Diagnoza PDF

Preview

Summary

Download Diagnoza PDF

Description

Diagnoza- rozpoznanie jakiegoś stanu rzeczy i jego tendencji rozwojowych nan podstawie objawów w oparciu o znajomość ogólnych prawidłowości. Błędy w diagnozowaniu: 1. 2. 3. 4. 5.

Błąd postawy (diagnosty wobec badanego) Błąd maski (zasłanianie się rolą) Błąd sędziego (wartościowanie i etykietyzowanie osoby badanej) Błąd skupiania się na negatywnych aspektach funkcjonowania jednostki Błąd redukcji źródeł wiedzy

Diagnoza powinna zawierac wg. Podgoreckiego (opis, ocena, konkluzja, tlumaczenie, postulowanie i stawianie hipotez) Wywiad- jest to rozmowa prowadzona w ściśle określonym celu. Celem wywiadu jest zebranie informacji, opis rzeczywistości, wyjaśnienie ( analiza zależności) Wywiad jawny- wiąże się ze świadomością respondenta , że jest przedmiotem badań, świadomością przedmiotu badania, celu i roli badającego, stąd respondent świadomie wyraża na to zgodę Ukryty- rozmowa luźna dwóch osób, jedna jest czynna druga jest bierna, nie wie ze jest przeprowadzany z niej wywiad, najtrudniejszy rodzaj wywiadu ponieważ potrzeba dobrej pamięci, nie wolno pisać Nieformalny Formalny Skategoryzowany Indywidualny Zbiorowy Zwykły Psychologiczny Środowiskowy Ustny ( komunikacja werbalna) Pisemny ( forma pisemnych notatek)

5 etapów cząstkowych diagnozy (wg S. Ziemskiego): 1. diagnoza klasyfikacyjna – odpowiada na pytanie jakie przyczyny pierwotnie zadziałały 2. diagnoza genetyczna – odpowiada na pytanie jaki ciąg zdarzeń doprowadził do stanu obecnego 3. diagnoza znaczenia dla całości – odpowiada na pytanie jakie znaczenie dla całości, w której znajduje się dany przedmiot czy proces ma jego stan obecny 4. diagnoza fazy – odpowiada na pytanie w jakiej fazie rozwoju znajduje się ten stan 5. diagnoza rozwojowa (prognostyczna) – odpowiada na pytanie w co ten stan rozwinie się w przyszłości Potrzeba   

Według Gerstmana to pewien stan organizmu związany z brakiem czegoś. Według Muszyńskiego definiuje je jako dyspozycję do przeżywania stanu napięcia psychoruchowego pod wpływem braku jakiegoś dotąd występującego stale warunku. Według Szewczuka mówi że jest to pewien stan organizmu wywołany brakiem, stan osobnika będący odchyleniem od optimum życiowego.

Potrzeba ludzka

Obuchowski -potrzeba ludzka to właściwość osobnika X polegająca na tym, że osobnik X bez przedmiotu Y nie może normalnie funkcjonować tzn. uzyskiwać optymalnej sprawności w zachowaniu siebie i gatunku oraz w zapewnieniu własnego rozwoju. Potrzeba opiekuńcza Te spośród całości potrzeb których nie jesteśmy w stanie sami zaspokoić ( po wypadku).Czasowe lub trwałe.

klasyfikacja potrzeb wg Murraya: 1. potrzeby jawne i utajone (zepchnięte w podświadomość) 2. potrzeby skoncentrowane na wynik (zaspokajane przez osiągnięcie celu) 3. potrzeby aktywności (zaspokajane przez samo działanie) 4. potrzeby formy ( bycie w czymś mistrzem) 5. potrzeby skoncentrowane i potrzeby rozproszone (stopień skupienia jest wskaźnikiem dojrzałości) 6. potrzeby proaktywne (uaktywnia je bodziec wew.), potrzeby reaktywne (uaktywnia je bodziec zew.) 7. potrzeby reproaktywne (potrzeba wyjątkowo wywołana przez otoczenie, choć zwykle uaktywnia ją czynnik wewnętrzny) 8. potrzeby proreaktywne (potrzeba reaktywna wywołana przez czynnik wew.)

