Samenvatting Allemaal Willen We De Hemel PDF

Preview

Summary

Samenvatting Allemaal Willen We De Hemel van Els Beerten...

Description

SAMENVATTING 1 Het eerste echte hoofdstuk van deel I begint in 1945, en begint met een stuk over Martin Lenz. Martin Lenz vertelt dat iedereen die hij kent om gekomen is bij een bomaanslag, en hij is op weg naar Keulen met Isa Hofmann, zijn vriendin. Martin Lenz is een Duitser en zal nooit meer aan het front komen omdat hij gewond aan zijn rechterbeen is. Er komt een merkwaardige zin in het hoofdstuk voor: ‘Ik haper niet meer. IK heb het verhaal al zo vaak verteld, ooit zal het helemaal van mij zijn.” (blz. 18) Dit doet de lezer denken dat Martin Lenz niet helemaal als hij zich voordoet. Als Martin en Isa in Keulen aankomen, wachten Isa’s vader en moeder daar op hen. Isa’s vader heeft een long verloren in de eerste wereldoorlog. Martin Lenz vindt werk in Keulen en denkt veilig te zijn. Isa gaat een dagje met hem mee naar de muziekschool waar Martin lesgeeft. Als de les is afgelopen, en ze op weg naar huis zijn wordt Keulen gebombardeerd, en Martin Lenz raakt buiten bewustzijn. Hij wordt wakker en ziet een man over Isa gebogen; ze is dood. Martin wil dit niet geloven, en hij brengt haar naar haar huis. Weer raakt hij bewusteloos, en wordt wakker gemaakt door een man die Martin aanziet als Isa’s vader. Martin weigert met de man mee te vertrekken, en hij keert terug naar zijn ‘slapende’ Isa. Ze wordt erg koud en als Martin haar vingers probeert te verwarmen breekt hij haar vinger. Nu beseft hij dat ze dood is. Hier laat de schrijver weten dat Martin Lenz eigenlijk Ward Dusoleil is. Ward’s vader had aan het begin van de tweede wereldoorlog zelfmoord gepleegd. Ward zat ook bij de fanfare, Ons Verlangen, waar Renée Cleassen en Jef Cleassen, twee andere hoofdpersonen uit het boek ook in spelen. Renée en Ward krijgen een relatie. Ward speelt saxofoon en Renée speelt trompet. Op school wordt er door een leraar, Albrechts, over de oorlog tussen de Duitsers en de russen verteld. De Russen zouden alle katholieken willen vernietigen en om België en de Vlaamse taal te verdedigen moesten er helden komen. Dit verhaal werd zo geloofwaardig neergezet en de jongens die zouden gaan helpen in Duitsland zouden helden zijn. Jef en Ward, die bij elkaar in de klas zaten, wilden enthousiast gaan helpen. Ze zouden immers alleen voor hun eigen land vechten, voor hun eigen taal en onder Vlaamse officieren. De vader van Jef, Sander, dacht echter heel anders over hun plan. Jef werd verboden te gaan. Ward ging echter wel, en als gevolg daarvan werd hij door de rest van het dorp wantrouwend aangekeken. Hij was immers een landverrader. Ward vertrok met nog 19 anderen naar Sennheim, waar hij overgedragen zou worden aan Vlaamse officieren. Dit bleek echter niet het geval, want er waren te veel doden gevallen om nog een Vlaams legioen te vormen. Op een dag moesten Ward en de 19 anderen de Hitler eed afleggen. Eerst protesteerden ze, maar er was geen andere keuze meer, dus stemden ze in. Ward wordt gepromoveerd, en komt uiteindelijk als Sturmann terecht bij het oostfront. Hij heeft al lang genoeg van de oorlog, maar hij houd zich voor dat

er

moed

voor

nodig

is

om

te

blijven.

