Program interwencyjny mający na celu poprawę zdrowia seksualnego u osób uzależnionych od narkotyków PDF

Preview

Summary

Program interwencyjny mający na celu poprawę zdrowia seksualnego u osób uzależnionych od narkotyków...

Description

Program interwencyjny mający na celu poprawę zdrowia seksualnego u osób uzależnionych od narkotyków Seksualność ma niekwestionowane znaczenie w życiu człowieka, gdyż jest to istota płciowa od narodzin do śmierci, dla której podejmowanie działań na rzecz zdrowego przeżywania seksualności jest niezbędne dla ich dobrego samopoczucia (del Río, 2016). Światowa Organizacja Zdrowia (2006) definiuje zdrowie seksualne jako stan fizycznego, emocjonalnego, psychicznego i społecznego dobrostanu związanego z seksualnością, który nie jest jedynie brakiem choroby, dysfunkcji czy niepełnosprawności. Jednostka ma prawo w pełni cieszyć się swoją seksualnością i podejmować działania mające na celu osiągnięcie dobrego samopoczucia i przyjemności seksualnej. Na przestrzeni dziejów demonstrowano wpływ norm społecznych w tej dziedzinie. Opierając się na osobistych decyzjach, naszą seksualność można określić znacznie bardziej niż w czasach starożytnych Hebrajczyków czy pierwszych chrześcijan i z większą obiektywnością niż wiele niezachodnich społeczeństw współczesnego świata. Wraz z większym zrozumieniem i akceptacją różnorodności seksualnej, która rozwinęła się w XX wieku, uzyskano dziś większe wolności i obowiązki. Ogólnie przyjmujemy ideę, że zdrowie seksualne danej osoby jest związane z wiedzą, empatią i tolerancją dla różnorodności tożsamości i ekspresji seksualnych, które są częścią ludzkiej kondycji (Crooks i Baur, 2000). Obecnie istnieje biopsychospołeczna koncepcja seksualności, rozumiana nie tylko na podstawie czynników biologicznych, ale także interakcji między nimi a czynnikami psychologicznymi i społeczno-kulturowymi (López, 2005), podkreślając jej konstruowany charakter (Amezúa i Foucart, 2005). Jednak dziedzictwo społeczne i kulturowe przekazywane z pokolenia na pokolenie nie przezwyciężyło jeszcze błędnych przekonań, wciąż zakotwiczonych w zbiorowej wyobraźni i podkreślających potrzebę odpowiedniej edukacji seksualnej (Lopez, 2005). Ten zestaw teorii wyjaśniających seksualność, składający się z błędów, mitów i tabu, wpływa na codzienne życie ludzi, a jego konsekwencje są negatywne dla życia w zdrowy i satysfakcjonujący sposób (Barragán i Bredy, 1996). W tej przestrzeni społeczno-kulturowej

