Pozytywizm i pozytywizm prawniczy PDF

Preview

Summary

Download Pozytywizm i pozytywizm prawniczy PDF

Description

Pozytywizm i pozytywizm prawniczy: a) u źródeł pozytywizmu: - pozytywizm odegrał istotną rolę w drugiej połowie XIX wieku (filozofia pozytywizmu nawiązywała do poglądów: d’Alemberta i Hume’a, a następnie do teorii Comte’a i Milla, „twórczo użyźniana” była przez nowe odkrycia w naukach przyrodniczych i ścisłych) - główne cechy i metodologiczne dyrektywy pozytywistycznej myśli: 1) postulat oczyszczenia wiedzy „pozytywnej” z wszelkich metafizyk 2) wartościowanie poznania ludzkiego zgodnie z zasadami empiryzmu 3) negacja wartości poznawczej wypowiedzi oceniających 4) program jedności metodologicznego modelu nauki i rezerwowanie miana poznania naukowego tylko dla tego typu poznania, które można osiągnąć za pomocą metod wypracowanych przez nowożytne przyrodoznawstwo 5) preferowanie eksperymentalnych i indukcyjnych metod w nauce 6) odrzucenie twierdzeń nie dających się zredukować do jednostkowej wiedzy empirycznej 7) ograniczenie zainteresowań do sfery empirycznie danych faktów naukowych - pozytywizm ograniczał rolę filozofii do syntetyzowania i systematyzowania wyników nauk szczegółowych; rozciągnięcie tej nauki na zagadnienia społeczne zawdzięcza się Herbertowi Spencerowi a) pozytywizm prawniczy: - na narodziny pozytywizmu prawniczego wpływ miało kilka czynników: 1) klimat ideowy 2) zmiany społeczne i polityczno-ustrojowe 3) rozwój nauki i techniki 4) ugruntowanie się ustroju kapitalistycznego - burżuazja znana początkowo jako warstwa postępowa i liberalna, zaczynała przeistaczać się w klasę konserwatywną, broniącą korzystnego dla niej status quo - liberalizm ze swoimi pierwotnymi, „naiwnymi” założeniami zaczynał wzbudzać coraz szerszy opór, toteż ideolodzy tej doktryny niejako zmuszeni zostali do weryfikacji podstawowych założeń i poglądów na temat państwa i prawa  założenia pozytywizmu prawniczego: - pozytywizm prawniczy pod koniec XIX wieku i w początkach XX był dominującym kierunkiem w prawoznawstwie - wzrastał w ogólnym klimacie ideowym pozytywizmu - pozytywizm odrzucał teorie prawa natury, jako zbyt niebezpieczne dla kapitalizmu - negował szkołę historyczną w prawoznawstwie (przeciwstawianie się historyzmowi nosiło charakter polityczny – ówczesną teraźniejszość pojmowano jako zasadną i nader stabilną, nie podlegającą dyskusji) - za główne jego cechy należy przyjąć: 1) dogmatyzm: przejawiał się on w programowej apolityczności oraz w głoszeniu metafizycznego ahistoryzmu 2) formalizm: natomiast ciążył na idealistycznym traktowaniu pojęć prawnych i całego systemu prawa - wspólnym elementem koncepcji pozytywistycznych było to, że uważały one za prawo tylko ten zespół norm, które w tej lub innej formie stanowiła suwerenna władza państwowa - twierdzono, że głównym zadaniem prawoznawstwa jest opracowywanie podstawowych pojęć prawnych oraz analiza i systematyka prawa obowiązującego (tzw. prawa pozytywnego) - podstawową metodą „badawczą” w prawoznawstwie była metoda formalno-dogmatyczna (logiczno-językowa) - pozytywizm prawniczy rozwijał się w dwóch nurtach: 1) anglosaskim: należał do wcześniejszych (wiązało się to z szybszym rozwojem kapitalizmu w tych państwach) – wyrażał się on głównie w systemie common law 2) kontynentalnym: najbujniej w tej wersji rozwijał się w Niemczech, gdzie do sprawnego funkcjonowania państwa przywiązywano wyjątkowe znaczenie...