest szereg czynników wzrostu, które indukują obserwowane wcześniej procesy gojenia. Chociaż nie będzie to wchodzić w szczegóły, zostaną one nieznacznie wyświetlone:

3.3.1. Angiogeneza. Proces, w którym powstają nowe naczynia krwionośne. Celem jest odbudowa tych, które już istniały, w celu podtrzymania życia struktur komórkowych, które zostaną zregenerowane. Jednak proces ten jest również bardzo ważny w tworzeniu się krążenia obocznego (na przykład w przypadku niedokrwienia) lub we wzroście guzów (wymagają one zaopatrzenia naczyniowego wykraczającego poza naturalne lub pierwotne). Tworzenie nowych naczyń krwionośnych następuje w wyniku dwóch następujących procesów:

4

GENERAL AP (Carlos Monteagud)

Javier Calcerrada

27.10.2015

1) Proliferacja i mobilizacja śródbłonka: indukowany przez VEGF, czynnik wzrostu śródbłonka naczyniowego (regulowany przez HIF, czynnik indukowany niedotlenieniem) i VEGFR-2 (receptor VEGF). 2) Stabilizacja okołobłonkowa: indukowany przez angiopoetyny 1 i 2, PDGF (płytkowy czynnik wzrostu) i TGF-β (transformujący czynnik wzrostu).

3.3.2. Proliferacja i migracja fibroblastów. Większość czynników wzrostu zaangażowanych w ten proces pochodzi ze śródbłonka, który powstaje w wyniku angiogenezy, ale także z komórek zapalnych, takich jak limfocyty i makrofagi. Rozwijające się fibroblasty mają bardziej syntetyczny fenotyp, co znajduje odzwierciedlenie w produkcji ECM i kolagenu, niezbędnych do leczenia. W tym przypadku zaangażowanymi czynnikami wzrostu są: - Migracja fibroblastów: PDGF, FGF (czynnik wzrostu fibroblastów), TGF-β, TNF (czynnik martwicy nowotworu). - Proliferacja fibroblastów: TGF-β, EGF (naskórkowy czynnik wzrostu), FGF, PDGF, TNF i IL-1 (interleukina 1).

3.3.3. Produkcja kolagenu. Produkcja kolagenu prowadzona jest głównie przez fibroblasty, które powstają z tych czynników wzrostu. Kolagen ten jest używany do tworzenia macierzy pozakomórkowej i do tworzenia szkieletu tkanki naprawczej (blizny). Zaangażowane czynniki wzrostu to: TGF-β, PDGF, zmniejszona degradacja kolagenu (gdy występują różnice w aktywności metaloproteinaz macierzy).

3.4.

Gojenie się rany skórnej.

Proces leczenia można przeprowadzić na dwa sposoby:

1) UZDRAWIANIE / UZDRAWIANIE PRZEZ PIERWSZĄ INTENCJĘ. Byłaby to naprawa wykonywana w czystych ranach, których krawędzie są bardzo blisko siebie, ranach powstałych na przykład w wyniku nacięcia chirurgicznego, gdzie uszkodzenie powoduje jedynie zniszczenie nabłonkowej błony podstawnej i ciągłość tkanki. W takim przypadku proces regeneracji (tworzenie nowej tkanki nabłonkowej) byłby połączony z procesem gojenia (prowadzonym przez tworzenie ziarniny i odpowiadające jej zwłóknienie).

PIERWSZY DZIEŃ

Pierwszy, miejsce nacięcia lub rany wypełnia się skrzepniętą krwią, która zostanie szybko zaatakowana przez ziarninę. Po 24 godzinach na krawędzi rany obserwuje się neutrofile, które będą migrować w kierunku tego skrzepu, podczas gdy komórki nabłonka zaczną zwiększać swoją aktywność mitotyczną. MIĘDZY 24 A 48 GODZINAMI Komórki nabłonkowe zaczynają migrować i namnażać się z dwóch krawędzi rany, przyczyniając się również do tworzenia się błony podstawnej w miarę ich postępu. Komórki te gromadzą się w linii środkowej, poniżej strupa, ponownie tworząc cienką, ale ciągłą warstwę nabłonka.

