Taksonnomia Blooma - Streszczenie Pedagogika Wczesnej Edukacji PDF

Preview

Summary

Taksonomia Blooma - streszczenie do egzaminu....

Description

Taksonomia Blooma to klasyfikacja celów nauczania, którą stworzył zespół geeków edukacji pod przywództwem Benjamina Blooma. Narzędzie to doskonale nadaje się do definiowania mierzalnych celów nauczania, od szkoły podstawowej po uczelnie wyższe i profesjonalne szkolenia. Cele kształcenia to nie spis tematów i zagadnień, które wchodzą w skład szkolenia lub przedmiotu. Cele kształcenia nie powinny być listą życzeń, powinny być realne, możliwe do osiągnięcia przez uczących się, jednoznacznie określone, przejrzyste, zrozumiałe i mierzalne. Taksonomia Blooma oprócz klasyfikacji celów kształcenia obrazuje także model rozwoju, który jest moim zdaniem jednym z dobrych drogowskazów do budowania efektywnego kształcenia. Taksonomia Blooma składa się z trzech sfer aktywności edukacyjnych:

Każda ze sfer/kategorii dzieli się na kategorie od najprostszego zachowania uczącego się do najbardziej złożonego. Aktywności związane z rozwojem i uczeniem się na wyższych poziomach są możliwie po zdobyciu odpowiedniej wiedzy i umiejętności na niższych poziomach. Idealny system nauczania obejmuje 3 sfery. Sfera kognitywna dzieli się na: 1. Wiedza – kategoria podstawowa, skupiająca się na umiejętności pamiętania i przywoływania z pamięci pojęć, faktów, terminologii, sposobów postępowania, metod i modeli. 2. Rozumienie – to umiejętność wytłumaczenia i interpretacji znaczenia pojęć, porównywania i wnioskowania na bazie zapamiętanych informacji. 3. Zastosowanie – koncentruje się na użyciu informacji, ich zastosowaniu do rozwiązania znanych problemów, poprzez wybór rozwiązania z zamkniętej listy. 4. Analiza – wymaga umiejętności rozpoznania elementów składowych, a także powiązań i relacji między elementami jakiejś struktury, co prowadzi do wnioskowania i rozwiązywania problemów poprzez podanie własnej odpowiedzi. 5. Synteza – to umiejętność dobrania i zestawienia elementów składowych w nową strukturę, pozwala na tworzenie nowej informacji, nowych odpowiedzi i unikalnych rozwiązań problemów. 6. Ewaluacja – koncentruje się na ocenianiu i wartościowaniu informacji z uwagi na jakieś kryterium, czy cel, a także tworzenie własnych kryteriów oceny i argumentowaniu.

Sfera afektywna dzieli się na: 1. Otrzymywanie/postrzeganie – wyraża się chęcią pasywnego otrzymania informacji. Jeśli mówimy, to przez pierwsze 10-12 minut i tyle czasu mamy na zaktywizowanie uczącego się, potem mamy zombiaka na sali, który czasem zamienia się w śpiocha lub zajmuje się czymś ciekawszym niż słuchanie nas (nie daj mu się przeistoczyć w zombiaka! walcz trenerze/wykładowco!). Ta kategoria służy do opisania prostych zachowań akceptacji ze strony uczącego się, że dany temat w ogóle istnieje :). 2. Odpowiadanie – aktywne uczestniczenie w procesie uczenia się i reagowanie. Mamy zatem interakcję z uczącym się, odpowiadanie na pytania, dyskusję, czytanie samodzielne, a nawet chęć przeczytania czegoś więcej niż wskazane minimum, aż do samodzielnego zainteresowania tematem, które prowadzi do poszukiwania materiałów i zgłębienia tematu. Kategoria ta służy do opisywania postaw uczących się, którzy przejawiają zainteresowanie, motywację, ciekawość i satysfakcję z uczenia się. 3. Wartościowanie – rozumienie wartości, które uczący się przypisuje przyswajanym informacjom, omawianym zjawiskom, czy zachowaniom. Najniższy poziom to przykładowo chęć zwiększenia umiejętności pracy w grupie, wyższy to przyjęcie odpowiedzialności za efektywne funkcjonowanie całej grupy. Ta kategoria często służy do opisywania postaw przejawiających się np. w docenianiu czyjegoś wysiłku, pozytywnym lub negatywnym nastawieniu/podejściu do czegoś. 4. Organizowanie – porównywanie, zestawianie, rozróżnianie i odnoszenie wartości obiektów lub zjawisk do własnych schematów i tego co uczący się potrafi. To początek budowania systemu wartości i zasad (własnego lub dla kogoś). Przykładem może być rozpoznawanie odpowiedzialności dla polepszenia relacji międzyludzkich (kto z kim i dlaczego ma wypić flaszkę) lub tworzenie planu rozwoju dla pracowników uwzględniającego ich systemy wartości. Tą kategorią można opisywać „filozofię i styl życia”. 5. Charakteryzowanie – zespolenie przekonań, idei i postaw, które powodują, że uczący się działa w sposób charakterystyczny – konsekwentnie według jakichś wartości, które wpłynęły na jego zachowanie, które przyswoił w procesie uczenia się. Zachowanie i postawa w konkretnej sytuacji staje się zatem stałe, dające się zaobserwować i przewidywalne, gdyż wynika z danego systemu wartości. Kategorią tą opisuje się postawy wynikające z wzorców osobistych, społecznych, czy emocjonalnych.

