matura pojęcia ogólne PDF

Preview

Summary

LalkaMotyw bezdomności - Wokulski ogląda Powiśle - dzielnicę nędzarzy, niedołężnych, ludzi pozbawionych domu. Bezdomność w "Lalce" staje się symbolem nędzy, samotności.Motyw cierpienia - Wokulski przeżywa romantyczną miłość do Izabeli Łęckiej. Idealizuje ją, dlatego bolesne staje s...

Description

Lalka Motyw bezdomności - Wokulski ogląda Powiśle - dzielnicę nędzarzy, niedołężnych, ludzi pozbawionych domu. Bezdomność w "Lalce" staje się symbolem nędzy, samotności. Motyw cierpienia - Wokulski przeżywa romantyczną miłość do Izabeli Łęckiej. Idealizuje ją, dlatego bolesne staje się rozczarowanie bohatera, kiedy poznaje prawdziwe oblicze arystokratki. Motyw dzieciństwa - Rzecki wychowany został w duchu patriotyzmu i religii, z kolei dzieciństwo Helenki Stawskiej przepełnione jest matczyną miłością. Motyw samotności - Wokulski jest samotny, społeczeństwo go nie rozumie. Samotność tę pogłębia nieodwzajemniona miłość do Izabeli. Ignacy Rzecki jest również człowiekiem samotnym. Jego życie koncentruje się wyłącznie na sklepie i życiu Stanisława. Motyw retrospekcji, powrotu do przeszłości - "Pamiętnik starego subiekta" zawiera liczne wspomnienia. Rzecki pisze o swej młodości, praktyce w sklepie Mincla, patriotycznej walce. Z ów pamiętnika dowiadujemy się również o wcześniejszych losach Wokulskiego. Pisarz ukazał Krakowskie Przedmieście, Łazienki, Powiśle. Oglądamy prawdziwe wystawy sklepowe, bale i spektakle, które naprawdę miały miejsce. "Lalka" to powieść o trzech pokoleniach idealistów. To powieść -panorama, która prezentuje przekrój społeczny. Prus ukazuje wizerunek poszczególnych warstw społecznych: arystokracji, mieszczaństwa, biedoty miejskiej. Arystokrację reprezentują m.in. Łęccy, Krzeszowscy, Ochocki. Jest to warstwa charakteryzująca się egoizmem i degeneracją. Mieszczaństwo to głównie ludzie stroniący od ryzyka. W nizinach społecznych widoczna jest nędza, brud i choroby. Akcja "Lalki" w wielu fragmentach zawiera liczne retrospekcje, szczególnie w "Pamiętniku starego subiekta". Czas fabularny "Lalki" obejmuje okres prawie 50 lat. Miejscem akcji jest też Zasławek, Skierniewice oraz Paryż. Główny bohater powieści Stanisław Wokulski jest czterdziestopięcioletnim bogatym kupcem. Pochodził z zdeklasowanej szlachty. Porzucił studia w Szkole Głównej, brał udział w powstaniu styczniowym. Został zesłany na Syberię i tam zajmował się praca naukową. W 1871 roku ożenił się z Małgorzatą Minclową. W 1885 roku Minclowa zmarła, a Wokulski zaczął karierę kupca. Miłość do Izabeli Łęckiej zakłóca kupiecką karierę Wokulskiego. Była to miłość destrukcyjna, poprowadziła Wokulskiego do próby samobójstwa. Łęcka nie była zdolna do głębszych uczuć, miłość do Wokulskiego była zabawą pustej wewnętrznie pannicy. Wokulski mówi o sobie: "We mnie jest dwu ludzi- mówił- jeden zupełnie rozsądny, drugi wariat. Który zaś zwycięży ?"

