Temat 55 - Notatki z wykładu 55 PDF

Preview

Summary

Notatki z wykładu temat 55 Histologia z Embriologią...

Description

JEDNOSTKA 55. PRZESŁUCHANIE. 1) WPROWADZENIE Organ, który wychwytuje dźwięk, a także określa równowagę jednostki (przez cały czas wskazuje mózgowi pozycję ciała, zawsze względem głowy). Dlatego przedstawia komórki czuciowe o dwojakim przeznaczeniu, ale obie funkcje nie są wykonywane przez tę samą komórkę czuciową, pojawiają się małe obszary czuciowe przeznaczone dla równowagi lub słuchu, wyraźnie oddzielone, tworząc różne struktury, chociaż komórki te są dość podobne w obu przypadkach. 2)

KOMPOZYCJA

Przedstawia 3 regiony: 1.

Ucho zewnętrzne: to, co wizualizujemy z układu sensorycznego, składa się z małżowiny usznej i przewodu słuchowego 2. Ucho środkowe: jest to przestrzeń kawitacyjna występująca na poziomie kości skroniowej, w której normalnie rozwija się praktycznie całe ucho, to znaczy cała przestrzeń, jaką zajmuje ta wrażliwa struktura. Składa się głównie z błony bębenkowej i kosteczek słuchowych. 3. Ucho wewnętrzne. 3)

UCHO ZEWNĘTRZNE PAWILON SŁUCHAWKOWY:  To jest to, co znamy jako ucho, wspierane przez elastyczną chrząstkę. Jego usposobienie i orientacja ułatwia zbieranie dźwięków, chociaż człowiek nie ma możliwości poruszania uszami, więc głowa jest mobilizowana.  KANAŁ SŁUCHOWY Skieruj fale dźwiękowe do wewnątrz. Na tej podstawie widzimy wykopanie w kości skroniowej, aby komunikować się z pozostałymi jamami tworzącymi ucho, które są wszystkimi jamami w kości skroniowej. W tym obszarze wyróżniają się dwa fakty: Obecność włosów, które pojawiają się wraz z wiekiem Szereg gruczołów, takich jak łojowe, które razem wytwarzają woskowinę, oleistą, żółtawą substancję, której zadaniem jest ochrona i uodparnianie ucha. Po prawej stronie obrazu widzimy krótkie włosy końcowe (F: mieszki włosowe). G: gruczoły woskowate, które są hapokrynne.

4)

UCHO ŚRODKOWE

To już jama wyrzeźbiona z kości. Znajdujemy w nim podstawowe struktury dla funkcji ucha, mające na celu uchwycenie ucha. Oni są: 

BŁONA BĘBENKOWA Zamyka kanał słuchowy, zamykając w ten sposób komunikację ucha zewnętrznego z wewnętrznym, tak że dźwięk do niego dociera. To jest napięte i kiedy dociera do niego fala dźwiękowa, następuje pukanie, a fala dźwiękowa jest przekształcana w wibracje mechaniczne. Ten ruch wibracyjny jest przenoszony na łańcuch kosteczek słuchowych, który jest formą fizycznej komunikacji między uchem zewnętrznym i wewnętrznym. Jest to rozwój CT bogatego w kolagen i włókna elastyczne, które decydują o napiętym i błoniastym ułożeniu błony bębenkowej. Jest pokryty nabłonkiem skóry, a od wewnątrz prostym, płaskim nabłonkiem i bardzo dyskretnym tomografem komputerowym.



ŁAŃCUCH KOŚCI Kończy się we wnęce, w przestrzeni tej wnęki, która jest owalną błoną, w której zaczyna się ucho wewnętrzne i którego przestrzenie są wypełnione płynem, którym jest perilimfa, więc fala staje się falą w płynnym ośrodku. Te kosteczki to młotek, kowadło i strzemiączko. Które są jakby zawieszone we wnęce ucha wewnętrznego, ostatecznie przymocowane do jamy ucha za pomocą szeregu małych mięśni, których zadaniem zamiast ich mocowania jest ochrona przed nadmiernymi wibracjami. Te mięśnie to mięsień napinający i mięsień strzemiączka.