1

Podobnie jak w seksie, poszukiwanie przyjemności uwidacznia się również w zażywaniu narkotyków, a czasami są one spożywane w celu przyjemniejszego stosunku seksualnego lub złagodzenia objawów, które uniemożliwiają satysfakcjonujący związek seksualny, mimo że jest wykazali, że nie ma substancji, która zwiększa pożądanie bez wpływu na inne funkcje organizmu (Pérez, Mestre i del Río, 2012). Jeśli chodzi o narkotyki, konieczna jest definicja. Najszerzej akceptowaną w dziedzinie terapii jest ta Kramera i Camerona (1975): „Każda substancja, która wprowadzona do żywego organizmu może zmodyfikować jedną lub więcej jego funkcji” (s.13). Klasyfikacją tych substancji może być Escohotado (2001), która dzieli je na trzy grupy: leki depresyjne na ośrodkowy układ nerwowy, takie jak alkohol lub heroina, leki stymulujące ośrodkowy układ nerwowy, takie jak kokaina lub nikotyna, oraz leki psychodeliczne, takie jak konopie indyjskie lub LSD. Odbiorcy tej pracy są uzależnieni od narkotyków, dlatego wytyczne dotyczące diagnozy zespołu uzależnienia według Światowej Organizacji Zdrowia (WHO, 1992) wskazano w tabeli 1. Tabela 1. Zespół uzależnienia według ICD-10 Diagnozę uzależnienia należy postawić tylko wtedy, gdy co najmniej trzy z poniższych cech były obecne w pewnym momencie w ciągu ostatnich dwunastu miesięcy lub w sposób ciągły: a) Intensywne pragnienie lub doświadczenie przymusu do zażywania substancji. b) Zmniejszona zdolność do kontrolowania spożycia danej substancji lub alkoholu, czasami kontrolowania początku spożycia a inni by móc go dokończyć, aby kontrolować spożytą ilość. c) Somatyczne objawy zespołu abstynencyjnego, gdy spożycie substancji jest zmniejszone lub ustaje, potwierdzone przez: charakterystyczny zespół abstynencyjny substancji; lub spożywanie tej samej substancji (lub bardzo bliskiej) w celu złagodzenia lub uniknięcia objawów abstynencyjnych. d) Tolerancja, w taki sposób, że stopniowe zwiększanie dawki substancji jest wymagane do osiągnięcia tych samych efektów, które pierwotnie powodowały niższe dawki (jasnym przykładem są te uzależnienia od alkoholu i opiatów, w których są osoby, które mogą sięgnąć po spożycie dawki wystarczające do obezwładnienia lub spowodowania śmierci osób, u których nie występuje tolerancja). e) Postępująca rezygnacja z innych źródeł przyjemności lub rozrywki, spowodowana konsumpcją substancji, wydłuża czas niezbędny do uzyskania lub spożycia substancji lub wyzdrowienia po jej skutkach. f) Utrzymywanie się w spożywaniu substancji pomimo jej oczywistych szkodliwych konsekwencji, takich jak uszkodzenie wątroby spowodowane nadmiernym spożyciem alkoholu, nastroje depresyjne po okresach wysokiego spożycia substancji lub pogorszenie funkcji poznawczych w wyniku spożycia substancji.

Używanie narkotyków i współżycie seksualne są ze sobą powiązane, ponieważ konsumpcja powoduje wzrost zainteresowania seksualnego, jednak w przypadku spożywania bardzo ostrej lub przewlekłej dawki, będą miały niepożądane konsekwencje, o większym lub mniejszym nasileniu, dla zachowań seksualnych zarówno u mężczyzn, jak i u kobiet (Pérez , Mestre y del Río, 2012). Z drugiej strony większość substancji o działaniu depresyjnym wytwarza tolerancję, tak że po kilku spożyciu tych samych dawek nie osiąga się pożądanego efektu, a zwiększenie dawki prowadzi do stanu odurzenia, który nie pozwala na udaną aktywność seksualną (Soulignac, Waber i Khazaal , 2011). Czasami słyszy się, jak pacjenci wyjaśniający, jak się uzależnili, wspominają, że nadużywanie substancji, w szczególności heroiny, zaczęło się jako forma samoleczenia na przedwczesny wytrysk. Niektórzy kompulsywni użytkownicy kokainy mogą mieć intensywną aktywność seksualną z wieloma osobami w okresie ostrego używania kokainy, czasami trwającym 4 lub 5 dni, a nawet dłużej (Soulignac, Waber i Khazaal, 2011). Często zdarza się również, że ludzie używają alkoholu i innych substancji w celu zwalczania lęku związanego z wydajnością, poprawy sprawności seksualnej lub przezwyciężenia dysfunkcji seksualnych (Grover, Mattoo, Pendharkar i Kandappan, 2014). Pomimo tych zastosowań związek między konsumpcją a sprawnością seksualną jest negatywny. Mężczyźni palący tytoń są 1,6 razy bardziej narażeni na rozwój zaburzeń erekcji niż osoby niepalące, a u kobiet zmniejsza to pobudliwość i utrudnia orgazm (Harte i Meston, 2008). Nadmierne spożycie alkoholu powoduje problemy z erekcją, utratę przyjemności i opóźnienie lub zahamowanie wytrysku u mężczyzn oraz zmniejszenie pobudzenia, brak przyjemności i anorgazmię u kobiet (Pérez, Borrás, Sánchez i Casaubón, 2006). Długotrwałe zażywanie kokainy powoduje utratę pożądania i hamuje reakcję seksualną, powodując zaburzenia erekcji u mężczyzn i brak nawilżenia pochwy u kobiet (Cabello, 2010). W przypadku heroiny Jej stosowanie wiązało się z zahamowaniem pożądania u 75% mężczyzn i 68% kobiet, opóźnienie lub niezdolność do wytrysku dotyczy również 75%, a problemy z erekcją u 50% uzależnionych od heroiny (Phala i Esteves, 2002). Warto zwrócić uwagę na porównanie, jakie wielu uzależnionych od heroiny czyni z używania heroiny i orgazmu, określanego jako znacznie przyjemniejszy, zastępujący reakcję seksualną u uzależnionych, a to ze względu na pojawienie się niskiego pożądania seksualnego (Hurtado, 1997). Jeśli chodzi o używanie konopi, należy zauważyć, że może powodować pewne problemy z erekcją i brak zainteresowania seksualnego, ale wydaje się, że wracają do zdrowia w ciągu kilku tygodni od zaprzestania jej używania (Pérez, Borrás, Sánchez i oraz problemy z

