Gramatyka- Historyczna- Trzeci-ROK, filologia polska uniwersytet wrocławski ćwiczenia PDF

Preview

Summary

gramatyka historyczna filologia polska trzeci rok uniwersytet wrocławski, licencjat szósty semestr notatki z gramatyki historycznej pomagają w zrozumieniu najważniejszych zagadnień z starodawnego języka przykłady ćwiczeń i zadań różne zagadnienia pomagające zrozumieć zasady fonetyczne pisownie grafi...

Description

GRAMATYKA HISTORYCZNA Fleksja I Jaką rolę pełni rodzaj we współczesnej polszczyźnie? Rodzaj jest kategorią morfologiczną. To od niego jest zależne, według którego paradygmatu będziemy odmieniać dany wyraz. Rodzaj decyduje o deklinacji. Co decydowało o deklinacji w pie. i psł.? Przyrostek tematyczny. Wyrazy składały się morfologicznie z trzech części: Sun Morfem leksykalny

u przyrostek tematyczny

s końcówka

I to właśnie przyrostek decydował o tym, według której deklinacji odmieniamy wyrazy. Obecnie rzeczowniki dzielimy tylko na dwie części syn temat

 końcówka

Jest to najważniejsza tendencja rozwojowa fleksji prasłowiańskiej – przejście z systemu tematycznego w system rodzajowy, co było uwarunkowane przeobrażeniami budowy morfologicznej wyrazu ze struktury trójczłonowej w strukturę dwuczłonową. Dlaczego współczesne wyrazy: sędzia, poeta, hrabia odmieniamy według paradygmatu żeńskiego, chociaż są rodzaju męskiego? Ponieważ te wyrazy są konsekwencją zmiany, jaka zaszła. Wcześniej rodzaj nie decydował o paradygmacie i te wyrazy to potwierdzają. Jakie deklinacje funkcjonowały w pie. i psł.? Jakiego rodzaju dotyczy? I

Męski, nijaki

II Męski III Żeński

Jakie są przyrostki tematyczne? -o- twardotematowe - jo – miękkotematowe - u – (krótkie) - a – twardotematowe - ja – miękkotematowe

IV Żeński z końcówką zerową, nieliczne męski

-i-

Żeński z końcówką zerową

- u-

Męski miękkotematowy z

-n–

V

Przykłady wyrazów Pan, potok, tok, wóz, rok, wyrok, lato, miasto, mydło, stado, piwo, koryto, okno, koń, nóż, mąż Tylko: dom, syn, wół, med., pół, wierzch Żona, baba, ręka, woda, góra, para, slava, sługa, wdowa, łuna dusza, pani, gospodyni, radca, karma, dziewica, owca Kość, myśl, noc, bojaźń, dań, maź, oś, pamięć, pieść, żyto, śmierć, twarz, żółć Niedźwiedź, gołąb, ludzie, łokieć, śledź, kmieć, drób, gwóźdź, ogień, piec, wieprz, żołądź, drób, gość, łokieć, paznokieć, wieprz, żołądź, teść, zięć, zwierz Krew, brew, cerkiew, brukiew, chorągiew, krokiew, kuropatwa, marchew, rzodkiew, (dyspalatalizacja) Kamień, rzemień, strumień, płomień, rzemień, krzemień, promień, jęczmień,

końcówką zerową

(-en-)

Nijaki

-t– (-ent-)

Żeński

plemię, brzemię, siemię, znamię

Nazwy istot małych – cielę (cieląt). Jagnię, źrebię, klusię, koźlę, oślę, owcę, dziecię

-s(-es-)

Niebo (niebiosa), Koło (Kolaska), Ciało (cielesny), Ucho, Oko, słowo, cudo, czerwo, łoże, runo, udo, czoło, drzewo, łoże

- r(- er - )

Stopnie pokrewieństwa Mater, sester, nieściora (netere, siostrzenica)