Znajdziemy również trąbkę słuchową lub trąbkę Eustachiusza, która umożliwia wyrównanie ciśnień po jednej i drugiej stronie błony bębenkowej, aby mogła prawidłowo wibrować. Na zdjęciu widzimy błonę bębenkową z większym zgrubieniem obejmującym jej zewnętrzną część, czyli nabłonek powłokowy.

Widzimy typowy łańcuch kostny ucha.

UCHO WEWNĘTRZNE :

5)

Oprócz przechwytywania dźwięku jest organem równowagi. 5.1. STRUKTURA: LABIRYNT KOŚCI I LABIRYNT MEMBRANOWY. Błędnik kostny stanowi jamę ucha wewnętrznego i obejmuje: 

KANAŁY PÓŁOKRĄGŁE

Pierścienie niekompletne, ułożone w trzech kierunkach przestrzeni. Każdy ma bardziej rozszerzony obszar, zwany półkolistą bańką przewodu. Oba ramiona każdego kanału otwierają się na jeszcze szerszą przestrzeń, do przedsionka. W kanałach półkolistych istnieje równoległość między błędnikiem kostnym a błoniastym.

LOBBY



Wewnątrz rozwijają się dwa błoniaste worki. Największa nazywa się łagiewką i na niej otwierają się półkoliste kanały. Mniejsza nazywa się woreczkiem.

COCLEA / SNAIL.



Związane z powyższym. Błędny labirynt równoległy do kości (2 i pół obrotu). Jak widzieliśmy, labirynt błoniasty znajduje się wewnątrz kości, czasami z całkowitą równoległością (przewody i ślimak) lub jako rozwinięcie tego samego (przedsionek). Podsumowując, labirynt błoniasty składa się z: LABIRYNT NACISKOWY Suma błoniastych błędników zawartych w przewodach półkolistych plus łagiewka i worek, które odpowiadają błoniastemu błędnikowi zawartemu w przedsionku. Zawiera narząd równowagi. LABIRYNT COCHLEAR: Błędny labirynt równoległy do przewodu ślimakowego. Zawiera narząd ucha (Corti).





W błoniastym labiryncie odnajdujemy strefy czuciowe: -

-

Labirynt przedsionkowy: zawiera narząd równowagi, podzielony na plamkę (wrażliwe obszary łagiewki i woreczka) oraz grzebień pęcherzowy (wrażliwy obszar kanałów półkolistych). Labirynt ślimakowy: zawiera organy dźwiękowe, organy Cortiego.

Pomiędzy błoniastym błędnikiem a ścianą kości znajduje się przestrzeń: przestrzeń okołomfatyczna, zajmowana przez płyn (limfę), który przenosi drgania wytwarzane przez strzemiączka w owalnym okienku na narząd czucia. W perilimfie znajdują się komórki okołochłonne (pochodzące z fibroblastów), które tworzą bardzo delikatne sieci w części przedsionkowej. W strefie ślimakowej nie tworzą Majów, całą przestrzeń zajmuje płyn, a komórki wyściełają ten obszar. Przewód ślimakowy (błędnik kostny) jest podzielony działaniem błony błoniastej na dwa przedziały: przedsionkowy i bębenkowy. Labirynt błoniasty jest znany jako środkowa rampa.  Błędny labirynt, zbudowany z prostego płaskiego nabłonka. Widzimy włókienka tworzące maję i jak komórki okołochłonne otaczają błoniaste błędniki, tworząc rodzaj prostej warstwy, chociaż nie jest to uważane za nabłonek. Aby rozróżnić, że nie ma dwóch nabłonków, ale jest tylko jeden (z błędnika kostnego) i warstwa tych komórek, wykonujemy immunohistochemię, która oznacza cytokeratynę lub

trichrom, w którym jest zróżnicowana błona podstawna. Widoczny jest również kościsty labirynt.

Ślimak przecięty poprzecznie: labirynt kostny podzielony na dwa przedziały (SV, ST). W tym przypadku widoczny jest cały obszar okołochłonny, który jest wypełniony płynem, więc komórki układają się, pokrywając powierzchnie w sposób pseudonabłonkowy.



SALDO.