erekcją u 50% uzależnionych od heroiny (Phala i Esteves, 2002). Warto zwrócić uwagę na porównanie, jakie wielu uzależnionych od heroiny czyni z używania heroiny i orgazmu, określanego jako znacznie przyjemniejszy, zastępujący reakcję seksualną u uzależnionych, a to ze względu na pojawienie się niskiego pożądania seksualnego (Hurtado, 1997). Jeśli chodzi o używanie konopi, należy zauważyć, że może powodować pewne problemy z erekcją i brak zainteresowania seksualnego, ale wydaje się, że wracają do zdrowia w ciągu kilku tygodni od zaprzestania jej używania (Pérez, Borrás, Sánchez i oraz problemy z erekcją u 50% uzależnionych od heroiny (Phala i Esteves, 2002). Warto zwrócić uwagę na porównanie, jakie wielu uzależnionych od heroiny czyni z używania heroiny i orgazmu, określanego jako znacznie przyjemniejszy, zastępujący reakcję seksualną u uzależnionych, a to ze względu na pojawienie się niskiego pożądania seksualnego (Hurtado, 1997). Jeśli chodzi o używanie konopi, należy zauważyć, że może powodować pewne problemy z erekcją i brak zainteresowania seksualnego, ale wydaje się, że wracają do zdrowia w ciągu kilku tygodni od zaprzestania jej używania (Pérez, Borrás, Sánchez i zastępowanie u osób uzależnionych reakcji seksualnej i jest to spowodowane pojawieniem się niskiego pożądania seksualnego (Hurtado, 1997). Jeśli chodzi o używanie konopi, należy zauważyć, że może powodować pewne problemy z erekcją i brak zainteresowania seksualnego, ale wydaje się, że wracają do zdrowia w ciągu kilku tygodni od zaprzestania jej używania (Pérez, Borrás, Sánchez i zastępowanie u osób uzależnionych reakcji seksualnej i jest to spowodowane pojawieniem się niskiego pożądania seksualnego (Hurtado, 1997). Jeśli chodzi o używanie konopi, należy zauważyć, że może powodować pewne problemy z erekcją i brak zainteresowania seksualnego, ale wydaje się, że wracają do zdrowia w ciągu kilku tygodni od zaprzestania jej używania (Pérez, Borrás, Sánchez i