Hij blijft totdat Friedrich, een gestrafte ss-officier hem de kans biedt om weg te vluchten. Samen met 3 andere jongens van 15 wil Ward vertrekken, zogenaamd om vluchtelingen in het westen te helpen. Net voor hun vertrek worden ze echter gebombardeerd door de Russen en twee van de jongens, Leon en Jan, zijn onvindbaar. Ward vertrekt met Hendrik. Ze zwerven lang door het bos en stelen kleding, voedsel en water overal waar ze het kunnen vinden. Ze verblijven vaak in leegstaande huizen. Op een dag zien Hendrik en Ward in de verte een boer en boerin staan. Ward stuurt Hendrik naar hun toe, zodat Hendrik door hun opgevoed kon worden. Zelf trekt hij verder naar Dresden. Voordat Ward, nu bekend als Martin Lenz, daar aankomt, snijdt hij de tattoo (zijn bloedgroep) die hem markeerde als Sturmann uit zijn arm, en schiet zichzelf in zijn knie. Hij strompelt het laatste eind naar het veldhospitaal, waar hij door Isa Hoffman wordt verzorgd. Zoals eerder in het boek wordt beschreven vertrekt hij met haar naar Keulen. Na de bombardementen dwaalt hij moedeloos door Duitsland verder, hij weet niet waar hij naartoe trekt. Tijdens zijn trektocht komt hij bij Katrina. Katrina’s man is in de oorlog omgekomen. Ze wonen samen in het huis van Katrina, ook al wordt er over hun geroddeld in het dorp. Ward (nog steeds onder de naam Martin Lenz) geeft muzieklessen aan de kinderen van de bakker en slager. De bakker brengt hem aan een baan bij een meubelmaker. Als Martin daar 2 jaar werkt wordt de meubelmaker ziek en hij draagt Martin op om de meubelzaak over te nemen. Martin beseft dat hij als baas niet ongehuwd met Katrina samen kan wonen, want dat is slecht voor de zaken. Hij doet een huwelijksaanzoek, maar Katrina wordt boos en verdwijnt. Ward beseft dat hij terug wilt, om uit te zoeken wat er nog van zijn leven als Ward Dusoleil is. Hij wil geen lafaard meer zijn. Hij trekt met de trein naar Bonn en geeft zichzelf aan. Ward wordt overgeplaatst naar Brussel, waar hij zijn moeder weer ziet en een advocaat voor zijn proces krijgt. Zijn advocaat verteld hem dat hij aansprakelijk wordt gesteld voor de moord op Theo Verlaak. Ward zou hem dood hebben geschoten tijdens een aanslag op 5 leden van de geheime dienst tijdens Ward’s twee weken verlof. Ward weet dat dit een leugen is, want Jef Cleassen heeft Theo neergeschoten, maar dit verteld hij niet aan zijn advocaat, Bielen. --------------------------------------In hoofdstuk 2 is Remi Cleassen de hoofdpersoon. Hij verteld dat zijn broer Jef een

