Title | Pozytywizm - powtórka przed maturą pojęcia, lektury z epoki |
---|---|
Course | 3 klasa Język polski |
Institution | Liceum ogólnokształcące |
Pages | 29 |
File Size | 546.9 KB |
File Type | |
Total Downloads | 96 |
Total Views | 121 |
Download Pozytywizm - powtórka przed maturą pojęcia, lektury z epoki PDF
Literatura na miarę “wieku pary i elektryczności” “POZYTYWIZM” - pewny, ścisły, realny, rzeczowy, czerpie z antyku, renesansu i oświecenia 1)
Pojęcia ○
SCJENTYZM - zafascynowanie i zaufanie do nauki opartej na rozumie i doświadczeniu,promowanie ideałów kształcenia się i zainteresowania odkryciami naukowymi.
○
PRAGMATYZM - p ostawa polegająca na realistycznej ocenie rzeczywistości i podejmowaniu jedynie takich działań, które gwarantują skuteczność.
2. kierunek filozoficzny
uzależniający prawdziwość twierdzeń od ich praktycznych skutków ○
PRACA ORGANICZNA - działanie na rzecz rozwoju gospodarczego ludność z ziem polskich,należało pomnażać swój majątek a przy tym tworzyć miejsca pracy dla uboższych.
○
PRACA U PODSTAW - pomoc ludziom z nizin społecznych,naukę zawodów,pobudzenie ludu do aktywności zawodowej.
○
UTYLITARYZM - etyczne jest wszystko co przyczynia się do zwiększenia liczby szczęśliwych ludzi na świecie , to co sprzyja powszechnemu dobru.
○
REALIZM
○
EWOLUCJONIZM - pogląd zakładający ciągły rozwój i przekształcanie się form życia społecznego i przyrodniczego
○
EMANCYPACJA KOBIET - równouprawnienie społeczne,zapewnienie kobietom wyższego wykształcenia i rynku pracy,po powstaniu styczniowym brak mężczyzn zmuszał kobiety do podjęcia zawodowej aktywności - a za tym utrzymanie swoich rodzin.
○
ASYMILACJA ŻYDÓW - próby integracji warstwy żydowskiej z resztą społeczeństwa ziem polskich,zrezygnowanie z odrębności zamieszkanych dzielnic,obyczajów i języka.Konsekwencją hasła asymilacji stał się antysemityzm-niechęć religijna i kulturowa.
○
MOWA EZOPOWA - sposób wypowiedzi wyrażania sensu za pośrednictwem narracji parabolicznych lub aluzji,właściwe treści są ukryte (cenzurowanie treści ze względu na ograniczenie wolności słowa) - głównie treści patriotyczne
○
TOPOS THEATRUM MUNDI
2) Ramy czasowe epoki ●
Europa: 1850-1880 Polska: 1864-1890 Pozytywizm, nazywany przez niektórych „wiekiem powieści”, w Polsce rozpoczął się wraz z klęską powstania styczniowego (1864), a zakończył na początku ostatniego dziesięciolecia XIX wieku (traktowanego jako umowna data początku Młodej Polski, gdy swój debiut miało wielu modernistów).
1
3) Charakterystyka epoki: Wskazuje się 2 wydarzenia o charakterze polityczno-społecznym, które legły u podstaw polskiego pozytywizmu: ● ●
Klęska powstania styczniowego: Pozytywiści należeli do pokolenia urodzonego w dziesięcioleciu 1840-1850, dla którego upadek powstania był osobistym doświadczeniem. Uznali oni, że w przypadku przegranej należy zaprzestać powstań i spisków i przyjąć wobec zaborców postawę lojalizmu (postępowanie zgodnie z polityką władz, nieodznaczające jednak zdrady narodowej).
●
Uważali również, ze nowym celem patriotycznym powinna stać się gospodarcza i społeczna modernizacja ziem polskich, ponieważ tylko ona w perspektywie czasu da Polakom szanse na odzyskanie niepodległości.
●
W nowoczesnym świecie głównym czynnikiem sprawczym jest siła ekonomiczna społeczeństw, oparta na zamożności i wykształceniu.
●
Dlatego też zwracali uwagę na konieczność zmniejszenia dystansu między Polska a Europą Zachodnia.
●
Edykt uwłaszczeniowy chłopów:
-
Wydany w 1864r. Przez cara Aleksandra II w celu powstrzymania warstwy chłopów przed udziałem w powstaniu styczniowym, dawał chłopom na własność uprawianą przez nich ziemie.