Casaubon, 2006). Używanie substancji psychoaktywnych sprawia również, że stosunki seksualne są niebezpieczne, z niebezpieczeństwem przenoszenia infekcji lub powodowania niechcianych ciąż (Pérez i Mestre, 2016). W badaniu Mestre (2002) oceniano trudności seksualne podczas konsumpcji, a kiedy przestali konsumować, gdzie zaobserwowano wzrost przedwczesnego wytrysku u mężczyzn, nawet 4 razy większy niż podczas konsumpcji, możliwym wytłumaczeniem jest efekt odbicia, który powoduje brak konsumpcji w kategoriach męskiego orgazmu (Carabal, Baldwin i Lesmes, 2000). W przypadku kobiet trudności ze smarowaniem narastały wraz z zaprzestaniem konsumpcji. W odniesieniu do dysfunkcji seksualnych występujących u osób leczonych narkomanii analiza wskazuje na następujące odsetki: przedwczesny wytrysk (44,3%), zaburzenia erekcji (36,7%), pochwica (65,1%), anorgazmia (13,2), rzadkość (49,3%) ), brak komunikacji (30,6%), niezadowolenie (23,2%), unikanie (23,5%) i brak zmysłowości (0,7%) (del Río y Cabello, 2014). Wykazano, że długotrwałe zażywanie substancji uzależniających powoduje, że ludzie mają większe trudności z odpowiedzią seksualną niż osoby, które ich nie stosowały. I to pogorszenie utrzymuje się w okresie abstynencji, reakcja seksualna nie ulega po prostu poprawie z czasem (del Río, 2014). Może to wynikać z tego, że uszkodzenie neurologiczne spowodowane przez substancję jest długotrwałe (Jiann, 2008) lub dlatego, że bez tej substancji zachowanie wyuczone w czasie jej spożycia jest nadal obecne i nadal się powtarza, będąc przyczyną zaburzeń seksualnych (del Río, 2016). Tak czy inaczej, znaczenie dogłębnej pracy w ośrodkach zajmujących się sferą seksualną osób poddawanych leczeniu jest jasne. Właściwe funkcjonowanie seksualne zapewnia poczucie dobrostanu psychicznego, fizycznego i społecznego oraz jest jednym z najważniejszych elementów jakości życia człowieka (Khajehei, Doherty & Tilley, 2015), dotyczy to również osób niezdrowych, u których subiektywna obciążenie dysfunkcją seksualną może być tak wysokie, jak obciążenie samą chorobą podstawową, co wykazano u pacjentów ze schizofrenią (de Boer, Castelein, Wiersma, Schoevers i Knegtering, 2015). Osoby zażywające substancje doświadczają znacznego załamania w różnych dziedzinach życia, w tym w sferze seksualnej (Pérez, 2011). Jednak świadomość dysfunkcji seksualnych u osób uzależnionych od narkotyków pozostaje niska wśród pracowników służby zdrowia i nie jest zgłaszana podczas badań klinicznych (Kiguradze i in., 2017).