echte held is, en er zelfs een medaille heeft gekregen. Er wordt bij hem thuis taart uit gedeeld, en opeens word de naam ‘Ward’ genoemd, en dat hij maar beter niet terug kan komen naar het dorp. Remi is tien jaar oud, en als hij vraagt waar zijn ouders en zus het over hebben, word zijn vraag niet beantwoord. Remi begrijpt er niets van en boos loopt hij naar buiten. Ward had hem op zijn vingers leren fluiten en was zijn vriend. Hoofdstuk 3 heeft een ander hoofdpersoon: Renée. Renée is de grotere zus van Remi, en kan goed trompet spelen. Ook zij herinnert zich Ward, als haar eerste liefde. Hier denkt zij aan terwijl ze op haar tram wacht. De tram arriveert en ze stapt in. Een paar haltes verder komt een man naast haar zitten. Dit is het begin van Renée’s tramreizen waarbij de man, die later Emile blijkt te heten, steeds naast haar komt zitten, en uiteindelijk haar hart voor zich weet te winnen. Jef is het laatste hoofdpersoon van het boek, en hij is verteller van hoofdstuk 4. Het is september 1944, en de oorlog is net afgelopen. Jef heeft een week eerder zijn medaille gekregen, nadat hij zijn heldendaad 5 maanden had verzwegen. In het hoofdstuk wordt het moment omschreven dat hij ondervraagd werd over zijn heldendaad. Deze heldendaad wordt niet omschreven in het verhaal, en dat creëert spanning. Het enige dat je als lezer te weten krijgt is dat Jef een actie van de collaborateurs had gesaboteerd, en daarmee 4 mannen had gered. Bepaalde zinnen in het hoofdstuk doen echter denken dat Jef niet de held is die hij zegt dat hij is: ‘Mijn haren waren in één klap recht omhoog gaan staan. Het moment van de waarheid was aangebroken. Nooit eerder had ik verteld wat er die avond gebeurd was. Het was mijn geheim, ik zou het mee in mijn graf nemen. (blz. 27)’, ‘Ik trilde op mijn benen terwijl ik hen naar buiten volgde.’, ‘Ik hoop dat Ward veilig ginder blijft, want hier gaan ze hem kapotmaken. Wij allemaal. (blz. 29)’ Jef heeft een afkeer van alle aandacht die hij krijgt door zijn medaille. De week voordat Jef zijn medaille krijgt, doet hij alsof hij hele erge hoofdpijn heeft, en niet meer op zijn benen kan staan. Zijn hele familie is ongerust. Remi maakt een liedje voor Jef, omdat hij denkt dat het liedje Jef beter zal maken. Jef vertelt wat over het verleden. In september 1942 kwam Ward, een jongen uit zijn klas die goed saxofoon speelde, op hem af, en vroeg of hij mee mocht naar een repetitie van de fanfare, ‘Ons Verlangen’, waar Jef in meespeelde. Renée was gelijk verliefd op hem. Renée en Ward krijgen een relatie. Jef heeft geen echte vrienden, en hij wil heel graag dat Ward zijn vriend wordt. Ward en Jef gaan, na de toespraak van Albrechts over de Russen, ’s avonds naar een bijeenkomst van de VNV. Ward en Jef willen zich aansluiten bij de Duitsers. Zoals eerder vermeld gaat Jef niet mee. Als Renée erachter komt dat Ward van plan is om zich bij de Duitser aan te sluiten is ze erg boos op hem. Ze probeert hem te overtuigen niet te gaan, maar het is tevergeefs.

Als Ward twee weken verlof heeft en naar het dorp terugkeert, gaan Jef en hij vissen. Ward is nog steeds verliefd op Renée, maar Renée wil hem niet meer zien. Ward en twee anderen nemen actie tegen 5 leden van het geheime leger. ’s Avonds sluipen ze naar de kantine van V.C. Kapelleke. In de kantine zitten vijf mensen van het verzet. Ward en de twee anderen, Mon en Mon’s broer Lom, hebben de opdracht om ze te vermoorden. Ward’s taak was om de bewaker uit te schakelen waarna Mon en Lom de vier mensen binnen konden vermoorden. Ward staat op het punt om te doen wat hem was opgedragen als hij ziet dat de bewaker Theo Verlaak is. Theo is familie van Ward, en bovendien een vriend van Jef’s vader. Theo is goed volk en dus vuurt Ward 3 waarschuwingsschoten om te zorgen dat de actie mislukt en Theo blijft leven. Ineens wordt Theo in zijn rug geschoten. Jef was Ward gevolgd, en als hij denkt dat Ward misgeschoten heeft schiet hij. Jef verzwijgt dit heel lang, en als hij na de oorlog ondervraagd wordt verdraaid hij de details. Jef heeft de drie waarschuwingsschoten gelost, en Ward heeft Theo neergeschoten. Jef wordt een held gevonden, en krijgt een medaille waar Jef zelf een hekel aan heeft, omdat hij weet dat hij deze niet verdient. Jef gaat werken in de mijn, waar hij Nicola ontmoet. Nicola heeft een appartement waar Jef gaat wonen, samen met nog meer buitenlanders. Nicola en Jef krijgen een relatie, maar dit vertelt Jef aan niemand. Bielen, Ward’s advocaat klopt aan bij de Claessens, Jef’s familie om te melden dat Jef in Ward’s proces tegen Ward moet getuigen. Jef woont echter niet meer bij de Cleassens, dus Bielen gaat ook langs de woning van Jef en de andere mijnwerkers. Na Jef ondervraagd te hebben vertrekt hij. Jef blijft dagenlang liggen op zijn bed. Blondine, zijn moeder, komt langs en Jef verteld haar dat hij de moordenaar van Theo is. Zijn vader, Sander en zus, Renée zijn woedend. Zijn medaille wordt verbrand. Jef gaat weer bij zijn familie wonen en moet daar elke dag helpen met de bouw van de schuur. De rechtszaak komt steeds dichterbij. Op de rechtszaak schiet Jef schiet zijn beste vriend Ward neer. Ward is de verdachte, de aanklacht is de moord op Theo Verlaak en landverraad. Ward neemt de schuld van de moord op zich, maar Jef merkt dit niet en schiet Ward in zijn hoofd voordat deze iets kan zeggen. Ward had in de gevangenis nog een brief geschreven aan Jef, die na het proces bij hem zou aankomen. De boodschap komt erop neer dat Ward een goede vriend is gebleven en dat Jef beseft dat hij Ward niet dood hat moeten schieten. Jef