TRZECI DZIEŃ

TRZECIEGO DNIA neutrofile na brzegu rany zostają zastąpione makrofagami, a przestrzeń zajmowaną przez skrzep zostaje zajęta przez ziarninę. Ponadto zaczynają się rozwijać naczynia krwionośnewokół rany

5

GENERAL AP (Carlos Monteagud)

Javier Calcerrada

27.10.2015

wraz z włóknami kolagenowymi, które nie tworzą jeszcze mostków nad nacięciem, ale są zorientowane pionowo na krawędziach. Piątego dnia znacznie zwiększa się ziarnina zajmująca miejsce, w którym znajdował się skrzep fibrynowy. Tkanka nabłonkowa, która nadal namnażała się i rosła, powróciła do swojej normalnej grubości. W DRUGIM TYGODNIU następuje ciągły wzrost fibroblastów okolicy i włókien kolagenowych. Jednocześnie naciek leukocytów, obrzęk i zwiększone unaczynienie do pewnego stopnia zmniejszają się.

DZIEŃ PIĄTY, ziarnina

Po 1 MIESIĄCU blizna jest w pełni uformowana. Jest to zasadniczo tkanka łączna (bez komórek zapalnych) pokryta praktycznie normalnym naskórkiem. Teraz nie ma przyczepów skóry, to znaczy, że skóra właściwa została utracona. Po KILKU MIESIĘCY od wygojenia opór tkanki jest maksymalny, ponieważ wzrosła jej wytrzymałość, a tkanka zyskała spójność pomimo braku pewnych struktur skóry.

DRUGI TYDZIEŃ

1 MIESIĄC, blizna

2) UZDRAWIANIE / UZDRAWIANIE DRUGIEJ INTENCJI. Naprawa, która występuje w ranach, w których występuje duża utrata substancji, a brzegi są oddzielone. Oznacza to, że jest to proces gojenia, który zachodzi w dużych ranach, wrzodach lub po niszczących atakach serca w narządach miąższowych. Proces powstawania blizny w bliznie przez drugą intencję jest podobny do pierwszego, ale znaleźliśmy pewne różnice:  Tworzenie się większego skrzepu na powierzchni rany, bogatego w fibrynę i fibronektynę.  Bardziej intensywne zapalenie: skutki urazu powodują większy wynik nekrotyczny, a także wysięk i fibrynę. Należy go wyeliminować, aby można go było zastąpić zdrową tkanką, a zatem reakcja zapalna jest większa.  Większa ziarnina: fakt, że rana jest większa, wymaga wytworzenia większej ilości tkanki ziarninowej zdolnej do działania jako podstawa i szkielet naprawy tkanki nabłonkowej.  Skurcz rany: W ranach, które zostały naprawione przez gojenie się w pierwszej kolejności, skurcz rany był niewielki lub żaden. W tych urazach (druga intencja) będzie. Proces ten ułatwia redukcję dużych ubytków powstałych w wyniku urazu, dzięki działaniu miofibroblastów, fibroblastów o właściwościach kurczliwych, które mogą zbliżyć brzegi rany do siebie.  Poważna blizna: ponieważ zmiany są większe.

6

GENERAL AP (Carlos Monteagud) 

Javier Calcerrada

27.10.2015

Cieńszy naskórek: końcowa tkanina nie jest tak dobra jak oryginał, ponieważ proces jest bardziej skomplikowany i oryginalnego materiału nie można odzyskać w 100%.