Zachowania seksualne uznaje się za dysfunkcyjne na podstawie kryterium medycznego, kryterium psychologicznego, kryterium socjokulturowego, kryterium statystycznego lub normatywnego lub/i kryterium subiektywnego (Carrobles i Sanz, 1998). Szczególnie wpływa na to kryterium społeczno-kulturowe, gdyż modele seksualności obecne w filmach czy mediach są przesadzone i obce rzeczywistości, tak że wraz z brakiem informacji, autodestrukcyjnymi myślami i negatywną samooceną wywołują reakcję dyskretnie odbiegającą od to, co uważane jest za „normalne”, prowadzi do silnego poczucia porażki, którą można złagodzić uciekając się do większej konsumpcji, co jednocześnie negatywnie wpływa na seksualność konsumenta. Co więcej, kobiety, które chodzą na leczenie uzależnień, mają zwykle historię konsumpcji związaną z ryzykownymi zachowaniami, nadużyciami, gwałtami, a nawet prostytucją. Ich modele i osobiste doświadczenia implikują negatywne doświadczenia i prezentują deficyt poczucia własnej wartości, uległości i samozadowolenia wobec człowieka (del Río, 2016). Wszystko to sprawia, że seksualność u osób uzależnionych generalnie ulega pogorszeniu i niejednokrotnie jest czynnikiem podtrzymującym uzależnienie (del Río, 2016). Podczas procesu porzucania substancji pojawia się szereg lęków, takich jak obawy związane z seksualnością, o swoją wartość jako kochanka, o reakcję seksualną lub błędne wyobrażenia na temat relacji seksualnych, które mogą utrudniać powrót do zdrowia (Pérez i Mestre, 2016). ). Niezadowolenie z życia seksualnego często wiąże się z gniewem, zwiększonymi wskaźnikami przemocy małżeńskiej, mniejszym ciepłem i jednością w związkach, zerwaniami, które z kolei mogą pogorszyć używanie (Prabhakaran, Nisha i Varghese, 2018). W zaburzeniach uzależnieniowych dysfunkcja seksualna ma duże znaczenie kliniczne, ponieważ często prowadzi to do niestosowania się do leczenia i dysharmonii seksualnej lub małżeńskiej. Jednak często jest zaniedbywany i nie badany w rutynowej opiece klinicznej. Ważne jest rozpoznanie i leczenie dysfunkcji seksualnych, ponieważ czasami jest to jedyna przyczyna nieskutecznego leczenia zaburzenia, oprócz różnych powiązanych stresorów psychospołecznych (Grover, Mattoo, Pendharkar i Kandappan, 2014). Właściwe leczenie dysfunkcji seksualnych w zaburzeniach nałogowych może prowadzić do znacznego zmniejszenia stresu dla jednostki i pary w ogóle, a z kolei być kluczowym aspektem w ogólnym leczeniu zaburzeń uzależnieniowych (Sathyanarayana, Maheshwari, George, Chandran, Manohar , Rao, 2018). jest często zaniedbywany i nie jest badany w rutynowej opiece klinicznej. . Ważne jest rozpoznanie i leczenie dysfunkcji seksualnych, ponieważ czasami jest to jedyna przyczyna nieskutecznego leczenia zaburzenia, oprócz różnych powiązanych stresorów psychospołecznych (Grover, Mattoo, Pendharkar i Kandappan,

2014). Właściwe leczenie dysfunkcji seksualnych w zaburzeniach nałogowych może prowadzić do znacznego zmniejszenia stresu dla jednostki i pary w ogóle, a z kolei być kluczowym aspektem w ogólnym leczeniu zaburzeń uzależnieniowych (Sathyanarayana, Maheshwari, George, Chandran, Manohar , Rao, 2018). jest często zaniedbywany i nie badany w rutynowej opiece klinicznej. Ważne jest rozpoznanie i leczenie dysfunkcji seksualnych, ponieważ czasami jest to jedyna przyczyna nieskutecznego leczenia zaburzenia, oprócz różnych powiązanych stresorów psychospołecznych (Grover, Mattoo, Pendharkar i Kandappan, 2014). Właściwe leczenie dysfunkcji seksualnych w zaburzeniach nałogowych może prowadzić do znacznego zmniejszenia stresu dla jednostki i pary w ogóle, a z kolei być kluczowym aspektem w ogólnym leczeniu zaburzeń uzależnieniowych (Sathyanarayana, Maheshwari, George, Chandran, Manohar , Rao, 2018). oprócz różnych powiązanych stresorów psychospołecznych (Grover, Mattoo, Pendharkar i Kandappan, 2014). Właściwe leczenie dysfunkcji seksualnych w zaburzeniach nałogowych może prowadzić do znacznego zmniejszenia stresu dla jednostki i pary w ogóle, a z kolei być kluczowym aspektem w ogólnym leczeniu zaburzeń uzależnieniowych (Sathyanarayana, Maheshwari, George, Chandran, Manohar , Rao, 2018). oprócz różnych powiązanych stresorów psychospołecznych (Grover, Mattoo, Pendharkar i Kandappan, 2014). Właściwe leczenie dysfunkcji seksualnych w zaburzeniach nałogowych może prowadzić do znacznego zmniejszenia stresu dla jednostki i pary w ogóle, a z kolei być kluczowym aspektem w ogólnym leczeniu zaburzeń uzależnieniowych (Sathyanarayana, Maheshwari, George, Chandran, Manohar , Rao, 2018). Należy pamiętać, że celem leczenia dysfunkcji seksualnych w zaburzeniach uzależnieniowych jest nie tylko choroba, ale partner i związek. Przekazywać