Sfera psychomotoryczna dzieli się na: 1. Percepcja (postrzeganie) – zdolność wykorzystania bodźców sensorycznych do prowadzenia aktywności ruchowej. Uczący się wykrywa za pomocą zmysłów (np. wzroku, słuchu) co nastąpi i reaguje na to ruchem – na przykład Robert Lewandowski, który wie gdzie dostanie asystę i biegnie w to miejsce. 2. Stan gotowości do działania – nastawienie (mindset) – stan umysłowy, fizyczny i emocjonalny, które określają z góry reakcje uczącego się na różne sytuacje. Uczący się jest na przykład zmotywowany do nauki, jest gotowy do skoku, rozpoznaje swoje i czyjeś atuty i ograniczenia. 3. Reagowanie kierowane – wczesne etapy uczenia się złożonych umiejętności, które obejmują naśladownictwo, próby i błędy. Efektywność uzyskuje się poprzez praktykę. Taki shadowing on the job – uczący się naśladuje mistrza. 4. Mechanizm – to pośredni etap uczenia się złożonych umiejętności. Wyuczone reakcje stają się przyzwyczajeniem, a ruchy są wykonywane sprawnie, z pewnością siebie, czyli już nie zostawiająca samochód na dwóch miejscach parkingowych blondyna, ale jeszcze nie Robert Kubica. 5. Kompleksowe lub jawne reagowanie – umiejętne wykonywanie czynności wymagających skomplikowanych wzorów ruchu. Sprawność przejawia się w szybkim, dokładnym i wysoce skoordynowanym odtwarzaniu, wymagającym minimum energii. Ta kategoria obejmuje wykonywanie ruchów bez wahania, automatycznie. Przykładowo Agnieszka Radwańska, która okrzykiem wyraża satysfakcję z kończącego bekhendu, natychmiast po uderzeniu piłki, przeczuwając, że to uderzenie jest tak dobre, że w rezultacie Williams nie ma szans na kontrę. 6. Adaptacja (przystosowanie) – umiejętności są dobrze rozwinięte i uczący się może modyfikować wzorce ruchu, dopasowując je do specjalnych wymagań. Blondyna tym razem zaparkowała perfekcyjnie w tak ciasnym miejscu, że zbierając szczękę z podłogi pobiegłeś z linijką sprawdzać, czy to w ogóle wykonalne. A pamiętasz tę scenę z Matrixa, w której Neo walczy z Morpheusem w symulatorze i padają słowa „Good. Adaptation…improvisation.”? To jest właśnie ten poziom. 7. Oryginalność (powstawanie) – tworzenie nowych wzorców ruchowych w celu dopasowania ich do danej sytuacji lub konkretnego problemu. Efekty kształcenia podkreślają kreatywność opartą na wysoko rozwiniętych umiejętnościach, czyli Michael Jordan w powietrzu, mistrzowskie micro Stephano w Starcrafcie 2 i Reckfula w WoWie lub wirtuozeria tańca Michaela Jacksona, a Neo lata i spuszcza manto komu chce.

FORMUOWANIE CELÓW WG. TAKSONOMII BLOOMA.

Przykład 1: definiowanie celów w sferze kognitywnej

Przykład 2: definiowanie celów w sferze afektywnej

Przykład 3: definiowanie celów w sferze psychomotorycznej

pytania które on moze zadać co do różnych celów:...