Jaka jest różnica znaczeniowa w podanych wyrazach: cesarzewi, cesarzowi, cesarzu? Żadna. Każdy z tych wyrazów to wyraz cesarz w celownikowi. Wyraz cesarzewi funkcjonował w dialekcie wielkopolskim, był nazywany nowotworem fleksyjnym lub innowacją. Pozostałe końcówki były oboczne. Jaka jest różnica w wyrazach lasu, lasa czy obiadu, obiada? Różnica w końcówce jest oboczna, wymienna, można było sobie wybrać, jaką formę się chce. Rzeczowniki odmieniające się według deklinacji męskiej często mają końcówkę zerową. W psł. zamiast zera znajdował się jer. Jakie są konsekwencje zaniku jerów? W zależności od tego czy stał jer miękki czy twardy, teraz mamy rzeczowniki twardotematowe i miękkotematowe. Twardotematowe to te, które kończą się na twardą spółgłoską – tam stał jet twardy. Miękkotematowe to te, które kończą się na miękką lub funkcjonalnie miękką spółgłoskę – tam stał jer miękki. Pytanie można odwrócić – dlaczego rzeczownik jest miękkotematowy? Bo stał na jego końcu miękki jer. Przypomnienie: wyrazy, które uległy dyspalatalizacji spółgłosek wargowych w wygłosie, pomimo, że ich temat kończy się spółgłoską twardą, będą miały jera miękkiego – gołąb. Czym wyróżniają się wyrazy deklinacji n-tematowej w mianowniku w liczbie pojedynczej? Wszystkie wyrazy deklinacji męskiej kontynuują formy mianownika w staropolszczyźnie i polszczyźnie współczesnej, oprócz wyrazów n-tematowych. Na przykład: kamień – kamy. W stpol. i npol. Mianownik jest równy biernikowi. Jaki związek ma kategoria żywotności i męskoosobowości w odmianie mianownika w liczbie mnogiej rzeczownika deklinacji męskiej? Do XIV wieku kształtuje się kategoria żywotności i nieżywotności, a po XVI męskoosobowości i niemęskoosobowości. Rzeczowniki nieosobowe mają w mianowniku liczby mnogiej końcówkę – y (rzeczowniki, których temat kończy się na k,g,h mają końcówkę –i, ponieważ zaszła IV palatalizacja) i one pochodzą z historycznego biernika. Na przykład wyraz wóz, liczba mnoga wozi -> ale później mianowniku liczby mnogiej jest już forma „wozy”, która wcześniej była w bierniku.

Kiedy w liczbie mnogiej rzeczownika w mianowniku końcówka i przeszła w y? Po spółgłoskach stwardniałych: cz, dż, sz, ż, c, dz, l. Np. wilcy, szpacy, Polacy, ale w wyrazie wozi, psi wciąż występuje –i, ponieważ ich tematy nie są zakończone spółgłoską funkcjonalnie miękką. Z tego wynika, że wilcy, szpacy, Polacy, wozi, psi – te wszystkie wyrazy mają te samą końcówkę –i2, która pochodzi z historycznego mianownika liczby mnogiej rodzaju męskiego. Kiedy w liczbie mnogiej rzeczownika w mianowniku końcówka –y przeszła w i? Po spółgłoskach tylnojęzykowych, np. wilky-wilki, szpaky-szpaki. Z tego wynika, że psy, wozy, wilki mają te samą końcówkę, pochodzącą z historycznego biernika liczby mnogiej rodzaju męskiego. Dzisiaj te wyrazy to mianownik liczby pojedynczej rodzaju niemęskoosobowego. Dlaczego zarówno wilki, jak i psy pochodzą z historycznego biernika, skoro ich końcówki się różnią? Ponieważ pod formą wilki kryje się wilky – po k nie mogło stać i, ponieważ nie istniała zmiękczona spółgłoska k’. Wilki są wynikiem IV palatalizacji polskiej. Na czym polega powstanie kategorii męskoosobowości? Na zmianie form z wilcy, szpacy na wilki, szpaki (wilky,szpaky). Mianownik liczby mnogiej tych rzeczowników pochodzi z historycznego biernika. Dzieje się tak po wieku XVI. O czym świadczą formy „te pany”, „te chłopy”? To pozostałości po bierniku. Dzisiaj określilibyśmy, że te formy to rzeczowniki w mianowniku rodzaju niemęskoosobowego, ale historycznie są to bierniki. Dlaczego w wyrazie psy i w wyrazie Polacy końcówka –y to nie jest to samo –y? W wyrazie Polacy pod –y kryje się –i2. Nie ma tutaj i, ponieważ temat kończy się spółgłoską stwardniałą (c), a –i przechodzi w –y po spółgłoskach funkcjonalnie miękkich. Polacy to przykład wyrazu w mianowniku, który ma końcówkę pochodzącą z historycznego mianownika. Natomiast psy to forma, która ma końcówkę z historycznego biernika, ona powstała już po wyodrębnieniu się kategorii niemęskoosobowości, po XVI wieku – dzisiaj powiedzielibyśmy, że jest to mianownik rodzaju niemęskoosobowego. Wyrazy o końcówkach z historycznego mianownika liczby mnogiej rodzaju męskiego. Końcówka – i2. Polacy, szpacy, wilcy, wozi, psi