blijft

weer

dagenlang

liggen

op

zijn

Later is Jef een pater op missie in Congo, waar hij les geeft aan kinderen.

bed.

SAMENVATTING 2 Het is midden in de WOII en er komt een nieuw lid bij de fanfare. Het is Ward en hij kan heel goed saxofoon spelen. Renée wordt meteen verliefd op hem en Jef denkt dat hij zijn beste vriend maar moet worden. Renée en Ward krijgen al snel verkering en haar ouders vinden het een goeie jongen. De vriendschap tussen Jef en Ward wil nog niet zo goed lukken, maar dat komt nog wel. Dat moet gewoon naar elkaar toe groeien denkt Jef. Jef en Ward zitten in dezelfde klas en Ward is heel erg populair, Renée zit een klas lager. Remi is het kleine broertje van Jef en Renée. Ward is ook zijn vriend, want Ward leert hem om op zijn vingers te fluiten en als hij later groot is gaat Ward hem leren saxofoon spelen. Van de Duitsers moet de fanfare ophouden te bestaan. Dat willen ze natuurlijk niet, maar er zijn al heel wat leden opgestapt en er zijn er nog maar 5 over, Jef, Renée, Ward, Theo en Jef zijn vader Sander. Theo, de vriend van Sander biedt aan om de fanfare bij hem thuis voort te zetten, zijn huis is toch groot genoeg om te repeteren en er komen nooit Duitsers langs. Er wordt een optreden geregeld en dat wordt druk bezocht. Later mag er helemaal geen muziek meer worden gespeeld en worden alle dingen van koper in beslag genomen om er kogels van te maken. Jef, Renée en Sander stoppen hun instrument dan ook in de grond. Er is ondertussen ook een andere pastoor in de kerk. Die werkt samen met de leraar geschiedenis van Jef en Ward. De leraar geschiedenis meneer Albrechts vertelt onder zijn les dat de bolsjewisten al het christelijk geloof in Rusland uitroeide en dat Rusland met het communisme de wereld wilde overnemen. De bolsjewisten zouden dan ook hier het geloof uitroeien. De Duitsers aan het oostfront hielden de Russen tegen, maar ze waren niet sterk genoeg en hadden dus nog sterke jongens nodig. Dit leek Jef en Ward wel wat en ze gingen naar de bijeenkomst van het VNV. Daar kregen ze alles haarfijn uitgelegd en ze wilden er heen. Toen Jef dit thuis vertelde werd dat meteen zijn hoofd uitgepraat, want de Duitsers waren de vijand en die ging je dus niet helpen, nooit niet. Ward was alleen niet meer om te praten en hij en Renée kregen dikke ruzie. Jef wilde alleen nog steeds mee, omdat hij een held wilde worden. Jef en Renée mochten Ward niet meer zien van hun vader, omdat hij nu aan de verkeerde kant stond. Remi snapte hier allemaal niets van natuurlijk en er werd ook niks tegen hem gezegd, omdat hij nog te klein was. Hij vond het niet leuk dat Ward weg ging, want Ward zou hem immers nog leren saxofoon spelen.