-
Oznaczało to koniec porządku feudalnego i liczne przemiany społeczne :
-
Migracje chłopów do miast, rozwój przemysłu, ubożenie szlachty -ich deklasację oraz wzrost znaczenia mieszczaństwa
4) Program pozytywistów a program romantyków ●
Program pozytywistów:
-
Nowy program stał się potrzebą chwili. Romantycy odwoływali się do wspólnotowego ideału narodu, którego nadrzędną wartością była warta każdej ofiary ojczyzna. Pozytywiści zaś postawili sobie za cel budowę w Polsce nowoczesnego społeczeństwa , zdolnego podjąć wyzwania cywilizacyjne na miarę wieku „pary i elektryczności”. Nowy program propagowała inteligencja ( warstwa społeczna ). Oprócz wykształcenia cechowali się również poczucie misji oświecenia niższych warstw społecznych, inteligencja zaczela pełnić funkcje wychowawcze.
ETOS WALKI ZASTĄPIONO ETOSEM PRACY ROMANTYZM
POZYTYWIZM
sfera polityczno-społeczna
sfera polityczno-społeczna
naród
społeczeństwo
walka zbrojna
praca
powstania narodowe
lojalizm i modernizacja ziem polskich
feudalizm, dominująca rola szlachty
kapitalizm, dominująca rola mieszczaństwa, wzrost znaczenia inteligencji
prowincja
miasto
strefa ideowa
strefa ideowa
irracjonalizm, poznanie indywidualne
poznanie naukowe
metafizyka, indywidualne postawy religijne, tradycje pogańskie
agnostycyzm (wątpliwość co do faktu istnienia świata boskiego)
strefa sztuki
strefa sztuki
profeta, wieszcz, przywódca narodu
nauczyciel, wychowawca, moralista
poezja, dramat
powieść
estetyka romantyczna
realizm i naturalizm
Stanisław Wokulski - romantyk i pozytywista przedstawiciel pokolenia przejściowego (pośredniego),wykazuje cechy typowego romantyka jednocześnie realizując hasła pozytywistyczne. Romantyk
Pozytywista
impulsywny,kieruję się w życiu emocjami,samotnik,wrażliwy,indywidualista,tajemni czy
silny,przedsiębiorczy,ambitny,pracowity,fascynuję się nauką i pragnie zdobywać wiedzę
● zakochany bez pamięci,silne uczucie przyćmiło wszystkie wartości ,(wyidealizowane) - wyniszcza go
rozwija swoją karierę,mnoży własny dorobek racjonalista - zdobywa Izabelę jak interes nie jak miłość
●
●
rozdarty wewnętrznie,myśli samobójcze,nieszczęśliwy
➔
PRACA ORGANICZNA - zakłada spółkę handlową kolejny sklep - daje możliwość pracy aby społeczeństwo się rozwijało
● patriota (uczestnik powstania styczniowego,przywiązany do ojczyzny)
ASYMILACJA ŻYDÓW - zawiera interesy,przyjaźnie oraz zatrudnia osoby pochodzenia żydowskiego
jest postacią tragiczną - próbuje wiele rzeczy w życiu,przez miłość traci swoją tożsamość i zaprzecza swoim ideałom
PRACA U PODSTAW - wysłanie Węgiełka do szkoły rzemieślniczej, pomaga Marii w zdobyciu pracy i szkoły
analizuje swoje uczucia oraz stan psychiczny swoje myślenie o miłości wyciąga z literatury które dają mu fałszywy obraz rzeczywistości
od młodości stara się być wykształconym PRACA - jako najwyższa wartość po której ocenia się człowieka
Utylitarysta - działania dla dobra ogółu,działanie charytatywne i dobroczynność
●
●
➔
➔
“LALKA” geneza tytułu- człowiekjako lalka w teatrze świata (naw.do Theatrum Mundi) ,oraz proces kradzieży lalki w powieści co jest nawiązaniem do faktycznego procesu jaki miał miejsce w Wiedniu który zainspirował Bolesława Prusa do “sklejenia” całej powieści i w ramach wdzięczności tak zatytułował utwór.