Pan Tadeusz : Motyw ojczyzny- Kraj dziecięcy przedstawiony został w dziele Mickiewicza w sposób arkadyjski. Szczególnym wycinkiem pięknej przestrzeni Litwy jest Soplicowo – miejsce, w którym życie płynie spokojnym rytmem, jaki wyznacza natura. W tej rzeczywistości rządzą dobro i harmonia, a konflikty zażegnywane są szybko. Soplicowo można postrzegać także jako metaforę ojczyzny, jej wspomnienie. Ta przestrzeń wciąż pozostaje wolna, pełna szacunku dla dawnych bohaterów. Nawet zaatakowana przez Moskali, dzięki jedności i zgodzie ludzi, odpiera ten atak. Motyw miłości-W „Panu Tadeuszu” można dostrzec kilka rodzajów tego uczucia. Pierwszy z nich nawiązuje do romantycznego sposobu widzenia miłości. Jacek Soplica i Ewa Horeszkówna, chociaż wywodzą się z innych stanów, złączeni są silnym uczuciem, którego nić ostatecznie przecina Stolnik. Klęska uczucia prowadzi ostatecznie do śmierci (symbolicznej) bohatera. Druga miłość to miłość spełniona, jaka łączy Zosię i Tadeusza. Ich związek nie tylko pokonuje niełatwe przeszkody (niechęć Horeszków i Sopliców), ale także zaprowadza nowy porządek w okolicy, przynosząc ład i porządek. Za przykład trzeciej miłości można uznać iście oświeceniowe, nieco komiczne zaloty Telimeny. Wciąż zmieniając adresatów swoich uczuć, kobieta stopniowo odkrywa swe intencje, pokazując, iż „miłość” nie jest dla niej celem, a jedynie środkiem do osiągnięcia go. Motyw przyrody-Przyroda w „Panu Tadeuszu” buduje niepowtarzalny nastrój, tworzy przestrzeń uświęconą, jedyną w swoim rodzaju. Wciąż jest to przestrzeń, w której człowieka z naturą łączy szczególna więź, a ich harmonijne współżycie jest źródłem szczęścia. Motyw patriotyzmu-Patriotyzm silnie zaznacza swą obecność w „Panu Tadeuszu”. Wiąże się on przede wszystkim

z postawami określonych bohaterów. Tutaj na pierwszy plan wysuwa się ksiądz Robak, który prowadzi agitację, pragnąc doprowadzić do wybuchu powstania i zrzucenia zaborczego jarzma. Większość postaci wyczekuje momentu zmiany, głęboko wierząc w to, iż nadejdzie on z Zachodu.Patriotyzm to także pielęgnacja rodzimych tradycji i wartości. W dworku Sędziego te, obok ciężkiej pracy, stoją na pierwszym miejscu. Interpretacja inwokacji Inwokacja (rozbudowana apostrofa) rozpoczynająca „Pana Tadeusza” skierowana jest do Litwy. W pierwszych wersach pojawia się wyraźna aluzja literacka przywołująca fraszkę Jana Kochanowskiego „Na zdrowie”. Później narrator zwraca się do Matki Boskiej, której kult rozwija się nie tylko w ojczyźnie, ale także w jego sercu, co podkreśla, wspominając dawny cud. Ma nadzieję, że Królowa Polski pozwoli mu wrócić do ukochanej ojczyzny. Jednak zanim to się stanie, narrator pragnie przenieść się tam za pomocą myśli. Kolejne partie tekstu przynoszą opis litewskiego krajobrazu, tamtejszej natury. Fragment poprzedzający właściwą akcję „Pana Tadeusza” zdradza nieco