Wyrazy o końcówkach z historycznego biernika liczby mnogiej rodzaju męskiego, które dziś miałyby rodzaj niemęskoosobowy. Końcówka – y. Polaki, szpaki, wilki, wozy, psy

Jakie ma znaczenie współcześnie końcówka –y w mianowniku liczby mnogiej? Pewne nazwy osób o znaczeniu pejoratywnym przybierają tylko końcówki niemęskoosobowe – darmozjady. Niektóre dostają dodatkowy ładunek ekspresywny – złe doktory, przekupne posły. Lub ładunek archaiczno-patetyczny – dzielne bohatery. Jaka jest różnica pomiędzy końcówka –u i –a w dopełniaczu w liczbie pojedynczej? Te dwie koncówki rywalizowały ze sobą od czasów najdawniejszych. Od XVI wieku wyboru dokonuje się na podstawie semantycznej. Rzeczowniki żywotne (oprócz wołu) otrzymują końcówkę –a, a nieżywotne końcówkę –a lub –u. W dalszym rozwoju wytworzyły się

dodatkowe kryteria. –a dostały nazwy narzędzi, miesięcy, naczyń, grzybów, owoców itd. Końcówkę –u otrzymały nazwy pochodzenia obcego, rzeczowniki abstrakcyjne. Które formy są współcześnie poprawne: przypadka czy przypadku? Zbiega czy zbiegu? Geniusza czy geniuszu? Obie, z tym że oboczność końcówek wiąże się z różnicą znaczeniową. Przypadku tyczy się losu, a przypadka tyczy się przypadka gramatycznego. W zależności od odmiany każdy z wyrazów ma inne znaczenie. Dlaczego końcówka zerowa w dopełniaczu liczby mnogiej jest niefunkcjonalna? Ponieważ nie odróżnia dopełniacza od M i B liczby pojedynczej. Obecnie końcówka zerowa (uformowana po zaniku jerów) występuje tylko w wyrazach: dotychczas, Włoch, Niemiec, Czech, przyjaciół. Forma pokojów (a nie pokoi) jest przykładem wpływu deklinacji II, zamiast końcówki zerowej pojawia się –ów. Na czym polega wyrazistość morfologiczna końcówki –owi w celowniku w liczbie pojedynczej? Ta końcówka jest wykładnikiem przypadka (C.), rodzaju męskiego, liczby pojedynczej. Oznacza to, że tylko w tym przypadku, rodzaju i liczbie pojawia się taka końcówka. Dla porównania –u występuje w kilku różnych przypadkach, a końcówka i także w obu liczbach wszystkich rodzajów. Jaka jest różnica pomiędzy narzędnikiem w liczbie pojedynczej rzeczowników –o-, a celownikiem liczby mnogiej rzeczowników z –o-? Obie formy np. wyrazu wóz wygląda tak: vozom. To „o”, które widać jest pozostałością przyrostka tematycznego, który został „wchłonięty” przez końcówkę. Jednak narzędnik zakończony jest jerem miękkim vozomь, a celownik vozomъ jerem twardym. O czym świadczy końcówka –om w wyrazach deklinacji żeńskiej żonom, rybom? O ekspansji końcówki –om, która jest charakterystyczna dla celownika deklinacji męskiej (widać nawet to „o” typowe dla deklinacji –o-, teoretycznie powinniśmy więc mieć „żonam, rybam”, żeby było widać, że to rodzaj żeński) Gdzie zachowała się końcówka –u w celowniku w liczbie pojedynczej? W niektórych rzeczownikach jednosylabowych i dwusylabowych, które w D. mają końcówką –a, np. panu, psu, kotu, ojcu, chłopcu, diabłu. Gdzie powstała końcówka –ewi w celowniku liczby pojedynczej? W dialekcie wielkopolskim, funkcjonowała obok końcówki –owi. Obecnie często biernik jest równy dopełniaczowi, zwłaszcza w rzeczownikach, osobowych. Czy zawsze tak było? W psł. biernik był równy mianownikowi, czego dowodem są związki frazeologiczne: wyjść za mąż, siąść na koń, być z kimś za pan brat, na miły Bóg. Pomimo, że współcześnie powinniśmy odmienić: wyjść za męża itd., to te związki funkcjonują w takiej formie, ponieważ biernik odpowiadał mianownikowi.