Lalka jako powieść realistyczna określony czas,przestrzenna fabuła wszystkowiedzący obiektywny - 3 osobowy narrator - ukazuje czas akcji właściwej narracja szczegółowa-bez upiększeń ,kompozycja otwarta dialogi i monologi są potoczne-zindywidualizowane do każdej postaci topografia miasta (istniejące miejsca),typowi bohaterowie OBRAZ WARSZAWY Autor wiernie oddaje topografie miasta i jego klimat,ukazuje codzienne obyczaje i zwyczaje.Rosnący wpływ mieszczaństwa i klasy robotniczej,topograficzna dokładność(rozkład ulic i dzielnic zgodny z mapą Warszawy),kontrast społeczny - biedota i arystokracja,początki kapitalizmu,miasto tętniące życiem zestawione z Paryżem - stolicą kolebki cywilizacji miasta dającego szanse na rozwój naukowy i artystyczny. 1)
Stanisław Wokulski - pochodzi z zubożałej szlacheckiej rodziny,pragnie zostać naukowcem lecz nie ukończył szkoły ponieważ brał udział w powstaniu styczniowym.Po powstaniu zatrudnia się u Minclów(załatwił mu to Rzecki) i żeni się z Małgorzatą Mincel po której śmierci w spadku otrzymuje sklep i spory majątek.Ludzie
plotkują że powodem jego małżeństwa z Minclową były pieniądze.Brakuje mu celu w życiu- nie jest spełniony w roli kupca.Podczas przedstawienia teatralnego poznaje Izabelę Łęcką i zakochuje się od pierwszego wejrzenia.Stanisław postanawia wyjechać na wojnę by zdobyć majątek (i zaintersowanie Izabeli) handluje jedzeniem (zboże,mąka) i powraca z pomnożonym majątkiem.Wszelakimi sposobami próbuje zdobyć serce Izabelii. Zaczyna pomagać wszystkim by pokazać swoją dobroduszność,zawiera stosunki z ważnymi ludźmi i arystokracją,pomaga jej rodzinie finansowo oraz wywiera na nich dobre wrażenie.Staję się popularny w Warszawie,przebywa na bankietach. Jego bliscy uważają że popełnia pochopne decyzje,Stanisław nie widzi że Izabela go tylko zwodzi.Ofiarowuje Izabeli naszyjnik z blaszką metalu lżejszego od powietrza,który ona gubi (podczas jednej ze schadzek ze Starskim).Wokulskiemu otwierają się oczy gdy podczas podróży pociągiem Izabela wraz ze Starskim wyśmiewają się z niego w języku angielskim.Nieświadomi że Stanisław się go uczył i zrozumiał obelgi.Urażony zrywa zaręczyny wysiada z pociągu i pragnie popełnić samobójstwo-przeżywa załamanie.Sprzedaje swój majątek a jego losy kończą się nagłym zniknięciem. 2)
Ignacy Rzecki- najtragiczniejsza postać powieści Marzyciel-skłonny do refleksji i wspomnień,ściśle związany z przeżyciami z dzieciństwa.Duży wpływ na jego wychowanie miał ojciec- zaszczepił w nim pracowitość,zamiłowanie do wojskowości i zorganizowanie.Skłonny do rutyn - mieszka 25 lat w pokoju przy sklepie,sentymentalny i pedantyczny.Jest elegancki,schludny i uprzejmy jako subiekt w sklepie Wokulskiego.Bonapartysta-ślepo wierzy że Bonaparte sprowadzi sprawiedliwość na świecie,nie lubi rozmawiać o polityce.Bliski przyjaciel Stanisława-ceni go,jest do niego przywiązany-znają się długo i zależy mu na jego szczęściu (idealizuje go).Jego wymarzona praca staję się jego własnym więzieniem-najbardziej samotna postać,nic mu nie wychodzi,jest sceptycznie nastawiony do życia.Mimo tego fascynuje się swoją pracą i posiada wielkie umiejętności jako subiekt galanteryjny.Świadomy swojej naiwności. 3) Julian Ochocki - wielki idealista 28-letni kuzyn Łęckiej,arystokrata- odrzuca salonowe życie i gardzi tą
wartswą społeczną - uważa ich za pasożytów,niezrozumiany samotnik,swoje pasje naukowe rozwija za granicą.Wokulski dostrzega w nim siebie sprzed lat.Skupia się wyłącznie na nauce,analityczny umysł,osiąga sukcesy lecz brakuje mu wsparcia społecznego (ludzie go nie rozumieją i nie doceniają) jego plany mogą być zrealizowane w innych warunkach - za granicą i światowego społeczeństwa czyli przyszłych pokoleń. 4) Izabela Łęcka Próżna arystokratka,młoda i piękna kobieta -przyzwyczajona do wygód i luksusów. Gdy sytuacja finansowa na to zezwalała, kobieta wiele podróżowała.Marzycielka- oderwana od rzeczywistości.Posiada nieprawdziwe wyobrażenie