informacji na temat autora, który, jak można wywnioskować, znajduje się poza ukochaną ojczyzną. Mimo to pielęgnuje jej obraz w głowie, a o pomoc w przywoływaniu kolejnych wspomnień, co ma stanowić dlań pewnego rodzaju podróż (w sferze duchowej) prosi właśnie Matkę Boską. Na podstawie wcześniejszych doświadczeń zakłada, że Jej wstawiennictwo pomoże osiągnąć mu upragniony cel. Litwę można więc odbierać jako przestrzeń uświęconą, opozycyjną do miejsc, w jakich dane było narratorowi przebywać. A cóż to takiego ów nieszczęsny zajazd, mylony przez niektórych ze zjazdem? Otóż jest to nielegalny, siłowy a czasem nawet i krwawy sposób dochodzenia swoich praw przez szlachtę polską. Najzwyczajniej w świecie pokrzywdzony, jeśli nie miał własnego zbrojnego oddziału, zbierał "kumpli" i napadał na sąsiada, który był mu coś winien. Tak objaśnia to Mickiewicz. Tu macie pełny tekst "Pana Tadeusza" razem z autorskimi przypisami Mickiewicza. 3. Jakim gatunkiem literackim jest "Pan Tadeusz"? To epopeja inaczej zwana poematem epickim. Dziś nosi dumne miano epopei narodowej i jest znana (choćby ze słyszenia ;-) każdemu Polakowi, choć w momencie wydania (1834) Mickiewicz musiał się zmierzyć z ostrą krytyką swego dzieła, którego nowatorstwa i kunsztu kompletnie nie rozumiano. A oto "profesjonalne" definicje wg "Słownika terminów literackich" Stanisława Sierotwińskiego: Epopeja - dłuższy utwór epicki, zwykle wierszowany, nacechowany patosem i powagą. Prototypem były w literaturze greckiej "Iliada" i "Odyseja" Homera a w łacińskiej "Eneida" Wergiliusza". Epopeja narodowa - określenie przyznawane zwykle jednemu eposowi w literaturze narodowej, dziełu, które na podstawie materiałów historycznych czy tradycji oddaje najwierniej charakterystyczne dla epoki rysy narodu lub jego warstwy, osiągając jednocześnie wysoki stopień artyzmu. Za epopeję narodową w literaturze polskiej uważa się "Pana Tadeusza" A. Mickiewicza. Jak podpowiada nazwa, utwory tego rodzaju zaliczamy do epiki, ponieważ bez względu na formę pisania (wierszem lub prozą) zawierają fabułę, akcję, bohaterów i inne elementy świata przedstawionego. 3. Jakie były okoliczności powstania "Pana Tadeusza" w świetle Inwokacji i Epilogu? Epopeja powstawała w Paryżu w latach 1832-1834. Z przerwami, bo samo pisanie zajęło poecie tylko około 9 miesięcy. To trudny okres żałoby narodowej po upadku powstania listopadowego i rozliczania błędów, które do tego upadku doprowadziły. Skąd więc pomysł na dzieło o wymowie optymistycznej, którego akcja kończy się wiosną 1812 r. w momencie wkroczenia armii Napoleona na Litwę. Przecież ogólnie wiadomo, że niedługo potem owa armia wracała stamtąd kompletnie rozbita, a Polacy na kolejne długie lata utracili nadzieję na odzyskanie niepodległości? Odpowiedzi udziela sam autor w Inwokacji i Epilogu. Trzeba znać i rozumieć cytaty zamieszczone poniżej.