Co zmienia się w bierniku liczby mnogiej po XVII wieku? Wchodzi kryterium znaczeniowe. Dla rzeczowników osobowych B=D, dla nieosobowych są końcówki –y/-i (po k,g). Co można zauważyć w narzędniku w odmianie rzeczowników z –o- w liczbie pojedynczej? Narzędnik tych rzeczowników ma końcówkę –omь. Pojawia się w końcówce głoska o, która została wchłonięta przez końcówkę – wcześniej znajdowała się w przyrostku tematycznym. Gdzie można zauważyć pozostałości po końcówkach –y, -i w narzędniku liczby mnogiej? W stpol. te końcówki zanikają, w npol. widać je we frazeologizmach przed czasy, przed laty (zamiast przed latami). Narzędnik wówczas był równy biernikowi. Jaka jest różnica w końcówkach –ami i –mi w narzędniku liczby mnogiej? Repartycja zasadza się na kryterium fonetycznym. –ami dostają rzeczowniki twardotematowe, -mi alternuje z –ami w rzeczownikach miękkotematowych. Oboczności występują do dziś – gwoździami, gwoźdźmi. Gdzie zachowała się końcówka –e w miejscowniku w liczbie pojedynczej? Tylko w wyrażeniu we dnie i w nocy – zamiast w dniu. Końcówka –u jest najbardziej ekspensywna i zdominowała ten przypadek. Dlaczego w deklinacji o-tematowej zaczęła się pojawiać w miejscowniku w liczbie pojedynczej końcówka -u w npol., skoro w psł. i stpol. występowała jać i e? Ponieważ rzeczowniki zakończone na –k, -g, -ch, które przyjmowały końcówkę jać lub –e, ulegały palatalizacji. Bóg - bodze. Grzech - grzesze. Końcówka -u nie wywoływała palatalizacji, dlatego teraz mamy bogu, grzechu. Ale wcześniej przy odmianie palatalizacja występowała, stąd początek-początce, człowiek-człowiecze. Dlaczego powstała końcówka –ox w miejscowniku liczby mnogiej? Ta końcówka powstała w XVI-XVI wieku na terytorium Małopolski i Śląska. Jest innowacją, występowała z rzeczownikami miękkotematowymi i zakończonymi spółgłoską twardą (konioch, dnioch, uczynkoch). Powstała, ponieważ dążono do unifikacji, ujednolicenia końcówek – owie,ow,om, więc chciano wprowadzić –och. O nie miało zdolności palatalizacyjnych, stąd jej przewaga nad ech. Jednak w XVI wkroczyła końcówka –ach i stała się dominującą. Jakie współcześnie ma znaczenie archaiczna końcówka ech w miejscowniku l.mn.? Współcześnie występuje sporadycznie dla podtrzymania różnic znaczeniowych. We Włoszech (o państwie), we Włochach (o mieście)

Jakie palatalizacje można zauważyć przy odmianie wyrazy bóg w liczbie pojedynczej? IV palatalizacja w narzędniku – bogiem. II palatalizacja w miejscowniku – bodze (bodzjać2). I palatalizacja w wołaczu (boże). Dlaczego końcówka –e w wołaczu w liczbie pojedynczej w deklinacji o-tematowej jest usuwana z rzeczowników zakończonych na –k, g, -ch? Ponieważ dochodziło do palatalizacji. Dusze – duchu, wilcze – wilku. Do dziś przetrwały formy boże, człowiecze (ale nowsze człowieku), kozacze (ale nowsze kozaku), głupcze (ale nowsze głupcu), kupcze (ale nowsze kupcu).