Ważną rolę odgrywa przedsionek, gdyż w woreczku i łagiewce znajdujemy rozwój sensoryczny o układzie: pionowym w worku i poziomym w łagiewce. Oznacza to, że są do siebie prostopadłe. Komórki czuciowe przekazują informacje, które są interpretowane przez korę mózgową, wskazując pozycję jednostki i występujące w niej ruchy. W szczególności łagiewka i worek są odpowiedzialne za informowanie o położeniu głowy i uchwycenie ruchu liniowego we wszystkich kierunkach przestrzeni. W kanałach półkolistych znajdujemy rzut przestrzeni okołolimfatycznej, wyłożonej błoniastym błędnikiem, który stanowi grzebień pęcherzowy. Ta struktura jest odpowiedzialna za przechwytywanie przyspieszenia, zakrętów. Jest to bardzo dokładna informacja dzięki rozmieszczeniu półkolistych kanałów w trzech kierunkach.

5.2) KOMÓRKI SENSORYCZNE. Równowaga komórek czuciowych znajduje się w plamce (narządzie receptorowym zlokalizowanym w łagiewce i woreczku) oraz w grzebieniu pęcherzowym. Są identyczne, a dźwięk powtarza się w narządach zmysłów. Istnieją dwa rodzaje: 

Orzęski typu I.: komórki gruszkowate otoczone zakończeniem nerwowym. Jego strefa receptorowa pojawia się w okolicy wierzchołkowej, gdzie ma stereocilie. Te stereocile pojawiają się w rosnącej kolejności i na końcu drabiny znajdziemy rzęskę o bardzo ograniczonym ruchu. Stereocilia są nieruchome, ich ruch oparty jest na lekkim nachyleniu, od którego zależy ruch ostatniej rzęski. Ruch stereocilii w kierunku rzęsek wiąże się z pobudzeniem komórki.



Orzęski typu II: komórki cylindryczne otoczone komórkami podtrzymującymi. Zakończenia nerwowe znajdują się w okolicy podstawy. Jego obszar wierzchołkowy jest jego powierzchnią czuciową i jest taki sam, jak opisano powyżej.

5.3) BLISTER CREST. W sumie jest 6 wypukłości. -

Nabłonek: błoniasty labirynt: od płaskiego do cylindrycznego, przechodzący przez sześcienny. Wspiera komórki czuciowe, przytulając je. Wymieszane komórki czuciowe. Znaleźliśmy endolimfę w błoniastym błędniku. Jeśli się porusza, potyka się o pęcherzyk (projekcja błoniastego błędnika), za pomocą którego aktywowane są jego komórki czuciowe. Dla

Widzimy kanał półkolisty i część galaretowatej błony.

ułatwienia działania endolimfy zaopatrzona jest w galaretowatą membranę, która daje bezwładność w kierunku przeciwnym do wykonywanego przez nas ruchu.

5.4) MÁCULA. Jego nabłonek pozostaje cylindryczny. W nim tworzy się okrągły obszar, w którym pojawiają się komórki czuciowe, również pokryte żelatyną. Aby jeszcze bardziej zintensyfikować bezwładność, zawiera otolity (ziarna węglanu wapnia), które nadają żelatynie większą masę.

Deck Stereocilium.

 Wysoki nabłonek; komórki, które go podtrzymują, obejmują całą jego wysokość. Pozostałości żelatyny i zagęszczonych elementów, otolitów.

Otolity.

6)

LABIRYNT COCHLEAR: SŁUCH. Labirynt ślimakowy.

Błędnik ślimakowy odnosi się do błoniastego błędnika zawartego w ślimaku, który dzieli przewód kostny ślimaka na dwa przedziały: łuski przedsionkowej i błony bębenkowej, oba wypełnione perilimfą i wyściełane jako pseudoepitelium komórkami okrężnymi. Błędny labirynt nazywany jest środkową rampą i ma trójkątną morfologię, która posłuży do jego badań. Jest również wyłożony komórkami o różnej morfologii i zawiera płyn zwany endolimfą. W ten sposób dzielimy średnią rampę lub labirynt ślimakowy na trzy części:



MEMBRANA VESTIBULAR / REISSNER: spadzisty dach błoniastego labiryntu. Przekazuje wibracje, które docierają do niej przez chłonkę, do błoniastego labiryntu.



POWIERZCHNIA BOCZNA:Nie znaleźliśmy przestrzeni okostnej, a raczej błoniastego błędnika przyczepionego do okostnej, wyścielonego więzadłem spiralnym. W tym więzadle znajdujemy prążki naczyniowe, nabłonek wielowarstwowy z unaczynieniem, ponieważ nie ma błony podstawnej. Stria vascularis wytwarza i utrzymuje endolimfę. W dół nabłonek staje się sześcienny i traci cechy, o których mówiliśmy.



