Rusłan i Ludmiła Puszkin PDF

Preview

Summary

Streszczenie utworu Puszkina "Rusłan i Ludmiła"...

Description

Aleksander Puszkin „Rusłan i Ludmiła” Aleksander Puszkin urodzony w 1799 roku w Moskwie, a zmarł 1837 w Petersburgu – rosyjski pisarz i najwybitniejszy obok Michaiła Lermontowa przedstawiciel romantyzmu rosyjskiego. Klasyk literatury rosyjskiej i światowej, reformator rosyjskiego języka literackiego. „Rusłan i Ludmiła” to poemat Aleksandra Puszkina z 1820 r. napisany w stylu baśni o porwaniu córki Włodzimierza I Wielkiego, Ludmiły przez czarodzieja i o dzielnym rycerzu Rusłanie, który miał ją uratować. Zaliczany do epoki preromantyzmu. Niania opowiadała mu historie wywodzące się z folkloru, bogactwo ludowe. Posiadała bardzo dużą wiedzę o życiu. Inspirował się dziełem „Historią państwa rosyjskiego” N. Karamzina Poemat: wychwalanie rycerskości oraz je ośmieszanie. Odwołanie do liryki, bo podział na pieśni. *Narrator przed rozpoczęciem opowieści opisuje swoje emocje, dopowiada, zachwyca się działaniem postaci* Miejsce akcji: Kijowo; pierwsza stolica Rusi Biesiada weselna u Włodzimiera z okazji wyjścia za mąż jego córki Ludmiły za księcia Rusłana; pili, jedli, rozmawiali, bawili się. Nagle Bojan zaczął śpiewać o dwójce zakochanych. Za weselnym stołem siedzą trzej młodzi rycerze, rywale Rusłana. Rogdaj to dzielny rycerz, który walczył na ukraińskich ziemiach. Farlaf nie zasłynął wśród rycerzy, pragnął być w centrum uwagi. Ratmir, który włada ziemią turecką. Nie bawią ich weselne imprezy i biesiady. Pan Młody nie mógł się doczekać nocy, aby spędzić ją ze swoją ukochaną. Gdy byli już razem w łóżku małżeńskim, nagle trzasnął piorun i zrobiło się ciemno w pokoju. Jakaś nieznana siła porwała Ludmiłę. Ojciec dziewczyny kazał zorganizować jej poszukiwania. Kto odnajdzie zaginioną, będzie jej mężem. Zgłosili się ci trzej rycerze i Rusłan, który był przygnębiony stratą narzeczonej. Ratmir cały czas myślał o dziewczynie. Rogdaj zazdrosny cały czas spoglądał na Rusłana. Panowie się rozdzielili. Rusłan trafił do jaskini, gdzie był starzec z siwą brodą, który stał nad starą książką; był czarodziejem, magiem. Starzec przewidział dzień, w którym smutny i bez duszy Rusłan przyjdzie do niego po utracie Ludmiły. Starzec powiedział mu, że pewien czarownik wszechmocny, czarnomor- władca gór północy to uwodziciel pięknych dziewcząt. Starzec kazał chłopakowi udać się do jego schronu, aby go na zawsze pokonać. Rusłan znów odzyskał chęci do życia, radość, podziękował obficie starcowi i ruszył. Starzec mu mówi, że trudno się tam dostać, bo drzwi są zamknięte na zaklęcie i jest tam niebezpiecznie. Młodzieniec przed snem prosi starca, aby ten oczyścił jego duszę i pomógł mu wrócić do normalnego funkcjonowania. Starzec jest finem, który od bardzo długiego czasu nie widział swoich rodzinnych stron. Gdy był młodym pasterzem to zakochał się w przepięknej Nainie. Jednak ona nie odwzajemniła jego uczuć, zaznał brutalnej, ziemskiej miłości. Pasterz popadł w depresje i przygnębienie, nic nie sprawiało mu radości. Postanowił opuścić rodzinne strony, aby jako rycerz zdobyć jej serce. Chciał poprzez sławę i wygrane walki, osiągnięcia zaimponować Nainie. W końcu po ponad 10 latach wrócił do niej jako bohater. Złożył dla niej swój miecz zakrwawiony, perły, korale, złoto , a ona znów odrzuciła jego uczucia. Starzec pomimo upływu tylu lat nadal kocha Nainę. W jego rodzinnych stronach jest pustynia, gdzie żyją czarodzieje i on poddał się magii i czarom. Stał się mędrcem z niesamowita wiedzą. Poznał groźną siłę zaklęć. *przyroda nadaje grozy, wpływa na dalsze losy bohaterów* Pewnego dnia, gdy czarował i wzywał duchy, pojawiła się siwa, zgarbiona i stara kobieta. Okazało się, że to Naina. Była czarownicą. Stała się potworem, który chciał zdobyć miłość starca, jednak on uciekł od tego koszmaru. Staruszka się mści nad niespełnioną miłością, odrzuceniem. Rusłan wyruszył w drogę, aby odnaleźć ukochaną. Narrator mówi, że jeżeli los już komuś przeznaczy dziewczynę to ona będzie tylko go kochała i nikt inny nie będzie w stanie jej zdobyć. Farlaf w lesie ucieka przed nieznanym rycerzem, gdy się wywala i