Jakim zmianom uległ temat i końcówka w języku polskim w wyrazach: Do lasa, do lasu Na świecie, na świecie Gadu, gada Po kąciech, po kątach Na palcoch, na palcach. Łotrowie,łotry, łotrzy

Wilcy, wilki

Psi, psy

Z płs. Do stp. – kontynuacja formy fleksyjnej Z stp. Do npol. – współcześnie –u, która jest wynikiem wpływu deklinacji II –u-. W temacie jać przeszła do a, przegłos lechicki. Z psł. do stp. – kontynuacja formy fleksyjnej. Z stp. Do npol. – kontynuacja formy fleksyjnej. W temacie jać przeszła do a, przegłos. T’ przeszło do ć – polska palatalizacja. Z psł. do stp. – końcówka –u, chociaż powinna być końcówka –a – wpływ deklinacji II – u-. Z stp. do npol. – kontynuacja f.f. Z psł. do stp. – kontynuacja f.f., końcówka –ech Z stp. do npol. – końcówka –ach, wpływ deklinacji III –a-, -ja -. W temacie polska palatalizacja, t’-ć. Z psł. do stp – och pochodzi z dialektu małopolskiego, nie było takiej koncówki w deklinacji I –joZ stp. do npol. – końcówka –ach, wpływ deklinacji III –a-, -ja Z psł. do stp. – końcówka –owie to wpływ deklinacji II na –u- (synowie), Z stp. do npol. Łotrzy – końcówka –y pochodzi z i2, bo temat zakończony jest spółgłoską stwardniałą rz Łotry – współcześnie to rodzaj niemęskoosobowy, tutaj końcówka –y pochodzi z historycznego biernika Z psł. do stp. – kontynuacja f.f. Z stp. do npol – końcówka i2, bo temat kończy się spółgłoska stwardniałą Wilki – wilky, bo IV palatalizacja Historycznie rodzaj męski (ci wilcy), obecnie rodzaj niemęskoosobowy (te wilki) Z psł. do stp – kontynuacja Z stp. do npol – psy – historyczny biernik rodzaj męski, a obecnie te psy rodzaj niemęskoosobowy, końcówka –y z –y

Dlaczego są formy Anglicy – angliki, ale Araby – Arabowie? Ponieważ forma Anglicy ma końcówkę i2 i pochodzi z historycznego mianownika, a forma angliki ma końcówkę –y, powstała po kategorii męskoosobowości i pochodzi z historycznego biernika. Araby tak samo jak Angliki, ale Arabowie już zapożyczyło końcówkę z deklinacji II –u-. Historycznie forma Arabowie brzmiała – Arabi. Dlaczego ludzie robią błąd i odmieniają „w cudzysłowiu”? Ta forma powinna mieć końcówkę –e, bo taka jest w miejscowniku rzeczowników deklinacji I na –o-. Ale mimo tego ludzie często mówią w cudzysłowiu, analogicznie do innych rzeczowników deklinacji I, które przyjęły bardziej ekspansywną końcówkę –u z deklinacji II – synu, domu, panu, wiatraku, kotu… O czym świadczą te dwa sformułowania: Wyjść za mąż Wyjdę tylko za dobrego męża? W pierwszym związku frazeologicznym mąż wygląda jak mianownik. Dzisiaj powinniśmy powiedzieć wyjdę za kogo co? męża i użyć biernika. Wtedy mianownik był równy, taki sam jak biernik. Formy biernikowe i mianownikowe identyczne. W drugim zdaniu pojawia się forma męża – biernik przestał wyglądać jak mianownik, teraz wygląda jak dopełniacz (kogo czego nie ma? Męża). Biernik stał się równy dopełniaczowi, gdy powstała w XIV wieku kategoria żywotności. Formy dopełniaczowe i biernikowe identyczne. Jakie zmiany widać w deklinacji nijakiej w porównaniu prasłowiańskiej, staropolskiej i współczesnej? - trzeba pamiętać (w każdej deklinacji) żeby sprawdzić, czy w wyrazie nie ma wokalizacji jerów albo przegłosów albo palatalizacji, bo wtedy naturalnie, że formy prasłowiańskie, staropolskie będą się różnić od współczesnych – lato ma taką samą końcówkę w mianowniku, ale zapiszemy lěto. - zmiana w narzędniku liczby pojedynczej – dzisiaj mówimy latem, a wówczas funkcjonowała forma lětomь - w miejscowniku liczby pojedynczej współcześnie mówimy „lecie”, wtedy też była końcówka –e, ale zapisujemy jako lět’ě2 (miejscownik zawsze końcówka jać2) - zamiast końcówki zerowej przy rekonstrukcji dajemy jer - w miejscowniku liczby mnogiej zamiast formy latach funkcjonowała – lět’ěxь - w narzędniku liczby mnogiej jest końcówka –y (laty a nie latami, widać to w powiedzeniach np. dobrymi słowy, wieloma laty, dobrymi czasy), bo biernik był równy nadrzędnikowi