Dziady:

Motyw niewoli-Trzecia część „Dziadów” rozpoczyna się prologiem oraz scenami, które rozgrywają się w więzieniu. W szerszej perspektywie cały naród znajduje się w niewoli zaborcy – działającego w sposób okrutny i bezwzględny. Dramat Mickiewicza wyraźnie akcentuje fakt, iż niewola ta nie będzie wieczna – stanie się ofiarą będącą fundamentem budowy nowej, lepszej rzeczywistości. Motyw Boga-Konrad wyzywa Boga na pojedynek, widząc w Stwórcy jedynie rozum i brak wrażliwości na cierpienia milionów ludzi przyciśniętych brzemieniem niewoli. Z kolei z perspektywy księdza Piotra Bóg jest miłością i czuwa nad swymi dziećmi. Duchowny nigdy nie wątpi w opiekę Pana nad stworzeniem, wierzy też w istnienie swego rodzaju planu, który pozwoli oswobodzić ludzi i okrutnie ukarać zło dybiące na wolność. Motyw buntu-Postawa Konrada jest buntem przeciw okrutnej i niemożliwej do zaakceptowania rzeczywistości. Bohater gotów jest do największych poświęceń w imię zmiany tego stanu rzeczy. Jednak wyzywając Boga na pojedynek, ściąga on na siebie przekleństwo i znajduje się w posiadaniu demonów. Motyw poezji-Konrad jako poeta cierpi z powodu niezrozumienia. Ludzie słuchają jego pieśni, lecz nie potrafią ich pojąć, przez co trud wrażliwego twórcy spełza na niczym. Chociaż posiada on szczególne zdolności, a jego zdolności kreowania dorównują niemal samemu Bogu (przynajmniej w jego mniemaniu), nie potrafi wykorzystać rzemiosła słowa w pożądanym celu. Brakującego aspektu poszukuje on u Stwórcy, lecz Ojciec milczy, nie odpowiadając mówcy na jego błagania, prośby i żądania. Być może rząd dusz, o jaki prosi Konrad, bierze się właśnie z autentycznego odczuwania i pełnej przynależności do ogółu (pieśniarz wynosi się ponad ludzkość). Motyw snu-sen częstokroć odsłania w „Dziadach” płaszczyznę metafizyczną, nienależącą do świata ludzkiego. To właśnie w jego trakcie bohaterowie przenoszą się w inne przestrzenie, doświadczając zjawisk niesamowitych, tajemniczych. Sen jest też stanem, w którym człowiek staje się znacznie bardziej podatnym na działanie dobrych i złych duchów. Motyw patriotyzmu-Patriotyzm ukazany w dziele Mickiewicza jest patriotyzmem konspiracyjnym. Bohaterowie kojarzeni z ojczyzną muszą działać w ukryciu, nie mogą ujawniać się ze swymi przekonaniami. Jednak słowa Piotra Wysockiego: Nasz naród jak lawa, / Z wierzchu zimna i twarda, sucha i plugawa; / Lecz wewnętrznego ognia sto lat nie wyziębi, / Plwajmy na tę skorupę i zstąpmy do głębi zdają się zapowiadać wielkie wydarzenia i podkreślać fakt, iż duch narodu jest nieśmiertelny. Motyw matki-Matką ukazaną w trzeciej części „Dziadów” jest pani Rollisonowa. Kobieta ta zdolna jest uczynić wszystko, by wywalczyć wolność dla syna. Omamiona przez Nowosilcowa wypowiada wiele komplementów pod jego adresem, zapominając o krzywdach przezeń wyrządzonych. Kiedy okazuje się, że została okłamana, zdolna jest zaryzykować własnym życiem, by zdobyć choć namiastkę sprawiedliwości. Motyw cierpienia-W „Dziadach” obok cierpienia jednostkowego pojawia się także cierpienie całego narodu. Tysiące młodzieńców wywożone są na Sybir, gdzie giną, pracując dla krwiożerczego cara. Jednak wizja księdza Piotra wyraźnie podkreśla fakt, iż stan też nie jest bezcelowy – ofiara ta stanie się drogowskazem dla przyszłych pokoleń, doda im siły i odwagi, sprawi, że ukochają wolność.Obrazy cierpienia nakreślane przez Mickiewicza często znajdują swoje odbicie w Biblii (Wasilewski przypomina niesionego Chrystusa, ksiądz Piotr widzi Polskę niosącą krzyż). Motyw dziadów-Trzecia część dramatu Mickiewicza kończy się tytułowym obrzędem. Tym razem nie rozgrywa się on w kaplicy, lecz na cmentarzu, a oczom guślarza i kobiety ukazują się charakterystyczne zjawy. W ten sposób zaakcentowany zostaje fakt, iż ciemiężyciele i okrutnicy nie znajdą spokoju po śmierci ani nie otrzymają pomocy od żyjących, będąc skazanymi na wieczne męki.

Najważniejsze cechy dramatu romantycznego: - odrzucenie antycznej konwencji gatunkowej (brak zasady jedności czasu, miejsca i akcji, brak zasady decorum; brak formalnego podziału dramatu) - synkretyzm rodzajowy i gatunkowy, czyli mieszanie rodzajów i gatunków (dramat zawiera elementy liryki i epiki; sąsiadują ze sobą kontrastowe kategorie estetyczne np. patos i groteska, komizm i tragizm, realizm i fantastyka; sceny monumentalne przeplatane są lirycznymi itp.)