GLEBA: CORTI BODY: jest to organ zmysłów odpowiedzialny za przetwarzanie dźwięków. Z osi ślimaka wyrzucana jest blaszka ós.ea, która biegnie dalej przez błoniasty labirynt. Okostna tworzy poszerzenie CT, które będzie wyłożone komórkami błoniastego błędnika, stanowiącymi rąbek lub spiralę. Komórki te są komórkami międzyzębowymi: mają płaską część wierzchołkową i część podstawną utworzoną z małego wypustu i są zanurzone w okostnowej tomografii komputerowej. Są odpowiedzialne za produkcję błony tektorialnej, galaretowatej błony, która jest rzutowana na wierzchołkową powierzchnię komórek czuciowych.

 Błona podstawna: TK wyłożony nabłonkiem okołochłonnym, zlokalizowanym w górnej części narządu Cortiego. Znajdujemy włókna kolagenowe, których wymiary wahają się od podstawy do wierzchołka ślimaka, stają się dłuższe i cieńsze w miarę wspinaczki. Daje to błonie podstawnej inną sztywność, która będzie bardziej sztywna w części podstawnej, co oznacza, że błona podstawna ma inną odpowiedź w obszarach podstawnych (gdzie porusza się trudniej) niż w obszarach wierzchołkowych.

6.1) KOMÓRKI SENSORYCZNE Są bardzo podobne do tych z poprzednich, prezentując stereocilie w kształcie litery V, chociaż tym razem ostatnia rzęska jest zastąpiona ciałem podstawnym. Pobudzenie komórek nastąpi wraz z ruchem rzęsek w kierunku tego ciała podstawowego. -

-

Orzęski wewnętrzne powyżej; jeden rząd.

Zewnętrzne orzęski w dół; trzy rzędy.

Orzęski wewnętrzne: Są podobne do orzęsków typu I. Z dwóch typów komórek są najbliżej osi ślimaka. Są całkowicie otoczone komórkami podtrzymującymi, a zakończenia nerwowe znajdują się u ich podstawy. Tworzą tylko rząd. z kości z dwiema rampami. Orzęski zewnętrzne: tworzą więcej rzędów. Wspierają jeLabirynt komórki wspierające, które stanowią rodzaj kieszeni, w której spoczywają zakończenia nerwowe. Komórki wspierające nazywane są wewnętrznymi i zewnętrznymi komórkami paliczkowymi, nazwanymi tak ze względu na ich wygląd

-

paliczkowy, który służy do zapewnienia ciągłości narządu Cortiego z regionem wierzchołkowym Komórki filarowe: Mają spłaszczoną i rozległą projekcję podstawną, cienką łodygę i obszar wierzchołkowy, który otwiera się w parasolce. Tworzą dwa rzędy.

a: wewnętrzne komórki paliczków. / b: zewnętrzne komórki paliczków.

Kiedy dociera wibracja, przechodzi przez przestrzeń okołomfatyczną, powodując niewielkie wibracje w błonie podstawnej, która zawiera narząd Cortiego. Wibracja ma tendencję do rozprzestrzeniania się po całym ślimaku, umożliwiając wystąpienie tego, co znamy jako dyskryminacja, dzięki działaniu włókien kolagenowych. Kiedy nadchodząca wibracja zbiega się z wibracją elementów, zachodzi zjawisko rezonansu: powoduje on wielki ruch komórek czuciowych błony podstawnej i powoduje wyczerpanie się fali. Każda strefa błoniastego labiryntu będzie wrażliwa na długość fali dźwiękowej w taki sposób, że zakończenie nerwowe informuje, gdzie wystąpił rezonans w błoniastym labiryncie, interpretując przechwytywany ton. Fale o mniejszej częstotliwości powodują rezonans w najbardziej wierzchołkowej części, ponieważ błona podstawna jest słabsza.

 ME: sekcja organów Cortiego. Komórki filarów zewnętrznych. Wewnętrzne komórki paliczków stereocilia wewnętrznych komórek czuciowych. Rozmieszczenie elementów zewnętrznych....