Pojęcia hais 4 - Notatki z wykładu 4 PDF

Preview

Summary

rzeczy wymagane na egzaminie ...

Description

STAROŻYTNA GRECJA: - Okres archaiczny (do ok. V w. p.n.e.); - Okres klasyczny (V w. p.n.e. do IV w. p.n.e.); - Okres hellenistyczny (od IV w. p.n.e. do I w. n.e.). Z każdym okresem wprowadzone są bardziej widoczne emocje, dynamika, szczegółowość oraz wprowadzane są dodatkowe postacie. Porządki w stylu starożytnej Grecji to dorycki, joński, koryncki. Najłatwiej rozpoznać je po kapitelu.

Gzyms ->

Gzyms -> Gzyms ->

Fryz ->

Architraw ->

Fryz ->

Kapitel ->

Kapitel ->

Kapitel ->

Trzony są żłobkowane tzw. Kanelury. Styl dorycki jest zwany stylem męskim, joński kobiecym, koryncki dziewczęcym. Belkowanie składają się z: Architraw – dolna część belkowania wsparta bezpośrednio na kolumnach; Fryz – środkowa część belkowania, gładki lub elementami rzeźbowymi (płaskorzeźba = relief) lub malowanymi; Gzyms – wieńczący belkowanie, wysunięty do przodu, by uchronić przed zalaniem, czasem zdobiony.

  

Kolumny składają się z: Kapitel – zwieńczenie kolumny, ozdobiony w zależności od stylu; Trzon – główna część kolumny, wyposażona w kanelury (wyżłobkowane kanały jako elementy dekoracyjne); Baza – podstawa kolumny.

  

I.

OBIEKTY KULTURY MINOJSKIEJ (zwanej także, wyspiarską lub kreteńską od wyspy Kreta z której się wywodzi): - nazwa minojska wywodzi się od pierwszego władcy Krety – Minosa – syna Zeusa i Europy. Rozkwit 2000 lat p.n.e. Okres uważa się za okres przed

Pałac w Knossos – charakterystyczne czerwone kolumny, wielobarwność obiektów, zawiły system korytarzy i komnat. Kompleks pałacowy znajduje się w Heraklion, Kreta, Grecja.

Woltyżerka na byku / Skok przez byka – fresk z pałacu w Knossos, przedstawia młodzieńca skaczącego nad bykiem. Malowidło ukazuje typową dla starożytnej Grecji cechę polichromowości, kolory nie musiały odwzorowywać realizmu np. skacząca postać jest czerwona.

Topos – była to budowla pełniąca funkcję grobowca na planie koła (protunda). Największą popularność zdobyła w epoce mykeńskiej jednakże powstawały również w epoce minojskiej.

II.

OBIEKTY EPOKI MYKEŃSKIEJ – epoka rozpoczęła się po podbiciu przez Achajów w ok. 1450 r. p.n.e. Krety. Społeczność Achajów była narodem walecznym natomiast Kreteńczycy narodem pokojowym i handlowym. Początek rozwoju Starożytnej Grecji.

Lwia brama – obiekt architektoniczny znajdujący się w Mykenach, relief wykonany w kamieniu przedstawiający dwa lwy. Data powstania datowana jest na ok. 1250 r. p.n.e. Znajduje się na murach obronnych.

Ceramika czerwono i czarno figurowa – ceramika powstała poprzez różne sposoby wypalania glinianych naczyń. Pierwszy (archaizm) był styl geometryczny, proste paski.

Akropol – wzgórze w Atenach, kompleks świątyń w który skład wchodziły świątynie tj. - Erechtejon (poświęcony Posejdonowi i Atenie oraz wydarzeniu, które jest związane z nimi, mianowicie kto zostanie opiekunem miasta); - Partenon – świątynia poświęcona Atenie dziewicy; - Świątynia Nike – świątynia poświęcona Atenie zwycięskiej. Budynki były wykonane z kamienia.