- kompozycja otwarta, luźna, fragmentaryczna (niezakończone wątki, niejednoznaczność wydarzeń i postaci, brak łańcucha przyczynowo-skutkowego, sceny luźno powiązane ze sobą ) - obecność scen zbiorowych - dwuplanowość akcji ( występuje warstwa realna i mistyczna) - autentyzm, biografizm i historiozofizm (warstwa realna dramatu oparta na faktach, dramat jest literacką przestrzenią do dyskusji o losie, cierpieniu i przeznaczeniu narodu) - wizyjność, oniryzm, profetyzm (warstwa mistyczna - wizje, sny i proroctwa zawarte w utworze) - szekspiryzm (inspiracja dziełami Szekspira) - postać głównego bohatera jako centrum kompozycji dramatu (łączy wszystkie sceny, jest tajemniczy, indywidualista, wieszcz-profeta, przechodzi metamorfozy) 5. Co łączy poszczególne części "Dziadów"? Ich treść jest różna, choć istnieje kilka elementów wspólnych, łączących utwory w jedną całość. To przede wszystkim pogański obrzęd Dziadów pojawiający się jako temat główny, jedna scena lub chociażby wzmianka. Poza tym wszystkie opisane sceny dzieją się podczas Zaduszek. I tak: -"Dziady" cz. II - zawiera pełny obraz obrzędu Dziadów w kaplicy cmentarnej -"Dziady" cz. IV - w rozmowie z księdzem Gustaw prosi o przywrócenie legalności obrzędu Dziadów oraz wygłasza prawdę moralną na wzór chóru wieśniaków z cz. II: "Bo słuchajcie i zważcie u siebie,/ Że według Bożego rozkazu,/ Kto za życia choć raz był w niebie,/ Ten po śmierci nie trafi od razu" -"Dziady" cz. III - końcowa scena IX zatytułowana Noc Dziadów dzieje się na cmentarzu i opisuje m.in. pojawianie się duchów (jednym z nich jest widmo Doktora zabitego piorunem) -"Dziady" cz. I - scena II opisuje przygotowania do corocznego obrzędu Dziadów. To również postać głównego bohatera. W cz. I - jest nim myśliwy, Gustaw; w cz. II - tajemnicza zjawa, na którą nie działają zwykle zaklęcia Guślarza; w wierszu Upiór - to duch kochanka, który popełnił samobójstwo z miłości, w cz. IV - bohater przedstawia się imieniem Gustaw i jest duchem nieszczęśliwego kochanka; w cz. III - romantyczny kochanek Gustaw przeistacza się w bojownika o wolność, Konrada; w Ustępie - pojawia się postać Pielgrzyma zesłańca jadącego do Petersburga. Można domniemywać, że to ta sama postać przechodząca metamorfozy - od werterycznego samobójcy przez bayronicznego buntownika po piewcę narodowego mesjanizmu.

6. O czym mówią poszczególne części "Dziadów"?-"Dziady"cz. II (tekst) (streszczenie szczegółowe) - to lektura gimnazjum. Jednoaktowy dramat społeczno-obyczajowy. Przedstawia stary pogański obrzęd Dziadów kultywowany przez lud. (Utwór poprzedzony jest wstępem samego Mickiewicza na temat tego obrzędu.) Polega on na wywoływaniu duchów zmarłych krewnych i znajomych, by pomóc im dostać się do nieba. W noc zaduszną w kaplicy cmentarnej Guślarz - przewodniczący ceremonii, wzywa kolejno duchy lekkie, najcięższe oraz średnie. Przybywają Aniołki (dzieci: Józio i Rózia), Widmo złego pana oraz Dziewczyna (duch pasterki). Każda scena z duchem kwitowana jest morałem wygłaszanym przez Chór wieśniaków. To nauka, jak żyć, aby zasłużyć na niebo. Po prostu należy wykazać się człowieczeństwem. Trzeba zaznać za życia choć odrobinę goryczy, humanitarnie traktować biednych i słabych oraz żyć z innymi ludźmi i kochać ich. Utwór zbudowany jest w formie tryptyku (wyraźny podział na trzy części związane z poszczególnymi duchami). Przejrzystą klasyczną strukturę zakłóca w końcówce pojawienie się tajemniczego niemego Widma z otwartą rana w sercu, które przyszło najwyraźniej do jednej z kobiet. "Upiór" (tekst) - Podmiotem lirycznym wiersza jest duch samobójcy, który co roku na godzinę pojawia się na obrzęd Dziadów, żeby zobaczyć dawną kochankę. "Dziady" cz. IV (tekst) (streszczenie szczegółowe) - dialog Gustawa (ducha) z jego dawnym nauczycielem, Księdzem. Pojawia się on jako Pustelnik w wieczór zaduszny na trzy godziny: od dwudziestej pierwszej do północy. Te trzy godziny to: godzina miłości (kiedy opowiada o swojej utraconej Maryli), godzina rozpaczy (kiedy przebija się nożem) i godzina przestrogi (kiedy przestrzega innych przed zatraceniem się w miłości). Wyraźnie widoczny wątek autobiograficzny dotyczący młodzieńczego romansu Mickiewicza i Maryli Wereszczakówny oraz fascynacji