Ward ging naar het oostfront, hoe Renée hem nog probeerde om te praten, het lukte haar echt niet. Het was verschrikkelijk aan het oostfront, de jongens die erheen gingen zouden niet in de voorlinie hoeven vechten, maar alles wat er bij het VNV was verteld was niet waar. Er was ook verteld dat ze onder Vlaamse officieren zouden vechten en voor het Vlaamse volk, maar ze moesten gewoon de Hitler-eed zweren en toen ze op het front kwamen moesten ze onder Duitse officieren vechten. Al snel werd Ward Sturmman en kreeg hij een paar jongens onder zich. Op het front was het een kwestie van overleven als hij mensen doodschoot kon hij niet anders. Het was namelijk hij of de ander. Hij stuurde wel de hele tijd brieven naar Jef en Jef stuurde brieven terug, dat was tenminste nog iets. Ook kon hij het alleen maar overleven door aan Renée te denken. Die overigens geen van zijn brieven had beantwoord. Hij kreeg gelukkig ook nog een verlof en hij mocht weer even terug naar zijn huis. Daar werd hij natuurlijk aangezien als een overloper en niemand wilde iets met hem te maken hebben, ook Renée niet. Het had dus ook geen zin meer om aan haar te denken, want ze voelde helemaal niks meer voor hem, ook al was dat niet helemaal waar. Jef wilde hem nog wel zien en ze spraken dus wat af. Ze gingen vissen en ieder nam een andere weg naar de vijvers, omdat Jef niet wilde dat iemand hem met Ward zag. Jef wilde nog steeds mee naar het front en Ward zei dat hij dat echt beter niet kon doen, omdat het er verschrikkelijk was. Wanneer Jef Ward op zoekt in de winkel van Ward zijn moeder komt er ook een leider van het VNV langs om Ward te vragen of hij wel iets wil doen voor hen. Hij moet 5 mensen van het verzet vermoorden. Ward wil alles doen om de slechte mensen uit te schakelen dus zal hij er zeker zijn. Als hij er ’s avonds heen fietst volgt Jef hem heel onopvallend, want Ward heeft niet door dat hij gevolgd wordt. Wanneer hij weet wat hij moet doen en welke man hij moet doden gaat hij in positie liggen achter de bomen, maar wanneer hij ziet wie hij moet doden kan hij het niet. Het is namelijk zijn oom Theo. Hij schiet een paar keer in de lucht om hem te waarschuwen, maar dan wordt Theo in zijn rug geschoten en nog een keer zodat hij er dood bij neervalt. Ondertussen kunnen de andere 4 verzetslieden wegkomen en ziet Ward dat degene die Theo doodgeschoten heeft Jef is. Jef gaat naar het lijk toe en ziet dan pas dat het Theo is. Ward zegt hem snel naar huis te gaan anders zien Mon en Lom hem en dan is hij helemaal de pineut. Mon is ook doodgeschoten en Lom komt verdrietig bij Ward dat alles is misgelopen en dat de verzetsstrijders hem hadden herkend. Nu was hij dus ook de klos. Ward besluit om na dit voorval meteen de trein naar het oostfront te nemen. Hij moet weg hier, want anders overleeft hij het niet, hij stuurt wel een brief naar zijn moeder. Als hij weer aan het oostfront is krijgt hij drie jonge jongens uit België onder zich. Ze zeggen dat ze 17 zijn maar ze zijn maar 15. Een officier zegt dat ze maar moeten gaan helpen bij de gewonden en stuurt ze daarna weg om vluchtelingen te begeleiden. Ze komen alleen niet allemaal weg, want eerst is er nog een aanval en