Niezaspokojenie potrzeb niższego rzędu będzie naruszać ustaloną równowagę organizmu człowieka, zaś ich zaspokojenie będzie tę równowagę przywracać i stan napięcia zniknie. Z kolei do potrzeb wyższego rzędu ma zastosowanie prawo wzmocnienia. Według tego prawa

zaspokojenie wyższych potrzeb nie powoduje ich zaniku, lecz wręcz przeciwnie, człowiek odczuwa je jako przyjemne i będzie dążył do ich wzmocnienia. Czyli muszą być zaspokojone przede wszystkim potrzeby niższego rzędu, aby było możliwe zaspokojenie potrzeb wyższego rzędu.

heureza «sposób nauczania polegający na naprowadzaniu uczniów na drogę samodzielnego rozwiązywania zagadnień. Metoda ta jest też często używana przez pedagogów sprzeciwiających się przekazywaniu uczniom suchych informacii. podstawowe zasady diagnozy - Dążenie do realizowania diagnozy pełnej – takiej, która opisuje stan rzeczy, wyjaśnia źródła, mechanizmy ich powstawania, ustala stopień rozwoju zjawisk, wyjaśnia znaczenie ich występowania, określa możliwości oraz sposoby oddziaływań. -. Oceniający charakter diagnozy – polega na odnoszenie rozpoznawanych stanów rzeczywistych, ich poszczególnych cech lub warunków ich występowania, do stanów pożądanych lub charakteryzujących inne podobne układy lub będących oczekiwaniami, założeniami wobec jakiś działań lub procesów. Według Stanisława Kawuli ocena jest istotnym elementem wszelkiej diagnostyki, jest odpowiedzią na problemy diagnostyczne. Rozpoznając stan rzeczy w pedagogice wyrażamy aprobatę lub dezaprobatę wobec niego. -Realizowanie diagnozy w obszarze pozytywnym – oznacza odkrycie potencjału jednostki i jej najbliższego środowiska, ponieważ na zasobach tych można oprzeć postępowanie pedagogiczne. Według tej zasady diagnoza powinna wskazywać te obszary rozwoju jednostki, które są jego mocną strona osobowości oraz takie warunki jego najbliższego środowiska, które sprzyjają procesom rozwojowym. Diagnoza taka jest określana mianem diagnozy pozytywnej -Dążenie do autodiagnozy osób, systemów czy środowisk – polega na tym, że działania diagnostyczne muszą opierać się na mniejszym bądź większym zaangażowaniu osób, układów, środowisk, których dotyczą. Takie zaangażowanie pozwala wszystkim tym podmiotom na samouświadomienie sobie własnego stanu, cech, braków, a przede wszystkim zasobów. Autodiagnoza jest również jednym z przejawów upodmiotawiania strony rozpoznawczej w diagnozie.

-Łączenie poznania pośredniego z bezpośrednim - zasada ta mówi o tym, aby w trakcie diagnozy uwzględnia poznanie bezpośrednie, jak również pośrednie. Stosowanie tylko i wyłącznie metod pośredniego poznania ogranicza optymalne dotarcie do rzeczywistości, sprowadza jednostkę do standardu, z którego trudno wnioskować o jej niepowtarzalności. Bezpośrednie poznanie daje możliwości wykorzystania doświadczenia spotkania z drugim człowiekiem, z badaną rzeczywistością. -. Realizowanie diagnozy środowiskowej – założenie tej zasady jest takie, że bez względu na obszar diagnozy rozpoznaniu zawsze podlega środowisko i jego rola w identyfikowanych stanach, problemach. Stanisław Kawula podkreśla jak ważny w diagnozie jest kontekst środowiska, społeczne uwarunkowania sytuacji i losów jednostek lub grup znajdujących się w najbliższym środowisku. Autor ten uważa, że diagnoza pedagogiczna, zawsze ma aspekt społeczny, oznacza to, iż diagnoza ta powinna być dokonywana bez względu na na przedmiot tej diagnozy....