wiedza na temat uzależnień, dysfunkcji seksualnych i ich powiązania jest niezbędna (IsHak, 2017). Aby uzyskać zadowalający wynik, terapia seksualna powinna w idealnym przypadku obejmować pacjenta i partnera. Powinna również obejmować edukację partnerów, aby uniknąć obwiniania pacjenta lub siebie za problemy seksualne. Należy przekazywać podstawowe pojęcia o stosunkach seksualnych, takie jak fakt, że jest to akt wzajemny między dwojgiem ludzi, a nie jest to coś, co mężczyzna robi kobiecie lub kobieta mężczyźnie (Masters i Johnson, 1970). Ponadto ważna jest praca z parami, ponieważ pogorszenie komunikacji i zaufania jest powszechne z powodu uzależnienia jednego z członków, które są kluczowymi pojęciami dla dobrego związku i relacji seksualnych (del Río, 2016). Z drugiej strony erotyka w parze iw sobie również ulega zmianie i jest częścią leczenia. Wynika to z użycia substancji do udanego seksu, par, które dzielą toksyczny związek seksualny, gdzie konsumpcja staje się niezbędna do rozwinięcia erotyki lub całkowitego porzucenia seksualności na długi okres z jej powodu (Soulignac, Waber i Khazaala, 2011). Jak wspomniano powyżej, postawy ludzi wobec seksualności wpływają na jej wyrażanie i aby móc stawić czoła problemom seksualnym, konieczne jest posiadanie pozytywnej i otwartej postawy (Cabello, 2010). Ponadto osoby z problemem uzależnień prezentują więcej negatywnych postaw wobec seksualności niż reszta osób (del Río, Cabello, Cabello i López, 2012). Należy więc zmienić te postawy i to w kontekście edukacyjno-terapeutycznym i obejmującym doświadczenia, które proponują rewizję własnych wartości (Pérez i Mestre, 2016). Z drugiej strony ważne jest, aby profesjonalista był świadomy tego, jak jego własna postawa wpływa na wykonywaną pracę, podchodził do zagadnień obiektywnie i przekazywał pozytywną wizję seksualności, Kobiety mają inne warunki dostępu do programu leczenia niż mężczyźni ze względu na stygmatyzację kobiecej seksualności, możliwe złe traktowanie, mniejsze wsparcie rodziny i społeczności czy sprzeciw partnerów wobec leczenia, co powoduje konieczność uwzględnienia problematyki płci. Wygodne jest również promowanie grup kobiet, przynajmniej na wczesnych etapach leczenia, ułatwiając identyfikację z równymi sobie, ponieważ w grupach mieszanych mężczyźni mają tendencję do ustalania dynamiki interwencji (Castańos, Meneses, Palop, Rodríguez i Tubert, 2007). . Pracować

płeć z osobami z problemami uzależnień ma fundamentalne znaczenie ze względu na ich seksistowskie postawy. Zarówno mężczyźni, jak i ich partnerzy muszą zrozumieć, że dyskryminacja, która ma miejsce, wynika z uprzedzeń, które wyzwalają definicję ich płci (del Río, 2016). Biorąc pod uwagę, że duża część osób z problemem uzależnienia ma trudności w nawiązywaniu relacji z innymi ludźmi bez bycia pod wpływem substancji i że w wielu przypadkach korzystali z tej substancji w celu nawiązania relacji, co powoduje, że Pacjenci nabywają nieodpowiednie nawyki, konieczne jest, aby leczeni ludzie nabywali lub doskonalili swoje umiejętności społeczne i modyfikowali te nawyki. Motywuje to tworzenie nowych relacji społecznych poza zakresem konsumpcji i zdrowszych relacji, a także uzyskanie niezbędnego bezpieczeństwa w związkach seksualnych (del Río, 2016). Na koniec należy pamiętać, że terapeuta musi zmierzyć się z własnym przygotowaniem, ponieważ musi znać własną seksualność, co przekazuje, jak przekazuje i zachowuje się, zanim przystąpi do leczenia. Konieczne jest, aby twoje ...