o świecie i o sobie,przekonana o swojej wyższości-egocentryczna kobieta została wychowana w przekonaniu, że jest ponad innymi ludźmi. Ogromny dystans pomiędzy jej postrzeganiem własnej osoby a autentycznym wizerunkiem Beli, który jawi nam się na podstawie jej zachowania. Ponieważ Izabela nie musiała pracować, zatem zapewne uważała, że jest bez grzechu. Myśli o sobie, że jest wrażliwa i subtelna, tymczasem jest bezwzględna i cyniczna. Zdając sobie sprawę z sytuacji finansowej, w jakiej znajduje się jej ojciec, myśli jedynie o upokorzeniu wynikającym ze sprzedaży sreber i … nowej toalecie na kwestę. Mając świadomość, że jej utrzymanie jest bardzo drogie, nie robi nic, by ograniczyć wydatki. Jest niezdolna do miłości.Jest kapryśna i wykorzystuje miłość Stanisława.Jest wyrachowana i zakłamana, bowiem zgodziła się na zaręczyny nie kochając go. CHARAKTERYSTYKA WARSTW SPOŁECZNYCH W LALCE Do arystokracji w powieści zaliczamy: baron Krzeszowski, rodzina Łęckich, baron Dalski, Ochocki, książę, hrabina Karolowa, Wąsowska, hrabia Anglik, Zasławska, Florentyna. Pozycja arystokracji w XIXw. jest dobra choć część z niej już bankrutuje. Bogatą jej część reprezentuje Zasławska i książę - Pierwsza z nich czerpie zyski z zakładów przetwórstwa owocowego oraz zastanawia się nad budowa cukrowni. Książę dorobił się majątku na spółce ze wschodem założonej przez Wokulskiego. Zachowują oni swój majątek dzięki umiejętnemu dostosowaniu się do kapitalistycznych warunków gospodarczych. Często grają na wyścigach, w karty, bogaca się przez spekulację. Łęcki jest bankrutem, który część swego majątku stracił na hulaszczym życiu podczas pobytu za granicą. Chcąc w części odnowić bogactwo pragnie wydać córkę za Wokulskiego oraz prowadzi stosunki z bogatym mieszczaństwem. Będąc u progu bankructwa cały czas planuje wyjazdy za granicę i drogie zakupy. Krzeszowski broniąc się przed bankructwem żeni się z bogata mieszczką. Ochocki nie miał majątku, gardził arystokracją. Izabela gardzi praca fizyczną uważając ją za karę za grzechy i nie obchodzi jej świat zwykłych ludzi. Sama jest arystokratką, dla której praca to naciśnięcie dzwonka na służącą. Dzień z ich życia przedstawiał się następująco-od południa składano sobie wizyty, bawiono się cały dzień, na wieczór często wychodzili do teatru, by zobaczyć sztuczny świat bez pracy. W powieści akcentowany jest ich niechętny stosunek do kapitalizmu i mieszczaństwa obejmujący kosmopolityczną obojętność wobec losów narodu, pasożytowanie na cudzej pracy, rozkład moralny i duchowe zaniedbanie.
Moralną nicość obserwujemy w losach powieściowych bohaterów poprzez sprawy miłości i małżeństwa. W tej
sferze uczucia skrępowane są przesądami społecznymi i wymaganiami towarzyskich konwenansów. Są to ludzie niezdolni do żadnej produktywnie i społecznie pracy. Wykształcenie ogranicza się do skromnej znajomości geografii i historii państw, w których spędzają wiele miesięcy, do znajomości języka francuskiego i angielskiego. Ochockiego posiadającego gruntowniejsze wykształcenie uważają za człowieka nienormalnego. Inną grupą społeczną jest zubożała szlachta, ludzie „wysadzeni z siodła”, którzy na miejskim bruku starają się znaleźć środki utrzymania. Przykładem jest zarządzający kamienicą Wokulskiego Wirski, który miał majątek wiejski, ale utracił go po uwłaszczeniu w 1864 roku. Podobnym człowiekiem jest ojciec pana Stanisława – szlachcic, któremu wciąż brakuje pieniędzy na kolejny proces, a jego syn musi iść do pracy w winiarni. Mieszczaństwo jest najmniej aktywna grupą społeczną w kraju. Prus zastosował metodę retrospektywną w obrazie mieszczaństwa. W Lalce przedstawia mieszczaństwo pochodzenia niemieckiego (Minclowie), żydowskiego (Szlangbaumowie, Szuman) i stosunkowo niewielką grupę Polaków, chociaż postacią pierwszoplanową jest Wokulski, przedstawiciel polskiego mieszczaństwa. Minclowie są bardzo spolonizowani i reprezentują cechy charakteryzujące polską