kan Ward maar een van de jongens redden. Samen gaan ze weg. Ward laat de jongen bij een Oekraïense boer achter, omdat hij alleen maar een last is. Als Ward uiteindelijk in Duitsland aan komt snijdt hij de tatoeage met de bloedgroep die alle SS-ers hebben eruit en schiet daarna langs zijn arm zodat het lijkt alsof hij een schotwond heeft, ook schiet hij zichzelf in zijn been en wordt hij opgevangen in een ziekenhuis. Daar besluit hij om op de zuster die hem verzorgt verliefd te worden. Onderweg naar Duitsland had hij een verhaal verzonnen over wie hij was en de officier had hem valse papieren meegegeven waarin stond dat hij Martin Lenz uit Berlijn was. Wanneer hij uit het ziekenhuis mag gaat hij mee met Isa de zuster die hem verzorgde naar Keulen. In Keulen gaat hij eerst aan het werk als muziekdocent en op een middag dat hij naar huis loopt met Isa wordt de stad gebombardeerd. Hij overleeft het maar Isa en haar ouders overlijden. Nu moet hij verder en zwerft langs allemaal dorpjes om een handje te helpen en onderdak te krijgen en wat te eten. Uiteindelijk belandt hij bij Katrina in een dorpje in Duitsland en blijft hij daar 2 jaar wonen. Ondertussen is Jef gehuldigd voor het redden van de vier verzetslieden en heeft hij er een medaille voor gekregen. Hij wilde alleen helemaal niet gehuldigd worden en speelde daarom dat hij ziek was. Het had zelfs in de krant gestaan dat hij een held was en dat Ward Theo had doodgeschoten, zijn eigen oom nog wel. Jef wilde natuurlijk niet gehuldigd worden, omdat hij had gelogen en zijn vriend had verraden. Remi snapt hier allemaal niks van en wil een mirakel doen voor Jef zodat hij weer beter wordt. Remi kan intussen trompet spelen, want Jef is ermee gestopt en heeft zijn trompet aan Remi gegeven. Remi schrijft zelf een liedje voor Jef en wanneer de fanfare zelfs naar hun huis komt, komt Jef toch uit bed en denkt Remi dat zijn mirakel gelukt is. Renée heeft ondertussen ook een ander vriendje gevonden en ze verloven zich. Hij heet Emile en hij is ook een goede jongen volgens haar vader en moeder. Na de twee jaar die Ward in Duitsland heeft ondergebracht gaat hij toch maar terug naar huis. Hij geeft zichzelf aan om voor het gerecht te komen. Wanneer Jef hoort dat Ward zich heeft aangegeven raakt hij in paniek, want hij had gedacht hem nooit meer terug te zien. Ook wil hij hem opzoeken in de gevangenis maar dat kan niet omdat alleen familie langs mag komen. Jef wordt gevraagd om te getuigen met het proces van Ward, omdat ze beste vrienden waren geweest. Nu raakt hij echt in paniek, omdat Ward een advocaat heeft die precies wil weten wat hij heeft gedaan. Ward staat namelijk niet alleen terecht voor zijn oorlogsmisdaden aan het oostfront maar ook voor de moord op Theo, terwijl hij zichzelf zou kunnen redden door te zeggen dat Jef het gedaan heeft. Die heeft het namelijk ook echt op zijn geweten. Ward wil hem alleen niet verraden, omdat hij dacht dat hij levens zou redden aan het oostfront en hij heeft geen enkel leven kunnen redden. Nu is zijn kans om toch nog iemand te redden door gewoon te zwijgen over wat er is gebeurd.

Voor het proces wor...