- wyjątkowo rzeczowniki takie jak: zboże, wesele, drżenie, miłosierdzie będą miały w narzędniku liczby pojedynczej końcówkę –im. Był to nowotwór fleksyjny, innowacja. Dotyczy rzeczowników początkowo zakończonych na –ьje. Te formy wyglądały tak: zbożim, wiesielim, miłosierdzim Czy formy imieniu, imienia mogą być kontynuowane z prasłowiańszczyzny? Nie, ponieważ (jak wiemy z poprzedniego semestru) każda przednia miękczy, a więc przy ń nie mogło stać tylne u lub tylne a. Dlatego możemy się domyślić już na podstawie fonetyki, że te formy w dopełniaczu i celowniku wyglądały tak Imienia – im’en’e Imieniu – im’en’i To samo tyczy się wszystkich innych przypadków, gdzie pojawia się tylna samogłoska po miękkiej. Skąd pojawiła się końcówka –ów w wyrazie apostołów w bierniku liczby mnogiej? Współczesna końcówka –ów pojawiła się z wpływu deklinacji II –u-. Jednak w II deklinacji nie występowała ona w bierniku, a w dopełniaczu. Jednak po powstaniu kategorii żywotności biernik stał się równy dopełniaczowy i dlatego w bierniku końcówka dopełniaczowa. Czy wyrazy bracia i brater odmieniają się tak samo? Nie, pomimo tego, że współcześnie mamy jeden rzeczownik brat, to wcześniej były dwa różne. Brater odmieniał się według V deklinacji na –r- (stopnie pokrewieństwa) i posiadał liczbę pojedynczą i mnogą. Bracia odmieniał się według deklinacji III na –ja- i posiadał jedynie liczbę mnogą, był rzeczownikiem zbiorowym (kolektiwa). Odmienia się identycznie jak babcia.

Jaka jest różnica pomiędzy formą bracia miła a bracia przyszli? W pierwszej formie dodano przymiotnik w liczbie pojedynczej, bo rzeczownik kolektywny bracia ma tylko liczbę pojedynczą. W drugim sformułowaniu występuje czasownik w liczbie mnogiej – w epoce średniopolskiej zaczęto stosować obok collectivów formy w liczbie mnogiej, bo rzeczowniki zbiorowe zawierają w sobie semantycznie tę liczbę mnogą (zbiorowość). Współcześnie widać to w formach – państwo kowalscy są zmęczeni. Państwo – jedno, forma liczby pojedynczej. Ale używamy czasownika są w liczbie mnogiej. PS Formy zbiorowe, collectiva, umożliwiają umieszczenie informacji o tym, że bohaterów jest dużo, już w formie czasownika. Wiele języków słowiańskich ma coś takiego. My mówimy wataha wilków, stado ptaków, kupa liści – w niektórych językach nie trzeba dodawać wyrazów wataha, stado, kupa XD – tylko od razu wiadomo, że chodzi o zbiorowość, bo jest to zawarte w formie wyrazu W jakich wyrazach trzeba uważać przy odmianie na liczbę podwójną? 

  

Wyrazy żeńskie, których temat kończy się na k, g, h. Na przykład noga – dwie nodze, dwu nogu, dwiema nogoma. W MBW jest końcówka jać, która spalatalizuje g (II palatalizacja), stąd też dwie nodze. Podobnie – dwie babce, dwie matce (babka, matka tak samo jak ręka, ręce). Jać nie tylko spalatalizuje k-c, g-dz, h-sz. Również inne głoski mogą zostać spalatalizowane. Lupa – dwie lupie. Żaba – dwie żabie. Wyrazy żeńskie, których temat zakończony jest miękko. Na przykład świeca, dusza. W CN mają końcówkę –oma, a nie ama. Dwiema duszoma. Wyrazy, w których zaszedł przegłos. Na przykład miotł...