burżuazję. Hołdują wzorom dawnym, tradycjom powolnego, systematycznego dorabiania się. Ponieważ nie dysponują większym kapitałem, nie angażują się w rozwój przemysłu, który wskutek tego staje się terenem działalności Żydów i Niemców, narodowości o wiele bardziej ekspansywnych. Żydzi są przedstawieni jako grupa bardzo skonsolidowana, poczuwająca się do wzajemnej pomocy. Szlangbaum, przedstawiciel tej grupy, to człowiek oszczędny, gospodarny i zapobiegliwy. Wykorzystuje każdą okazję by dorobić się majątku i przejmuje sklep Wokulskiego. Przy okazji kreślenia portretów żydowskich mieszczan Prus porusza problem antysemityzmu, braku tolerancji wśród polskiego mieszczaństwa dla kupców narodowości żydowskiej. Częściowo uzasadnia to walką ekonomiczną przegrywaną przez Polaków. Młoda inteligencja - autor pokłada w niej jedyną nadzieję (oraz w ruchu socjalistycznym). Studenci, jak i organizacje socjalistyczne, pozwalają przypuszczać, że dotychczasowy układ stosunków społecznych, niesprawiedliwość, która pozwala na to, że \"jedni giną z niedostatku, drudzy z rozpusty\", muszą ulec zmianie i że dzięki nim znajdzie się proste lekarstwo w postaci obowiązkowej pracy wynagradzanej zgodnie z wysiłkiem. Ostatnią klasą jest biedota. Będąc w skrajnej nędzy nie potrafi wydobyć się na powierzchnię. Powinni też chcieć pracować. Nie wolno pogodzić się ze swoim losem. Wokulski pomógł Mariannie, Wysockiemu, Węgiełkowi i ci
pracują dla dobra swojego i kraju. Prus skrytykował społeczeństwo polskie. W kraju, gdzie większość ludzi to wyzyskiwacze, próżniacy i ci wyzyskiwani - biedacy, nie może być dobrze. Wątek miłosny w „Lalce” Bolesława Prusa Idealistyczne uczucie Wokulskiego - Wokulski-romantyk W oczach głównego bohatera „Lalki” Bolesława Prusa Izabela Łęcka stanowi uosobienie wszystkiego tego, co piękne i szlachetne. Mężczyzna nie dostrzega jej wad, idealizuje ją i podporządkowuje jej swoje życie. Uczucie,
jakie żywi do Łęckiej, determinuje jego działania. To z jej powodu Wokulski wyjeżdża do Bułgarii (by zdobyć tam majątek), zaczyna interesować się życiem arystokracji, pojawia się w teatrze, zaczyna brać lekcje angielskiego i podejmuje wiele kroków mających na celu zbliżenie go do ukochanej. Przy tym często zaniedbuje swoje interesy oraz dawnych przyjaciół. Odwzajemniona przez Łęcką miłość stanowiłaby dla Wokulskiego urzeczywistnienie jego największych pragnień. Poza Izabelą mężczyzna nie dostrzega innych kobiet, choćby były one wspaniałymi kandydatkami na żonę, posiadającymi wiele talentów, pracowitymi i gotowymi do poświęceń w imię miłości (np. pani Stawska). Kiedy okazuje się, że arystokratka prowadzi z Wokulskim wyrachowaną grę, ten gotów jest jej wybaczyć i raz jeszcze stanąć do walki o jej serce. List wysłany przez panią Zasławską spowodował, iż prędko opuścił on Paryż i powrócił do ojczyzny, by ponownie spróbować uzyskać przychylność Izabeli. Ostatecznie idealizowana przez Wokulskiego kobieta i uczucie do niej stają się przyczyną klęski bohatera, o czym jest świadomy. Oskarża ideały romantyczne (za jego sposób rozumienia uczucia).(Mickiewicz) Jedną z najciekawszych postaci w dziele Prusa jest Ignacy Rzecki – żywy relikt poprzedniej epoki, człowiek kochający Napoleona, idealista. Wielokrotnie podkreślał, iż wyidealizowana miłość nie prowadzi do niczego dobrego. Doznał takiego uczucia, a kochana przez niego kobieta spotykała się z innym mężczyzną. Rzecki ciężko przeżył niepowodzenie, ale dzięki niemu stał się mądrzejszym, bardziej doświadczonym. Z tego rodzaju uczuciem miał niegdyś do czynienia także doktor Szuman. Jego narzeczona – chrześcijanka – zmarła, co pogrążyło mężczyznę w wielkiej rozpaczy i omal nie zakończyło się samobójstwem. Z czasem udało mu się otrząsnąć i wrócić do życia bogatszemu w doświadczenia i wiedzę. Szuman rozumiał Wokulskiego i starał się nakłonić go do zaprzestania nadmiernego idealizowania ukochanej. Jak kochają XIX-wieczni arystokraci? W środowisk...