3.5. Powikłania gojenia. Jeśli którykolwiek z czynników gojących (zewnętrznych lub wewnętrznych rany) wpłynie negatywnie na proces regeneracji rany, proces ten może ulec zmianie lub być niepełny, obniżając w ten sposób jakość blizny lub sprawiając, że jest ona niewystarczająca. Niektóre z najbardziej typowych powikłań związanych z ranami to: - Rozejście się rany: niepełne zamknięcie rany. Istnieje wiele możliwych przyczyn tego powikłania, aw zależności od miejsca, w którym zlokalizowana jest rana, rozwiązanie jest mniej lub bardziej proste (w przypadku rany skórnej można to załatwić innym szwem, ale w przypadku rana w narządzie wewnętrznym może prowadzić do śmierci). - Owrzodzenie - Zakażenie: wydłuża fazę zapalenia, a także potencjalnie zwiększa początkowy uraz, ułatwiając rozejście się rany i owrzodzenie. - Blizna przerostowa: Większa niż normalna blizna, która przekracza niezbędną przestrzeń gojenia z powodu nadmiernego gromadzenia się kolagenu. - Bliznowiec: keloid: byłby to rodzaj przerostowej blizny, w której duże ilości włókien kolagenowych gromadzą się na brzegach rany, powodując powstawanie widocznych i wypukłych blizn, które wystają ze skóry i są podniesione. Uważa się, że istnieje dziedziczna predyspozycja do tworzenia keloidów, a powikłanie to występuje częściej u osób rasy czarnej. - Bujna ziarnina: Czasami powstająca ziarnina wykracza poza to, co jest konieczne i wystaje z otaczającej skóry, utrudniając ponowną epitelializację i gojenie się ran. Powikłania te są związane z chorobami, w których układ odpornościowy jest zmieniony (reumatoidalne zapalenie stawów, marskość wątroby, zwłóknienie), tak że procesy gojenia się rany ulegają zmianie z powodu utrzymującej się stymulacji fibrogenezy. - Desmoid fibromatosis: intensywna proliferacja fibroblastów i innych elementów tkanki łącznej. - Przykurcze: Nadmierne skurcze rany prowadzące do deformacji rany i otaczającej tkanki. Zwykle występuje z powodu nadmiernej mobilizacji rany i jest bardzo częste w oparzeniach.

7

GENERAL AP (Carlos Monteagud)

Javier Calcerrada

27.10.2015

4. Adaptacja komórki. Urazy, na które komórka reaguje fizjologicznie poprzez regenerację i gojenie, mogą być spowodowane kilkoma czynnikami. Fakt, że doszło do urazu, jest generalnie konsekwencją szkodliwego bodźca, ataku, który uszkadza tkankę lub narząd, i na którym ta sama tkanka lub narząd reaguje, aby się wyleczyć. Jednak czasami uraz może rozwinąć się z powodu problemów z przystosowaniem się komórek do stresu, który odczuwają w prostym stanie homeostazy, ponieważ zdolność adaptacyjna samej komórki jest przekroczona i wywoływana jest agresja komórkowa. To właśnie prowadzi do patologicznego wzrostu, który wymyka się z wcześniej ustalonego planu dla narządu lub tkanki określonego gatunku i kończy się szkodliwością.

4.1.

ROZROST.

Hiperplazja to wzrost liczby komórek w narządzie lub tkance, który prowadzi do zwiększenia rozmiaru narządu z powodu wysokiego tempa podziału komórek, tak że jest więcej komórek niż byłoby normalnie. Zarówno struktura komórek, jak i na ogół struktura narządu / tkanki pozostają prawidłowa, tylko w większym stopniu niż byłaby normalna. Jest to patologia występująca w niestabilnych lub stabilnych narządach / tkankach, czyli takich, które mają określoną zdolność mitotyczną. Jeśli wyeliminowany zostanie bodziec wywołujący hiperplazję, znika, jest odwracalny (jest to fundamentalna różnica w stosunku do raka). Hiperplazje mogą być: - Fizjologiczny: W razie potrzeby zdolność funkcjonalną tkanki można zwiększyć poprzez zwiększenie jej liczby komórek, w przypadku gruczołu sutkowego, macicy czy wątroby (w procesie podobnym do regeneracji). - Patologiczny:  Hormonalny: typowymi przypadkami są endometrium i niektóre gruczoły dokrewne: 1. Rozrost gruczolakowłókniakowatości gruczołu krokowego: duża proliferacja komórek gruczołowych, fibroblastów i mięśni gruczołu krokowego. Występuje u dużej części mężczyzn powyżej 80 roku życia. Proliferacja komórek jest tak wielka, że nie mieszczą się one w przeznaczonej dla nich przestrzeni, więc składają się i uciskają cewkę moczową (część prostaty), co prowadzi do problemów z oddawaniem moczu. 2. Rozrost endometrium: Jest wytwarzany przez brak równowagi między estrogenami i progesteronem, więc gruczoły endometrium zaczynają się rozmnażać i zwiększać ich liczbę. Jest to częsta przyczyna nieprawidłowego krwawienia miesiączkow...