grzęźnie w błocie okazuje się, że to Bogdaj. Bogdaj chciał go zabić, lecz poznając Farlafa ucieka cwałem na koniu. Siwa staruszka pokazała rycerzowi gdzie znajdzie Rusłana. Staruszka ratuje Farlafa i każe mu wrócić do domu. Rycerz wyrzeka się sławy i możliwości zdobycia kobiety. Rusłan spotyka Bogdaja i stają do pojedynku śmierci. Czarnomor od dłuższego czasu „polował jak jastrząb” na Ludmiłę. Porwał ją do swojego zamku, gdzie jego służące ubierały ją w przepiękne stroje. Ludmiła była pogrążona w smutku, płakała. Mimo tego, że ogród czarodzieja był pełen dobrodziejstw, boski i zaczarowany; przepyszne jedzenie, muzyka grała z harf to dziewczyna nadal była nieszczęśliwa. Gdy wróciła do swojej komnaty to przyszedł do niej siwy karzeł z długą brodą i murzyni. Był to ten czarodziej. Przestraszyła się ich i murzyni wynieśli karła, który zostawił u niej swoją czapkę. Rusłan bił się z Bogdajem i wygrał tą walkę, wrzucając go do wody. Bogdaj wielbiciel sławy i Ludmiły, znany z bitew, Kijowski wódz, poległ. Legenda mówi, że rusałka mieszkająca na tamtych wodach utopiła go i jego potworny duch straszy pobliskich rybaków. Do czarnomora przyleciała w postaci węża Naina i powiedziała mu, że ich wspólny wróg; Rusłan ich jednoczy. Karzeł chciał iść do komnaty Ludmiły, ale jej tam mnie było, więc kazał swoim niewolnikom jej szukać. Ludmiła przymierzyła w swojej komnacie pozostawioną przez czarodzieja czapkę i zniknęła. Rusłan trafił na pole bitwy, gdzie były kości; zwłoki i pozostałości po rycerzach: zbroje i miecze. Wziął to co potrzebował i ruszył dalej w drogę. Na swojej drodze napotyka w mroku i w mgle głowę, przez którą koń boi się jechać dalej, Jednak Rusłan nie zamierza się poddawać i rusza dalej. Głowa szydziła z niego, przeszkadzała mu w jeździe; dotykała go językiem, więc ten postanowił wbić miecz w jego język. Natura oglądała to całe przedstawienie i się śmiała. Rycerz chciał mu odciąć nos i uszy, ale błagania głowy go przed tym powstrzymują. Głowa oddaje honor Rusłanowi i opowiada mu o czarnomorze, który jest jego młodszym bratem, przynosił na niego nieszczęścia. Czarnomor był zazdrosny o to, że jest brodatym karłem, a on ma normalny wzrost. Głowa mówi rycerzowi, że dopóki karzeł ma brodę to nikt nie jest w stanie go pokonać. Opowiedział mu o schowanym mieczu, który jest w stanie pokonać czarodzieja. On z czarodziejem znalazł ten miecz i przez podstęp czarodzieja; brat miał położyć głowę do ziemi aby usłyszeć jej głos, stracił głowę. Nadprzyrodzona moc sprawia, że on żyje jako sama głowa i jego zadaniem jest ochrona czarodziejskiego mieczu. Głowa przekazał ten miecz rycerzowi, aby ten pokonał jego złego brata; zemścił się. Pierdolenie narratora… Ratmir dociera do zamku, gdzie głosem wabią go dziewczyny; rusałki, zalotnice. Zabierają mu wszystko i prowadzą go do łaźni, gdzie faszerują go ziołami. Pragnie cielesności i namiętności, jest jakby w innym świecie, zamroczony. Rusłan nie jest w stanie oprzeć się rusałkom, bo w jego sercu płynie namiętna miłość do Ludmiły. Ludmiła błądzi po ogrodzie, tęskniąc za ukochanym, Kijowem i rodziną; wyobraża sobie jak ściska swojego brata. Niewolnicy w tym czasie szukali dziewczyny, ale na próżno. Ludmiła bawiła się z niewolnikami w chowanego; czasem ich wołała i od razu znikała. Karzeł postanowił zastawić na nią pułapkę; rozstawił w ogrodzie sieć, którą stworzył kulawy kowal. Księżniczka nudząc się biegała po ogrodzie i nagle ujrzała Rusłana, który na biodrze miał ranę. Podbiegła do niego i przytuliła, lecz nagle czapka spadła jej z głowy i ujrzała obrzydliwego karła. Nagle karzeł poczuł zbilżające się niebezpieczeństwo. Założył dziewczynie czapkę, brodę ułożył na ramię i podbiegł do bramy. *Narrator zachwyca się wiernością i oddaniem Ludmiły*. Rusłan dotarł do zamku nikczemnika i czeka na karła. Czarodziej lata nad Rusłanem; pojawia się i znika. Rusłan dopada karła, a ten wzbija się w powietrze; Rusłan z nim, bo trzyma go za brodę. Latają nad górami i lasami. Czarnoksiężnik chce z nim iść na ugodę; zawrzeć z nim umowę, lecz rycerz się nie zgadza; chce zemsty. Przed trzy dni tak latali. Karzeł miał już dość i mówi rycerzowi, że będzie robił to co on chce. Rusłan kazał mu zabrać go do Ludmiły. Na ziemi odciął mu kawałek brody i wtarł się do zamku. Nie może znaleźć ukochanej, dlatego mieczem wszystko niszczy. Trafił na czapkę, która zdjęła zaklęcie i widział Ludmiłę w sieci uwięzioną. Jednak ona śpi, ale stary Fin mu mówi, że ma z nią wracać do domu. W Kijowie księżniczka się