Partenon – główna świątynia na akropolu poświęcona Atenie dziewicy. Świątynie były polichromowane. Świątynia jest w porządku doryckim, na fryzie wykonane płaskorzeźby, we wnętrz znajdował się posąg Ateny dłuta Fidiasza wykonany z kości słoniowej i złota. Wybudowana w V w. p.n.e.

Erechtejon – świątynia posiadająca kariatydy zamiast zwykłych kolumn w południowej części budowli. Wybudowana w V w. p.n.e. świątynia podporządkowana jest stylowi jońskiemu.

Świątynia Nike – najlepiej zachowana świątynia na akropolu podporządkowana stylowi jońskiemu, poświęcona Atenie Zwycięskiej. Została wybudowana w V w. p.n.e. Fryz zdobiony reliefem.

Teatr w Epidauros – obiekt służący przedstawieniom w Starożytnej Grecji

OKRES ARCHAICZNY (do V w. p.n.e.): Kuros / Kora – rzeźby przedstawiające młodego mężczyznę i młodą kobietę. Kuros – rzeźba przedstawiona w akcie (nago), charakterystyczne cechy to archaistyczny uśmiech, karbowane włosy, często polichromowany, lekko wysunięta lewa noga.

Kora – rzeźba przedstawiającą odzianą kobietę (w szatach), o karbowanych włosach, archaicznym uśmiechem, zachowana proporcja. Szczegółowość zmienia się wraz ze zmianą epoko z archaicznej do klasycznej, kończąc na hellenistycznej. Rzeźba statyczna.

OKRES KLASYCZNY (V w. p.n.e. do IV w. p.n.e.):

Doryforos (Poliklet) – posąg zwany także „niosący włócznię”, kontrapost, mężczyzna w akcie, kompozycja dynamiczna, bez emocji, większa szczegółowość.

Dyskobol (Myron) – rzeźba przedstawiająca atletę (rzut dyskiem), wprowadzona dynamika, szczegółowość (widoczne mięśnie).

OKRES HELLENISTYCZNY (IV w. p.n.e. do I w. n.e.):

boginie Wenus (Afrodytę), rzeźba układająca się w literę „S”, okryta odzieniem – metoda dynamikę rzeźbie. Powstała w I w.

Wenus z Milo – posąg przedstawiający jest wykonana z marmuru, sylwetka przedstawiona w półakcie, częściowa mokrych szat, nadająca większą p.n.e.

Rzeźba zwana także Afrodytą z

Melos. Jest wykonana z marmuru.

Nike z Samotraki – posąg odnoszący się do bogini zwycięstwa Nike, rzeźba powstała w II w. p.n.e., wykonany metodą mokrych szat, nagromadzenie diagonalizmu nadającego dużą dynamikę rzeźbie, okres hellenistyczny charakteryzuje się dużą szczegółowością. Marmur.

Rzeźby w Starożytnej Grecji wykonywane były z kamienia.

Grupa Laokoona – zespół rzeźb przedstawiający Laokoona i jego synów zaatakowanych przez węże. Rzeźba doskonale oddaje cechy okresu hellenistycznego, duża dynamika, pojawienie się wielu emocji na twarzach rzeźb, dużo szczegółów, zaczęto dodawać kolejne postacie (wcześniej rzeźby były pojedyncze – solowe), wykonana z kamienia.

Rzeźba wyraża cierpienie ojca i śmierć syna ugryzionego przez węża – scena mitologiczna.

Zeus Olimpijski (Fidiasz) – ogromny posąg Zeusa znajdującego się w Olimpii, wykonany ze złota (włosy i szata) oraz kości słoniowej (odsłonięte elementy ciała). Na głowie znajdował się wieniec laurowy, w ręku Zeus trzymał rzeźbę Nike, a w drugiej berło – symbol władzy. Uważany za jeden z 7 cudów świata spłonął w pożarze świątyni w której się znajdował....