romantyków średniowiecznym "Żywotem Heloizy" i wczesnoromantycznymi "Cierpieniami młodego Wertera". To właśnie z IV cz. pochodzi słynny cytat: "Kobieto! puchu marny! ty wietrzna istoto!" "Dziady" cz. III (tekst) (streszczenie szczegółowe) - jednoaktowy (9 scen) dramat polityczno-historycznometafizyczny. Mówiąc najogólniej: w warstwie realnej opisuje wydarzenia dotyczące wileńskiego procesu filomatów (1823) i martyrologię narodu polskiego, zaś w warstwie metafizycznej wyjaśnia założenia mesjanizmu polskiego. "Dziady" cz. III Ustęp - cykl 7 wierszy o charakterze epickim opisujących podróż Pielgrzyma - zesłańca w głąb Rosji. Utwór przedstawia oblicze carskiej Rosji i tyrańskie rządy jej władców: dawnych i obecnych. Uciemiężony i zezwierzęcony lud rosyjski. "Paryż północy", czyli Petersburg wzniesiony na trupach robotników pracujących przy jego budowie. Charakterystyka twórcy potęgi Rosji - Piotra Wielkiego. Obraz jej potęgi militarnej. Zniewolenie carskich poddanych i współczucie dla rosyjskiego narodu. To w skrócie tematyka cyklu.

Pan Wołodyjowski : Postać Wołodyjowskiego - wzoru cnót rycerskich.. Jerzy Michał Wołodyjowski był pułkownikiem w służbie marszałka wielkiego koronnego Jana Sobieskiego, przyszłego króla. W czasie trwania akcji tej części Trylogii ma czterdzieści dwa lata, o czym informuje Zagłobę w czasie pobytu w klasztorze kamedułów. Można z tego wnioskować, że „mały rycerz” urodził się w 1626 roku. Rozpoczął służbę wojskową w 1643 roku, a więc miał wówczas siedemnaście lat. Jest to niski mężczyzna z krótkim wąsikiem, a ponieważ woli mieć za patrona świętego Michała, który zwyciężył smoka, więc przedstawia się jako Michał Wołodyjowski. Niski wzrost powoduje jego niepowodzenia u kobiet oraz jest bodźcem, by kształcić umiejętności żołnierskie. Pan Michał jest niepokonanym szermierzem. Żołnierze nazywają go „małym rycerzem”, „Małym Sokołem”. W powieści zyskuje także miano „Hektora kamienieckiego”, ponieważ oddał życie w obronie tego miasta. Wołodyjowski jest odważny, bohatersko stawia czoła nawet nieprzyjacielowi, którego przewagę dobrze zna. Umie zachować zimną krew, spokojnie i konsekwentnie realizuje plany kolejnych starć. Żołnierze go uwielbiają, cenią i szanują, ponieważ jest doskonałym dowódcą - sprawiedliwym, wymagającym przede wszystkim od siebie, potem od innych. Cieszy się autorytetem, bo ma olbrzymie doświadczenie w sprawach wojskowych: walczył z Kozakami, ze Szwedami, pojedynkował się z Bohunem, zwyciężył także Kmicica. Umie docenić szlachetność innych, dba, aby jego żołnierze, a więc żołnierze Rzeczypospolitej byli szanowani, dlatego nie pozwala drwić z Azji. Zanim da wiarę podejrzeniom wobec młodego Tatara, najpierw rozmawia z nim samym i prosi o wyjaśnienia. Zawsze broni słusznej sprawy. Świadomie wypełnia rozkaz Sobieskiego, w którym przyszły król posyła go na śmierć. Wołodyjowski wie, że to jego żołnierski obowiązek, a twierdzy kamienieckiej, stanowiącej blokadę dla obcych wojsk, ktoś musi bronić. Swoje zadanie wykonuje do końca - wysadza zamek i prochownię, by nie dostała się we wrogie ręce. To prawdziwy patriota, który dobro ojczyzny i honor polskiego żołnierza stawia ponad własne życie. Honor rycerski jest dla niego najwyższą wartością, dlatego Wołodyjowski umie docenić żołnierskie zalety nawet u wrogów. Szanuje ich, nie żywi do nich pogardy. Ceni przyjaźń i umie się zdobyć na wielkie wyrzeczenia - oddaje Krzysię Ketlingowi, bo wie, że się kochają, sam usuwa się w cień. Jest wspaniałym, czułym, kochającym mężem. Basia wie, że może na nim całkowicie polegać. Cechuje go łag...