Udział Amerykanów W I Wojnie Światowej PDF

Preview

Summary

Download Udział Amerykanów W I Wojnie Światowej PDF

Description

UDZIAŁ AMERYKANÓW W I WOJNIE ŚWIATOWEJ 27 czerwca 1917 roku podczas I wojny światowej, pierwsze amerykańskie oddziały wojskowe przybyły do Europy – do Francji w celu włączenia się do wojny 6 kwietnia 1917 roku USA oficjalnie wypowiada wojnę państwom centralnym – sojusz Cesarstwa Niemieckiego, Monarchii Austro-Węgierskiej, Carstwa Bułgarii i Imperium Osmańskiego. Tak zaczyna się udział USA w I wojnie światowej. Od 1916 roku amerykanie intensywnie rozbudowują swoje liczące dotychczas zaledwie 170 tys. żołnierzy wojsko. Dnia 27 czerwca 1917 roku przybywają pierwsze oddziały USA do Europy. W 1918 roku do Europy trafiało 10 tys. żołnierzy dziennie. Po raz pierwszy na większą skalę armia Stanów Zjednoczonych wzięła udział w wojnie dopiero w maju 1918 roku. Połączona ofensywa amerykańsko-francuska nad Marną, w lipcu 1918 roku doprowadziła do przełamania frontu i przełomu w wojnie. Udział armii USA w wojnie był decydujący i doprowadził do zwycięstwa wojsk państw Ententy. Wojska USA były też później częścią sił międzynarodowych okupujących Nadrenię. USA zmobilizowało 4,7 mln żołnierzy, w tym 600 tys. we flocie i 84 tys. w piechocie morskiej. W walkach zginęło 53 tys. żołnierzy, a 204 tys. zostało rannych. 63 tys. żołnierzy zginęło poza walką, głównie zmarło na grypę „hiszpankę”. Wojna była ogromnym wydatkiem dla USA. John Joseph „Black Jack” Pershing (ur. 13 września 1860 w Laclede, zm. 15 lipca 1948 w Waszyngtonie) – amerykański generał, uczestnik I wojny światowej. Po wybuchu I wojny światowej prezydent Woodrow Wilson mianował Pershinga głównodowodzącym Amerykańskich Sił Ekspedycyjnych (AEF) w 1917 r.[1] Pershing był odpowiedzialny za organizację, wyszkolenie i zaopatrzenie młodej i niedoświadczonej armii amerykańskiej, która do końca wojny rozrosła się do ponad 2 mln żołnierzy. W czasie pobytu w Europie Pershing był pod nieustannym naciskiem politycznym ze strony Francji i Wielkiej Brytanii, aby AEF zostały rozbite na mniejsze oddziały służące przy armiach francuskiej i angielskiej. Pershing był przeciwny takiemu rozwiązaniu i tylko dzięki jego uporowi AEF był jednolitą organizacją wyłącznie pod dowództwem amerykańskim. W tym czasie George Marshall był jednym z jego asystentów, a Patton został oddelegowany do stworzenia pierwszej amerykańskiej brygady czołgów. Pershing był przeciwnikiem wojny pozycyjnej („okopowej”), która była toczona do tej pory, uważając, że bitwy o małe kawałki „ziemi niczyjej”, leżącej między okopami były bezsensowne i kosztowały zbyt wiele ofiar. Był zwolennikiem nowoczesnej wojny mobilnej, polegającej na bezpośrednich atakach na pozycje nieprzyjaciela i szybkim wykorzystaniu przełamania frontu poprzez głębokie wypady na tyły wroga. Zwycięstwa AEF w ofensywach Meuse-Argonne i Saint-Mihiel we Francji spowodowały szybsze zakończenie wojny i wymuszenie na Niemcach zawieszenia broni. Autorem tych zwycięstw był głównie Pershing, który stał się w Ameryce bardzo znaną i lubianą postacią. Za zasługi w czasie wojny, Kongres awansował Pershinga do stopnia „General of the Armies” („pięcio/sześciogwiazdkowy generał” najwyższy stopień generalski). Amerykański Korpus Ekspedycyjny lub Amerykańskie Siły Ekspedycyjne (ang. American Expeditionary Forces, AEF) – amerykański korpus ekspedycyjny walczący w Europie podczas I wojny światowej. Korpus został powołany 5 lipca 1917 roku, rozwiązany w 1919. Był dowodzony przez generała Johna Pershinga. Na początku, wiosną 1918 r., Cztery gotowe do walki dywizje amerykańskie zostały rozmieszczone pod dowództwem francuskim i brytyjskim w celu zdobycia doświadczenia w walce poprzez obronę stosunkowo cichych sektorów ich linii. Po pierwszej akcji ofensywnej i amerykańskim doprowadziła AEF zwycięstwa w dniu 28 maja 1918 w bitwie pod Cantigny, przez US 1st Division i podobnym działaniu miejscowym przez 2 Dywizji w Belleau Woodod 6 czerwca, zarówno będąc przydzielonymi pod dowództwo francuskiego korpusu, Pershing pracował nad rozmieszczeniem niezależnej armii amerykańskiej. Reszta następowała w przyspieszającym tempie wiosną i latem 1918 r. Do czerwca Amerykanie przybywali do teatru w tempie 10.000 dziennie; większość z nich przeszła szkolenie brytyjskich, kanadyjskich i australijskich oficerów doświadczonych w boju oraz starszych podoficerów. Szkolenie trwało co najmniej sześć tygodni z powodu braku doświadczenia żołnierzy.

Pierwszą ofensywną akcją jednostek AEF służących pod dowództwem nieamerykańskim było 1000 mężczyzn (cztery kompanie z 33. Dywizji AEF) wraz z Korpusem Australijskim podczas bitwy o Hamel 4 lipca 1918 r. ( Kapral Thomas A. Pope otrzymał medal honoru za tę bitwę.) Bitwa odbyła się pod ogólnym dowództwem dowódcy Korpusu Australijskiego, generała broni sir Johna Monasha . Siły alianckie w tej bitwie łączyły artylerię, zbroję, piechotę i wsparcie powietrzne ( połączone bronie ), które służyły jako plan dla wszystkich kolejnych ataków alianckich przy użyciu „ czołgów ”. Oddziały armii amerykańskiej i korpusu piechoty morskiej odegrały kluczową rolę w powstrzymaniu niemieckiego pchnięcia w kierunku Paryża podczas drugiej bitwy nad Marną w czerwcu 1918 r. (W bitwie pod Château-Thierry (1918) i bitwie o Las Belleau ). Pierwszą poważną i wyraźnie amerykańską ofensywą była redukcja istotnej postaci Saint Mihiel we wrześniu 1918 roku. Podczas bitwy o Saint-Mihiel Pershing dowodził Pierwszą Armią USA , składającą się z siedmiu dywizji i ponad 500 000 ludzi, w największej operacji ofensywnej w historii podjęte przez siły zbrojne Stanów Zjednoczonych. Po udanej ofensywie nastąpiła ofensywa Meuse-Argonne, trwający od 26 września do 11 listopada 1918 r., podczas którego Pershing dowodził ponad milionem amerykańskich i francuskich kombatantów. W tych dwóch operacji wojskowych, siły alianckie odzyskano ponad 200 ² (488 km 2 ) na terytorium Francji z armii niemieckiej. Do czasu zawieszenia broni w I wojnie światowej 11 listopada 1918 r. Amerykańskie siły ekspedycyjne przekształciły się w nowoczesną, sprawdzoną w boju armię....