przebudzi. Narrator wspomina o snach; pierdolenie. Rusłan wraca z ukochaną i karłem do domu. Po drodze wraca do głowy, która umarła. Dojeżdża do chatki gdzie jest młoda, kształtna i piękna dziewczyna. Przychodzi do niej rybak, który okazuje się by Ratmirem. Zamieszkał na pustkowiu i zapomniał o sławie i Ludmile. Ratmir wolał szczęście wewnętrzne i wieczne przywiązanie. Porzucił dwanaście czarodziejek dla jednej. Farlaf czekał na odludziu na czarownice. Przyszła, zamieniła się w kota i rycerz podążył za nią. Rusłan miał sen proroczy, że blada Ludmiła wpadła w otchłań i znika, a on zostaje sam w mroku. Drugi sen to biesiada u Włodzimierza na której widzi on zmarłego Rogdaja, który jak żywy pije i się bawi. Później tego turka i wszystkich, Bojan śpiewa. Do Sali wchodzi Farlaf z Ludmiłą, którą trzyma za rękę, widzący to starzec milczy. Rusłan śpi, a do niego przyjeżdża Farlaf z czarownicą i trzykrotnie wbija mu w pierś miecz. Rusłan budzi się rano i pada bez ducha. Czarnomor wychyla się z wora i widzi nieżywego rycerza. Ludmiła zniknęła. Farlaf i Ludmiła podążali z czarownicą do Kijowa. Jest uradowany, że wygrał. Włodzimier słysząc krzyki wychodzi i widzi Farlafa z Ludmiłą. Farlaf mówi, że znalazł uśpioną Ludmiłę u potwora, bił się z nią trzy dni. Cały ród pogrążony był w żałobie i smutku. Rano wszystkich budzą zbliżający się wrodzy jeźdźcy; Pieczyngowie. Fin czekał, aby spełniła się jego przepowiednia: „nadszedł dzień oczekiwany”. W dolinie jest rzeka, która ma dwa strumienie. Z jednego płynie życie, a z drugiego śmierć. Fin w obu stawach zanurzył dzbany. Leci do Rusłana i oblewa go najpierw wodą śmierci, a potem wodą życia. Rycerz odżywa. Starzec daje mu magiczny pierścień, którym obudzi Ludmiłę. Rusłan walczy z wrogami, ratując przy tym Kijów i zostając bohaterem. Ojciec był cały czas przy córce, jego służący byli na wojnie, a Farlaf stał na straży u bram. Gdy Farlaf zobaczył Rusłana to zbladł i wiedział, że jego zdrada zostanie potępiona. Rusłan udał się do Ludmiły i dotykał ją ręką, na której był magiczny pierścień, obudziła się. Cała trójka się cieszy, płacząc z radości. Włodzimier pozbył się gniewu, Farlaf wyjawił zbrodnię, a Rusłan mu przebaczył. Karzeł stracił moc i szukał łaski u dworu. Narrator w epilogu mówi, że bogini pogodnych pieśni go opuściła; towarzyszyła mu podczas pisania....